All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 181 - Chapter 190

"..." เซียวลี่หยางแทบอยากเอามือกุมขมับ เห็นท่านลุงเหอมีท่าทีตกใจทำอะไรไม่ถูกก็รีบกล่าว "ท่านลุงเหอ ชายาของข้าแค่ล้อเล่น"เจียงเยี่ยนฟางปรายตามองเซียวลี่หยางด้วยใบหน้าเรียบเฉย แทบไม่ต้องชั่งใจในคำพูด ก็ตวัดสายตากลับมามองตรงเข้าไปด้านในจวน ไม่สนใจคนข้างกายอีก "ข้าพูดจริง" ตัวนางยอมทำตัวเคารพเขาต่อหน้าผู้อื่นได้ แต่คนอื่นไม่ใช่ "ก่อนหน้านี้ก็ได้ส่งข่าวมาแล้วว่า ชินอ๋องจะเดินทางมามอบของกำนัลแด่ท่านเจ้าเมืองถงเซียง ตามพระประสงค์ของฝ่าบาท ต่อให้ช้าไปหนึ่งวัน หรือมาเร็วกว่านี้อีกสามวัน ท่านเจ้าเมืองก็ควรต้องมาพบท่านอ๋องด้วยตนเอง เรื่องแค่นี้ เหลือบ่ากว่าแรงของพวกท่านหรือไร!""..." เซียวลี่หยางขมวดคิ้วแน่น อยากจับนางไปตีก้นสักหลายที แต่เจียงเยี่ยนฟางมีนิสัยยอมหักไม่ยอมงอ ก่อนหน้านี้ก็คงไม่พอใจที่เขาขอให้นางช่วยพี่ชายเขาหลายต่อหลายรอบ เวลานี้หากยังหักหน้านางต่อหน้าผู้คนอีก เกรงว่ารังแต่จะทำให้สถานการณ์ย่ำแย่ลง แถมที่นางพูดมาก็ไม่ผิดแม้ครึ่งคำ อีกทั้งยังดูเหมือนทำเพื่อเขาด้วย ในใจจึงโอนอ่อนตามนางไปจนหมด ประหนึ่งภรรยาว่าอย่างไรสามีก็ว่าตามนั้น!"ขออภัยพ่ะย่ะค่ะพระชายา เป็นกระหม่อมที่ดูแลไม่ทั่วถ

พอได้ฟังแล้ว มุมปากเจียงเยี่ยนฟางยกขึ้นข้างหนึ่ง หัวคิ้วน้อย ๆ ก็ชนกันด้วยความดูแคลน หน้าเอียงข้างอย่างไม่เชื่อหูพลางใช้หางตามองเขา "ท่านตบตาผู้ใดกัน เลิกเสแสร้งเถอะ ให้ข้าเสแสร้งคนเดียวก็พอแล้ว" นางไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิด"..." เซียวหยางซวี่ไม่คิดว่านางจะกล้าพูดจากับเขาแบบนี้ แม้นหน้าจวนจะแสดงอำนาจบาตรใหญ่ แต่เมื่อครู่ก็เหมือนจะให้เกียรติกันบ้างแล้ว คราวนี้หรือว่ากำลังจะเผยตัวตนแท้จริงออกมาแล้วกัน"เป็นใบ้ไปแล้วหรือไร" เจียงเยี่ยนฟางเค้นเสียงขึ้นจมูก "ท่านตบตาผู้อื่นได้ก็แล้วไป ถือว่าผู้อื่นความรู้น้อยด้อยปัญญา" ส่วนเซียวลี่หยางนั้นก็เชื่อใจพี่ชายตนเองมากเกินไป จึงด่าเขาว่าโง่เต็มปากไม่ได้"น้องสะใภ้เจ้าเข้าใจผิดแล้ว"เจียงเยี่ยนฟางเมินคำเรียกหานั้น และคร้านจะบอกให้เขาเปลี่ยนคำเรียก "เป็นข้าที่เข้าใจผิด หรือเป็นท่านที่ปิดบัง ก็มีเพียงท่านเท่านั้นที่รู้อยู่แก่ใจ""ข้าไม่ได้ปิดบัง เรื่องอาการป่วยของข้าล้วนเป็นเรื่องจริง" เซียวหยางซวี่มีสีหน้ากังวล เหมือนลำบากใจที่ต้องมาต่อล้อต่อเถียงกับภรรยาของน้องชาย แต่ก็ยังยืนยันหนักแน่นไม่เปลี่ยน"สุดแล้วแต่ท่านเถอะ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของข้า แต่เพ

เจียงเยี่ยนฟางเคลื่อนไหวอย่างว่องไว ทันทีที่ตรงข้างเตียงว่าง นางก็แทรกตัวลงไปนั่งแทนทันที มือจับลงบนข้อมือของไป๋ซูฟาง แววตาก็ยังคงนิ่งสงบ เพียงเสี้ยวลมหายใจก็ผละมือออกมา "โวยวายเสียตกอกตกใจ"นางพูดเช่นนั้นแต่สีหน้ากลับเรียบนิ่งอย่างกับรูปปั้น มีใครเชื่อนางบ้างว่านางตกใจ?"สรุปแล้วฮูหยินของข้าเป็นอะไร" เซียวหยางซวี่รีบเข้าถาม น้ำเสียงกระชับขึ้น บ่งบอกว่าร้อนใจ"แค่เสียใจเกินไปเท่านั้น บวกกับ..." เจียงเยี่ยนฟางมองเห็นเติ้งอู๋กับสาวใช้อีกสองคนก็เงียบไป "ออกไปให้หมด!" เจียงเยี่ยนฟางส่งเสียงไล่คนออกไปค่อนข้างดัง ทำเอาสาวใช้ที่รู้ว่านางมียศอะไรอยู่แล้วก็ต่างหวาดกลัว ครั้นเห็นเจ้าเมืองยกมือไล่ก็รีบจากไปทันทีเติ้งอู๋เองแม้จะไม่วางใจให้คนที่เกือบจะฆ่าพระชายาของเจ้านายอยู่ด้วยกันสองคนกับเจ้าตัว ทว่าก็ได้แต่จำใจออกไป"พูดมา!" เซียวหยางซวี่ไม่อาจทนรอได้อีกต่อไปเจียงเยี่ยนฟางยืนขึ้นอธิบาย "ร่างกายอ่อนแอเป็นทุนเดิมจากการคลอดบุตร...""นางไม่เคยตั้งครรภ์!""เซียวหยางซวี่" เจียงเยี่ยนฟางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์หากแต่เด็ดขาด นางชักจะเหลืออดแล้ว "ตบตาผู้อื่นได้ก็ถือว่าตนเองเก่งแล้ว? คิดว่าข้าเป็นคนโง

"หยวนปิ่น! นี่เจ้า..." ไป๋ซูฟางไม่คิดว่าเรื่องราวเมื่อวานจะเป็นเช่นนี้ มิน่าพระชายาชินอ๋องถึงไม่ยอมดื่มชาจอกนั้น "เจ้ารับใช้ข้ามานานหลายปี ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนเช่นนี้" ไร้คำด่าทอ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความผิดหวังที่สะเทือนใจอีกฝ่ายยิ่งนัก"ฮูหยิน... หยวนปิ่นผิดไปแล้วเจ้าค่ะ" หยวนปิ่นที่ได้ยินน้ำเสียงของเจ้านายก็หลั่งน้ำตาออกมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้คันจนแทบจะทนไม่ไหว แถมยังรู้สึกว่าตนโดนรังแก แต่นางก็ยังอดกลั้นไว้ได้ไม่ร้องไห้เสียน้ำตาออกมา ทว่าเพียงแค่เจ้านายที่ตนเทิดทูนตัดพ้อออกมาแค่นี้ ก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้นางขยับเข้าหาผู้เป็นนาย มือสั่นด้วยความหวาดกลัวสายหนึ่ง "หยวนปิ่นผิดไปแล้ว หยวนปิ่นผิดไปแล้วจริง ๆ แต่ก็เป็นเพราะพระชายาชินอ๋องวางอำนาจกดขี่ฮูหยินมากเกินไป ไม่เห็นหัวท่านเจ้าเมือง ทั้งที่นางก็เป็นเพียงแค่บุตรของขุนนางเท่านั้น หยวนปิ่นไม่อาจทนเห็นฮูหยินและท่านเจ้าเมืองถูกคนรังแกได้ จึงคิดจะแกล้งเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่คิดว่าจะถูกทำกลับคืนถึงขนาดนี้"'บุตรของขุนนาง? จะเป็นเพียงแค่บุตรขุนนางได้อย่างไร เจียงเยี่ยนฟางเป็นถึงชายาพระราชทาน...' เซียวหยางซวี่ถอดถอนใจ ไม่คิดว่าจะมีคนโง

"หากไม่ทำตอนนี้ ก็ไม่รู้จะมีเวลาไหนอีกแล้ว""เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ" เจียงเยี่ยนฟางเองก็เข้าใจในความหมาย นางดึงมือกลับคืนมา ก่อนจะเดินไปซ้อนอยู่ด้านหลังรถเข็น พาคนออกไปเข้าสู่เหมันต์ฤดูมาได้ครึ่งทางแล้ว แม้ข้างนอกยามนี้จะไม่มีหิมะโปรยอย่างสองสามวันที่ผ่านมา แต่ก็ค่อนข้างหนาว เซียวลี่หยางจึงถูกเจียงเยี่ยนฟางห่อตัวไว้ด้วยผ้าคลุมที่หนาถึงสองชั้น ตัวเขานั่งอยู่ด้านหลัง โดยมีเจียงเยี่ยนฟางนั่งอยู่ด้านหน้าบนหลังอาชาตัวเดียวกันเซียวลี่หยางควบม้าไปตามเส้นทาง มือข้างหนึ่งกุมมือเจียงเยี่ยนฟางที่กำบังเหียนไว้ อีกมือก็โอบเอวนางไว้เบา ๆ อธิบายการขี่ม้าให้นางทีละขั้นตอน เจ้าตัวก็รับฟังอย่างตั้งใจ เหมือนตอนที่เขาสอนเล่นหมากล้อมไม่มีผิดภายหลังที่เหลือเพียงการฝึกซ้อมให้เคยชินแล้ว พวกเขาก็เริ่มพูดคุยเรื่องทั่วไปแทน"เหตุใดครั้งนี้ถึงไม่ปิดบังใบหน้าของเจ้ากัน"เจียงเยี่ยนฟางฟังจากน้ำเสียงที่ถูกลมหอบไปด้วยส่วนหนึ่งก็ยังฟังออกว่าเขาไม่ค่อยชอบใจนัก แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ได้แค่ตอบเขาไปว่า "จะซื้อใจคน ก็ต้องมอบความจริงใจก่อน"ใบหน้าคนฟังปรากฏความประหลาดใจ นางมีความคิดเช่นนี้เป็นด้วย? หึ ทว่าน้ำเสียงนั้น