All Chapters of พิษรักมาเฟียร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

@คฤหาสน์ตระกูลวอล์กเกอร์“เข้าไม่ได้นะครับ นายใหญ่สั่งห้ามไว้ครับ” เสียงของหัวหน้าบอดี้การ์ดร่างใหญ่พยายามห้ามปรามและยืนขวางมาร์วินเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาเข้าไปในคฤหาสน์หลักได้ตามคำสั่งของนายใหญ่อย่างมาร์คอส ส่วนบอดี้การ์ดคนอื่นๆก็ช่วยกันยืนขวางหน้าประตูเอาไว้อยู่หลายคน“หลีกทางให้กูเดี๋ยวนี้!” เสียงทุ้มทรงพลังของมาร์วินตะโกนเสียงดังลั่น“ไม่ได้ครับ พวกผมขอโทษจริงๆ” หัวหน้าบอดี้การ์ดเอ่ยต่อพลางดันร่างกำยำของมาร์วินให้ถอยออกไป“โธ่เว้ย! อะไรกันหนักหนาวะ!”“พ่อ! พ่อ! ออกมาคุยกับผมหน่อย พ่อ!” มาร์วินตะโกนเข้าไปในคฤหาสน์เสียงดังลั่นเพื่อให้บิดาของตัวเองออกมาคุยกับเขาจากนั้นไม่นาน ร่างของมาร์คอสและดารินทร์ก็ค่อยๆ เดินออกมาจากห้องโถงใหญ่และก้าวเดินตรงมาหยุดอยู่ด้านหลังของเหล่าบอดี้การ์ด“มาร์วิน แกหยุดโวยวายแบบนี้ได้แล้ว” มาร์คอสตะโกนใส่ลูกชายเสียงดัง“ไม่! ปล่อยพราวมุกมาให้ผมเดี๋ยวนี้” “แกควรจะมีสติและมาคุยกับพ่อแม่ดีๆ ไม่ใช่เอาแต่ใช้อารมณ์โวยวายเป็นหมาบ้าอยู่แบบนี้”“ผมไม่สน ผมจะเอาเมียผมกลับไปอยู่ด้วยที่เพนท์เฮาส์” มาร์วินดึงดันพยายามจะเข้าไปในคฤหาสน์ให้ได้“หยุดบ้าได้แล้วมาร์วิน!”“พ่อน

มาร์วินรีบลุกพรวดพราดวิ่งไปยังลานจอดรถอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งร่างกำยำเหนื่อยหอบมาจนถึงลานจอดรถหรูของคฤหาสน์โดยมีโจฮันวิ่งตามหลังมาติดๆชายหนุ่มมองร่างเล็กของพราวมุกที่กำลังยืนมองเหล่าคนใช้ยกกระเป๋าเดินทางขึ้นรถช่วยกันอยู่ซึ่งมาร์คอสกับดารินทร์ก็ยืนประกบคู่อยู่ข้างๆ พราวมุก“ผมไม่ยอมให้พราวมุกไปไหนทั้งนั้น!” มาร์วินตะโกนเสียงดังลั่นก่อนที่ร่างหนาจะเดินมากระชากแขนพราวมุกเข้าหาตัว ชายหนุ่มกอดร่างเล็กเอาไว้แน่นพร้อมกับใจแกร่งที่รู้สึกเหมือนจะแตกสลายไปเมื่อเห็นภาพที่พราวมุกกำลังจะเดินจากไป ส่วนมาร์คอสกับดารินทร์ก็ได้แต่ยืนมองมาร์วินนิ่งเงียบไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา“พี่มาร์วิน ฟังก่อนนะคะ” พราวมุกพูดขึ้นมาแต่ทว่าชายหนุ่มเลือดร้อนก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน“ไม่! พี่ไม่ยอมให้พ่อแม่ส่งมุกไปเรียนต่างประเทศแน่นอน”“พ่อ..ผมขอร้องละ ปล่อยพวกเราสองคนไปเถอะนะ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำให้พราวมุกเสียใจเด็ดขาด อย่าส่งเมียผมไปต่างประเทศเลยนะพ่อ” มาร์วินกอดร่างเล็กแนบชิดอกแกร่งเอาไว้แน่นด้วยความโหยหาพลางพูดขึ้นมากับมาร์คอสที่ยืนกอดอกทำสีหน้านิ่งเรียบอยู่“เดี๋ยวนะคะ” พราวมุกได้ยินเสียงมาร์วินสั่นเครือจึงพูดขึ้นมา“มุ

หลังจากที่พราวมุกเข้าห้องน้ำจนเสร็จสรรพ หญิงสาวครุ่นคิดเรื่องที่เพิ่งได้ยินมาตลอดทางระหว่างที่เธอเดินกลับมา หญิงสาวยังไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนั้นพี่ชายบุญธรรมของเธอถึงทำแบบนี้“ทำอะไรอยู่ ทำไมนานจัง” เสียงทุ้มทรงพลังของมาร์วินเอ่ยถามทันทีที่หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา“มีอะไรที่ไม่ได้บอกมุกหรือเปล่าคะ” พราวมุก ไม่ได้ตอบคำถามของชายหนุ่มแต่เธอกลับถามออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว“อะไร?” มาร์วินขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“พี่เคยไปบอกใครไหมคะว่ามุกท้อง” มาร์วินชะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินสิ่งที่พราวมุกพูดออกมา แสดงว่าหญิงสาวต้องไปเจอใครหรือรู้อะไรมาแน่ๆ เลยซวยแล้ว มาร์วินครุ่นคิดอยู่ในใจ“มุกไปรู้อะไรมา” “มุกถามว่าพี่ได้ไปบอกคนอื่นไว้ไหมคะว่ามุกท้อง”“ก็…” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างอ้อมแอ้ม“พี่มาร์วิน” พราวมุกกดเสียงต่ำใส่มาร์วิน“ไปคุยกันที่รถดีกว่านะที่รัก”ร่างกำยำเอื้อมมือไปโอบไหล่บางพลางดันร่างเล็กให้เดินไปที่รถพร้อมๆ กันหลังจากนั้นทั้งสองคนก็ขึ้นมาถึงรถคันหรูของมาร์วินที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถวีไอพีของโรงพยาบาลโดยมีโจฮันยืนรอเปิดประตูให้พวกเขาอยู่ด้านข้างประตูรถ“จะตอบมุกได้หรือยังคะ” เสียงหวานเอ

จากนั้นมือหนาของมาร์วินก็เลื่อนไปกำรอบท่อนเอ็นใหญ่เอาไว้ ชายหนุ่มไม่รอช้า เขาดันท่อนลำลึงค์เข้าไปในร่องสาวเปียกชุ่มจนสุดลำโคนพรวดเดียวจนปลายหัวหยักชนเข้ากับพนังมดลูกด้านในสุด ทำให้หญิงสาวที่กำลังหันหลังกระดกก้นงอนงามให้ชายหนุ่มอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความจุกเสียดพรวดดด“อ๊ะ! พี่มาร์วิน! เบาๆ หน่อยได้ไหมคะ” เสียงหวานร้องออกมาเสียงดัง“เจ็บเหรอมุก” มาร์วินเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล“จุกค่ะ”“พี่ขอโทษนะ แต่พี่ทนไม่ไหวจริงๆ”สิ้นเสียงของชายหนุ่ม เอวหนาก็ดึงแท่งรักใหญ่ยาวออกมาจนเกือบหลุดและดันกลับเข้าไปจนปลายหัวลำลึงค์ชนเข้ากับมดลูกอีกครั้งหนึ่งตับ! “อึก!”มาร์วินเริ่มขยับเอวสอบเข้าออกอย่างหนักหน่วง เขาไม่รอให้หญิงสาวได้ปรับตัวก่อนเลยสักนิด ชายหนุ่มเลือดร้อนตอกอัดใส่รูเล็กรัวๆ จนร่างบางหัวสั่นหัวคลอนตับ! ตับ! ตับ! “อ๊ะ อ๊ะ อาา”“ซี๊ดด แน่นเหมือนเดิม อืออ”สองร่างครางกระเส่าใส่กันและเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง ร่องสวาทสาวบีบรัดท่อนเอ็นใหญ่รัวๆ ความเปียกแฉะนุ่มนิ่มภายในกายสาวทำให้ชายหนุ่มแทบจะทนไม่ไหว มือหนาจับตรึงเอวคอดกิ่งเอาไว้แน่น ปลายหัวหยักกระทุ้งมดลูกของหญิงสาวจนพราวมุกรู้สึกจุกเกร็ง

มาร์วินและพราวมุกคู่หมั้นป้ายแดงเดินในงานเลี้ยงฉลองที่มีแขกเหรื่อกำลังดื่มกินกันอยู่ ชายหญิงเดินจูงมือกันเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเขาเดินมาถึงตรงที่พงศ์ดนัยและลูกสาวทั้งสองคนที่ยืนถือแก้วแชมเปญอยู่ข้างๆ บิดา สายตาของพวกเธอดูอ่อนลงไปมากจากครั้งที่แล้วถึงมันจะไม่ได้ดูเป็นมิตรสักเท่าไหร่แต่ก็เหมือนว่าพวกเธอจะเริ่มลดอคติกับพราวมุกลงไปบ้างแล้ว“ขอบคุณนะคะพี่กานพี่ภา ที่สละเวลามางานหมั้นของมุกกับพี่มาร์วิน” พราวมุกเอ่ยขึ้นมาทันทีที่เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพวกเขา“อือ/อือ” ศิรประภาและศิรกานดายืนเม้มปากแน่นขานรับในลำคอด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนไม่รู้จะทำตัวยังไง ส่วนพราวมุกก็ยืนส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับพวกเธอทั้งสองคนจนศิรกานดาสบตากับพราวมุกก่อนที่เจ้าหล่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงละอายใจ“เธอไม่โกรธพวกฉันเลยหรือไง” “ไม่เลยค่ะ” พราวมุกตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ไว้เจอกันที่โรงพยาบาลนะคะพี่กานพี่ภา” “พราวมุก พวกฉันขอโทษนะที่เคยทำตัวไม่ดีกับเธอมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว” แฝดน้องอย่างศิรประภาเอ่ยต่อด้วยความรู้สึกผิดที่มีต่อพราวมุกอยู่เต็มอก“เรื่องมันผ่านมาแล้วค่ะมุกไม่เคยโกรธเคืองพวกพี่เลยสักนิด ต