Semua Bab ฮองเฮาจอมซุ่มซ่ามของเจิ้น: Bab 21 - Bab 30

เมื่อเข้าไปก็เห็นว่าที่ฐานของรูปปั้นเทพเจ้ามังกรครามเลื่อนออกจากตำแหน่งเดิม มีช่องบันไดลงไปด้านล่าง ความกว้างพอดีสำหรับหนึ่งคนชินอ๋องเริ่มว่ายนำลงไปเป็นคนแรก ตามด้วยฮ่องเต้ องครักษ์เมิ่ง เถียนเหว่ยฉี องครักษ์เจียงและองครักษ์คนอื่น ‘แสงส่องมาไม่ถึง มืดจนมองแทบไม่เห็นเลย’ องครักษ์เมิ่งคิดในใจ จากนั้นรีบว่ายเข้าไปใกล้ฮ่องเต้ ฉับพลันก็ปรากฏแสงสว่างขึ้น เมื่อสังเกตจึงพบว่าในมือของฮ่องเต้ ชินอ๋อง และเถียนเหว่ยฉีต่างถือไข่มุกราตรีกันอยู่ในมือ‘มีตัวช่วยซะด้วย คราวหน้าต้องขอซือฝุบ้างล่ะ’ลงไปถึงด้านล่างพบว่าเป็นห้องโถงที่กว้างเพดานสูง มีมังกรหินแกะสลักขนาดใหญ่อยู่ด้านบน ศีรษะมังกรหันเข้าหาผู้ที่เข้ามายังห้องโถง นัยน์ตาดุดัน ปากอ้าเหมือนกับกำลังคำราม ส่วนลำตัวพาดผ่านผนังทุกฝั่ง ลักษณะราวกับคอยปกป้องสิ่งของที่อยู่ภายใน ฝั่งซ้ายขวาของโถงมีหีบโบราณตั้งเรียงรายอยู่หลายใบ ขนาดใหญ่เล็กคละกันไปเมื่อฮ่องเต้กับชินอ๋องเปิดดูก็พบทองคำและอัญมณีอยู่ภายในจำนวนมาก แต่ถึงจะเป็นสมบัติจำนวนมาก ก็ยังไม่ใช่สิ่งที่พวกเขากำลังตามหาฮ่องเต้จับข้อมือองครักษ์เมิ่งว่ายไปยังด้านในของห้องโถง ชินอ๋องรีบว่ายตามหลัง

เวลาล่วงไปหนึ่งสัปดาห์ ในวันที่ท้องฟ้าสดใสแสงแดดรำไร ทำให้ร่มรื่นทั่วทั้งวังหลวง หลังจากฮ่องเต้ว่าราชกิจเสร็จก็เสด็จไปพบไทเฮา“ลูกถวายพระพรเสด็จแม่” ฮ่องเต้แสดงความเคารพต่อพระมารดา“ไม่ต้องมากพิธี” ไทเฮามองดูพระโอรสแล้วกล่าวอย่างเอ็นดู“ไม่ได้มาตำหนักนี้เสียนาน เหตุใดวันนี้ถึงอยากพบอายเจียล่ะ”“ลูกจะปล่อยให้จื้อไห่มาอ้อนเสด็จแม่คนเดียวได้อย่างไร เกรงว่าปล่อยนานไปเสด็จแม่จะลืมหน้าลูก”‘อ้อนแม่เก่งนะเนี่ย ลูกชายติดแม่ก็น่ารักดีนะ’ องครักษ์เมิ่งเหลือบมองขณะที่สองแม่ลูกพูดคุยกัน“อายเจียส่องคันฉ่องก็เหมือนเห็นหน้าเจ้าแล้ว จะลืมได้อย่างไร” ไทเฮาสรวลอย่างชอบใจ“อีกอย่างทั้งเจ้าและจื้อไห่หน้าตาก็คล้ายกัน ผู้ใดจะหลงลืม” เอ่ยจบก็มองไปยังพระโอรสองค์โตด้วยความรัก“แต่อายเจียอยากเห็นหน้าหลานมากกว่าหน้าเจ้าทั้งสองคนแล้ว”ฮ่องเต้หน้าเปลี่ยนสี วางตนสงบนิ่งแล้วหาข้ออ้างที่ฟังดูเข้าที “ลูกกลัวว่าเสด็จแม่จะโปรดหลานมากกว่าลูก”“ไม่ต้องเอ่ยเช่นนี้ เจ้าจะรอให้อายเจียอุ้มหลานไม่ไหวหรืออย่างไร” ไทเฮาเริ่มทำเสียงสั่นเครือให้ฟังดูน่าสงสาร“อายเจียชันษาเริ่มมากแล้ว อยากเห็นหน้าหลานไม่ปลายปีนี้ก็ต้นปีหน้า เจ้าค

คืนวันต่อมา ท้องฟ้าเปิดมองเห็นดวงดาวพร่างพราวเต็มท้องฟ้า อากาศค่อนข้างเย็นสบาย ตำหนักยวี่กวงของเหยาเฟยมีเพียงกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้รอบสวน ภายในตำหนักไร้การจุดกลิ่นหอมใดๆทั้งสิ้น เนื่องจากเฉิงกงกงได้แจ้งทุกตำหนักก่อนการเสด็จของฮ่องเต้เหยาเฟยสวมอาภรณ์สีแดงสดยืนกระวนกระวายรอรับเสด็จอยู่หน้าตำหนัก เมื่อฮ่องเต้เสด็จมาถึง ใบหน้างามก็ปกปิดความดีใจไม่มิด“ถวายพระพรเพคะ” นางรีบออกมาต้อนรับทันที“อืม ลุกขึ้นเถอะ” กล่าวจบฮ่องเต้ก็เดินนำเข้าไปที่ตำหนักเห็นดังนั้นเหยาเฟยก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเข้าไป “ห้องบรรทมอยู่ทางนี้เพคะฝ่าบาท”ในห้องบรรทม โคมไฟและเทียนทั้งหมดถูกจุดขึ้นอย่างสว่างไสว หน้าต่างทุกบานเปิดรับลมทำให้อากาศภายในห้องปลอดโปร่งสดชื่นขณะที่ฮ่องเต้กำลังจะเดินไปหลังฉากกั้นเพื่อเปลี่ยนฉลองพระองค์ก็ได้ยินเสียงขันทีดังขึ้น“ไปๆ ชิ่วๆ” เมื่อมองไปตามเสียงพบว่ามีนกเค้าแมวตัวหนึ่งมาเกาะที่หน้าต่าง สายตาของมันจ้องมองเข้ามาภายในห้อง ไล่ก็ไม่ยอมบินหนีไปไหนฮ่องเต้แสร้งทำเป็นไม่สนใจ เปลี่ยนชุดเสร็จก็ไปนั่งบนเตียงบรรทม เอ่ยปากให้เหยาเฟยมานั่งข้างๆยังไม่ทันได้เข้านอน อากาศก็เกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน

สี่วันก่อนหน้านี้“พวกมันออกนอกเมืองหลวงแล้วพะย่ะค่ะ จะให้พวกกระหม่อมสกัดจับหรือตามไป” ทหารของกรมอาญาเอ่ยถามชินอ๋องเพื่อรอรับคำสั่ง“ตามไป” ชินอ๋องหรืออ๋องโจวจื้อไห่ออกคำสั่ง เขาสืบเรื่องการลอบค้าอาวุธไปยังชายแดนตามพระบัญชาของฮ่องเต้มาได้สักพักแล้ว ตอนนี้อยากรู้ว่าส่งขายให้รัฐใดบ้าง“ส่งข่าวบอกทหารด่านต่อไปเรื่อยๆ จะได้ช่วยกันดูว่ารถม้าพวกมันไปทิศทางใด”พวกลักลอบขายอาวุธกลุ่มนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าตามอย่างใกล้ชิดอาจจะถูกสังเกตเห็นก็เป็นได้ จึงต้องแจ้งทหารที่อยู่ใกล้ๆให้ช่วยติดตามการเคลื่อนไหว จะได้ลดความระมัดระวังของพวกมัน“พิราบสื่อสารมาแล้วพะย่ะค่ะ รายงานว่าตอนนี้พวกมันกำลังเข้าเขตป่าอั้นหลิน” ทหารนายหนึ่งวิ่งเข้ามารายงาน“ดี เตรียมม้าเร็ว พวกเจ้าไปกับข้า” โจวจื้อไห่สั่งบรรดาองครักษ์ฝีมือดีให้อยู่ข้างกายพวกเขาขี่ม้าเร็วใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็อยู่ใกล้กับเขตป่าอั้นหลิน จากนั้นก็ปลอมตัวเป็นเหล่าลูกคหบดีที่ชื่นชอบการผจญภัย ใช้ชีวิตอย่างอิสระค่ำไหนนอนนั่นโจวจื้อไห่กางแผนที่ดูบริเวณของป่าอั้นหลิน ป่านี้แม้จะไม่ได้อยู่ติดชายแดนแต่ก็นับว่ามีอันตรายอย่างยิ่ง อาณาเขตของป่ากว้างมาก ต้นไม้ส

ยามราตรีที่เงียบสงบ ท้องนภาไร้เมฆบดบังดวงดาว ตำหนักซินหยวนคืนนี้มีผู้มาชุมนุมค่อนข้างมากฮ่องเต้หรือโจวจื้อฮุย เถียนเหว่ยฉี ราชครูหม่า ชินอ๋อง ไทเฮาและหยางหย่าปิงนั่งพูดคุยกันอยู่ในห้องโถงของตำหนัก‘เชิญนางมาทำไม’ เถียนจิ้งหลานในร่างของไทเฮารู้สึกฉงนที่มีหยางหย่าปิงมาร่วมวงสนทนาสายตาสงสัยของเธอทุกคนต่างดูออก ชินอ๋องทำท่าทางร้อนตัวรีบตอบก่อนถูกเอ่ยถาม“แม่นางหยางอยู่ในเหตุการณ์ ข้าเลยพามาเล่าให้พวกท่านฟัง นางเชื่อถือได้ข้ารับรอง”ฮ่องเต้กับราชครูหม่ายกถ้วยน้ำชามาดื่มโดยมิได้นัดหมาย ส่วนเถียนเหว่ยฉีสะบัดพัดทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้‘แหม จีบสาวอยู่แหละ ให้ท้ายเสียขนาดนี้’“อายเจียว่า” ไทเฮาปรายตามองไปทางชินอ๋อง “พรุ่งนี้จื้อไห่มาหาอายเจียหน่อย ไม่ได้พูดคุยกับบุตรชายสุดที่รักมาหลายวัน อายเจียคิดถึง”ชินอ๋องตาขวากระตุกขึ้นมากะทันหัน เขารู้สึกใจหายวาบ พี่สะใภ้คนนี้จะมาไม้ไหนกันแน่ ฮ่องเต้นิ่งเงียบ น้ำเสียงของไทเฮาเช่นนี้แบบนี้ไม่ควรค่าแก่การหึงหวงแต่ควรหลีกหนีเสียมากกว่าเป็นราชครูหม่าที่มีไหวพริบรู้เอาตัวรอดถามหยางหย่าปิงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ“แม่นางหยางในจวนหลังนั้นเจ้าเห็นสิ่งใดบ้าง”หยางหย