Semua Bab ดาบพิฆาตสลับนภา: Bab 141 - Bab 150

"เจ้าอยากตายก่อนอสูรงั้นหรือ หลิวหง!" อวี้เหวินตะโกนลั่น หมัดอัคนีในมือเขาฟาดออก..แสงไฟพวยพุ่งดั่งเส้นแสงสุริยันระเบิด เสียงคำรามของหลงหมิ่นดังสนั่น มังกรเงาทะเลขนาดยักษ์พุ่งตัวเข้ามาเช่นกัน พลังธาตุน้ำไหลเวียนรอบกายมันบีบอัดบรรยากาศจนคล้ายห้วงน้ำจะถล่มฟ้า ทว่าหมัดของอวี้เหวินยิ่งต่อสู้ ยิ่งหนักหน

ใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเหนือชายฝั่งอันวิเวก เสียงคลื่นกระทบโขดหินดังเป็นจังหวะอ้อยอิ่ง ทว่าภายใต้ความสงบนั้น คือบรรยากาศที่ตึงเครียดประหนึ่งสายฟ้าเงื้อมคมรอจู่โจม ร่างในชุดดำของอวี้เหวินยืนนิ่งประหนึ่งเงาสลัวในม่านรัตติกาล สองตาจับจ้องไปยังบุรุษตรงหน้า ผู้ซึ่งบัดนี้หาใช่เพียงชายวัยกลางคน หากแต่

คำพูดของมันหยุดลงแค่นั้น ก่อนเอ่ยต่อด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม “ข้าแค่ต้องการให้พวกเจ้าพึ่งข้า เชื่อใจข้า จนกระทั่ง... วันนั้น วันที่เจ้ากินอาหารในเรือนบ้านข้าเข้าไป” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาอวี้เหวินหรี่ลงทันที แววตาวูบหนึ่งผ่านคล้ายลังเล (เหยียนเฟยเคยกล่าวว่า อาหารนั้นไม่มีสิ่งใดผิดปกติ... เช่นน

เขานึกถึงคำเล่าของเด็กน้อยถึงชายชราร้ายในร่างชายวัยกลางคนผู้นี้ น้ำเสียงเศร้า สีหน้าสะท้อนความสูญเสีย… "ไม่มีทาง…แม้เฒ่าชั่วเจ้ากลเล่ห์ยังยากจะสวมบทได้แนบเนียนถึงเพียงนั้น" “หากมิใช่การเสแสร้ง เช่นนั้นย่อมเป็นสิ่งเดียว…” “…เขาเฝ้ามองเราตั้งแต่ต้น…” ดวงตาคมกริบของอวี้เหวินสั่นไหวด้วยประกายขุ่

ใต้ฟ้าค่ำ...ทะเลไร้คลื่นลมกลับโหมกระหน่ำด้วยกลิ่นอายแห่งการประทะอันเกรี้ยวกราด ริมฝั่งเกาะร้างท่ามกลางม่านรัตติกาล อวี้เหวินยืนนิ่งกลางพื้นทรายที่แตกร้าวเป็นตาข่ายโลหิต เบื้องหน้าเขา ร่างอสูรที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นหลิวหงกลับทรุดตัวลงอย่างยากจะหยัดยืน พลังที่เคยแข็งแกร่งเช่นขุนเขา บัดนี้กลับสั่นคลอนดั่ง