Semua Bab ดาบพิฆาตสลับนภา: Bab 131 - Bab 140

หลิวหงหัวเราะเบาๆ “ตามสบายขอรับท่าน ข้าจะให้ภรรยาเตรียมชารอ” อวี้เหวินโค้งคารวะเล็กน้อยก่อนจะก้าวออกจากเรือน แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องผ่านกลุ่มเมฆเบาบาง กลิ่นหอมของไม้สนและดินเปียกยังคงลอยอบอวลในอากาศ แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันทีที่พ้นจากเขตเรือน เขาเร่งฝีเท้า แผ่นหลังในชุดดำเข้มพลิ้วไหวต

ทว่า… ขณะสายลมพัดพรายคล้ายจะปลอบประโลมในฉากสนทนาอบอุ่น มุมหนึ่งของป่าลึกกลับไม่สงบสุขเช่นเดียวกัน ใต้เงาหมอกหนาและไม้ใหญ่ที่บังแสงตะวัน มีเงาร่างหนึ่งยืนอยู่เงียบงัน ดวงตาสีคล้ำคู่นั้นจ้องมองมาที่สองร่างเบื้องบึงด้วยแววตาเยียบเย็น รอยยิ้มบิดเบี้ยวปรากฏขึ้นช้าๆ ที่มุมปากของเขา ริมฝีปากแห้งผากขยับ

เบื้องข้างของเขา นางผู้หนึ่งนั่งเงียบงัน เสื้อคลุมสีขาวบางเบาราวม่านหมอกพริ้วไหวยามต้องสายลม ใบหน้างดงามดั่งภาพวาดโบราณแม้ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมหน้า หากแววตาเยียบเย็นของนางกลับแฝงไว้ด้วยความเฉียบคม จิตของนางสงบนิ่งยิ่งนัก ราวผืนน้ำใต้แสงจันทร์ ไม่มีคำพูดใดถูกเอื้อนเอ่ยจากคนทั้งคู่ตลอดเวลาหลายชั่วยามที่เ

ผัวะ! เขายกแขนขึ้นป้องกันในเสี้ยวลมหายใจ เคล็ดวิชาเกราะสังวาลย์ดำมืดแผ่ขยายครอบคลุมทั่วร่าง กล้ามเนื้อเขม็งตึง เอ็นและกระดูกกึกก้องอย่างน่าพรั่นพรึง แรงปะทะที่สะท้านสู่กระดูกยังคงส่งตัวเขากระเด็นออกไปสองสามจั้ง ลอยกลางอากาศก่อนกระแทกกับพื้นทราย กลิ้งไถลทิ้งรอยลึกเป็นแนวยาว แววตาเขาสั่นไหวเล็กน้อ

ใต้เงาราตรีแห่งฟากฟ้าปราศจากจันทร์ ดวงดาวพลันหลบเร้นอยู่หลังม่านเมฆทะมึน เสียงลมหอบหวิวผสานกับเสียงคลื่นที่ซัดกระแทกชายฝั่งมิได้สงบลงเลยแม้แต่น้อย ท่ามกลางกลิ่นเค็มของไอทะเลและกลิ่นคาวโลหิตที่ฟุ้งกระจาย ฉากการประมือของสองสายเลือดมนุษย์กับสัตว์อสูรและมารชั่วคลุ้งไปทั่วชายหาดอันเคยสงบงาม กลับกลายเป็