Semua Bab The Billionaire's Vengeful Obsession (SSPG): Bab 31 - Bab 40

Binuksan niya ang mga posas sa aking paa, saka ako binuhat na parang wala akong bigat. Nilingon ko siya, pilit na hinahanap ang kahit katiting na awa sa kaniyang mukha, pero wala. Tanging determinasyon at galit ang naroon. "You don't belong in this filthy room," bulong niya habang tinatahak namin ang hallway. "You're mine. And I want you in my bed." “Let me go,” bulong ko, mahina ang boses ko, ngunit mariin. “Drako, please…” Hindi siya sumagot. Ramdam ko ang tigas ng kaniyang dibdib laban sa katawan ko, ang pagkislot ng mga kalamnan niya sa bawat hakbang. Para akong isang laruan sa kamay ng lalaking ito—at sa bawat segundo, unti-unting binubura ang natitirang dignidad ko. Pagpasok sa silid niya ay agad kong naamoy ang bango ng mamahaling pabango at mamahaling linen. Malaki ang kama. Malambot ang ilaw. Pero sa ilalim ng marangyang itsura ng kwartong iyon, alam kong wala akong ligtas. Inihagis niya ako sa kama. Napasinghap ako sa biglaang pagkakahulog sa kutson. At bago pa ako makag

Maingay ang paligid. Kumikislap ang mga ilaw sa malawak na hardin ng Alonte Mansion habang ang mga piling bisita ay nakasuot ng mamahaling kasuotan, bawat isa’y tila karakter sa isang marangyang pelikula. Tumutugtog ang live band ng jazz, may mga waiter na paikot-ikot habang may dalang champagne, at ang simoy ng hangin ay amoy mamahaling pabango, halu-halong aroma ng kapangyarihan, impluwensiya, at kasinungalingan. Suot ko ang isang eleganteng black satin dress na may high slit at deep neckline—pinili kong magmukhang kaakit-akit ngayong gabi. Kung laro lang ito, kailangan kong magmukhang panalong pyesa. Isa akong tropeyong ipinagmamalaki ni Drako—at hindi ko siya bibiguin sa papel na iyon. Lumapit sa akin si Drako sa gilid ng fountain. Suot niya ang paborito niyang dark navy suit, at sa kaniyang anyo, walang sinuman ang makakakailang siya ang pinakamapanganib na lalaki sa lugar na ito. “You look stunning,” bulong niya, halos dikit ang labi sa tainga ko. “Try not to break too many he

Nagparalisa ako sa kinatatayuan ko nang marinig ko ang mababa at paos niyang boses, halos pabulong pero punung-puno ng pwersa at utos. “Open your damn legs, little masochist," ulit niya. "I want to eat my breakfast.” Parang biglang naging mainit ang paligid. Ramdam ko ang bawat pintig ng puso ko habang unti-unti siyang lumapit sa akin, gaya ng isang mabangis na hayop na hindi mapipigilan kapag inatake na ng gutom at pagnanasa. Nakaluhod siya sa harap ko, ang titig niya ay masyadong matalim—parang sinasaksak ang konsensya ko, tinutunaw ang bawat kapirasong lakas ng loob na naitatago ko pa. Hindi ko alam kung kasalanan ko ba o siya talaga ang makapangyarihan sa pagitan naming dalawa. “I said… open them.” Ang malamig niyang mga palad ay dumapo sa magkabila kong hita. Marahas. Mapang-angkin. Walang pag-aalinlangang pinagbukahan niya iyon habang ako ay nakasandal sa pader, hindi makagalaw, hindi makatanggi. “Drako…” mahina kong sambit, hindi ko alam kung pagprotesta ba o paanyaya. He

Naglalakad ako sa gilid ng daan, basang-basa ng ulan, habang yakap-yakap ang sarili kong katawan. Wala akong ideya kung saan ako tutungo—ang alam ko lang, hindi ko na kayang manatili pa sa puder ni Drako. Hindi ko na kayang titigan pa ang lalaking sumira sa buhay ng ama ko. Nilabas ko ang cellphone ko kahit nanginginig ang mga kamay ko. Hinanap ko ang pangalan ni Drugo sa contacts. Napakagat ako sa labi habang nag-aalangan. Pero sa ngayon, siya lang ang alam kong pwede kong matakbuhan. Napindot ko ang tawag. "Caleigh?" Agad niyang sagot, may halong pag-aalala ang boses niya. "Drugo... Can I come to your place? Please... I have nowhere else to go," mahina kong sabi, pilit nilulunok ang buhol sa lalamunan ko. "Of course. Where are you? I’ll come and get you now." Nagbigay ako ng location at hindi nagtagal ay dumating siya sa harap ko, may dalang malaking payong. Binuksan niya agad ang pinto ng kotse at tumakbo ako papasok. Tahimik lang ako habang nasa biyahe kami. Paminsan-minsan

Hindi ko inakala na mararamdaman ko pa ulit ang katahimikan. Isang buwan na ang lumipas simula nang tuluyan kong talikuran si Drako. At sa bawat araw na lumilipas, unti-unting natututo ang puso kong huminga ulit—malaya, kahit pa may bakas ng sugat. Pansamantala akong naninirahan sa condo ni Drugo. Tahimik ang lugar. Mataas ang kisame, maraming natural light, at palaging amoy vanilla ang mga linen niya. Nakakapanibago—ang hindi matakot, ang hindi maglakad na parang may nagbabantay sa bawat kilos ko. Si Drugo, sa kabila ng lahat, ay naging mas higit pa sa isang kaibigan. Hindi lang siya tagapakinig. Ginagawa niya ang lahat para matulungan akong hanapin ang pamilya ko. Araw-araw, may tawag siya sa mga embahada, sa mga international agencies, kahit pa minsan wala namang balita. Hindi siya sumusuko. At sa tuwing makikita ko siyang gano’n, hindi ko maiwasang matahimik. "I’ll find them, Caleigh," madalas niyang sinasabi. "You have my word." Naniniwala ako. Kasi kahit kailan, hindi niya ak