Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

หลังจากล็อกประตูรั้วเรียบร้อยแล้วพราวนภาจึงเดินเข้าบ้าน ไม่สนใจอีกฝ่ายอีก และไม่คิดจะยกมือไหว้ลาด้วยเพราะเธอก็ไม่พอใจเช่นกันที่ถูกกล่าวหาด่าทออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแต่คนที่เธอไม่พอใจที่สุดก็เห็นจะเป็นแม่เพื่อนตัวดีที่เอาชื่อของเธอไปอ้างทุกครั้งที่หนีไปอยู่กับแฟนเมื่อเข้ามาในห้องรับแขก พราวนภาก็เห็นสองพี่น้องผลัดกันนวดขานวดไหล่ให้ผู้เป็นย่าอย่างเอาอกเอาใจ ส่วนคุณย่านั้นก็นั่งดมยาดมพลางหลับตานิ่ง เธอจึงเดินไปนั่งพับเพียบกับพื้นแล้วกอดขาท่าน“หนูพราวขอโทษด้วยนะคะคุณย่าที่เอาเรื่องปวดหัวมาให้”ภคินีลืมตาขึ้นแล้วโบกมือไปมา “โอ๊ย มันใช่ความผิดเราที่ไหนกัน ยายคนนั้นมันไม่อยากยอมรับว่าลูกตัวเองเสียคนน่ะสิถึงได้พยายามยัดเยียดให้หลานย่าเป็นฝ่ายพาลูกสาวเสียคน คนแบบนี้แย่มากที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล ว่าแต่คนอื่นทุกคนผิดหมดยกเว้นตัวเอง ขนาดหนูเอาหลักฐานมายืนยันเขาก็ยังมาโทษหนูได้เลย เฮอะ!”พราวนภาพยักหน้าขึ้นลงช้า ๆ สายตามองเหม่อไปตรงหน้าอย่างไร้จุดหมาย ภคินีจึงพูดต่อ“เพื่อนเราคนนี้ก็แย่พอกัน ตัวเองไปก่อเรื่องเอาไว้ก

ส่วนใจของเขาเองนั้นเขาค่อนข้างมั่นใจว่าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เขาเป็นคนที่ยึดติดกับสิ่งที่ตัวเองชอบหรือรักไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ แม้กระทั่งอาหารอย่างข้าวผัดไส้กรอก เขาก็ยังสามารถกินได้ตลอดทั้งอาทิตย์โดยไม่เบื่อ ยิ่งกับพราวนภาด้วยแล้วเขายิ่งยึดติด เพราะเท่าที่จำได้ เขายังไม่เคยรู้สึกลึกซึ้งทางใจกับผู้หญิงคนไหนเหมือนที่รู้สึกกับพราวนภาเลยสักคน แต่ถ้าถามว่าความรู้สึกแบบนี้เริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไรเขาก็ตอบไม่ได้เช่นกัน รู้ตัวอีกทีพราวนภาก็มานั่งอยู่ในใจของเขาแล้ว และเขาก็ไม่สามารถมองเธอเป็นหลานหรือน้องสาวได้อีกเลยแต่กระนั้นเขาก็ยังอยากเปิดโอกาสให้เธอได้ค้นหาหัวใจตัวเองดูว่าช่วงระยะเวลาที่ห่างกัน เธอยังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมไหม หรือมันค่อย ๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา เธอจะได้รู้ใจตัวเองว่าความรู้สึกที่มีต่อเขานั้นเป็นความรักจริง ๆ หรือแค่ความผูกพันตามประสาคนที่เติบโตมาด้วยกันDin : เตรียมตัวเอาไว้เถอะ เธอได้จ่ายหนักแน่ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก รอยยิ้มของเขาดูกรุ้มกริ่มและร้ายกาจจนคนที่แอบมองอย่างอันธิกาเห็นแล้วแทบละสายตาออกมาไม่ได้ ขณะเดียวกันก็รู้สึกอิจฉาคนที่กำลังแชตอยู

“อาทิตย์หน้าพราวเปิดเทอมแล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มเปลี่ยนโหมดโทรศัพท์มาใช้กล้องหน้าตามเดิม“ใช่ พราวอยากให้เปิดเร็ว ๆ เพราะอยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ อยากจบม.หกเร็ว ๆ อยากให้สามปีผ่านไปเร็ว ๆ” ประโยคหลังเธอพูดเสียงเบาแต่นฤบดินทร์ก็ยังได้ยินอยู่ดีเพราะเสียงของเธอเข้าลำโพงมา“ตอนนี้ก็บอกว่าอยากจบม.ปลายเร็ว ๆ แต่พอถึงเวลาเข้าจริง ๆ ก็ใจหายนะ” ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งบนเตียง“ก็ใช่ อีกแค่แป๊บเดียวพราวก็จะได้เป็นนักศึกษา เท่ากับว่าพี่ดินจะกลับเมืองไทยตอนพราวอยู่ปีสองพอดีเลยสิ”“ปีสามสิ แต่ถ้ามีโอกาสได้ฝึกงานกับบริษัทดี ๆ ก็อาจจะอยู่ต่ออีกสักปีแล้วค่อยกลับไทย” เขาพูดไปตามที่คิด เพราะความตั้งใจที่มาเรียน MIT นั้นก็เพื่อปูทางสำหรับการทำงานในอนาคตโดยเฉพาะ และถ้าได้ฝึกงานกับบริษัทซอฟต์แวร์ชั้นนำของโลกก็ยิ่งเป็นโอกาสดีที่เขาไม่ควรปล่อยผ่าน“โหย...พูดมาแบบนี้แสดงว่าคิดเอาไว้แล้วใช่ไหมว่าน่าจะเกินสามปีอย่างที่บอก” พราวนภาพูดเสียงอ่อย“ก็พูดเผื่อไว้ไง จะว่าไปแล้ว ไม่ว่าจะสามปีหรือห้าปีมันก็ไม่

เมื่อได้ยินเพื่อนพูดมาแบบนั้น พราวนภาก็อดแย้งขึ้นไม่ได้ เพราะหากพูดกันตามตรงแล้วเธอก็เคยเป็นเด็กที่พ่อแม่ไม่พร้อมจะมีลูกเช่นกัน แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังอยู่มาได้จนถึงตอนนี้“มันก็ไม่แย่ขนาดนั้นหรอกมั้ง ท้องตอนเรียนไม่จบก็ออกมาคลอดแล้วกลับไปเรียนใหม่ก็ได้นี่นา เปิ้ลมันหัวดีอยู่แล้ว ภาษามันก็ดี ครอบครัวก็มีเงิน ฉันว่าต่อให้มันลาออกกลางคันแล้วมาหาทำธุรกิจอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ มันก็น่าจะไปรอดนะแพม สมัยนี้งานบางอย่างมันไม่ต้องใช้ใบปริญญาด้วยซ้ำ”“เออเนอะ” เธอได้ยินเสียงภัทรวีถอนหายใจ จากนั้นก็ตามมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น“พราว! ไอ้เปิ้ลมันโทร. มา แค่นี้ก่อนนะ ฉันรับสายมันก่อน”พราวนภานึกถึงเรื่องของตัวเองที่บิดากับแม่จันทร์เจ้าเคยเล่าให้ฟัง เพียงตะวัน มารดาบังเกิดเกล้าของเธอก็ตั้งครรภ์โดยไม่พร้อมเช่นกัน บิดาของเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของตนกำลังจะลืมตาดูโลก แต่มารดาก็ตัดสินใจเก็บเธอไว้แม้ว่าตอนนั้นครอบครัวจะเจอมรสุมใหญ่ก็ตามหญิงสาวลุกขึ้นแล้วหันหลังกลับเพื่อเดินเข้าบ้าน แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อเห็น

“เออว่ะ หายไปทั้งคู่เลย ไปห้องน้ำมั้ง” ภัทรวีนึกอยากส่งข้อความไปหาเพื่อนทั้งสองคนแต่ติดที่กฎของโรงเรียนห้ามใช้โทรศัพท์ในเวลาเรียน จึงได้แต่นั่งรอพลางมองไปที่ประตูห้องเป็นระยะ“จะเช็กชื่อแล้วด้วยว่ะ สองคนนั้นยังไม่มาอีก” มนัสนันท์มองไปทางหน้าห้องด้วยความหวาดหวั่นเพราะอาจารย์ที่ปรึกษากำลังไล่เช็กชื่อนักเรียนตามเลขที่ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงเลขที่ของปวันรัตน์“ปวันรัตน์” อาจารย์โฉมสุดามองไปรอบห้องแต่ไม่เห็นมีคนยกมือขานรับจึงถามขึ้น “ขาดเรียนหรือ”“ตอนเข้าแถวยังเห็นอยู่นะคะอาจารย์ น่าจะไปเข้าห้องน้ำค่ะ” เพื่อนในห้องคนหนึ่งเป็นฝ่ายตอบ ภัทรวีกับมนัสนันท์จึงมองหน้ากันด้วยความโล่งอกขณะเดียวกัน พราวนภาที่ยืนเล่นโทรศัพท์อยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินเสียงครางแผ่วปนสะอื้นดังมาจากห้องที่ปวันรัตน์เข้าไปใช้ หญิงสาวจึงเดินไปยืนหน้าห้องนั้นแล้วถามเบา ๆ“เปิ้ล แกเป็นอะไรรึเปล่า” ถามออกไปแล้วก็ต้องสงสัยมากกว่าเดิมเมื่อเสียงของเพื่อนที่ได้ยินผ่านประตูออกมานั้นราวก