All Chapters of ตื๊อรักวาณิช: Chapter 161 - Chapter 170

ที่ซีหนิง...ผู้เฒ่าซานออกมาเดินเล่นอยู่หน้าห้องพักของตนโดยมีตงเทียนช่วยกวาดลานบ้านอยู่ใกล้ๆ หลังจากสอบถามสาวใช้ในบ้านว่าเหตุใดบ้านใหญ่โตเช่นนี้จึงมีเพียงหญิงตั้งครรภ์สองคนอาศัยอยู่ จึงได้ทราบว่าเจ้าของบ้านเป็นพ่อค้าที่เมืองหลวง แต่ตอนนี้กิจการมีปัญหาจึงได้กลับไปสะสางสตรีสองคนซ้ำยังตั้งครรภ์นั้นหาความปลอดภัยได้ยากนัก ถ้าเกิดมีใครเข้ามาหาเรื่องหรือทำร้าย พวกนางคงรับมือได้ยาก"ท่านลุงเจ้าคะ" หมิงเสวี่ยนำหน้าสาวใช้ที่ถือสำรับอาหารมาด้วย "ข้านำมื้อเช้ามาเจ้าค่ะ""รบกวนฮูหยินแล้ว" ผู้เฒ่าเดินไปนั่งยังโต๊ะหินที่สาวใช้กำลังวางจานอาหาร"อาการเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?" หมิงเสวี่ยถามและนั่งด้วยคน"เมื่อวานแม่นางจิงฝังเข็ม และจัดยาให้ดื่ม ตอนนี้ทุเลาลงมาก""เช่นนั้นก็ดีเจ้าค่ะ ฝีมือการรักษาของหนี่เอ๋อร์ไม่เป็นรองใคร ท่านลุงโชคดีเหลือเกินที่เจอนางเข้าพอดีเจ้าค่ะ" นางหันไปหาตงเทียน "ตงเอ๋อร์ มาทานข้าวกันเถอะ"ใบหน้าใสนั้นงอง้ำเล็กน้อย ก่อนปรับสีหน้าเป็นปกติ "ขอรับ ฮูหยิน""ฮูหยิน ยาบำรุงเจ้าค่ะ" เสียงจื่อหนี่ตามมาสมทบอีกคนพร้อมสาวใช้ที่ถือชามยา"ขอบใจนะ" หมิงเสวี่ยรับมาดื่มอย่างว่าง่าย"ฮูหยินคงใกล้ค

"ฮูหยิน ทำไมถึงเงียบไปล่ะขอรับ?""ไม่มีอะไร ข้าแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น" หมิงเสวี่ยยิ้มให้เด็กน้อยเมื่อใดถึงจะเลิกคิดไปเองเสียทีนะ!แต่น้ำตาของหมิงเสวี่ยกลับหยดเผาะไม่เหมือนดังปากว่า ตงเทียนเห็นเช่นนั้นจึงรีบคุกเข่าโขกศีรษะ "ฮูหยิน! ข้าปากเสีย พูดจาไม่เป็นมงคล ท่านลงโทษข้าเถอะขอรับ""ขอโทษนะ...ตงเอ๋อร์...ข้าแค่...คิดถึง...ฮึก..." นางสะอึกสะอื้นจนเด็กน้อยทำอะไรไม่ถูก "ฮือ...สามี...ข้า...""เขาเพียงไปทำธุระที่เมืองหลวงมิใช่หรือขอรับ ต้องกลับมาหาท่านกับน้องๆ แน่ขอรับ" ตงเทียนคลานเข้ามาพูดปลอบ"แต่เขาไปนานแล้ว...แถมส่งข่าวคราวมาน้อยเหลือเกิน..."นางไม่อยากรู้ว่าเขาแก้แค้นให้นางอย่างไร นางแค่อยากให้เขากลับมาทันเห็นหน้าลูกต่างหากเล่า"นายท่านอาจจะงานยุ่งมากก็เป็นได้นะขอรับ" ตงเทียนทำอะไรไม่ถูกแล้ว เกิดมาไม่เคยต้องปลอบใครมาก่อน ในใจนั้นนึกโมโหนายท่านผู้นี้เหลือเกิน ไปแค่เมืองหลวงเหตุใดไม่ส่งข่าวคราวให้มากกว่านี้ มิใช่ไปรบทัพจับศึกจนไม่มีเวลาเขียนจดหมายเสียหน่อยฮูหยินผู้นี้ก็กำลังตั้งครรภ์ลูกของเขา กลับทิ้งไว้กับสตรีมีครรภ์อีกคน มันใช้ได้ที่ไหนกัน!อย่าให้เขาเจอหน้าเชียวนะ!"ดีเหลือเก

ระหว่างที่ไป๋จิ้งเหอกำลังรักษาตัวอยู่ที่ตำหนักบูรพา ชายหนุ่มที่นอนอิงหมอนใบนุ่มขณะที่กำลังฟังคำวินิจฉัยอาการป่วยของตนจากหมอหลวง "อาการของคุณชายไป๋ เดิมทีก็สาหัสถึงแก่ชีวิตอยู่ โชคดีที่เขายังดวงแข็งจึงรอดมาได้ แต่ว่าแผลนั้นลึกนัก เกรงว่าอาจส่งผลในระยะยาว""ส่งผลอย่างไร?" ครานี้ไป๋จิ้งเหอเป็นผู้ถาม"แผลสำคัญอยู่ที่หัวใจ บางคราอาจทำให้เกิดการเต้นผิดจังหวะและสร้างความเจ็บปวดอย่างมาก จำเป็นต้องกินยายำรุงหัวใจควบคู่กับการฝังเข็มไปตลอดชีวิตขอรับ""นายท่าน" เฉี่ยวเหมยมองเจ้านายอย่างนึกไม่ถึงชายหนุ่มเพียงเอ่ยเสียงเรียบ "ตลอดชีวิตงั้นหรือ?" เช่นนี้เขาคงสอนสั่งวรยุทธ์ให้ลูกชายด้วยตนเองไม่ได้อีกแล้ว..."ขอรับ คุณชายสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ เพียงแต่อาจมีอาการกำเริบในบางครั้งขอรับ""เข้าใจแล้ว..." ไป๋จิ้งเหอตอบอย่างยอมรับชะตากรรม ขอเพียงยังมีชีวิตเขาก็ยังมีเรื่องที่จะถ่ายทอดให้ลูกชายอีกหลายเรื่อง "ข้าจะเดินทางได้เมื่อไร?""อย่างเร็วหกเดือน อย่างช้าหนึ่งปีขอรับ""สามเดือน""สามเดือนเกรงว่าจะไม่ได้ อาการของท่านอาจกำเริบได้ระหว่างทาง""ข้าไม่สนว่าท่านจะใช้วิธีใด จะใช้ยาสูงค่าราคาแพงหรือสมุนไพรหายากขน

สามเดือนต่อมา...คฤหาสน์ตระกูลไป๋ เมืองฉางอัน ไป๋จิ้งเหอนั่งทำงานอยู่ในห้องหนังสือที่ใหญ่กว่าบ้านในซีหนิงถึงเท่าตัว ด้านข้างมีกองสมุดบัญชีวางเป็นพะเนินสูงหลายตั้งวางไว้ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่หน้าห้องก็พูดขึ้น"เฉี่ยวเหมย"เฉี่ยวเหมยเดินเริงร่าเข้ามาพร้อมถ้วยยา "ได้เวลาทานยาแล้วขอรับ""อืม" เขาไม่ละจากพู่กันและสมุดบัญชีที่ดูอยู่ "เจ้าควรกลับไปซีหนิงได้แล้ว""เอ๋? แล้วท่าน?""ข้าดีขึ้นแล้ว" เขาหยิบถ้วยยามาดื่มจนหมดแล้ววางที่ถาดตามเดิม...ครรภ์ของเสวี่ยเอ๋อร์ตอนนี้แปดเดือนกว่าแล้ว อีกหนึ่งหรือเดือนกว่าเขาก็จะได้เป็นพ่อคน ต้องสะสางงานให้เรียบร้อยก่อนจะถึงวันนั้น"ไม่เอาล่ะ คราวที่แล้วท่านก็พูดประโยคนี้ สุดท้ายแล้วเป็นอย่างไร หัวใจข้าจะวายตาย ขี่ม้าไปได้ครึ่งทางมีคนตามมาบอกว่าท่านหมดลมหายใจแล้วให้รีบกลับด่วน" เฉี่ยวเหมยบอกพลางลูบอก"ไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว" ตอนนี้เขาห่วงภรรยากับลูกๆ มากกว่าสิ่งใด "รีบออกเดินทางได้แล้ว""ท่านแน่ใจนะขอรับ?" เฉี่ยวเหมยถามย้ำ"หรือเจ้าไม่เชื่อคำพูดข้า?" "เรื่องแบบนี้ท่านชอบพูดเกินจริง หลอกให้ข้าตายใจจะได้ไม่ต้องห่วงท่าน"เฉี่ยวเหมยบุ้ยปาก "ไม่รู้ล่ะนายท่าน หากท่า

-ซีหนิง-"จื่อหนี่ เจ้าว่าเท้าข้าบวมกว่าปกติหรือไม่?" หมิงเสวี่ยเอ่ยถามจื่อหนี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยจะก้มดูเองก็ไม่สะดวกนักเพราะเด็กๆในท้องบังจนนางมองไม่เห็น"เป็นเรื่องธรรมดา ท่านใกล้คลอดแล้วนี่เจ้าคะ" จื่อหนี่ยิ้ม ตอนนี้หมิงเสวี่ยตั้งครรภ์ครบเก้าเดือน นับว่าผ่านช่วงเวลาอันตรายมาได้อีกขั้นหนึ่งแล้ว"แถมเด็กๆ ช่วงนี้ก็ดิ้นแรงกันน่าดู เตะแต่ละทีทำเอาข้าจุกเลย" นางยังบ่นหงุงหงิง "แล้วเย่ว์เอ๋อร์ของเจ้าล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง?"จื่อหนี่ลูบครรภ์ตัวเองไปมา เจ้าตัวน้อยในท้องนางถีบนางเบาๆ "ซนเหมือนกันเจ้าค่ะ ยังดีที่เย่ว์เอ๋อร์ไม่กวนข้าตอนกลางคืนด้วย ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่ได้หลับได้นอนเป็นแน่เจ้าค่ะ""ดีจังนะ นี่ตอนกลางคืนเด็กๆ ยังคึกคักกันน่าดู แต่ก็ยังดีที่ไม่เตะแรงมากจนข้านอนไม่ได้" หมิ่งเสวี่ยยิ้มตอบ ก่อนเอ่ยคำถามประจำวัน "มีข่าวของเหอหลางหรือไม่?""ยังไม่มีเจ้าค่ะ" จื่อหนี่ตอบและพยายามเปลี่ยนเรื่อง "ฮูหยินเริ่มท้องแข็งบ้างหรือยังเจ้าคะ?""อือ...นิดหน่อย" นางก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน เพราะท้องนางตอนนี้มันกลมใหญ่ราวกับลูกหนังจริงๆจื่อหนี่เริ่มมีสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อได้ยิน "เช่นนั้นขอข้าตรวจหน่อยนะเจ้