All Chapters of ฮองเฮาจอมซุ่มซ่ามของเจิ้น: Chapter 1 - Chapter 10

“เถียนเฟยเพคะ ซือฝุฝากของพร้อมจดหมายมาให้เพคะ”“ซือฝุฝากมาอย่างนั้นหรือ” เถียนจิ้งหลานทวนคำอย่างงุนงง นึกย้อนว่าเถียนเฟยผู้นี้เรียนอะไรมาบ้าง เธอเอื้อมมือบางรับจดหมายมาพร้อมเปิดอ่านข้อความข้างใน‘ของสิ่งนี้สามารถช่วยให้ฝึกวิชาสลับร่างสำเร็จได้ แต่ต้องฝึกสติ สมาธิและจิตให้ประสานกัน อย่าผลีผลาม มิฉะนั้นจะส่งผลร้าย ทำให้จิตวิญญาณหลุดออกไปสิงร่างสิ่งมีชีวิตอื่นโดยไม่สามารถควบคุมได้’อ่านจบก็บรรจงหยิบของในกล่องไม้ขนาดเท่าฝ่ามือออกมา ของสิ่งนั้นถูกห่อหุ้มด้วยผ้าไหมชั้นดี เมื่อเปิดผ้าออกมาก็พบว่าภายในนั้นเป็นเข็มทิศโบราณทำมาจากสำริด ด้านข้างมีสัญลักษณ์ที่ไม่ใช่ภาษาของรัฐนี้ มองไม่ออกว่าจะนำมาฝึกวิชาได้อย่างไร ‘ฉันย้อนมาในสมัยที่มีการสร้างเข็มทิศแล้วหรือ แต่ดูจากข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ยุคนี้น่าจะเป็นช่วงก่อนที่มีการบันทึกว่ามีการสร้างเข็มทิศนะ’มือน้อยหยิบเข็มทิศพลิกกลับไปมา‘สิ่งนี้ใช้อย่างไรกัน คงไม่ได้เป็นวิชาต้องห้าม เพียงแค่อย่าให้ผู้อื่นรับรู้ว่ากำลังฝึกวิชานี้ ซึ่งน่าจะปลอดภัยที่สุด’เมื่อสำรวจเสร็จแล้ว เธอจึงเก็บเข็มทิศด้วยความระมัดระวัง ทันใดนั้นก็คิดฟุ้งซ่านขึ้นมาว่า ตนก

หลังจากแมวน้อยอาบน้ำอุ่นและเช็ดตัวเสร็จแล้ว ที่ผิวและขนก็มีกลิ่นหอมสมุนไพรอ่อนๆ สบายตัวยิ่งนัก“พร้อมหม่ำแล้วค่ะ” “เหมียวๆๆ” ด้วยสัญชาตญาณความตะกละเลยเดินไปถูไถขาของฮ่องเต้“เจ้ามาอ้อนอะไรเจิ้น หิวแล้วหรือ บนโต๊ะนั่นไงไปดูสิ”ไม่หิวได้อย่างไร วันนี้ทั้งวันเธอแทบไม่ได้มีอาหารตกถึงท้อง‘ไหนดูซิ แมวในวังมีเมนูอะไรกินบ้างนะ’ แมวน้อยแหงนหน้ามอง ถอยหลังตั้งหลักแล้วกระโดดขึ้นเก้าอี้ก่อนกระโดดไปยังโต๊ะเสวย‘ไก่ต้มกลิ่นหอมเรียกน้ำย่อยน่าอร่อย แต่ว่าฉันอยากกินปลาน่ะสิ’“เหมียวๆๆ” เถียนจิ้งหลานที่อยู่ในร่างเสี่ยวหู่ กล้าเรื่องมากเอะอะโวยวาย ใช้อภิสิทธิ์แมวรักของฝ่าบาท ร้องบอกพร้อมกับเอาขาหน้าเขี่ยชามอาหารออกไปไกลตัวฮ่องเต้ที่ทรงอ่านหนังสืออยู่ถึงกับปิดหนังสือแล้วหันมาสนใจแมวน้อย“อะไรของเจ้าอีก ไม่อยากกินไก่หรือไง วันนี้เลือกมากเชียว”แมวน้อยเสี่ยวหู่กระโดดหมายจะไปคลอเคลียออดอ้อนฮ่องเต้ แต่ด้วยความเป็นแมวใหม่หัดกระโดด‘โครม’ ตกโต๊ะไม่มีการพลิกตัวกลับใดๆทั้งสิ้น เอาที่ไหนมาเหมือนแมวเวลาตกจากที่สูง เหมือนจิ้งจกตกจากเพดานมากกว่านัยน์ตาหงส์เห็นดังนั้นก็ตกใจรีบถลาเข้าไปอุ้มด้วยความห่วงใย ถึงอย่างไ

ขณะที่ขันทีอันยื่นแขนออกมารับเสี่ยวหู่นั้น ฮ่องเต้ก็ชักมือของตนที่อุ้มเสี่ยวหู่กลับเข้าหาตัว“ไม่ต้องล่ะ เดี๋ยวอาบพร้อมกับเจิ้นเลย”เถียนจิ้งหลานได้ยินดังนั้นก็พลันตื่นตระหนก ‘อะ อะ อาบน้ำกับฝ่าบาท ไม่นะ สตรีใสซื่อไร้เดียงสาบริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างฉันเกิดมายังไม่เคยเห็นอะไรอย่างนั้นเลยนะ’ปฏิกิริยาของร่างกายตอบสนองทั้งดิ้น ตะกุยตะกายในอ้อมแขนของฮ่องเต้ เล็บข่วนแขนเสื้อของฮ่องเต้จนผ้าเป็นรอยยาวฮ่องเต้ขมวดคิ้ว มองการกระทำของแมวน้อยในอ้อมแขน“เจ้าเป็นอะไร วันนี้กลัวน้ำหรืออย่างไร ไม่ต้องกลัว เจิ้นไม่ให้เจ้าจมน้ำหรอก” ว่าแล้วเขาก็อุ้มเสี่ยวหู่ไปยังห้องสรงน้ำส่วนพระองค์เสี่ยวหู่ชอกช้ำใจอยู่ในอ้อมกอดฮ่องเต้ พลางบ่นในใจ‘ไอ้ฮ่องเต้โรคจิต มีมนุษย์กี่คนกันที่อาบน้ำกับแ

ภายใต้ร่มเงาไม้แสงแดดรำไร สายลมเย็นๆพัดผ่าน ใบไม้พลิ้วไหวตามแรงลม เหยาเฟยสตรีหน้าตางดงามรูปร่างบอบบาง สวมอาภรณ์สีเขียวสดใสกำลังนั่งท่ามกลางมวลดอกไม้พูดคุยหยอกเย้าอยู่กับนางกำนัลของตนหลิงฮุ่ยจ้องมองใบหน้าของเหยาเฟยด้วยความชื่นชม ปากน้อยๆส่งเสียงเจื้อยแจ้วได้ยินชัดเจนว่า“เหยาเฟยเพคะ พระองค์ทรงงดงามขนาดนี้ ขนาดหม่อมฉันที่เป็นสตรีด้วยกันยังหลงใหล ทำไมพระองค์ไม่เสด็จไปหาฮ่องเต้ล่ะเพคะ ฮ่องเต้น่าจะโปรดปรานพระองค์ไม่มากก็น้อย”เหยาเฟยเอื้อมมือเรียวไปบีบแก้มหลิงฮุ่ย กล่าวอย่างเอ็นดู“เจ้าก็พูดไป เจ้าก็รู้ว่าฝ่าบาทไม่ทรงโปรดสตรี ต้องให้ข้าทำอย่างไรให้ฝ่าบาทมาสนใจข้าดีล่ะ”“ชายหนุ่มอย่างไรก็ต้องแพ้สัญชาตญาณของบุรุษเพศอยู่ดีเพคะ อาจจะต้องพยายามปลุกมันบ่อยๆเท่านั้นเอง”หลิงฮุ่ยโน้มตัวไปแนบกาย พูดกึ่งกระซิบข้างหูของเหยาเฟย มือน้อยพลางเล่นม้วนปอยผมขอ

หลังจากออกว่าราชกิจที่ท้องพระโรง ฮ่องเต้และราชครูหม่าก็ไปยังห้องทรงงาน ณ ตำหนักหย่งฟู่“เรื่องที่ฝ่าบาทให้กระหม่อมสืบได้ความว่าท่านมหาเสนาบดีเหยาอยากอุ้มหลาน เลยสั่งให้เหยาเฟยใกล้ชิดกับฝ่าบาทเพิ่มขึ้นพะย่ะค่ะ ”“เจ้าคิดว่าสาเหตุมีเพียงเท่านี้หรือ” ฮ่องเต้ถามกลับด้วยความคลางแคลงใจ“แค่นี้จริงๆพะย่ะค่ะ เรื่องอื่นๆ ล้วนไม่มีสิ่งใดน่าสงสัย มิต้องทรงวิตกกังวล เรื่องสำคัญสำหรับฝ่าบาทในตอนนี้คือให้กำเนิดองค์รัชทายาทได้แล้วพะย่ะค่ะ”ราชครูหม่าทำมือประสานกันค้อมตัว หลบสายตาขณะกล่าวตอบฮ่องเต้ เขาก้มหน้าแล้วกล่าวต่อ“กระหม่อมคิดว่า ฝ่าบาทควรต้องใช้เวลาในยามค่ำคืนกับพระสนมได้แล้วพะย่ะค่ะ มิเช่นนั้นจะส่งผลต่อความมั่นคงของพระราชบัลลังก์และความสงบของรัฐต้าเซี่ยได้”“เจ้าอย่ารวบรัดเจิ้น เจิ้นยังไม่อ