All Chapters of ฮองเฮาจอมซุ่มซ่ามของเจิ้น: Chapter 51 - Chapter 59

เรือลำที่สองหลังจากลงสำรวจที่เกาะแรกแล้วไม่พบเจอสิ่งใด ก็แล่นเรือเพื่อไปต่อยังเกาะที่สอง แต่ระหว่างการเดินทางนั้นได้เกิดพายุฝนลูกใหญ่ขวางไว้ด้านหน้า เมื่อเรือแล่นเข้าสู่กลางพายุ ตัวเรือก็โอนเอนเหมือนจะพลิกคว่ำองค์หญิงซิงหยวนรีบวิ่งออกมาจากห้องเก็บของด้วยความหวาดกลัว ครั้งก่อนที่นางจมน้ำนางยังจำถึงความทรมานจากการหายใจไม่ออกได้อย่างชัดเจนนางตามหาหยางหย่วนเฟิงจนเจอก่อนวิ่งเข้าไปกอดด้วยตัวสั่นเทา“เจ้ามาได้อย่างไร” หยางหย่วนเฟิงตกใจจนลืมแกะมือของนางออกจากตัวเขา“ข้าจะไม่ยอมห่างจากเจ้า” องค์หญิงซิงหยวนพูดมือน้อยก็ยิ่งรัดรอบตัวของเขาแน่นขึ้น“ใจเย็นๆ เข้าไปหลบข้างในห้องก่อน” เขาเดินช้าๆเข้าไปในห้องรับรองเพราะมีสตรีน้อยเกาะเหมือนลูกลิงอยู่กับตัว จึงไม่สามารถเดินเร็วได้ภายในห้องมีคนอื่นๆอยู่กันครบ แต่ไม่มีผู้ใดตกใจที่เห็นองค์หญิงซิงหยวนเกาะเขาเข้ามาโจวจื้อไห่เริ่มพูดเมื่อสมาชิกมาครบทุกคน “คาดว่าพายุจะเบาลงในวันพรุ่งนี้จากนั้นก็จะแรงขึ้นในอีกสองสามวันและอาจยาวไปถึงเจ็ดวัน ดังนั้นพรุ่งนี้พวกเราจะลงเรือเล็กเพื่อไปเกาะ เรือใหญ่จะไปหลบที่ปลอดภัย เพราะถ้าเจอพายุลูกใหญ่หลายวันเรือลำนี้ก็คงไม่ไหว

“ถ้าอีกห้าวันเรายังออกไปไม่ได้ท่านค่อยถามอีกครั้งนะเพคะ” ใบหน้าสวยเขินจนต้องเอียงหน้าหลบสายตา มือทั้งสองข้างดันชายหนุ่มให้ห่างตนก่อนพยายามลุกขึ้นจากเตียงด้วยความประหม่ามือของนางจึงปัดสิ่งของบนโต๊ะข้างเตียงจนหล่น ตะเกียงทองเหลืองตกลงพื้นก่อนที่จะกระเด็นไปกระแทกกับสัญลักษณ์ดอกโบตั๋นที่ข้างกำแพงทันใดนั้นเองกำแพงขนาดใหญ่ที่ปลายเตียงก็เลื่อนออกจากกัน เผยให้เห็นประตูที่สูงท่วมหัว ลวดลายบนประตูเป็นรูปหงส์แดงที่กำลังสยายปีกบินเหนือผืนฟ้า ที่น่าสงสัยก็คือดวงตาของมันนั้นว่างเปล่า คล้ายกับว่าถูกใครบางคนแกะออกไปโจวจื้อไห่มองครุ่นคิด แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก หยางหย่าปิงเดินมาอยู่ที่ข้างกายเขา นางจ้องไปยังที่ดวงตาอันว่างเปล่า สักพักก็หยิบห่อผ้าที่พกติดตัวออกมา มือบางค่อยๆคลี่ห่อผ้าและหยิบหินรูปตาสีแดงสดขึ้นมาดู จากนั้นก็ลองนำไปใส่ในดวงตานั้นเมื่อหินสีแดงถูกใส่เข้าไปในช่องว่างของดวงตา บานประตูก็เริ่มขยับ เกิดเสียงดังคล้ายกับว่ามีกลไกกำลังทำงานอยู่ภายในโจวจื้อไห่เอื้อมมือไปเปิดประตูหลังจากเสียงกลไกเงียบลง ประตูบานสูงก็ค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นด้านนอกของตัวถ้ำหยางหย่าปิงดีใจมาก นางกระโดดกอดโจวจื้อ

ฮ่องเต้อุ้มเถียนจิ้งหลานเดินนำคนอื่นๆไปยังทางออกอีกฝั่งของถ้ำ ภายในถ้ำยังคงสว่างไสวจากประกายแสงของคริสตัลสีฟ้าน้ำทะเล พวกเขาใช้เวลาเดินประมาณสามก้านธูปก็ได้พบกับประตูหินบานใหญ่ซึ่งเป็นทางออกอีกด้านของถ้ำ เนื่องจากตอนที่พวกเขาเปิดประตูถ้ำนั้นต้องใช้แก้วมณีมังกรทำให้กลไกของประตูเปิดและตอนนี้มันก็ยังคงอยู่ในลิ้นของหินรูปร่างมังกร เมื่อสำรวจกับประตูบานตรงหน้าก็คล้ายกับว่าต้องใช้แก้วมณีมังกรเช่นกัน “เดี๋ยวกระหม่อมจะย้อนไปหยิบให้พะย่ะค่ะ” เจียงจิ้นเผิงเสนอตัวอาสา “ช้าก่อน” เถียนเหว่ยฉีรั้งเขาไว้ “ปรมาจารย์ไป๋ไม่น่าจะขยันหยิบแก้วมังกรไปมา เขาต้องมีวิธีเรียกมันมาได้แน่ๆ” “ข้าคุมน้ำให้มากับน้ำดีหรือไม่เจ้าคะ” เถียนจิ้งหลานที่กำลังอ่อนล้าก็อยากช่วยเช่นกัน “ไม่ต้องๆ ไม่รบกวนเถียนเฟยพะย่ะค่ะ” ทั้งเจียงจิ้นเผิงและเมิ่งจื่อหานกล่าวห้ามพร้อมกัน พวกเขาไม่ได้ประจบเอาใจ เพียงแต่ว่าถ้านางควบคุมน้ำได้ไม่ดี พวกเขาอาจจะต้องไหลไปตามน้ำหรือไม่ก็ตัวเปียกอีกรอบ ฮ่องเต้เพ่งมองไปรอบๆบริเวณอย่างช้าๆ ก่อนที่จะฝากให้เถียนเหว่ยฉีอุ้มเถียนจิ้งหลา

ด้วยความที่เสียเวลาเดินทางมานาน เมื่อพวกเขานั่งเรือกลับมาถึงฝั่งก็เปลี่ยนเป็นเรือเดินสมุทรขนาดใหญ่และรับทุกคนเดินทางกลับต้าเซี่ยเลยทีเดียว เว่ยฟางหลิงยังต้องกลับไปเก็บของที่วัง เยี่ยนไป๋อวิ๋นและองค์หญิงซิงหยวนขอลงที่ท่าเรือของรัฐเฉียนเยี่ยนและอวิ๋นโจวเพื่อจัดการธุระของตน ที่ดูหงอยเหงามากที่สุดคงหนีไม่พ้นหยางเหว่ยเสียง ปกติเขาจะชอบพูดคุยกับราชครูหม่า ตอนนี้ราชครูหม่าก็ย้ายไปอยู่ในที่แสนไกลแล้ว เขาคงไม่มีคนให้ซักถามเกี่ยวกับเรื่องโหราศาสตร์และดาราศาสตร์ที่เก่งขนาดนั้นอีกแล้ว ส่วนเยี่ยนไป๋อวิ๋นนั้นถือเป็นสหายที่รู้ใจเขามากที่สุด อยู่ด้วยกันมานานพูดคุยเข้าใจกันทุกเรื่อง พอคิดว่าเยี่ยนไป๋อวิ๋นจะต้องกลับสำนักหลานถาเป็นผู้สืบทอด นานทีปีหนจะลงจากเขา ความเศร้าหดหู่ก็เข้ามาเกาะกุมหัวใจของเขาจนยากที่จะขจัดออก “เจ้าเป็นอะไรไป” เยี่ยนไป๋อวิ๋นเดินมานั่งลงข้างกายเขาหลังจากที่พูดคุยกับเถียนเหว่ยฉีเสร็จ “เดี๋ยวไม่กี่วันเจ้าก็ต้องกลับสำนักแล้ว ข้าคงเหงาน่าดู” เยี่ยนไป๋อวิ๋นเขยิบกายเอาไหล่ตนชนกับไหล่ของหยางเหว่ยเสียง “ถ้าข้ามีเวลาไปหาเจ้า เจ้าจะแต่งกายเป็น

นางกำนัลหน้าแดงอย่างขวยเขินเพราะเข้าใจสิ่งที่องค์หญิงซิงหยวนต้องการ นางรีบวิ่งไปทำตามสั่งโดยไม่คิดชีวิตฤกษ์ดีๆ อย่าให้พลาดเรื่องดีๆหยางหย่วนเฟิงรู้สึกงุนงงหลังจากได้ดื่มน้ำแกงสร่างเมา เขาพอมีสติอยู่บ้างแต่ก็ยังอยากนอนมากกว่า“ข้าอยากพักผ่อนแล้ว เจ้าลิงน้อยก็นอนเถอะ” น้ำเสียงงัวเงียบอกกับหญิงสาวที่มีสีหน้าบอกบุญไม่รับ“ไม่ได้” นางตอบ มือเรียวทั้งสองค่อยๆปลดเสื้อผ้าของชายหนุ่มออก มือหนายกขึ้นมาปัดป้อง “บอกว่าง่วง” เสียงเขาราวกับเด็กน้อยที่เอาแต่ใจ แต่สตรีตรงหน้าไม่สนใจ นางยังคงทำตามปณิธานของตน “อย่าดื้อสิ” นางสั่งเขาพลางถอดเสื้อผ้าของพวกเขาทั้งคู่ออกจนหมด เจ้าบ่าวป้ายแดงดิ้นขัดขืนส่งเสียงงอแง กลับถูกเจ้าสาวจับคางให้นิ่งก่อนก้มลงจุมพิตเขา เมื่อถูกริมฝีปากหวานฉ่ำรุกล้ำภายในปากของตน ก็ทำให้สติสัมปชัญญะของเขาตื่นเต็มที่ มือแกร่งยกขึ้นมารั้งที่ท้ายทอยหญิงสาว อีกมือลูบบริเวณสะโพกกลมกลึง ก่อนที่จะเปลี่ยนพลิกตัวขึ้นเป็นฝ่ายที่ควบคุมนางแทน ในตำหนักเหอเซิ่ง มีเพียงแค่ชายหญิงสองคนเกี่ยวพันกันอย่างเร้าร้อน พวกเขาสั่งให้กงกง ขันทีและองครั