Semua Bab ฮองเฮาจอมซุ่มซ่ามของเจิ้น: Bab 31 - Bab 40

หลังจากนั้นฮ่องเต้ก็เสด็จไปที่ตำหนักซานสุ่ยเพื่อพบเว่ยเฟย ส่วนเถียนจิ้งหลานไปหาหงเฟยพร้อมกับชินอ๋องที่ตำหนักซานสุ่ย เว่ยเฟยพอทราบข่าวเรื่องการเดินทางไกลมาบ้างแล้ว เมื่อฮ่องเต้เอ่ยขึ้นนางก็ไม่ลังเลตอบรับเข้าร่วมเดินทาง“หม่อมฉันจะพยายามนำความรู้ออกมาใช้ให้เต็มที่เพคะ” เว่ยเฟยตกปากรับคำแม้ว่านางจะไม่รู้ถึงวัตถุประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้ แต่ก็เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ นางหอบตำราที่คาดว่าเป็นประโยชน์ติดตัวไปด้วย“การเดินทางครั้งนี้เถียนเฟยก็เสด็จไปด้วยนะ” ฮ่องเต้บอกเว่ยเฟยสายตาจับจ้องพิจารณาปฏิกิริยาของนาง“เพคะฝ่าบาท หม่อมฉันจะไม่ทำตัวเป็นภาระเพคะ” เว่ยเฟยตอบอย่างนอบน้อม“ดี เช่นนั้นเตรียมตัวเสียเถิด อีกสองวันเจิ้นจะให้องครักษ์มารับ เจ้าไปเพียงคนเดียวไม่ต้องมีนางกำนัลติดตาม” ฮ่องเต้กล่าวจบก

ก่อนที่พวกเขาจะเข้าเขตคีรีซ่อนเร้น ได้ยินผู้คนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านชายป่ารวมถึงชาวบ้านที่หาของป่าบอกว่าในคีรีซ่อนเร้นมีถ้ำอาถรรพ์ลึกลับชวนสยอง ไม่ควรกล้ำกรายเข้าไปใกล้ถ้ำอาถรรพ์นี้เกิดปรากฏการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้อยู่หลายเรื่องด้วยกัน เช่น ได้ยินเสียงคนร้องเพลงแต่เมื่อลองเข้าไปภายในกลับไม่พบผู้ใด บางคนก็เห็นเงารูปร่างคล้ายคนลอยผ่านไปมาภายในถ้ำเหมือนผีปีศาจ ครั้งหนึ่งมีสองสามีภรรยาเดินทางเข้ามาเก็บของป่าใกล้กับถ้ำแห่งนี้ ทั้งคู่ได้ยินเสียงเหมือนสัตว์อยู่ละแวกถ้ำจึงตัดสินใจเข้าไปดู คนที่เป็นภรรยาเห็นดวงตาสีแดงขนาดใหญ่ของสัตว์ยักษ์ก็ตกใจจนเป็นลมสลบไป ฝ่ายสามีถึงแม้จะกลัวจนขาขยับไม่ได้แต่ก็ยังฝืนร่างกายลากภรรยาหนีอย่างทุลักทุเล หลังจากนั้นบริเวณถ้ำนี้ก็รกร้าง ต้นไม้ใบหญ้าขึ้นสูงท่วมหัว ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้ ผู้คนจึงตั้งชื่อว่าถ้ำอาถรรพ์พวกเขาเดินทางมาได้ประมาณสองชั่วยาม เว่ยฟางหลิงก็แสดงอาการเหนื่อยล้า คณะเดินทางจึงหยุดพักผ่อนชั่วคราวเถียนจิ้

“สำเร็จแล้ว” เถียนจิ้งหลานกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ เธอสามารถนำตัวเองย้อนเวลาและไปอยู่ในอนาคตข้างหน้าได้ในเวลาหนึ่งลมหายใจ“สามารถใช้เวลาได้นานกว่านี้ได้ไหมเจ้าคะ เช่นข้าย้อนเวลาไปในช่วงหนึ่งลมหายใจก่อนหน้านี้ แต่อยู่ได้นานสักหนึ่งก้านธูป”“เข็มทิศโบราณถูกจำกัดเวลาแค่หนึ่งลมหายใจในทุกด้าน ไม่เหมือนเข็มทิศกลกาล” ปรมาจารย์ไป๋ตอบศิษย์ตัวน้อย“ทำไมประสิทธิภาพมันแตกต่างกันจังเลยเจ้าคะ”เถียนจิ้งหลานเล่นเข็มทิศโบราณที่อยู่ในมือพร้อมกับส่องดูภาษาที่เธออ่านไม่ออกปรมาจารย์ไป๋หน้าเปลี่ยนสี “ก็เข็มทิศกลกาลนั่นสร้างโดยเทพเซียนปฐพีระดับสูง ข้าจะเทียบได้ยังไงล่ะฮึ”เถียนจิ้งหลานเก็บเข็มทิศโบราณในเสื้อ “เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ข้าขอไปลองใช้ข้างนอกนะเจ้าคะ” พูดจบก็วิ่งหายออกจากถ้ำ

เถียนจิ้งหลานตกใจทำตัวไม่ถูก ตอนเป็นสตันท์แมนหรือนักแสดงตัวประกอบก็ไม่เคยได้เห็นพระนางเล่นฉากเลิฟซีนสักที ได้เห็นหนังสดก็ครั้งนี้ครั้งที่สอง ถ้าอยู่คนเดียวคงจะแอบมองเพื่อสะสมความรู้ให้แก่ตัวเอง ประเด็นคือครั้งนี้เธออยู่กับฮ่องเต้‘ทำไงดีๆ’ เธอกระวนกระวาย สิ่งเดียวที่คิดขึ้นได้คือการเอื้อมมือเรียวเล็กของเธอไปปิดตาฮ่องเต้“อย่าไปดู เดี๋ยวใจแตก” เธอพูดแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงตระหนกฮ่องเต้กลั้นหัวเราะ เขาเคยเจอแต่พ่อแม่เอามือปิดตาลูก แต่เจ้าตัวน้อยของเขากลับเอามือปิดตาเขาเสียเองเขาจึงนำฝ่ามือของตนไปปิดหูของเธอแทน “เจ้าก็ไม่ต้องฟัง” เขากระซิบข้างหูของเธอเพียงเวลาชั่วอึดใจ รอบเตียงก็เหมือนถูกบางสิ่งปกคลุมไว้จนไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา ฮ่องเต้จับมือเรียวของเถียนจิ้งหลานออกแล้วเดินเข้าไปยังโต๊ะข้างเตียงอีกครั้ง เขารีบเปิดห่อผ้าสีน้ำเงินเข้มออก พบว่าภายในนั้นคือปี่เซียะ*ที่ถูกทำอาคมให้กลายเป็นของอัปมงคล เดิมทีของสิ่งนี้จะช่วยคุ้มครองและปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย แต่เมื่อถูกอาคมกลับกลายเป็นเรียกสิ่งชั่วร้ายเข้ามาแทน เมื่อฮ่องเต้ใช้มือสัมผัสเพียงเล็กน้อย ปี่เซียะตัวนั้นก็กลายเป็นของธรรมดาไม่หลงเหลือความอั

“คารวะชินอ๋อง” องค์รัชทายาทรัฐอวิ๋นโจวคำนับโจวจื้อไห่อย่างยิ้มแย้ม “เรียกข้าว่าเสด็จพี่ดีกว่า เรียกอย่างกับเจ้าเป็นขุนนางเสียได้” โจวจื้อไห่เอ่ยทักทาย “เสด็จพี่จื้อไห่ เอ่อ ทั้งห้าท่านนี้คือ” รัชทายาทมองคนที่ติดตามโจวจื้อไห่ด้วยความเกรงใจ “ทั้งสี่นี้เป็นองครักษ์ประจำตัวข้าและเสด็จพี่จื้อฮุยฝีมือดีมากๆ ส่วนคนนี้แม่นางหยาง” โจวจื้อไห่ผายมือไปยังหนุ่มน้อยหน้าหวาน วันนี้เขาให้หยางหย่าปิงแต่งตัวเป็นบุรุษมา รัชทายาทพยักหน้ารับคำ เขามองหยางหย่าปิงทั่วทั้งตัวแล้วเอ่ยชื่นชม “ถ้าไม่บอกข้าคงนึกว่าเป็นบุรุษที่ใบหน้าสวยงามเช่นสตรี ช่างสง่างามและองอาจเช่นเดียวกับบุรุษอย่างยิ่ง” โจวจื้อไห่หัวเราะชอบใจ เขารู้ว่าหยางหย่าปิงไม่ชอบการชมเช่นนี้ สตรีถึงอย่างไรก็ชอบให้ชมว่างดงามมากกว่าองอาจผ่าเผย หยางหย่าปิงหน้าเปลี่ยนสีทันที แต่ก็ทำอารมณ์ดี ยิ้มหวานตอบกลับ“ขอบพระทัยเพคะ” “เข้าไปข้างในก่อนพะย่ะค่ะ จะได้นั่งปรึกษาหารือกันสบายๆ” รัชทายาทเชิญโจวจื้อไห่และคนอื่นๆเข้าภายในเรือนรับรอง “เจ้าคงไม่พอใจกับข่าวลือที่ว่าไร