Loving Mr. Chavez의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

Miya's POVPasalampak akong naupo sa sofa dito sa hiding place namin. Dalawang beses lang namin nadala rito si Hannah kaya hindi ako sigurado kung maalala niya ba ito. Kung magkataon ay alam niya kung saan kami hahanapin. Ayokong mahanap niya kami pero may parte sa akin na humihiling na sana matandaan niya ang lugar na ito. Nag-guilty siguro ako na iniwan namin siya sa ere?Kinuha ko ang picture frame na nasa side table sa gilid ng sofa. Hinipo ko ito at pinunasan gamit ang kamay ko. Maalikabok na ito lalo at ilang buwan ng hindi napupuntahan at nalilinis. Sa picture ay nakaupo ako habang naglalaro sa buhanginan sa dagat. Samantalang si Mama naman ay may dalang cookies at si Papa naman ay nakaharap sa camera, pa-selfie ang dating. Hanggang ngayon naalala ko pa rin kung paano nawala sina Mama, parang kahapon lang ba nangyari... /Flashback/Nakaupo kami ni Teru sa waiting shed habang hinihintay na matapos ang pagpapagasolina nina Mama. Panay ang pag-tap ng paa ni Teru habang ako

Miya's POV Dumagundong ang malakas na pagbato ng vase sa pader. Pinanood ko lang na pumasok si Teruya na nagpupuyos sa galit. “Dahil sa katangahan mo, na-kidnap ngayon si Hannah!”Sabay kaming napatayo ni Solene sa kinauupuan. “Anong sabi mo?!”“Nakatunog ang mga Chavez! At dahil si Hannah ang naiwan sa atin, siya ang pinuntirya! Ano na ang gagawin mo ngayon niyan?!”Kinagat ko ang dulo ng hintuturo ko at pabalik-balik na naglakad. Si Hannah? Hindi pwede! Bakit siya pa? “Tatanga kasi! Sinabi na kasing makinig! Sundin ang plano!”“Tama na! Huwag mong sisihin si Miya,” pagpapatigil ni Solene sa pagmumura ni Teruya. Pero wala na akong pakialam. Nanginginig ang buong kalamnan ko. Walang kinalaman si Hannah dito. Kaya bakit kailangan niyang madamay?!Pero paano namang nalaman agad ng mga Chavez ang nangyayari? Sigurado akong tahimik kaming gumagalaw. “Paano mo naman nalaman?” tanong ni Solene. “Nakamasid ako sa bahay. Kaya nakita kong dinukot—” Hindi na niya natapos ang sasabihin n

Miya’s POV Nakahalukipkip ako habang nakatitig sa kanilang lahat. Sunod-sunod pa sa laki ang pagkakaupo nilang apat sa sofa. “Ang sinasabi niyo ba sa akin, titira na naman ako sa bahay ni Lucas dahil buntis ako? Hindi niyo ba naisip na pwedeng-pwede akong ma-kidnap doon?”Dahan-dahan silang tumango hinampas ko ang lamesa sa pagitan namin. “Talaga nga naman! Ilang beses na akong umalis doon pero paulit-ulit niyo talaga akong binabalik!”"Para sa kapakanan mo rin naman ’to,” pangangatwiran ni Teruya. Tinaasan ko siya ng kilay. “Kung sabihin ko rin kaya sayo ’yan pagkatapos mawala nina Tita?” Binuka niya ang bibig pero itinikom niya ulit. Huminga ako ng malalim. Lagi na lang nila akong pinahihirapan. Kasalanan talaga ito nung gabing iyon. Sana hindi ako nagpakalasing! Nanlilisik ang matang tumingin ako sa kanila. May kasalanan din sila, e. Dapat hindi nila hinayaang ibang tao ang mag-uwi sa akin!“Huwag kang magalit sa kanila. Ako ang nagsabing sa akin ka na lang tumira,” pagsabat

Nakahiga lamang ako sa kama habang pinapanood ang pagbasak ng ulan mula sa bintana ko. Mabibigat ang pagpatak nito at tila ba may dinaramdam ang ulan at nais nitong ipabatid sa amin ang nararamdaman niya. Nakasuot ako ng kulay rosas na jacket at balot na balot din ako ng kumot. Sa tabi ng kama ay may maliit na lamesa kung saan nakalagay ang mga tubig at gatas, pati na rin ang mga pagkain na inihanda sa akin ni Lucas. Hindi ko alam kung akala niya ba ay magkukulong lang ako sa kwarto kaya pinaglalagay na niya lahat ng pwede kong kainin dito sa loob ng kwarto para hindi ako magutom. Malamig ang panahon kaya masarap matulog at mamalagi sa kama. Sa estado ko ngayon, aakalain mong wala akong pinaplanong masama, anumang oras man ang dumating, anumang panahon para sa pagkakataon. Pasalampak na humiga sa tabi ko si Solene at yumakap sa akin. Binalot niya rin ang kumot sa katawan niya. “Nakakapagod kausap si Mommy.” Tinapik ko ang likod niya. “Hayaan mo na. Magagamit naman natin ang konek

Tulala ako buong gabi, ni hindi ko makuhang matulog. Magiging isa ako sa dahilan nang pagbagsak ni Lucas. Lalo lang akong na-g-guilty dahil nasa tabi niya ako at nakikita ko siya. Ako pa ang pinapanigan niya kahit hindi siya sigurado sa nangyari. Sa isip niya, wala akong ginawang pagkakamali. Paano na lang kapag nalaman niyang isa ako sa dahilan? Gaano kasakit iyon para sa kaniya? Bumangon ako sa kinahihigaan ko nang makarinig ng busina. Sumilip ako mula sa bintana ko. Lumabas sa black na van ang dalawang lalaki. Madilim na at mahina pa ang ilaw ng poste kaya hindi ko maaninag masiyado ang mukha ng mga lalaki. Lumabas si Lucas. Napatakip ako sa bibig ko ng takpan nila ang bibig nito at pinilit ipasok sa van. Agad akong umupo nang gumawi ang tingin ng isang lalaki sa direksyon ko. Palakas nang palakas ang kabog ng dibdib ko. Ang bobo naman ni Lucas. Bakit ba lumabas pa siya ng bahay?! Agad kong inabot ang cellphone ko at tinawagan si Teru. Nanginginig ang mga kamay ko habang nagrir