All Chapters of พิษรักมาเฟียร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

ร่างกำยำปรายตามองร่างเล็กของพราวมุกที่นอนเอนกายกับเบาะหนังอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไปมองข้างหน้าและขับเคลื่อนรถสปอร์ตคันหรูมุ่งตรงไปยังคฤหาสน์ตระกูลวอล์กเกอร์อย่างรวดเร็วพราวมุกปวดเมื่อยตามเนื้อตามตัวรวมไปถึงจุดสงวนที่โดนเสียดสีอย่างหนักหน่วงจนแสบไปหมด หญิงสาวยกมือขึ้นมากอดรัดตัวเองเอาไว้เพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ หญิงสาวหลับตาลงและเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดายเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของพราวมุกทำให้ชายหนุ่มหันมามองร่างบางที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ที่เบาะหนังข้างๆ คนขับ หน้าอกอวบอิ่มกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจเข้าออกของร่างบางใช้เวลาไม่นาน รถสปอร์ตคันหรูสีดำเงาก็เข้ามาจอดสนิทลงที่ลานจอดรถคฤหาสน์ตระกูลวอล์กเกอร์ โจฮันบอดี้การ์ดคนสนิทเมื่อเห็นรถเจ้านายกลับมาก็รีบเดินตรงไปหาเจ้านายทันที“ไปเอาเสื้อคลุมของกูบนห้องมาให้หน่อย”มาร์วินกดเปิดกระจกรถลงพลางเอ่ยด้วยคำสั่งที่หนักแน่นกับโจฮันที่มายืนรอเจ้านายอยู่“คะ..ครับนาย” โจฮันตอบกลับเสียงเข้มพร้อมกับเดินตรงไปยังคฤหาสน์ส่วนตัวของมาร์วินทันทีดวงตาคมกริบสีฟ้าครามตวัดมาจ้องมองร่างเล็กพลางครุ่นคิดถึงการกระทำของตัวเองในช่วงนี้อย่างไม่เ

วันต่อมาดารินทร์และมาร์คอสเตรียมตัวจะเดินทางไปสนามบินเพื่อบินไปยังอิตาลี คนใช้หลายคนกำลังขนกระเป๋าเดินทางของเจ้านายขึ้นรถตู้คันสีดำเงา“แม่ไปก่อนนะพราวมุก มีอะไรก็โทรหาแม่ได้เลยนะ” ดารินทร์เดินมากอดพราวมุกด้วยความรักใคร่ ต่อให้พราวมุกจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเธอแต่เธอก็รักหญิงสาวเหมือนลูกในไส้ของตัวเอง“มุกไม่อยากรบกวนเวลาของคุณแม่ค่ะ” พราวมุกในชุดนักศึกษารัดรูปกอดตอบมารดาพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“ไม่รบกวนเลยจ้ะ มีอะไรก็โทรหาแม่ได้ตลอดเลยนะ”“ค่ะคุณแม่”“พ่อไปแล้วนะมาร์วิน พราวมุก” มาร์คอสเอ่ยขึ้นมา“ครับพ่อ เดินทางปลอดภัยกันนะครับ”มาร์คอสและดารินทร์ส่งยิ้มอบอุ่นให้ลูกทั้งสองคนก่อนจะขึ้นรถตู้คันสีดำเงาไป รถตู้คันใหญ่ค่อยๆ ขับเคลื่อนออกจากคฤหาสน์ไปอย่างช้าๆ เมื่อรถของบิดามารดาออกไปแล้ว พราวมุกจึงตั้งท่าจะเดินหนีไปขึ้นรถตู้อีกครั้งแต่ก็โดนเสียงทุ้มทรงพลังพูดขึ้นมาเสียก่อน“ขึ้นรถฉัน..ฉันจะไปส่งที่มหาลัย” มาร์วินสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินกับเสื้อสูทสีดำสนิทสองมือล้วงกระเป๋าออกคำสั่งกับพราวมุกเสียงเข้ม“ไม่เป็นไรค่ะ มุกให้ลุงจักรไปส่งได้ค่ะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธชายหนุ่มทันที“ฉันบอกให้ขึ้นรถ

เวลาผ่านพ้นไปจนถึงหกโมงเย็น เมื่อมาร์วินกับทีมตรวจสอบได้ตรวจสอบเอกสารกันอย่างละเอียดและพบว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างถูกต้องและโปร่งใสแล้ว มาร์วินจึงเดินกลับมาที่รถคันหรูของตัวเองโดยมีพราวมุกเดินขนาบข้างเขาและเหล่าบอดี้การ์ดกับพนักงานหลายชีวิตเดินตามหลังพวกเขามาเป็นขบวนใหญ่โจฮันเดินไปเปิดประตูรถให้เจ้านายทั้งสอง เสียงของพนักงานกล่าวสวัสดีพร้อมกับก้มหัวให้เจ้านายหนึ่งที ก่อนที่มาร์วินจะขึ้นรถหรูไปอย่างรวดเร็ว พราวมุกกระชับเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่ชายหนุ่มให้สวมใส่เอาไว้แน่นและขึ้นรถตามมาร์วินไปทันที“หิวหรือยัง” เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยถามร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาโจฮันขึ้นมาประจำตำแหน่งคนขับรถ เขาขับรถคันหรูสีดำเงาออกจากลานจอดรถวีไอพีอย่างช้าๆ“ยังค่ะ” เสียงหวานของพราวมุกตอบกลับไป“อือ”มาร์วินตอบกลับพราวมุกสั้นๆ พราวมุกแสร้งทำเป็นกวาดสายตามองไปข้างหน้าตามท้องถนนพลางเม้มริมฝีปากไว้แน่น เธอยังคงรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับมาร์วิน ครืดด ครืดด ในระหว่างนั้นเองเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของพราวมุกก็ดังขึ้นมาจากในกระเป๋าสะพายสีดำของเธอ พราวมุกชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะล้วงมือหยิบโทรศัพท์ออกมาจาก

วันต่อมาพราวมุกตื่นลืมตาขึ้นมาในช่วงเที่ยงของวันเพราะแสงแดดที่สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านราคาแพงเข้ามาภายในห้องสีดำสนิท ความปวดหนืดแสบคันจากการโดนเสียดสีกระแทกกระทั้นยาวนานหลายชั่วโมงติดกันทำให้ช่วงล่างของเธอบอบซ้ำบวมเป๋งเพราะกว่าชายหนุ่มจะยอมหยุดการกระทำที่ป่าเถื่อนก็ปาไปรอบที่สี่แล้วมาร์วินกอดรัดพราวมุกแน่นจนหญิงสาวแทบจะหายใจไม่ออก น้ำกามขาวข้นไหลเยิ้มลงมาอาบเต็มง่ามขาเรียวเล็ก หลังจากที่บทรักร้อนแรงได้จบลงไปพวกเขาก็ไม่ได้ลุกขึ้นไปล้างคราบน้ำคาวพวกนี้ออก พราวมุกหลับลงทันทีที่ชายหนุ่มเสร็จสมไปในรอบสุดท้ายหญิงสาวกะพริบตาปริบๆ เพื่อปรับโฟกัส ท่อนแขนใหญ่พาดทับอยู่ที่เอวคอดของหญิงสาว ใบหน้าหวานซบอยู่บนแผงอกแกร่งจนได้กลิ่นสาบบุรุษเพศอย่างชัดเจนพราวมุกมองไปรอบๆ ห้องก็พบว่าที่นี่คือห้องนอนของมาร์วิน เธอฉุกคิดขึ้นมาได้พอดี เมื่อวานเธอไม่ได้กลับบ้านและป้าจันทร์ต้องเป็นห่วงเธอมากแน่ๆ“ป้าจันทร์! แย่แล้ว!” พราวมุกร้องขึ้นมาอย่างตื่นตกใจก่อนที่เธอจะพยายามลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสะพายที่เธอจำได้ว่ามันตกอยู่ตรงพรมของห้องนั่งเล่น มือบางคว้าผ้าห่มผืนหนาที่ปกปิดร่างกายของเขากับเธอมาพันรอบร่างกายเธอไว้ทำให

สาวชุดดำรีบขอโทษขอโพยมาร์วินและรีบออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว นักรบรู้สึกมึนงงกับเพื่อนหนุ่มหน้าฝรั่งของตัวเองที่อยู่ดีๆ เขาก็ไล่สาวสวยอกอวบอิ่มออกไป“ขอโทษนะคะท่าน ดิฉันจะไปหาคนใหม่ให้นะคะ” เด็กเสิร์ฟรีบเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทาเมื่อเห็นว่าลูกค้าวีไอพีเริ่มมีอาการไม่พอใจแล้ว“ไม่ต้องแล้ว ไม่เอาแล้ว” มาร์วินพูดออกไปด้วยความหงุดหงิด“คะ..ค่ะ”“รินเหล้า” เสียงทุ้มบอกกับเด็กเสิร์ฟทำให้เธอรีบเดินมาเทเหล้าให้ชายหนุ่มทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว“เป็นอะไรของมึงวะ” นักรบเอ่ยถามเพื่อนรัก“ไม่ได้เป็นไร แดกเหล้าเถอะ” พูดจบมาร์วินก็ยกแก้วบรั่นดีที่สาวเสิร์ฟเพิ่งรินเสร็จขึ้นมากระดกพรวดเดียวหมดแก้ว“มึงกับน้องบุญธรรมของมึง เป็นไงบ้างวะ” นักรบเอ่ยถามขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ ทำให้มาร์วินขมวดคิ้วจ้องมองหน้าของเพื่อนรักราวกับว่านักรบนั่นได้ไปรับรู้อะไรสักอย่างมา“ทำไมถามแบบนั้น”“ไอ้มาร์วิน..ในกลุ่มเราเนี่ย เขารู้กันหมดแหละว่ามึงจ้องจะกินน้องตัวเอง เวลาที่น้องออกงานกับมึงแต่ละครั้งนะ สายตามึงนี่มองเขาแบบบ..จับกินตรงนั้นได้มึงก็คงทำไปแล้วละ” นักรบอธิบายสิ่งที่มาร์วินเป็นมาตลอดให้เพื่อนฟังเพราะตั้งแต่พราวมุกอายุเข