All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 191 - Chapter 200

บทที่ 42ไม่มีเวลาได้ว่างเว้นห้าวันในการเดินทาง แม้นสองคนในรถม้าจะพูดคุยกันปกติแต่ต่างก็รับรู้ได้ว่ามีเส้นบาง ๆ ขวางกั้นพวกเขาไว้ตลอดเวลากระทั่งกลางป่าที่ใกล้จะถึงเมืองหลวงอีกเพียงหนึ่งวัน เซียวลี่หยางก็ได้รับจดหมายลับผ่านหน่วยข่าวกรองที่แฝงไว้ในวังหลวง"เจียงเจียวเหม่ยถูกแต่งตั้งขึ้นเป็นเสียนเฟยเมื่อห้าวันก่อน"เจียงเยี่ยนฟางสบตากับเขา "สตรีที่หมายปองท่าน หลุดมือไปเสียแล้ว""เจ้าพูดอย่างนี้ไม่ถูก เรื่องนางหมายปองข้าน่ะใช่ แต่คำว่าหลุดมือไปควรใช้ในตอนที่ข้าชอบนางด้วย แต่นี่ไม่ใช่เสียหน่อย" ตั้งแต่กลับจากจวนตระกูลเจียงในวันนั้น เจียงเจียวเหม่ยก็มักจะส่งจดหมายมาสารภาพรักกับเขา เขียนกลอนให้เขา แต่ก็ถูกเขาปัดตกไปหมด ทั้งยังสั่งไม่ให้คนนำมามอบให้ หากนางส่งมาอีก ก็เอาทิ้งได้เลยไม่ต้องรายงาน ภายหลังนางจึงใช้อำนาจของบิดาส่งเทียบเชิญมาแทน ครั้นเขาไม่ตอบรับ ก็ถึงขั้นมาเฝ้าอยู่หน้าจวนจะขอเข้ามาให้ได้ แต่เขาก็ไม่เคยให้นางเข้ามาในจวนสักครั้ง มีเพียงครั้งเดียวที่เจียงเยี่ยนฟางสั่งให้คนเปิดประตูให้นางเข้ามาไม่คิดว่าคนที่ตามราวีเขาไม่เลิก เพียงไม่กี่วันก็ไปเข้ารับตำแหน่งพระสนมแล้ว "หรือนางและเจียง

บทที่ 43ผลกรรม ใยตกแด่คนทั้งจวน"สั่งคนเตรียมรถม้า!" เจียงเยี่ยนฟางรีบเดินไปหยิบเสื้อคลุมกันลมหนาวมาสวม หากเป็นปกตินางคงปล่อยไป ตระกูลเจียงแม้นถูกเข้าใจว่าเป็นบ้านเดิมของนาง แต่แท้จริงแล้วกลับไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันแม้เพียงนิด ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่นางต้องไปดูให้มั่นใจด้วยตาของตนเอง"ก่อนวิ่งมาหม่อมฉัน... สั่ง สั่งคนเตรียมรถม้าไว้แล้วเพคะ" เจินเจินใช้แขนเท้าเก้าอี้ พยายามลุกขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตู ในตอนนั้นก็พบว่าท่านอ๋องถูกท่านหงเปาเข็นมาทางนี้พอดี อีกฝ่ายเองเกือบจะถึงตัวพวกนางแล้ว สีหน้าของชินอ๋องเป็นกังวลฉายชัดมาแต่ไกล ผิดกับพระชายาข้างกายนางที่ยังดูสงบนิ่งราวกับรู้เรื่องราวล่วงหน้าแล้ว"เจ้ากำลังจะไปตระกูลเจียง?" เมื่อมาถึงเซียวลี่หยางก็เอ่ยปากถามทันทีเจียงเยี่ยนฟางพยักหน้ารับ"ข้าจะไปกับเจ้าด้วย" เขาเองก็เพิ่งได้ทราบเรื่องจากพ่อบ้านเช่นกัน "ข้าสั่งคนเตรียมรถม้าไว้แล้ว คงใกล้มารอที่หน้าจวน" เพราะเขาต้องไปด้วย จึงต้องใช้รถม้าที่สั่งทำพิเศษ ส่วนรถม้าที่เตรียมไว้รอก่อนหน้านี้ก็ได้ให้คนนำไปเก็บแล้ว"เช่นนั้นก็ไปกันเถิด" เจียงเยี่ยนฟางยืนรอให้หงเปาพาเซียวลี่หยางออกตัวนำไปก่อน"หาก

ด้านเจินเจินเองก็ไม่ต่าง บนใบหน้าฉายชัดถึงความกังวล เท้าก็ย่ำอยู่กับที่ด้วยความร้อนใจ ไม่กล้าตามท่านอ๋องไป นางไม่คาดคิดว่าเรื่องราวการตายยกจวนของตระกูลเจียงจะนำมาถึงจุดนี้เรื่องเหล่านี้แม้นางไม่มั่นใจว่าเป็นฝีมือของพระชายาหรือไม่ หากแต่ถ้าให้กล่าวถึงความสามารถในการสังหารคนทั้งจวนได้ในระยะเวลากระชั้นชิดแบบนี้ เจินเจินมั่นใจมากว่าพระชายาที่มีความคิดซับซ้อนย่อมทำได้แน่นอน ไม่เหลือบ่ากว่าแรงของเจ้าตัวทว่าเจินเจินก็ไม่ปักใจเชื่ออยู่ดี ตอนที่พระชายาไม่อยู่ นางก็ได้รับจดหมายของน้องชายแจ้งข่าวมาว่าสบายดี อาการดีขึ้นแล้ว น้ำหนักก็เพิ่มขึ้นด้วย แถมยังเขียนเล่าสารทุกข์สุกดิบให้ฟังมากมาย ทำให้รู้ว่าพระชายาไม่ได้เล่นตุกติกโดยโกหกนางว่าส่งอาลู่ไปรักษาที่หุบเขาเซียนกู่จริง ๆ เพราะลายมือในจดหมายนางจำได้ขึ้นใจว่าเป็นของน้องชาย ทำให้รู้ว่าที่ผ่านมาที่ตนคิดว่าพระชายาจับน้องตัวเองไว้เป็นตัวประกันในมือ ก็ล้วนเป็นตนที่เข้าใจผิดไปส่วนยามนี้ที่เจินเจินทำอะไรไม่ถูกก็เพราะตัวนางได้เก็บงำความลับเรื่องหนึ่งที่ท่านอ๋องยังไม่รู้ไว้ และก็ทำให้ท่านอ๋องเข้าใจผิดพระชายาไปแล้ว แต่ตัวนางก็ถูกสั่งห้ามไม่ให้พูดเรื่องนี

ผ่านไปชั่วครู่ใหญ่ เสียงค้นของในจวนยังคงดังมาไม่หยุด เหล่าบ่าวในจวนต่างตกใจ รีบไปกองกันอยู่ที่มุมหนึ่งเพราะถูกทหารล้อมไว้ เพื่อแยกคนออกมาจากในเรือนทั้งหมดไม่นานทหารคนหนึ่งวิ่งกลับมารายงาน “ท่านแม่ทัพ! มีเรือนหนึ่งที่ไม่สามารถเข้าไปค้นได้ ด้านหน้ามีคุณชายรองหงกับชายชุดดำกลุ่มใหญ่...” ทุกคนต่างรู้ดีว่าจวนแห่งนี้เป็นของผู้ใด การที่พวกเขามาค้นเช่นนี้ และสามารถผ่านทางไปได้อย่างง่ายดายก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ท่านอ๋องผู้ซึ่งรบเพื่อบ้านเมืองกลับโดนข้อหายักยอกและตั้งใจกบฏ ย่อมไม่มีใครเชื่อ แต่ก็ต้องฟังคำสั่งจากเบื้องบนอยู่ดี สถานการณ์ในตอนนี้ ช่างไม่กล้ากลืนและไม่กล้าคาย“ท่านอ๋องโปรดเปิดทางด้วย มิเช่นนั้นอาจจะต้องให้คนบุกเข้าไป” เหมิงชิ่งหวงหันมามองคนบนเก้าอี้รถเข็น“ข้าให้เข้าไปค้นได้ แต่พวกเจ้าต้องค้นอย่างระวัง อะไรเคยวางตรงไหนก็ให้วางที่เดิม หยิบขึ้นมาดูอย่างเบามือ วางลงอย่างเบามือ” ตอนที่เซียวลี่หยางได้ยินเสียงเครื่องเรือน เสียงแจกันราคาแพงตกแตก เขากลับไม่ใส่ใจ แต่ของในเรือนเฉ่าย่าที่แม้ราคาไม่แพงมาก ทว่าเขาไม่อาจให้บุบสลายไปได้แม้สักอย่าง เพราะทุกอย่างล้วนเป็นตัวตนของนาง“ทำตามที่ท่านอ๋องส

“เจียงเยี่ยนฟางมาคุกเข่าอยู่ที่หน้าวังหลวง!?” เขาไม่คิดว่านางจะฟื้นขึ้นมาแล้ว ดังนั้นจึงวางใจ รอจนเรื่องทุกอย่างจบลง แม้นเขาตายไป ก็คงไม่ต้องให้นางมาลำบากเพื่อตนเอง ด้วยคิดว่านางอาจตื่นขึ้นไม่ทันตอนที่เขาถูกประหาร หากเขาตายแล้ว นางก็แค่เพียงจากไปอย่างที่ชอบย้ำกับเขาเสมอมาคิดว่านางคงไม่สนใจว่าเขาจะเป็นอย่างไร เหมือนที่มักจะพูดติดปากตลอดว่า ‘เรื่องของท่านไม่เกี่ยวอันใดกับข้า’ แต่คนที่หยิ่งทะนงในตัวเองขนาดนั้น กลับกำลังคุกเข่าอยู่หน้าวังหลวง!“พ่ะย่ะค่ะ กำลังร้องเพลงที่ทหารแคว้นเฉิงใช้ร้องตอนออกทำศึก เด็ก ๆ ที่ได้ยินแม่นางเจียงร้องมาตั้งแต่เช้ามืดสองวันก่อนก็พากันร้องตามได้แล้ว เวลานี้เพลงก็คล้ายโรคระบาด แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง ทั้งสี่ทิศต่างมีคนขึ้นไปตีกลองเป็นจังหวะปลุกใจที่พวกเราใช้ประกอบเพลงนี้ตอนร้องกันตอนแรกเมื่อวันก่อนก็มีเพียงเสียงร้องเพลงของแม่นางเจียงเท่านั้นที่ดังอยู่หน้าวังหลวง แต่เมื่อเด็ก ๆ และชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมาได้ยิน ก็ต่างพากันพูดกันปากต่อปากอีกครั้ง วันต่อมาจึงมีทหารจำนวนหนึ่งร่วมกลุ่มกันมาขอให้ไตร่ตรองคดีของท่านอ๋องรอบสอง และพากันขึ้นไปตีกลองประท้วงทั้งสี่ทิศแล้ว