13. สองรัก (สองสายใย)

ไม่สามารถเลือกคนใดคนหนึ่งแล้วตัดอีกคนหนึ่งออกไปได้

เพราะเขาทั้งคู่คือคนที่มอบโอกาสในชีวิตให้

------------------------

คำตอบของคนึงนิจทำให้หนุ่มใหญ่อย่างมาร์คุสไม่เชื่อหูตนเองว่าเขาได้รับคำตอบนั้นจริงๆ หรือเพราะเขาเมากันแน่

“พูดอีกครั้ง...ได้ไหม” เขาสะบัดหน้าไปมาเพราะยังไม่แน่ใจว่าหูฝาดไปไหม

“บอสถามนิจ...ก็ตอบไปแล้วนี่คะ” สาวน้อยยอกย้อนได้แสบมาก

“นิจ...อย่าให้ผมอารมณ์เสีย” เขาหงุดหงิดใส่เธอ

“พรุ่งนี้เรานัดเอเจนซี่ไปดูอพาร์ตเม้นท์ ไปนอนเถอะ” เขาไล่เธอกลับห้อง

“ค่ะ...บอส” คนึงนิจดีใจจนแทบกระโดดออกจากห้อง

“เจอกันที่ห้องอาหาร ตอน 10 โมง” เขาสั่งเธอขณะล้มตัวฟุบบนเตียงหลับไปทันที

ก่อนที่หญิงสาวจะย่องออกจากห้องของเขาอย่างใจเย็น เธอเดินกลับไปดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เขา เกรงว่าเขาจะไม่สบายด้วยอากาศค่อนข้างเย็น เธอปรับฮีตเตอร์ให้อุ่นขึ้นกว่าเดิม จากนั้นเธอพึมพำเบาๆ ก่อนออกจากห้อง

“บายค่ะ...คุณสามีที่คิดเอาเอง” เธออดขำอยู่ในใจไม่ได้

“บอสขา... นิจยังไม่อยากมีผัวหรอกนะคะ ไม่ค่อยอิสระ แบบฟรีเบิร์ด...นกน้อยอิสระ สบายออก!...”

เธอกลับไปที่ห้องซึ่งไม่ได้นอนอยู่ในนี้เกือบสองวัน เมื่อคืนวานและคืนนี้ก็เกือบเสร็จท่าชายหนุ่มฝรั่งคนนี้ไปแล้ว ดีที่เขาเมาจนไม่น่าจะทำอะไรเธอได้ และที่เหลือเชื่อคือเขาเมามายกับความเชื่อที่ฝังใจกับพวกหมอดู สาวน้อยอย่างเธอแม้จะเกิดมาทีหลังผู้ชายพวกนี้ไม่ว่าสุธนหรือมาร์คุส แต่เธอไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับความงมงาย อยากจะไปปรึกษาต้องหาข้อมูลเพื่อให้แน่ใจเสียก่อน คราวนั้นทำให้เธอได้จดจำเป็นบทเรียนที่ถูกมนต์ดำไสยศาสตร์เข้าสิงร่างกลายเป็นคนเสียสติ นับว่าโชคดีได้ผ่านพ้นวิบากกรรมนั้นมาอย่างหวุดหวิด

เธอหลับลึกฝันไปจนถึงรุ่งเช้า แล้วผวาตกใจตื่นเมื่อคนในความฝันส่งเสียงเรียกเธอขณะที่กำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ไม้ดอกได้บานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมฟุ้งขจรขจายไปทั่วบริเวณ เธอกำลังเพลิดเพลินนั่งชมความงามของทิวทัศน์อยู่ตรงม้านั่งรับลมแสนอบอุ่นแห่งฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งพัดโชยเอื่อยๆ ปะทะผิวหน้า

“นิจ...ผมรอหนูอยู่นะ” เสียงผู้ชายในฝันดังกังวาน

“ค่ะ...หนูจะรีบไป” เธอส่งเสียงตอบ

“อย่าช้านะ...” เสียงนั้นค่อยๆ เลือนหายไป

“อยู่ไหนคะ...นิจไม่เห็นเลย” เธอส่งเสียงตะโกน

เธอตะโกนเสียงดังจนผวาตกใจตื่นลุกขึ้นนั่งมองหาชายในฝัน แล้วจึงรู้สึกตัวว่าได้ฝันไป เธอมองนาฬิกาที่บนผนังห้อง จากนั้นกระโดดลงจากเตียงตรงเข้าห้องน้ำทันที อาบน้ำแค่ห้านาทีแต่งหน้าอีกห้านาทีอย่างลวกๆ เธอไม่ค่อยพิถีพิถันเท่าไหร่ในวันนี้เพียงใส่เสื้อตัวในหนาๆ สีดำและโค้ตตัวนอกสีเทาหม่นๆ คงอบอุ่นได้มากพอที่จะป้องกันความหนาวเย็นข้างนอก เธอสายมากจริงๆ จึงรีบเปิดประตูห้องและก็เห็นมาร์คุสเจ้านายฝรั่งได้ยืนรออยู่แล้ว

“Morning ค่ะบอส...ออกมาพอดีเลย ดีจัง” เธอยิ้มทักทาย

“ผมขึ้นมาดู...กำลังจะกดกริ่ง” เขาทำหน้าหงิก

“sorry ค่ะ นิจนอนหลับนานไป” เธอไม่รู้จะแก้ตัวยังไง

“นอนไม่หลับรึ” เขาจ้องหน้าเธอ

“หลับดีมากค่ะ”

“ลงไปกินข้าว ผมจะรอที่ห้อง เสร็จแล้วโทรขึ้นมา” เขาสั่งเธอแล้วเปิดประตูห้องข้างเดินเข้าไปก่อนประตูจะปิดอัตโนมัติ

คนึงนิจลงไปกินข้าวคนเดียวรู้สึกไม่สบายใจ ท่าทีของเจ้านายไม่ค่อยเบิกบานเลยเช้านี้สีหน้าและแววตาดูซีเรียสกังวลจนเธอหวั่นใจ เธอใช้เวลาอยู่ในห้องอาหารเพียงสิบห้านาที จากนั้นจึงโทรขึ้นไปแจ้งเขาว่ารถโรงแรมพร้อมออกเดินทาง เขาสวมโค้ตสีดำทับสเวตเตอร์คอเต่าสีขาว เดินออกมาจากลิฟต์ด้วยใบหน้ายับยู่เหมือนเพิ่งตื่น ที่บอกว่าจะรออยู่ในห้องขณะเธอลงมากินข้าวนั้น คิดว่าเขาน่าจะเข้าไปงีบต่อ  

“นิจ...ผมจะมาประชุมตอนคุณอยู่ที่นี่” เขาเอ่ยขณะนั่งอยู่ในรถ

“บอสจะนอนที่อพาร์ตเม้นท์ด้วยใช่ไหมคะ” เธอเดาใจเขาออก

“อืม...No! but …คงไม่...แต่น่าจะดีถ้าอยู่รวมกัน” เขาพูดภาษาไทยไม่ค่อยถูก แต่เธอเข้าใจได้

“ค่ะ...” เธอคิดในใจว่า เขาต้องหาอพาร์ตเม้นท์ สองห้องนอน”

รถโรงแรมมาส่งทั้งสองคนที่บริเวณตึกทำการไม่ห่างจากย่าน South Bank ฟากตรงข้าม West Minster ซึ่งแถบนี้เมื่อวานได้มาพบหมอดูนั่นเอง สำนักงานตั้งอยู่บริเวณชั้นสองของตัวตึก ชายกลางคนรุ่นเดียวกับมาร์คุสเดินออกมาต้อนรับและกล่าวทักทายเขาอย่างเป็นกันเอง

“This is my assistant...นี่ผู้ช่วยผม เธอจะมาอยู่ที่นี่สามเดือน ต้องการอพาร์ตเม้นท์มีแพนทรี ส่วนนั่งทำงานและรับแขกด้วย” เขาชี้แจงความต้องการ

“Waterloo  มีสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ตรงนี้จะสะดวก” เจ้าหน้าที่แจ้งมาร์คุส ซึ่งเจ้านายเธอเห็นด้วยจึงตกลงเดินทางไปดู

อพาร์ตเม้นท์ตั้งอยู่ไม่ห่างจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน มาร์คุสต้องการให้เธออยู่ที่นี่ เขามองว่าชั้นหกซึ่งไม่สูงนักจะปลอดภัยสำหรับเธอ หากเกิดเหตุไม่คาดฝันอย่างน้อยเธอสามารถเอาตัวรอดได้

“บอสรอบคอบมากเลยค่ะ”

“คอนโดในลอนดอนเคยเกิดไฟไหม้มาแล้ว”

“ที่นี่ดีมาก...สะดวกการเดินทาง” เขามองโดยรอบของตัวอาคาร ที่อยู่ใจกลางเมือง

“บอส...คงพักกับนิจไม่ได้ล่ะค่ะ มีห้องนอนหนึ่งห้อง” เธอแค่บอกเขาเฉยๆ

“...ถ้าไม่อยากให้อยู่ด้วย ผมพักโรงแรม”

“ตกลงที่นี่นะคะ...” เธอรีบตัดบทเลือกเพราะค่าเช่าไม่แพงมาก และแอบดีใจที่ไม่มียูนิตไหนมีสองห้องนอน

“ได้...เรากลับไปพบเจ้าหน้าที่ทำสัญญาเช่า ต้นเดือนหน้าบินมา...จะได้อยู่ที่นี่” เขายิ้มให้เธอ

“ค่ะ...บอสต้องไปอุบลนะคะ”

“คุณบินมาคนเดียว...ผมคงไม่ต้องมา”

“ขอบคุณมากค่ะ...บอส” เธอยกมือไหว้ขอบคุณเขา

“ไปตั้งเบิกค่าใช้จ่ายที่นี่ทั้งหมดมา ผมจะส่งให้มาร์ควิช ซันเดรย์อนุมัติ”

“Yes, sir… ค่ะ บอส”

“น่าจะขอบคุณผมมากกว่านี้” แววตาของเขาจ้องมาที่หญิงสาวอย่างวิงวอน คนึงนิจหลบสายตาซึ่งกำลังเรียกร้องอยู่นั้นทันที

“เจ้านาย...คะ นิจตั้งใจทำงานให้ ถือว่าตอบแทนให้คุ้มสุดๆ”

เมื่อทำสัญญาที่บริษัทเอเจนซี่เสร็จแล้ว มาร์คุสพาเธอเดินไปแถวโซโหหาอะไรกินมื้อเที่ยงซึ่งเลยเวลามาเกือบบ่ายสองโมง จากนั้นจึงพากันมาชมวิวหอนาฬิกาบิกเบน ซึ่งมองเห็น London Eye แต่ไกล

“ผมนึกถึงคืนนั้น” เขาพูดขึ้นขณะยืนกอดอกมองไปที่หอนาฬิกาซึ่งบอกเวลาบ่ายสามโมงกว่า

“ทำไมคะ”

“นิจ...ไม่ยอมให้ผม kiss” เขาวกกลับมาเรื่องเดิม

“ผมอยากรู้จัก ผู้ชายคนนั้น” เขาคงหมายถึงสุธน

“เขาเป็นคนสำคัญใช่ไหม” คำถามนี้ทำให้คนึงนิจอึ้งไม่รู้จะตอบยังไง

“นิจขอไม่ตอบค่ะ” เธอเงียบไปพักใหญ่

เขาเหม่อมองไปยังสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ เบื้องหน้า

“ผมอยากให้คุณสัญญากับผม...ที่แม่น้ำเทมส์”

“ต้องขนาดนั้นเลยหรือคะ” เธอหวั่นใจ

“ครั้งหน้า... ผมอยากได้คำตอบ” เขาพูดสั้นๆ แต่มันตรงมากจนเธอถอนหายใจ

“ถ้าคำตอบไม่ถูกใจล่ะคะ”

“I need a right answer! มันจำเป็นมาก”

“ยังไงคะ”

“ผมอยากอยู่กับคุณ...”

“บอสคะ...ถ้านิจตอบไปว่าโอเค เหมือนให้ความหวังกับบอส แต่ถ้าไม่โอเค บอสจะโมโหไหม”

“อนาคตยังไม่มาถึง...ผมยังหวังได้อยู่ใช่ไหม” เขาถามเธอ

“ไว้ถึงวันนั้นก่อนนะคะ...นิจไม่อยากทำให้บอสกังวล”

มาร์คุสปล่อยให้เธอเป็นอิสระกลับมาคิดทบทวนชั่งใจระหว่างเขากับสุธน ซึ่งเธอเองยอมรับว่าไม่สามารถเลือกคนใดคนหนึ่งแล้วตัดอีกคนหนึ่งออกไปได้ ทั้งคู่คือคนที่มอบโอกาสในชีวิตให้เธอ สุธนเข้ามาช่วยปลดภาระอันหนักอึ้งเรื่องค่าเล่าเรียนแพทย์ของน้องชายและยังให้ที่พักพิงซึ่งเหมือนให้ชีวิตใหม่อันสวยงาม ส่วนมาร์คุสเข้ามาในจังหวะทับซ้อนเรื่องเวลาและโอกาส เขากลายเป็นบุคคลที่สามไปทันทีแม้ว่าเธอยังไม่มีความสัมพันธ์อะไรลึกซึ้งกับสุธนก็ตาม เขาเป็นคนแสนดีในสายตาของเธอซึ่งมอบทั้งโอกาสในเรื่องการงานและยังหัวใจของเขานั้นอีกที่อดทนรอคอยคำตอบจากเธอ

ระหว่างนั่งคอยรอเรียกขึ้นเครื่องบินขากลับ เธอได้รับข้อความจากสุธนว่าเขาจะมารับที่สนามบิน ในใจเธอกระวนกระวายกับคนทั้งสองที่ต้องเผชิญหน้ากันครั้งแรกแล้วไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“Who’s that guy? นั่นใคร” เขาถามขึ้นขณะเห็นชายหนุ่มในเครื่องแบบตำรวจกำลังยกมือส่งสัญญาณเรียกเธออยู่ตรงบริเวณทางออก meeting point

“คนที่บอสอยากเจอไงคะ” เธอตอบไม่ค่อยเต็มคำ

“งั้นดีเลย...He’s the police?! เขาเป็นตำรวจรึ” เขาถามเธอ

“ค่ะ...”

แล้ววินาทีที่สุธนเดินเข้ามาหาคนทั้งสอง เขาโค้งให้มาร์คุสแบบเจ้าพนักงานสายบังคับบัญชา ส่วนมาร์คุสยื่นมือออกไปให้เขาจับ เขาทั้งสองยิ้มให้กันแล้วสุธนเป็นฝ่ายทักทายเจ้านายของเธอเป็นภาษาอังกฤษ

“ผมพูดไทยได้ครับ” เขาเอ่ยแล้วหันมายิ้มให้คนึงนิจ

“ผม...มาร์คุส”

“ผม...สุธน...ยินดีครับ ได้พบเจ้านายของนิจ”

“นิจ...See you on Monday! เจอกันวันจันทร์” เขากล่าวลาเธอและสุธน จากนั้นรีบเดินไปหาคนขับรถของเขาที่รออยู่ทันที

“เขาดีมากเลย...บอสของหนู” สุธนเอ่ยชม

“ค่ะ...ทำไมวันนี้ว่างล่ะคะ”

“ผมอยากทำหน้าที่...นี้บ้าง”

“อะไรคะ...คุณพ่อแสนดีใช่ไหม” เธอหันหน้าไปยิ้มให้เขา

“ไม่ใช่....”

“อ้าว...ยังไงคะ” เธอทำหน้างง

“หน้าที่ดูแล...คนแสนดีของผม!!!”