All Chapters of Love Beyond Contract: Chapter 51 - Chapter 59

★ Denver’s POV ★This time, it feels real. And I never want to lose this.Yung biyahe pabalik ng condo tahimik lang—pero hindi na yung dating mabigat na katahimikan. This one was soft. Light. Punong-puno ng ngiti at kilig. Sienna was beside me, eyes closed, pero naka-smile pa rin yung labi niya mula nang sabihin niyang yes.Hindi ko mapigilang sulyapan siya paminsan-minsan habang nagda-drive. Parang hindi pa rin nagsi-sink in sa akin na she agreed. She wants this marriage to be real—just like I do."Ang saya mo ata?" tanong niya bigla, eyes still closed, pero kalmado ang boses niya."More than you’ll ever know," I replied.Hindi na siya sumagot. Humigpit lang ang hawak niya sa kamay ko—and that was enough.---Pagdating namin sa condo, hindi na kami nag-aksaya ng oras. Pareho kaming pagod pero masaya, ang gaan lang ng bawat kilos. We changed into our pajamas at sabay kaming nahiga sa ilalim ng iisang kumot—this time, walang ilangan, walang alinlangan.She curled up next to me, head re

Tumahimik ang buong lugar, at kasabay non ang kaba na nararamdaman ko. Bakit ako kinakabahan?. Lahat kami ay nakatayo na sa kani-kaniyang pwesto. Ang mga ilaw, bahagyang pinadilim, habang qwwwwang spotlight ay tumutok sa malawak na pinto ng event hall. Tapos, unti-unting tumugtog ang Canon in D sa strings — ang paboritong bridal march ng halos lahat ng ikinakasal sa Korean dramas.At doon, sa mismong sandaling ‘yon, bumukas ang pinto.At lumitaw si Hana grabe ang ganda talaga ng idol ko.Napatigil ako sa paghinga.Si Hana… THE Hana. Superstar. Multi-awarded actress. Leading lady ng mga paborito kong Kdrama. At ngayon nakasuot ng eleganteng white gown na tila isinukat para lang sa kanya ng mga designer. Mahaba ang veil, may pearls ang hem ng dress, at sa bawat hakbang niya, para siyang lumulutang.Hindi ko alam kung dahil ba idol ko siya kaya ganito ang nararamdaman ko, pero seryoso — parang slow motion ang lahat. Parang nanonood lang ako ng K-drama ngayon.“Ang ganda niya,” bulong k

Hindi ko alam kung ilang beses na akong huminga nang malalim ngayong gabi — pero bawat buntong-hininga, may kasamang kilig, kaba, at konting pagkalito.Ang ganda ng gabi.Ang daming nangyari.At hanggang ngayon, hawak ko pa rin ‘yung bouquet.Nang matapos na ang mga speeches, performances, at games, isa-isang lumalapit ang mga bisita para personal na batiin ang bagong kasal. May ibang yumayakap, may nag-aabot ng regalo, may mga nagse-selfie pa kasama si Hana — kasi naman, sikat talaga siya.“Let’s go,” biglang sabi ni Denver sa tabi ko. “It’s our turn to greet them.”Tumango ako. Medyo kabado, pero hindi na rin ako tumutol.Habang papalapit kami sa stage kung nasaan sina Hana at Min-ji, naramdaman ko ang mga matang nakatingin sa amin, kahit na ganito ang eksena kanina kinakabahan pa rin ako. Pero iba ‘yung pakiramdam ko kapag hawak niya ang kamay ko.Pagdating sa harap, agad akong nginitian ni Hana. Yung genuine smile niya na parang alam ang iniisip ko. Si Min-ji naman, ngumiti rin at

Nagmulat ako ng mga mata dahil sa liwanag na unti-unting tumatama sa kisame—galing sa manipis na kurtinang. Ilang segundo akong hindi gumalaw. Hinayaan ko lang ang sarili kong maramdaman ang bawat himig ng katahimikan, at ang bigat ng bisig na nakapulupot sa baywang ko.Nakahiga ako paharap sa kay Denver, at kahit hindi ko pa siya tinitingnan, alam kong gising siya.Ramdam ko ang dahan-dahan niyang paghinga, ang mabigat pero mahinahong tibok ng puso niya na tila sinasabayan ang akin. Ang braso niyang nakaakbay sa akin ay mahigpit, parang ayaw akong paalisin kahit isang pulgada.Napangiti ako. Maliit lang. Pero totoo.Pinikit ko uli ang mga mata ko, sininghot ang bango ng unan — may halong amoy niyang woodsy scent, at konting hint ng mainit na balat at pabango."I know you’re awake," bulong niya.Napamulat ako. Tila tumalbog ang puso ko nang marinig ko ang husky na boses niyang gumising sa katahimikan ng umaga.“Good morning,” nakangiting ani ko, paos at mahina. “Good morning too,” tu