Loving Mr. Chavez의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

Nakaupo ako sa sofa habang kumakain ng pipino. Binuksan ni Teruya ang TV. “Mapapaaga pala ang pag-uwi ni Hannah. Tumawag kanina baka sa makalawa daw ay makauwi na siya. Si Solene naman baka rin makauwi din daw ng araw na iyon. Nakauwi na kasi ang Lola niya sa bahay at doon na nagpapahinga.”Tumango-tango ako. “Okay pala. Boring din kasi na wala tayong nakakasama.”Napangisi siya sa sinabi ko. “Sure ka? Palagi ka ngang pinunpuntahan ni Aling Lydia rito at dinadalhan ng prutas.”Ngumuso ako. “Mabait lang talaga ang landlady natin.”Dalawang linggo na ang nakalilipas simula nang umalis ako sa bahay ni Lucas. Hindi na kami sa hideout tumuloy at sinunog na ni Teruya ang lugar na iyon upang mawala ang pinagbakasan namin. Binayaran niya na rin ang upa sa apartment niya at tinapos na ang kontrata. Lumipat na kami ng lugar at umupa ulit. Naalintana ang pag-uusap namin nang mabanggit ang pamilyar na pangalan sa TV.“Exclusive News ni Dona Reyes. Lucas Chavez ang panganay sa magpipinsan na kil

Nagising ako sa mga sampal na umaabot sa pisngi ko. Idinilat ko ang mata ko at tumambad sa akin ang nakangising mukha ni Lois. "Oh!” sigaw nito at dinuro ako. “Gising na ang prinsesa!” Humagalpak pa ito. Iginala ko ang paningin. Sa tansya ko ay nasa isa kaming tagong warehouse dahil sa madilim-dilim at malaking space sa paligid. May ilang bintana rin ngunit may mga tapal ito ng kahoy kaya mukhang mahirap paglabasan. Yumuko ako. Nakaupo ako ngayon habang nakatali ang kamay sa likod at paa ko sa magkabilang dulo ng silya. Huminga ako ng malalim. Mabuti na ito. Tumingin ako sa tiyan ko. Buhay pa tayo. Mabubuhay pa tayo. Kapit ka lang, baby. Sigurado akong hinahanap na ako nina Teruya ngayon. Hindi ko alam kung anong oras na pero nakakasiguro akong nakatumbok na sila. Hindi ako pwedeng magkamali. Umangat ang tingin ko pagkarinig sa paglangitngit nang bumukas na pintuan. Bumungad dito ang isang lalaki na nakasuot ng puting t-shirt at pants. May headset din siyang nakalagay sa ulunan n

Solene's POV Maraming pulis ang dumating. Nagkukumpulan sila. Dahil sa height ko ay mabilis akong napunta sa likuran sa halip na sa unahan. Itinulak ko silang lahat para makapasok ako. Agad kong dinaluhan ang walang malay na katawan ni Miya. Niyakap ko siya at tinalik-tapik. Nanginig ang kamay ko nang maramdaman ang basang katawan niya...Iniangat ko ang kamay at lalong nanginig nang makita ang kulay nito. Dugo, puro dugo!Nilingon ko sina Teruya.“Nasaan na ang paramedics?! Duguan ang kaibigan ko!”May sigawan. May ilang putok ng baril. Nagkakagulo na ang lahat ngunit ang paningin ko ay nakapako lamang kay Miya. Tinalik-tapik ko ang pisngi niya. “Miya? Miya! Miya!” Bumuhos ang mga luha ko habang pilit na ginigising ang katawan ni Miya. Hindi ka pupwedeng mawala, Miya. Hindi pwede. ---Sapo-sapo ko ang mukha ko sa kamay ko habang nakayuko at nakaupo sa harapan ng operating room. Wala akong maintindihan sa pinagsasabi kanina. Ang alam ko lang, nasa panganib ang mag-ina. Naiiyak ako

[ Three Years After]Miya's POV Pumapalakpak ako habang nakangiting nakatingin kay Mina. Magtatatlong taon na siya sa susunod na linggo, at ngayon pa lang siya nakalakad! Nauna kasi ang pagsasalita niya kaysa sa paglalakad. Sabi nila anak ko raw si Mina. Hindi rin naman ito maitatanggi dahil kuhang-kuha nito ang lahat ng facial features ko. Magmula sa mata, kilay, iling at labi. Pero ang kutis niya ay mala-gatas, iba sa amin ni Teruya na morenang-morena ang kutis.Kahit na ganoon, na wala man akong maaalala, at kahit na hindi ko man alam kung sino ang ama. Gusto ko pa ring mahalin si Mina at ibigay ang lahat sa kaniya. Sabi ng doctor kaya mabagal ang proseso ni Mina sa mga bagay-bagay, side effects daw ito dahil maaga ko siyang pinanganak. Magiging okay naman ang lahat, masanay lang daw dapat si Mina. Pero wala naman akong makitang mali sa bata. Normal ito sa paningin ko at hindi kailanman naging abnormal sa mata ng iba. Wala man akong matandaan pero napaka-espesyal ng bata sa akin

“Sol,” mangiyak-ngiyak ako. “Hindi ko alam kung nasaan ako. Si Mina hindi ko rin mahanap bigla siyang nawala sa hawak ko. Kanina lang nasa tabi ko siya pero ngayon—” Humikbi ako. First time lang nangyari sa amin ito at hindi ko alam kung saan ko siya pwedeng hanapin. First time ko na lang din mapunta sa lugar na ito at wala akong kaalam-alam kung saan siya unang hahanapin. Sa mga coffee shop? Sa playground? Sa fast food? Sa mga nagbebenta ba ng mga street food? Sa mga bazaar? Saan? Ang daming shop. Ang daming kanto na puwedeng puntahan. Paano na lang kung na-kidnap pala siya? Paano kapag kinuha nila ang organs ng anak ko?! O kaya ay tinali nila ito at ginutom? Paano kung...tutukan nila ng baril at patayin?! Paano kung—Dinig na dinig ko ang pagmumura ni Teruya sa kabilang linya na nakaagaw ng pansin ko. “This is what I'm talking about! Ayan na nga at nangyari na!” sigaw ni Sol sa kabilang linya. “Anong gagawin ko? Tatawag na ba ako ng mga pulis para hanapin siya? Maghahanap na ba