All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 201 - Chapter 210

"ข้าเป็นคนสั่งการเอง พวกเขาแค่ทำตามหน้าที่ โทษฐานที่ทำร้ายทหารเหล่านี้ ให้ข้าแบกรับผู้เดียวเถิด" เจียงเยี่ยนฟางเอ่ยเสียงดังฟังชัด ใบหน้ายังคงจ้องมองเหมิงชิ่งหวงไม่วางตา รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะต่อรองเช่นนี้ แต่คนตรงหน้าก็ดูลังเลเช่นกัน บางที... นางอาจช่วยให้คนด้านหลังจากไปได้"..." เหล่านักพรตหันมองหน้ากัน ไม่คิดจะมีชีวิตรอดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว หากกล่าวว่าหุบเขาเซียนกู่คือการบำเพ็ญหนทางเซียน แต่ก็มีบางคำสอนที่ค่อนข้างสุดโต่ง พวกเขาได้เรียนรู้เพลงดาบ ได้เรียนรู้การปล่อยวางไม่ยึดติด แต่ก็ได้เรียนรู้เรื่องการตอบแทนด้วยเช่นกันสิ่งของที่สตรีผู้นั้นได้มา คือของที่ไม่ต่างจากตราสั่งการของทหาร ดังนั้นการมาร่วมต่อสู้ในครั้งนี้ พวกเขาก็ได้เตรียมใจไว้แล้ว และไม่คิดว่าตนเองจะต้องผลักสตรีนางหนึ่งออกไปรับโทษแทน อีกอย่าง สิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือ สตรีผู้นี้ก็เพียงแค่มานั่งคุกเข่าขอร้องให้ฮ่องเต้พิจารณาคดีของสามีนางใหม่อีกครั้งก็เท่านั้น แต่เบื้องบนที่ไม่รับฟังกลับส่งคนมา สุดท้ายก็ถึงขั้นต้องต่อสู้กันจนนองเลือด เป็นตายกันไปข้างหนึ่งเช่นนี้รอบด้านยังคงเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมที่ดังมาประปราย กับ

จนเมื่องานเลี้ยงในวังมาถึง นางจึงมีโอกาสได้พบท่านอ๋องอีกครั้ง ทว่าเมื่อได้พบฮ่องเต้แล้ว ความคิดของนางก็เปลี่ยนไปทันที ทุกอย่างจึงเป็นเช่นในตอนนี้กระทั่งเมื่อวานตอนกลับมา ฮ่องเต้ทรงตรัสกับนางเรื่องที่กู่เยว่ชิงมาบอกตนเองว่าชินอ๋องมิได้พิการ นางจึงพูดสิ่งที่เห็นให้ฟัง แม้จะไม่เห็นเต็มตาว่าอีกฝ่ายเดินได้ เพียงแค่ขยับตัวยกขึ้นเท่านั้น แต่นางก็เลือกที่จะโป้ปดออกไป ฮ่องเต้ได้ฟังก็ทรงพิโรธมาก ถึงขั้นดำเนินการจับกุมชินอ๋องพร้อมโทษฐานกบฏในทันทีดังนั้นเจียงเจียวเหม่ยจึงใช้โอกาสนี้พูดถึงพี่สาวไปด้วยเลย ให้ฮ่องเต้ทรงเห็นใจตัวเองที่ทางบ้านต้องมาตกตายยกจวน ซ้ำยังบอกว่าเพราะก่อนหน้านี้พี่สาวรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย เนื่องจากเกิดจากสาวใช้ จึงขอร้องให้บิดาส่งตัวเองไปตบแต่งเข้าจวนชินอ๋องแทนนาง เป็นพี่สาวที่ขอร้องให้บิดาปิดบังเบื้องสูง สุดท้ายแล้วเรื่องจึงดำเนินมาถึงตรงนี้ทำอย่างไรได้เล่า เรื่องนี้นางไม่ได้ผิดเสียหน่อย ก็แค่พูดความจริงบางส่วนเท่านั้น ในเมื่อนางไม่ได้เขา ก็จะไม่ให้พวกเขามีความสุขเช่นเดียวกัน! "ข้าช่วยส่งเสริมพวกเจ้าสองสามีภรรยา เจ้าว่าข้าเป็นคนดีพอแล้วหรือยัง"เจียงเยี่ยนฟางคิ้วกระตุก ไ

"พี่สาม ก่อนหน้านี้พี่เคยออกไปสนามรบกับข้าแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เวลาท่านพ่อมีเรื่องให้ท่านช่วย ก็มักจะไม่ได้ส่งท่านออกไป เพียงโยนงานที่สามารถแก้ไขอยู่ภายในวังได้ให้เท่านั้น ไหนเลยจะมาคุ้นตาภรรยาผู้อื่น" เวลานี้พอลองพูดด้วยปากของตัวเองแล้ว คำว่า 'ภรรยา' ก็ทำให้ยุบยับในหัวใจยิ่งนัก พอรู้ตัวว่าตนเองชอบคำนี้ขนาดไหน ก็เผลอกำจอกชาในมือแน่นขึ้นอีกนิดแล้ว กระทั่งได้ยินเสียงปริของสีเคลือบกระเบื้องใกล้จะแยกออกจากตัวจอกชา เขาถึงได้ค่อย ๆ ผ่อนแรงลง"เช่นนั้นก็คงจำผิดไป" เขาเองไม่อยากกล่าวต่อ เพราะก็มีครั้งหนึ่งที่เขาได้ออกไปจากวังหลวง เพื่อไปดูแลการทำเขื่อนกั้นน้ำตามที่บิดาสั่งในเมืองผู่หยวน ถึงได้พบกับไป๋ซูฟางเข้าเมื่อเก้าปีก่อน และได้มีไป๋หนิงเชาขึ้นมา แต่เขากลับไม่อาจพาฮูหยินของตนกลับมาที่วังได้ สุดท้ายนางก็ต้องทนคลอดบุตรชายเพียงลำพัง จนป่วยกายมาหลายปีแบบที่เจียงเยี่ยนฟางบอก "จะว่าไปทั้งที่เจ้าเกือบตายในสนามรบครั้งนั้น แต่สุดท้ายก็เลือกเป็นแม่ทัพเพื่อบิดาและบ้านเมือง""..." เซียวลี่หยางพลันนึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้นขึ้นมา และเหตุผลที่เขาออกไปรบก็เป็นเพราะเรื่องในตอนนั้นด้วยเช่นกันในตอนที่เขาอ

สิ้นรับสั่ง สองทหารก็พากันกดอย่างแรงจนได้ยินเสียงของกระดูกที่หักตามมา ทว่า... สีหน้าของท่านอ๋องก็ยังไร้ความรู้สึกเช่นเดิมเซียวมู่หยางเริ่มแปลกใจ ยามนั้นกู่เยว่ชิงแม้นจะถูกคาดคั้นขนาดไหน ทั้งยังถูกเอาชีวิตบิดานางมาขู่ นางก็ยังบอกว่าตนเองไม่ได้โกหก เซียวลี่หยางเดินได้จริง ๆ แต่เวลานี้ดูอย่างไรก็รู้ว่าขาของอีกฝ่ายไม่มีความรู้สึก ไม่เช่นนั้นคงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมาแล้วหากเป็นดังนั้นจริง เขาคงไม่เลือกหนทางนี้ตั้งแต่แรกด้วยกลัวถูกแย่งบัลลังก์ เพราะอย่างไรเสีย น้องสี่ของเขาก็คงไม่อาจใช้งานส่วนนั้นได้จริงอยู่แล้วสุดท้ายเพราะถูกกู่เยว่ชิงและเจียงเจียวเหม่ยเป่าหู เขาถึงได้เลือกที่จะยอมหักไม่ยอมงอ ถูกชาวบ้านเกลียดชังถึงขั้นไม่ยอมรับเขา เพราะเขาได้จับวีรบุรุษของเหล่าชาวบ้านมาลงโทษ มิหนำซ้ำวิธีนี้ยังทำให้เสียขุนนางน้ำดีไปเกือบครึ่งหนึ่งของเมืองโดยรอบอีกเวลานี้แม้จะยังไม่ได้ประหารคนเหล่านั้นที่อยู่ด้านหลังเซียวลี่หยาง หากแต่ไม่อาจกลับลำกลางคันได้ อีกทั้งก็มีขุนนางบางส่วนที่อยู่ไกลซึ่งถูกประหารไปแล้วเมื่อเช้า "เจ้าจะยอมรับหรือไม่ ว่าตนเองได้กระทำผิดจริง""..." เซียวลี่หยางเงียบไม่ตอบ ขาของเขาเ

บทที่ 47เป็นเพียงเรื่องหลอกลวงยามเหม่า [1] ที่ตำหนักร้างท้ายวังหลัง (05.00 – 07.00 น.)เจียงเยี่ยนฟางนั่งมองดูร่างไร้วิญญาณอันไร้มือนอนจมกองเลือดอยู่ข้างกาย โดยมีผ้าคลุมของนักรบปิดร่างไว้ทั้งหมด หลงเหลือเพียงเลือดที่ไหลนองออกมาทั่วบริเวณโดยรอบเท่านั้นชีวิตคนเราก็มีเพียงเท่านี้ไม่สังหารผู้อื่น ก็ต้องเป็นเราที่ตายคำพูดนี้นางเคยบอกเซียวลี่หยางแล้ว แต่เขากลับไม่อาจตัดใจทำได้ลง ดังนั้นนางจึงคิดสังหารพี่ชายเขาด้วยตนเอง กระทั่งแอบวางยาพิษในกระพรวน กับวางยาพิษผูกพันแบบเดียวกันกับนางในตลับหมึก โดยไม่ลืมให้เซียวลี่หยางดื่มน้ำชาที่นางใส่ยากระตุ้นไว้ในนั้น หลอกล่อเขาว่าเป็นชาจันทร์กระจ่าง เนื่องด้วยยากระตุ้นตัวนี้อยู่ในกายได้ไม่นาน จำต้องกินบ่อยครั้ง เพราะหากวันใดเกิดเรื่องเช่นในยามนี้ นางก็มีทางหนีทีไล่ให้เขาแล้วตอนที่เจียงเจียวเหม่ยบอกว่าเซียวลี่หยางจะถูกนำตัวไปวันนี้ นางก็เพียงภาวนาให้ช้าที่สุด เพื่อให้ยาพิษ 'เจ็ดทิวา สามลืมเลือน' ทำงานแต่เหมิงชิ่งหวงกลับบอกเรื่องจริงอีกข้อให้นางรู้ นั่นก็คือ เซียวลี่หยางจะถูกพาตัวไปทรมานต่อหน้าพระพักตร์ ครั้นพอได้ยิน เจียงเยี่ยนฟางก็โล่งใจขึ้นมา ไม่ต้อง