Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 91 - Bab 100

"เรียก ท่านพี่ ดีหรือไม่ ฟังดูสนิทสนมกว่า?" นางหัวเราะคิกคัก รู้สึกดีใจเป็นที่สุดที่เขากลับเป็นเหอหลางคนเก่า"ไว้คุยทีหลังได้หรือไม่?" เขาเอ่ย มือทั้งสองแทบจะฉีกกระชากเสื้อนางออกเป็นชิ้นๆ อยู่แล้ว"ได้เจ้าค่ะ สุดแต่ท่านพี่จะบัญชา" นางน้อมรับคล้ายภรรยาที่สัตย์ซื่อ ทำให้เขาพออกพอใจมากขึ้น เรียวนิ้วเกี่ยวกระหวัดสายผูกเอี๊ยมที่คอนาง ออกแรงดึงเพียงนิดมันก็หลุดร่วงออกจากเรือนกายน้อยเบื้องหน้า"ดีมาก เจ้าแมวน้อยของข้า..." คำพูดเขาหายไปพร้อมกับปากที่ทาบทับตรงยอดอก นางหายใจหอบ การกระทำทุกอย่างดูรุนแรงกว่าเมื่อคืน แต่เมื่อนางตัดสินใจว่าจะยอมเป็นของเขาแล้ว ก็ไม่อิดออด นางนึกขอบคุณเหล้าฤทธิ์แรงที่นางกรอกลงคอ ไอร้อนที่ระอุทั่วร่าง ตอนนี้ผสมผสานเข้ากับความต้องการที่เขากระพือโหมให้อาภรณ์ราคาแพงที่เขาสวมถูกนางดึงทึ้งอย่างไร้ค่า ปลายนิ้วเกี่ยวลากแผ่นหลังของเขาไปทั่ว ยิ่งเขาดูดดุนดอกบัวนางมากเท่าไหร่ ร่างกายนางก็ดั่งอยู่ในกองเพลิง"เหอหลาง..." นางกระซิบเสียงพร่า สองแขนกอดเขาแน่น เมื่อฟันคมขบที่ยอดอกเล็กเบาๆจนร่างเล็กสั่นสะท้าน "ข้าต้องการ...ต้องการท่าน...""ข้าน้อยรับบัญชาฮูหยิน" เขาตอบและม้วนร่างนางน

"หนี่เอ๋อร์" เสียงไป๋จิ้งเหอเอ่ยเรียกน้องสาวต่างสายเลือดที่กำลังง่วนกับการทำมื้อเช้า"เจ้าคะ?""เจ้าพอมียาทาแผล ยาทาแก้ปวดบ้างหรือไม่?"จื่อหนี่กำลังอ้าปากถามว่าใครบาดเจ็บ แต่ดูจากเหตุการณ์เมื่อวานแล้ว นางพอจะเดาได้แล้วว่าใครเป็นอะไร สาวน้อยแย้มยิ้มพราย นางเดินไปที่ล่วมยาส่วนตัวของตน "ข้าคงนับวันรอนายน้อยได้แล้วสินะเจ้าคะ""อย่าเพิ่งเย้าแหย่ข้าตอนนี้เลยน่ะ" เขาปราม "บอกเฉี่ยวเหมยให้ตุ๋นของบำรุงให้ด้วย""เจ้าค่ะ" นางหัวเราะเสียงใสแล้วรับคำ หลังจากส่งยาให้แล้วจึงเดินออกไปข้างนอก "เฉี่ยวหลาง ไปซื้อไก่กันเถอะ นายท่านกับเสวี่ยเอ๋อร์ต้องการของบำรุงโดยด่วน"ไป๋จิ้งเหอถือขวดยามองตามหลังลูกน้องที่แสนระริกระรี้ทั้งสองแล้วจึงเดินกลับไปที่ห้อง ลูกแมวน้อยของเขายังหลับสนิท ร่างสูงลดกายลงนั่งข้างๆ นิ้วก้อยปัดปอยผมที่ตกลงมาปิดหน้าของนาง ดวงตาจับจ้องใบหน้าเล็กแสนแก่นแก้วของนางไม่วางตา เขาหยิบตลับยาทาแก้ปวดมาแล้วเปิดฝาออก กลิ่นหอมเย็นของเนื้อยาโชยออกมา...เป็นกลิ่นของชะมดเชียง...ขนาดยานางยังจงใจส่งของที่มีส่วนผสมกระตุ้นอารมณ์มาเขาจะขอบคุณนางหรือจะหยิกแก้มนางดี"เสวี่ยเอ๋อร์.." เขากระซิบ ปลายจมูกไล้ไปตา

"ข้าจะไปถามหนี่เอ๋อร์...แค่ก..." นางว่าก่อนไอออกมาน้อยๆ "ข้าจะถามว่าให้ท่านกินสิ่งใดถึงจะออกมารสดี...""พอเถอะเสวี่ยเอ๋อร์" มือหนาปาดเช็ดคราบและหยดน้ำที่ยังเลอะขอบปากนางออกไปพลาง "หากเจ้าจะไปบ้วนทิ้ง ข้าก็ไม่อาจตำหนิเจ้าได้แม้แต่คำเดียว""แล้วทำไมพี่สาวที่หอคณิกาถึงทำได้?" เคยมีอยู่บ้างที่ลูกค้านำนางคณิกาชั้นต่ำมาหลับนอนที่ห้อง พอเช้ามานางก็ไปถามเรื่องบนเตียงด้วยความอยากรู้ประสาวัยรุ่น นางคณิกานางนั้นก็เล่าอย่างไม่รังเกียจเดียดฉันท์สักนิด""สตรีเหล่านั้นมีไว้รองรับความต้องการของบุรุษ หาได้มีไว้ทะนุถนอม"ไป๋จิ้งเหออธิบายอย่างใจเย็น "เพราะรสชาติและกลิ่นมันไม่โสภา บุรุษบางคนจึงให้นางเหล่านั้นกลืนมันลงไปเพื่อความบันเทิงของตนเอง""น่ารังเกียจยิ่ง" หมิงเสวี่ยสบถออกมา "แน่จริงก็ให้พวกเขากลืนลงไปเองสิ จะได้รู้ว่าผู้หญิงต้องเจออะไรบ้าง"เอ๊ะ...แต่นางเต็มใจทำให้เขานี่...เมื่อนึกถึงเช่นนั้นใบหน้าก็ร้อนวูบขึ้นมา"ข้าถึงไม่อยากให้เจ้าทำเช่นนั้นอีก" เขายิ้ม"แล้วท่านไม่ต้องการหรือ?" นางรู้นะว่าเขาเองก็รู้สึกดีที่นางทำเช่นนั้น"เจ้าไม่ชอบ จะให้ข้าบังคับฝืนใจเจ้าไปเพื่อสิ่งใด?""ท่านใส่ใจความรู้สึกข้

"อืม" เขาลุกขึ้นไปที่ชั้นวางของ แล้วหยิบพิณไม้เนื้อดีออกมาตัวหนึ่ง "อาจจะเล่นไม่เพราะเท่าไหร่ เจ้าทนฟังสักนิดแล้วกัน" ร่างองอาจว่าพลางเดินถือพิณไม้ออกไปนอกเรือน วางลงบนม้าหินกลางลานและเริ่มกรีดนิ้วไล่เสียง "เพลงชื่อว่าอะไร?" เขาเอ่ยถาม"หงส์คู่โบยบินเจ้าค่ะ เคยมีนักดนตรีมาร้องที่โรงเตี๊ยมอยู่ช่วงหนึ่ง เพราะความหมายดี ข้าเลยจำมาจนถึงบัดนี้""เพลงดี" เรียวนิ้วสะบัดและพรมลงบนสายพิณ หนึ่งเสียงร้อง หนึ่งเสียงพิณ ดังกังวานดุจหงส์คู่สมชื่อเพลงเนื้อเพลงเฟิ่งหวงอวี๋เฟย ฟังแล้วรู้สึกราวกับได้บินสูงขึ้นไปกับหงส์ บินขึ้นและจากไป ราวกับความรักที่เต็มไปด้วยอุปสรรค ต้องรอคอยและไม่สมปรารถนา มีแต่คะนึงหาและจบลงด้วยการพรากจาก...พอสอดผสานกับเสียงพิณของเขาแล้ว เกิดเป็นเสียงไพเราะ ทั้งซาบซึ้ง ชวนให้ตื้นตันจนต้องหลั่งน้ำตา เสียงพิณสุดท้ายหยุดลง หมิงเสวี่ยก็น้ำตาร่วง"ข้าหวังว่าเราจะไม่เป็นเช่นนี้..." นางเดินมาหยุดที่ด้านหลังของเขา เอามือกอดเขาไว้แนบแน่นท่ามกลางแสงจันทร์ "...ข้าหวังให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไป""ข้าก็หวังเช่นนั้น" เขากอดนางตอบกลับ "นี่...ไม่นึกว่าเจ้าจะร้องเพลงได้ไม่เลว"หมิงเสวี่ยแก้เก้อ"เพราะไ

ขาดคำเขาก็เริ่มเลียริมฝีปากนาง ไล่ไปตามโครงหน้า เลื่อนลงไปตามซอกคอ เขายกมือนางขึ้นมาและเริ่มดูดเลียนิ้วเรียวทีละนิ้วๆ"อา...ข้าชักกลัวแล้วสิ"ร่างงามอ่อนระทวย แต่ดวงตากลับหวานเชื่อมร้องขอ "มันจะกัดข้าด้วยหรือไม่?""กัด มันจะกัดจนกว่าฮูหยินร้องขอความเมตตาเลยเชียว" มือเรียวถูกผละออก เขาเลื่อนกายลงไปที่จุดอ่อนไหวของนางมืออุ่นยกแหวกเรียวขานางน้อยๆ ก่อนจะซุกหน้าลงไปกัดเนินเนื้อนุ่มของนางเบาๆ"อื๊อ..."นางแอ่นตัวขึ้น มือเล็กพยายามปัดป้องเขาอย่างอ่อนแรง เขาผละใบหน้าออก มือใหญ่ตามรวบมือซุกซนนั้นเอาไว้ "ถ้ายังเอามือกันอีก สุนัขตัวนี้จะไม่หยุดแค่กัดหรอกนะ""จะทำอันใดกันเชียว?" นางแกล้งบิดมือตัวเองออก มีเพียงรอยยิ้มมากเล่ห์บนใบหน้าเขาที่ส่งมาแทนคำตอบ ใบหน้าคมหายไปปรากฎที่จุดซ่อนเร้นของนางอีกหน"ทำเช่นนี้อย่างไรเล่า" เรียวลิ้นอุ่นชื้นตวัดไล้ไปตามกลีบบุปผาของนาง ปราดเดียวเท่านั้นทำเอาร่างเล็กสะท้านเฮือก"อ๊ะ เหอหลาง..." มือเล็กพยายามผลักเขาออก "มันจั๊กจี๋ เดี๋ยว...ก่อน..."คราวนี้ไม่ใช่แค่ลิ้นที่รุกโจมตีนาง แต่ยังมีเรียวนิ้วที่นางคุ้นเคยร่วมด้วย"อ๊า...อึก...เดี๋ยว...อา..." นางร้องครวญไม่เป็นภาษาเ