LOGINShare
ทายา...5
Last Updated:
2025-06-06 08:54:39
Latest chapter
ตื๊อรักวาณิช ทายา...6
"นายท่าน...เร็วเถอะเจ้าค่ะ...ข้าจะเป็นลมแล้ว""จะเป็นลมหรือเกิดความต้องการเช่นเมื่อคืนกันแน่นะ" เขาเอ่ยพลางละมือจากส่วนนั้นของนางขณะที่หมิงเสวี่ยนึกด่าแต่ก็นึกโล่งอกที่เขายอมรามือ ก็ต้องกรีดร้องตัวสั่นขึ้นมาอีกเมื่ออีกฝ่ายใช้สองมือบีบนวดแผ่นหลังบางของนางขึ้นมาจากสะโพกนรกขุมที่สองกำลังจะเริ่ม เมื่อสัมผัสร้อนไล่ระอุขึ้นมาเรื่อยๆ คล้ายจะบีบคั้นนางให้ตายคามือก็ไม่ปาน "ไป๋จิ้งเหอ! ท่านคิดทำสิ่งใด?!""การหัดขี่ม้าจะทำให้แผ่นหลังเกิดความเครียดและปวดเมื่อย ข้าจะนวดคลายเส้นให้อย่างไรเล่า""ไม่เอา! ปล่อยข้านะ!" นางพยายามดิ้น แต่ติดว่าถูกมัด เลยทำได้แค่กระถดกายหนี เขาก็ดึงนางกลับมานอนท่าเดิม"อย่าดิ้นสิ""ย...อย่างน้อย ก็ใส่กางเกงกลับเข้าที่ให้ข้าที" นางเริ่มอ้อนวอน"เพิ่งจะทายาไป ยังใส่ไม่ได้ ต้องรอครึ่งก้านธูปให้ยาแห้งก่อน" เขาอธิบายนอนเปลือยกายครึ่งก้านธูป! ต่อหน้าจิ้งจอกกระหายเลือดนี่นะ?!?"ข้าก็เลยจะนวดให้ จนกว่าจะถึงเวลานั้น" เขาอธิบายแล้วลงมือนวดต่อ หมิงเสวี่ยเงียบ ไม่ต่อปากต่อคำ ปล่อยให้อีกฝ่ายนวดต่อไป ด้วยน้ำหนักมือพอเหมาะทำให้รู้สึกสบายและคลายการระวังตัวขึ้นมาก เขาเลื่อนมาที่น่องอวบ
ตื๊อรักวาณิช ทายา...5
"อือ..." คราวนี้นางไม่ยอมขยับ นอนตัวเกร็งทั้งๆที่หัวใจเต้นรัว แต่ปากยังขมุบขมิบสาแแช่งไม่หยุด"ตรงขาหนีบก็ถลอกสินะ" เสียงเอ่ยพึมพำจากบุรุษเบื้องหลังทำเอาร่างหมิงเสวี่ยแข็งดังหินไม่กล้าขยับ"ข้าทาเองได้! ไม่ต้องลำบากนายท่านหรอกเจ้าค่ะ!!""ไม่เป็นไร ข้าทาให้" เห็นไหมล่ะ เขาใจดีจะตาย นางยังว่าเขาเป็นจิ้งจอกอยู่ได้"ไม่!!!" หมิงเสวี่ยบิดกายหนีสุดชีวิต หากให้เขาทา มิพ้นต้องแยกเรียวขานางออก ถึงตอนนั้น เขาคงเห็นไปถึงไหนต่อไหน"อยู่นิ่งๆ" จิ้งเหอก้าวขึ้นเตียงคร่อมนางเอาไว้ มือใหญ่จับสะโพกอวบกดให้อยู่นิ่ง ถ้าใครมาเห็นคงนึกว่าเขากำลังชำเรานางเป็นแน่"หยุดนะ! ไป๋จิ้งเหอ!!" นางหวีดร้องสุดเสียง"ถึงขั้นนี้แล้ว ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาย ก็ไม่อาจหยุดข้าได้หรอกเสวี่ยเอ๋อร์""หากท่านไม่หยุด ข้าจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย!""กัดลิ้นไม่ทำให้ตายหรอกนะเสวี่ยเอ๋อร์""ข้าจะ...ข้า...!!" นางพยายามเถียงเขากลับ แต่มันพูดไม่ออก "ฮือ...ท่านพ่อท่านแม่ที่อยู่บนสวรรค์เจ้าคะ ข้าขายไม่ออกแล้ว ข้าแต่งกับใครไม่ได้แล้ว""ก็แต่งกับข้าสิ""หุบปากนะ! ฮือๆ""ข้าสัญญาว่าจะทายาที่แผลเท่านั้น จะไม่จับ ไม่แตะต้องส่วนอื่น ดีหรือไม่""มาสัญญาเอ
ตื๊อรักวาณิช ทายา...4
สายลมที่พัดผ่านท้องทุ่งทำเอาต้นหญ้าชูช่อไสวเอนพลิ้วไปตามแรงลม แดดแรงสาดส่องไปทั่วพื้นปฐพีสร้างความอบอุ่นและมวลสรรพชีวิตบรรยากาศนอกเมืองอันงดงาม ช่างตรึงตาตรึงใจสาวน้อยนางนี้นักใช่...ตรึงใจเสียจนอยากฆ่าคนเสียเหลือเกิน!!! น่าตายนัก!!น่าตายทั้งนายทั้งบ่าว!!!"โอ๊ย...อ๊า..." ร่างเล็กที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงนั้นร้องโหยหวนเสียงดังประหนึ่งว่าจะให้ได้ยินกันตั้งแต่หัวหมู่บ้านยันท้ายหมู่บ้าน"อย่าร้องดังนักสิ เดี๋ยวใครก็นึกว่าข้าทำร้ายเจ้าหรอก" จิ้งเหอที่นั่งอยู่ข้างเตียงปรามเสียงดุ"จะไม่ให้ข้าร้องได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ ใครจะไปนึกว่าขี่ม้าจะเจ็บก้นขนาดนี้!" แม้กระทั่งขาหนีบก็ถลอกอีก น่าตายนัก!"ท่านไม่เห็นบอกข้าว่าขี่ม้าจะเป็นแบบนี้!" นางโทษจิ้งเหอเต็มๆ"บอกแล้วอย่างไร? เจ้าจะเลิกเรียนรึ?" จิ้งเหอค่อยๆ จับขอบกางเกงของนางและออกแรงดึงหมิงเสวี่ยอ้อมมือมาคว้ามือเขาไว้ได้ทัน "ท่าน! ท่านจะทำอะไร?!? ปล่อยมือจากก้นข้านะเจ้าคะ!"เขาย่นคิ้ว ทำไมนางพูดเหมือนเขาจะทำมิดีมิร้ายนาง "ข้าจะทายาให้ อยู่นิ่งๆ""อ้อ...ขอบคุณเจ้าค่ะ...เอ๊ะ! ไม่สิ!!" นางทำท่าจะปล่อย แต่แล้วก็จับไว้อีก "ให้หนี่เอ๋อร์มาทำเถอะเจ้าค่ะ เรา
ตื๊อรักวาณิช ทายา...3
"เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น และนางยังไม่ใช่ฮูหยินน้อยของพวกเจ้าด้วย" ไป๋จิ้งเหอเอ่ย พร้อมตะเกียบคีบกับข้าวใส่ชามข้าวของหมิงเสวี่ยจนพูน หมิงเสวี่ยมองเขาด้วยสายตาตื้นตันที่เขาออกหน้าให้ แต่ยังไม่ทันไรก็ต้องบูดบึ้งอีก"แต่ไม่ต้องกังวลไป นางจะได้เป็นฮูหยินน้อยเร็วๆ นี้แน่นอน"หมิงเสวี่ยร้องในใจ อย่างไรก็จะกินนางรึนี่!"หนี่เอ๋อร์" นางส่งสายตาอ้อนวอนไปทางจื่อหนี่ที่หัวเราะจนตัวโยน "คืนนี้เจ้าย้ายมานอนเป็นเพื่อนข้าแทนเถอะนะ""ไม่เอา" จื่อหนี่ส่ายหน้ารัว ก่อนหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าบูดบึ้งของสหาย"ใจคอเจ้าจะให้ข้าอยู่กับปิศาจร้ายเชียวรึ?! เขาจะกินข้าเชียวนะ!" นางโวยวายพลางขยับเก้าอี้หนีไป๋จิ้งเหอ"ลองให้นายท่านกินสักครั้ง เจ้าต้องเปลี่ยนความคิดแน่นอน" เฉี่ยวเหมยว่า "ถึงขนาดที่เจ้าอาจเปลี่ยนคำเรียกจาก "นายท่าน" เป็น "เหอหลาง" เลยล่ะ"หมิงเสวี่ยถึงกับสำลัก พลางนึกถึงเรื่องเมื่อคืน...//เหอหลาง...อย่า...อย่าหยุดนะ//เฉี่ยวเหมยเบิกตากว้างมองหมิงเสวี่ยที่สำลักข้าวจนหน้าดำหน้าแดง เขาหันไปถลึงตาถามผู้เป็นนาย "ไหนท่านว่าไม่มีอะไร เหตุใดนางตื่นตกใจราวกับมันเกิดไปแล้วเช่นนี้เล่า?!""แล้วทำไมข้าต้
ตื๊อรักวาณิช ทายา...2
"กว่าจะถึงวันนั้นท่านคงมีฮูหยินคอยช่วยเหลือท่านแล้วล่ะเจ้าค่ะ" มือบางลูบสาบเสื้อของเขาให้เรียบเสมอกัน "ไปนั่งที่หน้าคันฉ่องสิเจ้าคะ ข้าจะเกล้ามวยให้ท่านใหม่"ไป๋จิ้งเหอทำตามคำที่นางบอกอย่างว่าง่าย ผมยาวดำขลับถูกหวีและมัดรวบอย่างพิถีพิถัน เมื่อแต่งตัวเสร็จ หมิงเสวี่ยก็แอบจุปากเมื่อเห็นเขาดูหล่อเหลาขึ้นอีกเช่นนี้"แหม...นายท่านของข้านี่ ดูเมื่อไหร่ก็งามสง่าเหลือเกินเจ้าค่ะ" นางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจูงมือเขาอย่างกระตือรือร้น "มาเจ้าค่ะ ไปทานข้าวกัน"ร่างสูงกลับดึงรั้งมือน้อยของนางไว้ "ยังไม่เสร็จ""เสร็จแล้วเจ้าค่ะ""ข้าหมายถึงเจ้า..."หมิงเสวี่ยมองตัวเอง ก็หัวเราะแก้เก้อ... "...ขอเวลาข้าแต่งตัวสักครู่นะเจ้าคะ นายท่าน""ข้าช่วยหวีผมให้" เขาจูงมือเล็กที่หยาบกร้านไม่เหมือนสตรีอื่นเพราะทำงานหนักตั้งแต่เด็กของนางไปที่โต๊ะเครื่องแป้งและกดไหล่นาง บังคับให้นั่งลงเขาคลายเชือกที่มัดผมนางออก จากนั้นจึงใช้น้ำมันกุหลาบที่พกติดตัวมาเทใส่ฝ่ามือแล้วลูบผมสลวยจนเป็นมันเงา จากนั้นจึงหยิบหวีหวีผมนางช้าๆ "จะจับมัดมวยสองข้างหรือไม่?""ทำเป็นรึเจ้าคะ?""ตอนหนี่เอ๋อร์ยังเด็กเคยทำให้""แต่ข้าไม่ใช่เด็กนะเจ้าคะ
ตื๊อรักวาณิช ทายา...1
ทำไมวันนี้เตียงข้าถึงได้อุ่นนัก? ทั้งหอม...ทั้งนุ่มอุ่น...ทั้งยังมีที่ให้ซุกอีกต่างหาก อา...ดียิ่งหมิงเสวี่ยขดตัวกลมเหมือนลูกแมว แล้วเอาใบหน้าน่ารักซุกไซ้อย่างมีความสุขเอ๋? ซุก? เตียงข้ามีของพรรค์นั้นเมื่อใดกัน!พอเริ่มจะได้สติ ภาพความทรงจำของเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาเป็นระลอกร่างกายหมิงเสวี่ยค้างแข็งเมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเมื่อคืน ถึงตอนนี้คงไม่ต้องบอกว่า คนที่ให้เธอซุกไปมาอยู่ตอนนี้คือใคร?!เด็กสาวเงยหน้ามอง ก็พบว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามที่ ช่วยเหลือ นางเมื่อคืนนี้เอง"เหอหลาง!" มือเล็กรีบตบปากตัวเอง นางสมควรเรียกเขาแบบนั้นได้หรือ!! "น...นายท่าน...""เรียกแบบแรกก็ดีนะ ข้าชอบ" บุรุษผู้นั้นเอ่ยพลางเอาคางถูไถกับศีรษะนาง ท่าทางออดอ้อนผิดวิสัย"ข้าไม่เหมาะหรอก" เรียกเขาเฉกเช่นคนรัก...กับหงเช่อยังไม่ทำเลยแต่ว่าเขา รู้จัก ร่างกายนางแล้ว จะเรียกก็ไม่เสียหายนี่ขณะที่ความคิดสองด้านของนางกำลังตีกันวุ่น จิ้งเหอพลันยื่นมือมากุมมือนางไว้ "เอาเถอะ ไม่ว่าจะเรียกอย่างไร ก็แค่คำเรียก เรียกอย่างที่เจ้าสบายใจเถอะ""เจ้าค่ะ" นางรู้สึกสบายใจที่เขาไม่พยายามหว่านล้อมให้นางเรียกเช่นนั้นนางขยับตัวยุกยิกใต้
You may also like
ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย
วริษา8.5K viewsยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง28.3K viewsซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้15.1K viewsหลินซือเยว่ผู้นี้มีสามชะตาในคราเดียว
หิมะที่ปลิดปลิว10.0K viewsเมื่อนางเอกพอแล้ว
moonlight -mini1.8K viewsรักเร่าร้อนของฮูหยินทั้งห้า
ไห่ถาง7.7K viewsชายาของข้าไม่ได้น่ารักขนาดนั้นหรอก
ซูฝ่า116 viewsทะลุมิติไปเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต
zuey1.5K views
