Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 151 - Bab 160

ซื่อเซี่ยยี่หรี่ตามอง "ท่าทางเหมือนพวกองครักษ์ในวังหลวง"ไป๋จิ้งเหอเองก็รู้สึกกดดันไม่แพ้กัน ก่อนหันไปถามเฉี่ยวเหมย "เสวี่ยเอ๋อร์กับหนี่เอ๋อร์ล่ะ?""ตอนเขามาขอพบท่าน เสวี่ยเอ๋อร์เป็นผู้ไปต้อนรับขอรับ ส่วนหนี่เอ๋อร์ก็ไปเป็นเพื่อนเสวี่ยเอ๋อร์" เฉี่ยวเหมยตอบเขานึกขุ่นใจ ปกติเขาจะให้นางอยู่แต่งในห้อง แต่ช่วงนี้นางดูไม่ร่าเริงเท่าใดก็เลยยอมให้นางออกมาเดินเล่นบ้าง กลับเป็นจังหวะเดี๋ยวกับที่คนของราชสำนักมาพอดีสองเท้ารีบก้าวเร็วขึ้นกว่าเดิม เพียงอึดใจก็มาถึงห้องรับแขก ทันทีที่เข้าไปด้านในและเห็นว่าใครคือแขกผู้มาเยือน ทั้งเขาและซื่อเซี่ยยี่ก็ต้องเบิกตากว้าง สองขาทรุดคุกเข่าลงกับพื้น"นี่ๆ ตอนจิ้งเหอเด็กๆ เคยพาข้าไปที่คอกวัวแล้วจุดไฟเผาหางวัวเล่น วัวมันก็เลยคลั่งพังคอกกันเข้ามา วิ่งหนีเอาชีวิตรอดกันแทบตาย""จริงหรือเจ้าคะ นายท่านซุกซนถึงเพียงนั้นเชียว""จริงสิ ยังมีวีรกรรมร้ายกาจที่เจ้าไม่รู้มากกว่านี้อีกนะ""ไป๋จิ้งเหอ/ซื่อเซี่ยยี่ ถวายบังคมองค์รัชทายาท!"บุรุษที่กำลังคุยกับหมิงเสวี่ยหันมาทำหน้ามุ่ย ยกมือโบกไปมา "ลุกขึ้นๆ วันนี้เราเป็นแค่คุณชายไห่เยี่ยน""เอ๋? รัชทายาท?" หมิงเสวี่ยทำหน้าเลิ่

"เป็นอย่างไรบ้าง?" ไห่เยี่ยนเอ่ยถามเมื่อเห็นไป๋จิ้งเหอกลับเข้ามาที่โถงรับแขก แม้เห็นสีหน้าที่แปลกไปจากตอนก่อนที่จะเข้าไปคุยกับหมิงเสวี่ย แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็เอ่ย"พร้อมเดินทางขอรับคุณชาย" ไป๋จิ้งเหอตอบไห่เยี่ยนได้ยินเช่นนั้นถึงกับออกปากชม "ฮูหยินน้อยช่างใจกว้าง"ไป๋จิ้งเหอไม่ตอบอะไร เพียงเดินกลับไปนั่งที่ของตน แล้วยกถ้วยชาที่เย็นชืดแล้วขึ้นดื่มจนหมด แต่ซื่อเซี่ยยี่รู้ได้ทันทีว่าคู่นี้คงทะเลาะกันอีกแล้ว แถมจบไม่สวยเสียด้วย"ข้าน้อยขอตัวไปดูฮูหยินน้อยนะเจ้าคะ" จื่อหนี่เองก็จับสังเกตได้ นางรีบย่อกายคารวะ และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว"คุณชายอยากพักผ่อนสักครู่ก่อนออกเดินทางหรือไม่ขอรับ" ไป๋จิ้งเหอหันไปถามไห่เยี่ยน แต่สำหรับตัวเขา อยากไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย"ข้าเป็นห่วงเสด็จพ่อ เช่นนั้นออกเดินทางเลยก็แล้วกัน" ไห่เยี่ยนดื่มน้ำชาอึกหนึ่ง"ได้ขอรับ" เขาลุกขึ้นประสานมือคารวะ จากนั้นหันไปสั่งให้เฉี่ยวเหมยเก็บของและไปล่ำลาจื่อหนี่ให้เสร็จภายในครึ่งก้านธูป"จะไม่ไปร่ำลาเสวี่ยเอ๋อร์หน่อยหรือ?" เซี่ยยี่เปรยเรียบๆ "ไม่รู้ว่าเจ้าไปพูดอะไร แต่อย่างน้อยก็ให้นางสบายใจสักหน่อย...""ไม่จำเป็น เรื่องของข้ากับ

"เขายังไม่ออกมาตอนนี้หรอกน่า" หมิงเสวี่ยอมยิ้มหวาน "รีบไปรีบกลับเถอะ""เจ้าค่ะ" จื่อหนี่รับคำและเดินจากไปพร้อมถาดยาพระราชวังเว่ยหยาง ท่ามกลางเสียงอาวุธปะทะกันอย่างดุเดือด บุรุษในชุดสีขาวเปรอะเปื้อนด้วยโลหิตกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าชายหนุ่มอีกคน"เจ้าไม่มีทางหนีแล้ว" ไป๋จิ้งเหอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ฉู่หลานเทียน"ร่างผึ่งผายเจ้าของนามฉู่หลานเทียนที่ยืน ณ ปลายกระบี่ของไป๋จิ้งเหอมองกลับมาพร้อมรอยยิ้ม"วันนี้ข้าพลาด แต่ข้าหาได้เสียใจไม่""แม้จะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่น่ะรึ?""แล้วอย่างไร อย่างน้อยข้าก็ได้แก้แค้นได้สำเร็จ" แววตายิ้มเยาะนั้นส่งให้ไป๋จิ้งเหอโดนเฉพาะ "เป็นอย่างไรบ้าง กับความร้าวฉานที่หลางหงเช่อทิ้งไว้ให้เจ้ากับแม่นางน้อยคนนั้น..."มือที่ถือกระบี่กำแน่นจนขึ้นข้อขาว แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉยเย็นชา "ของพรรค์นั้นทำอะไรข้าไม่ได้หรอก เจ้าควรห่วงชีวิตตัวเองก่อนดีกว่า""แต่ไม่เหมือนข่าวที่ข้าได้รับมาเลยนะ" ฉู่หลานเทียนยังคงไม่สะทกสะท้าน "ไป๋จิ้งเหอผู้สูงส่ง มิอาจกระทั่งรั้งใจสตรีนางหนึ่งไว้ได้ จำใจต้องปล่อยนางจากไปหลังจากที่นางคลอดบุตรฝาแฝดให้เจ้าแล้ว...น่าสงสารเด็กน้อยทั้งสองเหลือเกิน แม้ก

"อ๊ะ...!" จื่อหนี่ร้องทัก "ข้าเพียงบอกว่าข้าไม่มีอำนาจการตัดสินใจเท่านั้น ไม่ได้บอกว่าจะไม่มีโอกาสนี่เจ้าคะ""หืม?" บุรุษทั้งสามหันมองนางเป็นตาเดียว"โอกาส?" เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว"ข้าขอเวลากลับไปขออนุญาตจากฮูหยินก่อน หากนางอนุญาต ข้าจะส่งคนมาเชิญพวกท่านไปดีหรือไม่เจ้าคะ?" จื่อหนี่ยิ้ม หากหมิงเสวี่ยไม่อนุญาต นางก็มีแผนเล็กๆ ที่จะบีบให้นางอนุญาต"เช่นนั้นต้องรบกวนแม่นางน้อยแล้วล่ะ" ชายชรายิ้มน้อยๆ"เช่นนั้นท่านลุงรอสักครู่นะเจ้าคะ" จื่อหนี่ยิ้มและหันไปส่งใบสั่งยาให้เถ้าแก่จัดเตรียมยาให้นาง จากนั้นจึงกลับไปที่บ้านจื่อหนี่ กลับมาแล้วเหรอ?" หมิงเสวี่ยที่เริ่มอุ้ยอ้ายเดินมาโดยมีสาวใช้ประคองเอ่ยทัก"ฮูหยิน ข้ามีเรื่องจะปรึกษาเจ้าค่ะ" จื่อหนี่รีบบอกทันที"เอ๋? อะไรเหรอ?" หมิงเสวี่ยว่า พลางรับห่อเกี๊ยวที่จื่อหนี่ซื้อมาฝากไว้ในมือ"ฮูหยินนั่งลงก่อนเจ้าค่ะ" จื่อหนี่บอกและให้สาวใช้พยุงนางนั่งลง "เมื่อครู่ข้าแวะไปร้านขายยามา พอดีเจอกับปรมาจารย์ท่านหนึ่งซึ่งถูกพิษมาจากนอกด่าน พิษนี้ค่อนข้างร้ายแรงต้องรักษาเร่งด่วน หมอทั่วซีหนิงไม่มีใครรักษาได้..." "แต่เจ้ารักษาได้ใช่หรือไม่?"จื่อหนี่เพียงพยักหน้ารับ

"แต่หมอหลวงบอกว่าท่านเพิ่งผ่านพ้นความตายมา แผลที่หน้าอกยังไม่หายดี ห้ามเดินทางเด็ดขาดขอรับ" เฉี่ยวเหมยบอก "เมื่อสามวันก่อนข้าส่งข่าวบอกพวกนางแล้ว ตอนนี้คงรู้เรื่องฉู่หลานเทียนแล้วขอรับ""ไม่ได้บอกเรื่องที่ข้าบาดเจ็บใช่หรือไม่?"เฉี่ยวเหมยส่ายหน้า "ท่านกำชับไว้ ข้าจึงมิได้บอก""เสวี่ยเอ๋อร์กับเด็กๆ เป็นอย่างไรบ้าง?""หนี่เอ๋อร์บอกว่าพวกนางสบายดี ตอนนี้เสวี่ยเอ๋อร์ครรภ์ใหญ่ขึ้นมากทำให้ปวดหลังบ่อยๆ แต่ไม่มีปัญหาขอรับ""ดีแล้วล่ะ" เขาถอนใจออกมาเบาๆ "ข้าไม่อยากให้นางไม่สบายใจ" หรือถึงให้บอกไป นางก็อาจไม่สนใจเลยก็ได้... "สถานการณ์ของรัชทยาทล่ะ?""ฝ่าบาทปลอดภัยดี รัชทายาทกำลังสั่งกองกำลังของท่านซื่อกวาดล้างผู้ที่หนีรอด..." "หนึ่งในนั้นคือเถ้าแก่หม่า อดีตนายจ้างของเสวี่ยเอ๋อร์ขอรับ"ไป๋จิ้งเหอนิ่งฟัง และเอ่ยถามเรื่องสำคัญอีกเรื่อง "แล้วหาศพของหลางหงเช่อพบหรือยัง?""ยังไม่พบขอรับ" ไป๋จิ้งเหอหรี่ตาลง...เป็นไปตามคาด...หลางหงเช่อยังมีชีวิตอยู่...แต่เอาเถอะ ต่อให้มีชีวิตอยู่ก็คงไม่ก่อปัญหาเท่าใดนัก"แต่ผู้หญิงท้องอยู่กันแค่สองคนก็น่าห่วงจริงๆ นั่นล่ะ ยิ่งมีลูกน้องของฉู่หลานเทียนเหลือรอดมาด้วย" เฉ