All Chapters of The Billionaire's Vengeful Obsession (SSPG): Chapter 91 - Chapter 100

Napabalikwas ako ng bangon mula sa kama nang marinig ko ang masisiglang boses ng aming mga anak mula sa sala. Tulad ng dati, tila may mini-reunion ng cartoon characters sa ibaba—ang quadruplets naming sina Calliope, Camila, Daemon, at Dax, nagkakagulo habang kausap si Drako.Pero hindi iyon ang nagpabilis ng tibok ng puso ko.“Daddy, bakit pagod si Mommy?” tanong ni Dax, ang pinakapilyo sa kanilang apat, na tila ba Sherlock Holmes sa kakulitan.Halos mapalubog ako sa kama sa sumunod na narinig kong sagot ni Drako.“Pagod ang Mommy n’yo kasi… tumulong siya sa paggawa ng magiging kapatid n’yo.”Napapikit ako. Napakagat sa labi habang pilit pinipigilan ang pagbugso ng tawa at hiya. Namula ang buong mukha ko, parang sinabuyan ng kumukulong tubig.“Drako…” mahinang ungol ko sa sarili, halos hindi makapaniwala sa sinabing ‘yon ng asawa ko.At syempre, hindi pa doon natapos.“Ohhh!” sabay-sabay pang sagot ng mga bata, habang tila may nakaka-excite na puzzle silang natuklasan.Hindi na ako ma

Nakaharap ako sa salamin ng kwarto habang hawak-hawak ang cellphone ko—walang tumatawag, walang update. Ilang minuto, ilang segundo, parang buong araw na ang lumilipas habang wala pa ring balita mula kay Drako.Ang mga kamay ko, nanginginig. Buong katawan ko, malamig. Ang puso ko, tila nilulukot sa kaba.Nasaan na siya?Buhay pa ba si Mommy?Napaupo ako sa gilid ng kama, yakap ang sarili kong katawan, pilit na pinipigilang umiyak. Pero hindi ko na kaya."God, please..." bulong ko, halos wala nang boses. "Not again. Please don't take her away from me."Tulad ng dati, walang sagot ang katahimikan.Nasa isang safehouse daw si Drako kasama ang mga tao niya. Na-trace nila ang van na ginamit sa pagdukot. Armed men. Multiple targets. Ang sabi ni Leo, high risk ang operation.Wala si Drako sa tabi ko.Nasa panganib siya. Dahil sa ‘kin. Dahil sa Mommy ko.I couldn't breathe.Tumayo ako, naglakad paikot sa kwarto, walang direksyon. Napatigil ako sa harap ng balcony at marahas na binuksan ang sl

Tumitibok ang ulo ko habang pababa ako ng sasakyan. Parang may sariling buhay ang galit ko—humahampas sa dibdib, umaalab sa ugat, nilalamon ang katinuan ko.Hindi ko alam kung anong eksaktong nararamdaman ko. Galit? Poot? Paghihiganti?Lahat. Lahat ‘yon, sabay-sabay.Matagal ko nang hinintay ‘to. Ilang gabi na akong hindi nakatulog sa kakaisip kung paano ko siya haharapin. Paano ko siya sisigawan. Paano ko siya papatayin sa tingin pa lang.And now, finally, here he is.Nakasuot pa rin ng puting long sleeves, pero gusgusin na. Ang dating kinagigiliwang mukha ni Anthony Salvador—na minsang pinagkatiwalaan ng buong ospital—ngayon ay mukhang basurang nilumot ng kasinungalingan.Pinanood ko siyang hawak ng dalawang operatiba habang nakaupo sa interrogation room ng isang abandonadong safehouse—isa sa mga sikreto ni Leo na ginamit naming pansamantalang kulungan habang iniiwas sa media ang isyu.“Bring me in,” utos ko sa agent sa tabi ko. Mabilis siyang tumango at binuksan ang pinto.Pagkapas

Tahimik ang paligid. Wala ni isang kaluskos kundi ang mahihinang halakhak ng mga bata at ang banayad na tunog ng cartoons mula sa iPad. Nasa sala kami nina Mama, Claudette, Larkin, at ng mga bata—lahat waring saglit na nakalilimot sa mundo sa labas ng bahay. Si Drako, nasa tabi ko. Tahimik lang, pero hindi mapakali. Ang mga mata niya, para bang laging may binabantayan. Or maybe… someone he’s expecting.Katatapos lang ng hapunan. Ang kambal—sina Calliope at Camila—masaya sa pagbuo ng Lego sa carpet. Sa kabilang gilid naman, sina Dax at Damon ay nakahiga sa fluffy na throw pillows, abala sa panonood ng Paw Patrol. For a brief moment, everything looked perfect. Parang isang painting ng ideal family. Peaceful.Pero sa likod ng katahimikan, may gumagapang na kaba sa dibdib ko. Something felt... off. Hindi ko maipaliwanag, pero parang may multong paparating.“Turn on the TV, love,” mahinahong utos ni Claudette kay Larkin habang inaayos ang mga pinagkainan. May bahid ng pagod ang boses niya,

Hindi pa man humuhupa ang usok sa paligid ng mansyon, isang itim na van ang bumalandra sa harapan. Mga pulis, heavily armed at alerto. Kasunod nila ang convoy ng ambulansya—sirenang sumasagisag sa wakas ng bangungot na tila walang hanggan.Sa monitor ng CCTV, nakita kong hinila palabas ng security team si Drevan—bugbog, duguan, pero buhay. Nakaposas ang kamay, hawak ng dalawang SWAT sa magkabilang braso habang pinupuwersa papasok sa police truck. Wala na ang dating tikas. Wala na ang yabang.“Emilio Bautista,” narinig ko ang isang opisyal na bumigkas, “You are under arrest for multiple counts of attempted murder, illegal possession of firearms, kidnapping, obstruction of justice, and violation of your parole conditions. You have the right to remain silent…”Hindi siya lumaban. Hindi nagsalita. His face was blank, but his eyes—they were burning. Full of rage, full of hate.Tinignan niya ang camera, alam niyang pinapanood ko siya. Alam niyang naroroon ako.Then he smirked.“See you in h