Semua Bab Love Beyond Contract: Bab 81 - Bab 90

★ Sienna’s POV ★Tahimik ang paligid ng kwarto. Tanging mahina at tuluy-tuloy na tunog lamang ng monitor ang maririnig ko, kasabay ng banayad na ugong ng aircon na humahaplos sa balat.Nakatitig ako kay Denver na nakahiga pa rin sa kama, walang malay, para bang mahimbing lang na natutulog. Ilang araw na ang lumipas pero hindi pa rin siya nagigising. Masakit na ang mga mata ko sa kakaiyak, pero hindi ko alintana. Ang mahalaga sa akin ay manatili rito, sa tabi niya, at ako ang unang makikita kapag dumilat na ang mga mata niya.Pinisil ko ang kamay niyang nakapatong sa gilid ng kama.“Denver… gumising ka na please,” mahinang sambit ko, parang isang dasal. “Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin ‘to, pero kailangan kita. Kailangan ka namin ng baby natin.”Napatingin ako bigla sa tiyan ko. Ilang araw na rin ang lumipas at hindi pa ako nakakapagpacheck-up. Ramdam ko ang kaba—para bang dalawa ang inaalala ko ngayon: si Denver at ang batang nasa sinapupunan ko. Hindi ko kayang pabay

★ Maverick’s POV ★Kanina, halos mabingi ako sa sinabi niya na gusto niyang makita ang “daddy” namin. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko—kung matatakot ba ako, manghihina, o matatawa sa sobrang irony ng sitwasyon. Kung tutuusin, si Denver ang pinaka-galit sa tatay namin. Sa kanya galing ang mga salitang “hindi ko kailanman kailangan ng ama.” Kaya nang marinig kong siya mismo ang nag-utos sa akin na tawagin ito, parang tinusok ako ng malamig na karayom sa dibdib.Hindi ako mapalagay. Kahit anong pigil ko, nanginginig ang mga kamay ko habang nakasiksik sa bulsa. Para akong nakatayo sa pagitan ng dalawang mundo: ang mundong kilala ko kung saan buo ang alaala ni Denver at ang mundong ito kung saan parang ibang tao na ang kapatid ko.“Mr. Maverick,” mahinahon ngunit seryosong tawag ng doktor. “Can we talk outside?”Tumango lang ako, pinilit ituwid ang likod at sumunod. Habang naglalakad kami palabas ng kwarto, ramdam ko pa rin ang bigat ng hangin, para bang bawat hakbang ay nagdadala

★ Denmar’s POV ★Tahimik ang buong silid habang nakaupo ako sa harap ng mesa. Ang mga papeles na dapat kong tinututukan ay nakatiwangwang lang sa ibabaw, ngunit ang isip ko’y wala sa kanila. Ilang segundo lang ang nakalipas nang marinig ko ang maikling tunog ng cellphone ko. Isang simpleng ding… ngunit sapat na para mapataas ang kilay ko. Binuksan ko iyon, at tumambad ang mensahe mula kay Mav.‘Dad, Kuya is asked for you. That’s all I can say. Go in hospital—Maverick.’Napakunot ako ng noo.“He want to talk to me… si Denver?” bulong ko sa sarili ko habang nakasandal sa upuan. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isip ng anak ko. Matagal na niyang pinapakita na hindi niya ako kailangan. Masyadong mataas ang tingin niya sa sarili. Matigas ang ulo.Pero habang pinapagalaw ko ang baso ng brandy sa aking kamay, unti-unti ring gumuhit ang isang ngisi sa labi ko. Kung dati’y puro pagtutulak at pagtanggi ang ginagawa niya sa akin, baka ngayon ay naiiba na ang ihip ng hangin.“Hospital…” bulo

Tahimik akong nakatayo sa gilid ng kama, pinagmamasdan ang anak ko na nakasandal pa rin sa malambot na unan. Kahit may bahid pa rin ng pagkalito sa mga mata niya, hindi ko maikakaila na bumalik ang ilang sigla sa boses niya matapos ang mahaba naming pag-uusap kanina. Ngunit ngayon, kailangan ko munang magpaalam—dahil may mga bagay akong kailangang ayusin, mga plano na dapat nang isulong habang hawak ko pa ang sitwasyon.Huminga ako nang malalim bago magsalita.“Denver,” maingat kong sabi, mahina ngunit malinaw.Dahan-dahan niyang iniangat ang tingin sa akin, mga mata niyang nananatiling kalmado pero may bahid ng pagtataka. “Yes, Dad?”“May kailangan lang akong gawin sa labas. Some business matters,” sabi ko, pilit pinapantay ang tono ng boses ko. Ayokong maghinala siya. “Magpahinga ka lang muna dito, ha. I’ll be back soon.”Sandali siyang nag-isip, bago bahagyang tumango. “Alright. Don’t worry about me. I’ll stay here.”Tumango ako pabalik, pinilit ngumiti kahit na may bahagyang b

★ Sienna’s POV ★Dalawang araw na akong nakakulong sa loob ng bahay, nagpapahinga gaya ng payo ng lahat. Ngunit sa bawat oras na lumilipas, lalo lang bumibigat ang dibdib ko. Hindi ako mapalagay. Kahit anong gawin kong libangan, kahit anong kwento nina Maria, Cara, Luisa at Manang, kahit pa ang pag-aalaga ng Mama ko—wala pa ring saysay. Palagi at palaging bumabalik ang isip ko kay Denver.Kaya ngayong umaga, habang malamig pa ang hangin at tahimik pa ang paligid, nagpasya akong mag-ayos.Nakaharap ako sa salamin ng aking kwarto. Maputla pa rin ang mukha ko, ngunit hindi ko iyon alintana. Maingat kong sinuklayan ang buhok ko, pinipilit na itago ang panghihina sa pamamagitan ng kaunting ayos. Isinuot ko ang simpleng bestida na maluwag at kumportable, para hindi rin mahirapan ang katawan ko. Habang inaayos ko ang sarili, hindi ko mapigilang isipin—handa na ba talaga ako?“Ma’am Sienna, sigurado ka ba talaga? Hindi ba mas mabuting magpahinga ka na lang muna dito?” malumanay na tanong ni M