All Chapters of ฮองเฮาจอมซุ่มซ่ามของเจิ้น: Chapter 41 - Chapter 50

“ได้โอกาสแล้ว หาผ้าและอุปกรณ์ทำชุดชั้นในดีกว่า หุหุ” เถียนจิ้งหลานสอดส่ายสายตาหาแบบผ้าที่ตนชอบ“สีดำยั่วยวน สีแดงร้อนแรง สีขาวบริสุทธิ์ สีไหนดีนะ อยากได้ผ้าโปร่งบางพริ้วด้วยจัง”เถียนจิ้งหลานเริ่มคิดหน้าก็เริ่มแดง นิ้วเรียวหยิกหลังมือตัวเอง “อย่าเพิ่งคิดลามกสิหลานหลาน”ผ่านไปได้ไม่ถึงหนึ่งก้านธูป เถียนจิ้งหลานก็หอบผ้าไหมมาเจ็ดแปดพับ พร้อมอุปกรณ์ตัดเย็บจำนวนหนึ่ง“เจ้าตัดเสื้อผ้าขายหรืออย่างไร” ฮ่องเต้เอ่ยแซวสตรีน้อยที่เดินนำหน้าตน“ซื้อไปเผื่อเสี่ยวปิงกับฟางหลิงด้วยเพคะ ฝ่าบาทคงไม่ว่านะเพคะ”‘ฉันจะทำชุดชั้นในที่ใส่แล้วอึ๋มๆ ก็ต้องอึ๋มกันให้ถ้วนทั่วสิ อิอิ’ ความคิดพิเรนทร์โผล่มาในทันใด“ถ้าจะคิดฟุ้งซ่านค่อยคิดพรุ่งนี้นะ” ฮ่องเต้สังเกตสีหน้าแฟนสาวก่อนพูดดักทาง “ว่าแต่ เจ้าซื้อผ้าเผื่อตัดชุดให้เสี่ยวหู่ด้วยหรือเปล่า”เถียนจิ้งหลานชะงัก ‘หะ เที่ยวกับแฟนยังคิดถึงแมว เจ้าการ์ฟีลด์ตัวดี ข้าจะทำชุดกระโปรงให้เจ้าใส่คอยดู’ยามซวีที่ค่ายลับของเมืองอวิ๋นโจว“เสี่ยวปิง เจ้าต้องฟังคำสั่งข้าก่อนลงมือนะ” โจวจื้อไห่ไม่ไว้วางใจหยางหย่าปิง เขากำชับนางอีกรอบ“รับทราบเพคะ” หยางหย่าปิงตอบด้วยสายตามุ่งมั

“ฝ่าบาทพวกเรายังไม่กลับหรือเพคะ” เถียนจิ้งหลานจับแขนฮ่องเต้ เธอโน้มใบหน้างามเข้าไปใกล้เขาแล้วกระซิบถาม “รอฮ่องเต้อวิ๋นโจวฟื้นก่อนจะได้ลากลับทีเดียว” “อ่อ แต่ทำไมเราถึงต้องรีบหรือเพคะ เพิ่งเดินเที่ยวเมืองได้นิดเดียวเอง” เถียนจิ้งหลานนั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างชายหนุ่มทำตาโตไร้เดียงสาจ้องหน้ารอคำตอบจากเขา “จะได้พาเจ้าไปเที่ยวที่อื่น ดีหรือไม่” ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะนางอย่างทะนุถนอม “ดีมากเลยเพคะ” ผู้ฟังรีบนั่งเรียบร้อยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส เมื่อฮ่องเต้อวิ๋นโจวฟื้น เถียนเหว่ยฉีจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบพร้อมเสนอแนะวิธีแก้ปัญหาเล็กน้อย “พวกเจ้าไม่น่ารีบกลับเลย แทนที่จะอยู่พูดคุยกับคนแก่อย่างข้าหลายวันหน่อย ตอนเล็กๆยังเคยมาเที่ยวเล่นที่อวิ๋นโจวตั้งหลายวัน มีเวลาจะได้สอนน้องด้วย เขาเพิ่งขึ้นเป็นรัชทายาท ยังไม่ค่อยรู้ความ” ฮ่องเต้อวิ๋นโจวกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ข้าต้องพาหลานเอ๋อร์กลับไปเยี่ยมบ้าน หากนางตั้งครรภ์ขึ้นมา อีกนานคงกว่าจะได้กลับ ตงหยางอ๋องกับพระชายาคงไม่พอใจเป็นแน่” นัยน์ตาหงส์จ

ผ่านการเดินทางอีกเกือบหนึ่งเดือนเต็ม พวกเขาก็เข้าเขตรัฐเฉียนเยี่ยน ตั้งแต่เริ่มเข้าเขตเฉียนเยี่ยนก็ได้กลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆตลอดทาง อาคารบ้านเรือนในแต่ละเมืองของรัฐเฉียนเยี่ยนล้วนปลูกต้นไม้ดอกไม้ประดับโดยรอบอย่างสวยงาม ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเมืองในสวน ถนนปูด้วยแผ่นหินสวยงาม หากเป็นถนนใหญ่ ตรงกลางของถนนจะถูกเจาะเป็นลำธารเล็กๆไหลยาวให้ผู้คนพักผ่อนหย่อนใจ และเป็นการบังคับไม่ให้รถม้าสัญจรเร็วเกินไป “อีกสิบกว่าวันก็ถึงเมืองหลวงของเฉียนเยี่ยนแล้ว พวกเจ้ามีอะไรจะซื้อก่อนถึงจวนอ๋องหรือไม่” ฮ่องเต้เอ่ยถามเถียนจิ้งหลานและเถียนเหว่ยฉีขณะที่จอดรถม้าพักระหว่างทาง เถียนจิ้งหลานมองเถียนเหว่ยฉีเป็นเชิงถามอีกคน “ยังไม่รู้เพคะ”เถียนเหว่ยฉีขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ส่ายหน้าปฏิเสธ “แต่ข้าน้อยมีเจ้าค่ะ” เสียงแหลมเล็กดั่งคนบีบเสียงดังขึ้นจนพวกเขาต้องหันหน้าไปมอง “เจ้ายังไม่ยอมแต่งเป็นบุรุษอีกหรือ นี่ก็เข้าเขตเฉียนเยี่ยนแล้ว” เถียนเหว่ยฉีเอ่ยถาม “เจ้าอย่าขัดแม่นางเสียงเสียงสิ สงสัยนางคงได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริง” หม่าหมิงเจ๋อย

ฮ่องเต้อุ้มเสี่ยวหู่กลับมายังห้องบรรทมของเถียนจิ้งหลาน เขาก้าวเข้ามาในห้องแล้ววางเสี่ยวหู่ลงบนเก้าอี้ ก่อนที่จะไปอุ้มร่างของเถียนจิ้งหลานมานอนบนเตียงอย่างอ่อนโยน“กลับเข้าร่างได้แล้ว” เขาสั่งด้วยท่าทางเคร่งขรึมเถียนจิ้งหลานในร่างเสี่ยวหู่ตกใจที่ถูกจับได้ว่าแอบหนีออกไปข้างนอกก็รีบกลับเข้าร่าง พลิกตัวหันหลังให้ฮ่องเต้แล้วหลับตาแกล้งตาย“เจ้าไปแอบดูผู้อื่นเช่นนั้นไม่ดีรู้หรือไม่” ฮ่องเต้แกล้งทำเสียงเข้มปกปิดรอยยิ้มขบขันของตนเองไว้สตรีที่แกล้งตายรีบจับผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงไม่ยอมหันกลับมาตอบคำถามเป็นเสี่ยวหู่ที่ส่งเสียงร้องแทรกขึ้นมา แมวน้อยต้องการบอกสิ่งใดไม่มีผู้ใดทราบได้ แต่ว่าลักษณะท่าทางคือการฟ้องแน่นอน‘เจ้าการ์ฟีลด์ ฟ้องเก่งเชียวนะ’ เถียนจิ้งหลานแอบกำหมัด รอได้จังหวะจะจับมาฟัดพุงให้สะใจทีเดียวฮ่องเต้พยักหน้าให้กับเสี่ยวหู่ “เข้าใจล่ะๆ วันนี้เจ้านอนกับเจิ้นละกัน” เขาก้มลงอุ้มเสี่ยวหู่ให้อยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินไปข้างเตียงแล้วย่อตัวลงกระซิบกับก้อนผ้าห่ม“เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลไป เจิ้นเชื่อว่าเจ้ารู้มาพอตัวเลยทีเดียว” เขาหัวเราะในลำคอ ยิ้มเล็กน้อยก่อนเดินออกจากห้องไป‘อีตาบ้า’ เถ

เมืองของรัฐหนานว่านแตกต่างจากรัฐเฉียนเยี่ยน ในเฉียนเยี่ยนจะปลูกต้นไม้ดอกไม้ตลอดข้างทาง ริมถนนก็จะมีคลองขนาดเล็กขนาบข้าง ต้นไม้แต่ละต้นถูกประดับด้วยโคมไฟให้ความรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า ส่วนรัฐหนานว่านจะสร้างอาคารบ้านเรือนติดกับแม่น้ำ ริมคลองธรรมชาติหรือไม่ก็คลองขุด การเดินทางใช้การสัญจรทางน้ำเป็นหลัก ถนนที่ให้รถม้าหรือสัตว์พาหนะต่างๆใช้จะอยู่อีกฝั่งของบ้าน เมื่อมาถึงเมืองหลวงของรัฐหนานว่าน โจวจื้อฮุยก็พาเว่ยฟางหลิง ชินอ๋องโจวจื้อไห่ เถียนเหว่ยฉี หม่าหมิงเจ๋อและหยางเหว่ยเหยาเข้าพบฮ่องเต้ของหนานว่าน เถียนจิ้งหลานจึงมีเวลาชวนหยางหย่าปิงและองค์หญิงซิงหยวนนั่งเรือเที่ยวชมเมือง มีหยางหย่วนเฟิง หยางเหว่ยเสียงและเยี่ยนไป๋อวิ๋นนั่งเรืออีกลำคอยดูแลเรื่องความปลอดภัย องครักษ์ส่วนหนึ่งติดตามฮ่องเต้เข้าวังหลวงอีกส่วนอยู่กับเสี่ยวหู่ อันหย่วนเหิงและเซี่ยงข่ายรุ่ย เรือลำที่เถียนจิ้งหลานนั่งถูกบุรุษที่นั่งเรือลำอื่นจ้องมองอย่างไม่วางสายตา เถียนจิ้งหลานทำทรงผมของสตรีที่ออกเรือนแล้ว บุรุษอื่นมองด้วยความเสียดาย แต่เมื่อเห็นความงามของหยางหย่าปิงและองค์หญิงซิงหยวนก็พลั