Semua Bab ดาบพิฆาตสลับนภา: Bab 121 - Bab 130

ชายวัยกลางคนผู้พาพวกเขามายังทะเลสาบแห่งนี้ นั่งอยู่ตรงข้าม ไฟส่องให้เห็นริ้วรอยบนใบหน้าที่ผ่านพายุแห่งกาลเวลา สายตาของเขายังคงฉายแววพรั่นพรึงไม่จางจาง “เมื่อครู่… สิ่งนั้นคืออสูรในเรื่องเล่าของท่านจริงหรือ?” อวี้เหวินเอ่ยถามเสียงนิ่ง แต่ภายในเต็มไปด้วยคลื่นแห่งความสงสัย ชายคนนั้นพยักหน้าช้า ๆ สา

คำพูดของซ่งเหว่ยหนานดั่งลูกศรปักอกของผู้เป็นพ่อ “ข้าอยู่ใต้เงาของเขามาตลอด...ความสามารถข้าด้อยกว่าเขาทุกด้าน ไม่ว่าเดินไปแห่งใด ผู้คนก็มองข้าด้วยสายตาที่มีเพียงความเปรียบเทียบ ข้ารู้...ข้าเห็น...ทุกคนเอาอกเอาใจเขาเหมือนเขาเป็นพระอาทิตย์ ส่วนข้า...เป็นเพียงเศษเงาเล็กๆ ที่ไม่มีใครชายตามอง” ถ้อยคำที่

ยามอรุณรุ่งแผ่แสงอ่อนบางลงแตะต้องริมขอบฟ้า เฉกเช่นม่านทองที่คลี่คลุมผืนนภา สีฟ้าเรื่อแซมประกายสีส้มจางไล้ผ่านยอดไม้ และแนบอิงผิวคลื่นเบื้องล่าง จนผืนน้ำคล้ายพลิ้วไหวไปด้วยแสงทองนั้น สายลมยามเช้าพัดเอื่อยพาไอเค็มของทะเลโชยมาแตะปลายจมูก อ่อนโยนและเย็นสบายนัก ใต้เงาไม้ริมชายฝั่ง ร่างบอบบางในอาภรณ์สีข

“ขอรับ ข้า... ได้ยินมาว่าอสูรตนนั้นปรากฏตัวขึ้นเพียงแห่งนี้” อวี้เหวินนิ่งงัน ราวตรึงคำตอบนั้นไว้ในห้วงใจ เขาเว้นวรรคก่อนเอ่ยถามอีกครั้ง “แล้วมีผู้ใด... ที่รอดชีวิตจากการพบเจอกับมันบ้าง?” หลิวหงทำท่าคิดคล้ายค้นหาความทรงจำ จากนั้นจึงเอ่ยอย่างลังเล “น่าจะมีอยู่คนหนึ่งขอรับ เป็นชาวประมงเก่าแก่

อวี้เหวินชะงักงัน ดวงตาคมกริบราวกับเหยี่ยวเบิกกว้าง ประกายในดวงตาวาววับดุจสายฟ้าฟาดผ่าม่านเมฆ สายตาของเขาจับจ้องไปยังเด็กน้อยอย่างไม่กะพริบ ราวกับต้องการทะลวงเข้าไปถึงส่วนลึกที่สุดในจิตวิญญาณ ทว่าเด็กน้อยกลับส่งยิ้มบางมาให้ พร้อมกับยืดตัวตรง กล่าวคำขอบคุณเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไปอย่างเงียบงัน ราวกับเงาท