All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 121 - Chapter 130

๑๒๓เจ้าไม่ต้องขอโทษข้า “ขอโทษข้าด้วยเรื่องใด เจ้าไม่ได้ทำอันใดผิด” ลี่จูยื่นมือมาจับมือข้า แววตายังคงสำนึกผิดต่อให้ข้าจะกล่าวว่าไม่ได้เป็นความผิดของนาง “ฟังเพียงเท่านี้ก็ทราบแล้วเจ้าค่ะ มีคนยุยงให้อาเถาวางหนอนกู่ใส่ท่าน แต่เขาไม่ได้ทำเพราะม่านหนิงลงมือก่อน ท่านทราบหรือไม่ คนที่ยุยงเรื่องนี้” ข้าส่ายหน้า ไม่ใช่ว่าเดาไม่ได้แต่ไม่มีหลักฐานเอาผิดเจ้านั่น เพราะอย่างนี้เองเขาถึงเข้ามายุ่งเรื่องของม่านหนิงอยากทำดีไถ่โทษ! “ท่านไม่ทราบหรือเจ้าคะ แต่เหตุใดข้ารู้สึกว่าท่านทราบ ท่านสงสัยใครบอกข้าได้หรือไม่” ข้าถอนหายใจ สุดท้ายก็ยอมเอ่ย… “เฟิ่งหงซี” “หงซีเกอเกอหรือเจ้าคะ ที่เขาเข้ามาจัดการเรื่องของม่านหนิงไม่ใช่เพราะเรื่องปฏิเสธการช่วยเหลืออย่างเดียว แต่เป็นเพราะเรื่องยุยงนี้ด้วยหรือเจ้าคะ” “หมายความว่าอย่างไรกัน” นอกจากนางจะใช้ป้ายหยกให้หลิ่งหลงช่วยแล้ว ยังมีการไปขอร้องเฟิ่งหงซีให้ช่วยเหลืออีกหรือ “วันนั้น…” ลี่จูชะงักการพูดเพียงเท่านั้นเมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทางนี้ โดยไม่ต

๑๒๕อย่าว่าข้าเห็นแก่ตัวลี่จู…หากให้จัดองค์ชายหย่งเหอเป็นตัวละครแล้วล่ะก็ เขาคือตัวร้ายอันดับสี่ที่เข้ามาเพื่อสร้างความวุ่นวายให้กับชีวิตตัวเอกคิดดู! ร้อยวันพันปีข้าไม่เคยมายืนในป่าไผ่คนเดียวแบบนี้ แต่วันนี้กลับมาที่นี่ในวันเดียวกับที่องค์ชายมีเรื่องหรือตัวร้ายอันดับหนึ่งที่แท้จริงไม่ใช่หงซีเกอเกอ ม่านหนิงหรือกุยฮั่น…แต่เป็นสวรรค์!“ทางนั้น เห็นแสงสว่างลอดเข้ามาแล้ว”องค์ชายรองที่เดินตามหลังสุดชี้ไปยังปากทางเข้าถ้ำ เขาตื่นเต้นที่สุดในบรรดาพวกเราสามคนแล้วข้าก็อยากดีใจถ้าไม่ใช่เพราะหลางยีเงียบเกินไปท่าทางเคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดของเขาทำให้ข้าระมัดระวังตัว ไม่พอยังหันไปดุองค์ชายรองทางสายตาให้เขาเบาเสียงเท้าลงหน่อย“ดุเปิ่นหวางหรือ เจ้ากล้า!”“เบาเสียงเท้าลงหน่อยเพคะ หากปีศาจจิ้งจอกราตรีอยู่หน้าถ้ำดักรอเราอยู่จะทำอย่างไร”อยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้แล้วข้าขอเลือกวางธรรมเนียมต่าง ๆ ไว้ด้านหลังเน้นย้ำความปลอดภัยเมื่อพวกเราเดินมาถึงปากทางเข้าถ้ำกันแล้ว หลางยีก็หยุดเดิน“หยุดทำไม”องค์ชายหย่งเหอมุ่นคิ้วถาม ส่วนข้าไม่สงสัยเพราะดวงตาคู่พิเศษมองเห็นความผิดปรกติตรงหน้าม่า

๑๒๗ให้ตรวจเลยทั้งนอกในร่มผ้า เข้ายามห้าย[1]แล้วหลางยีก็ยังไม่มาส่งข่าวตั้งแต่มาเกิดใหม่ในยุคยุทธภพ น้อยครั้งที่ข้าจะข่มตานอนไม่หลับ ทว่าวันนี้พยายามนับแกะก็แล้ว นวดหน้าผากให้ผ่อนคลายก็แล้ว… แต่ก็ยังไม่อาจข่มตาหลับได้! “ร่างกายไม่อนุญาตให้หลับจนกว่าจะทราบข่าว” ในเมื่อนอนพลิกกายไปมาบนเตียงก็ไม่ได้ประโยชน์อันใด ทั้งยังจะคิดจินตนาการไปต่าง ๆ นานา ข้าจึงได้ลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือไปหยิบตำราข้างเตียงมาอ่านฆ่าเวลา “...ข้าเป็นเอานักแล้ว!” ตำราที่หยิบมาอ่านเมื่อครู่ถูกเอาวางไว้ที่เดิมเพราะวนอ่านอยู่เพียงสามบรรทัดแรกไม่จบเสียที แค่เห็นตัวอักษรที่เกี่ยวข้องกับความอันตราย ในหัวก็เผลอคิดภาพหลางยีได้รับบาดเจ็บ “ข้าไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย ทำอย่างไรหัวใจก็ไม่อาจสงบลงได้ รักเขาไม่น้อยเลยสินะ” ข้าไม่ทราบว่าจมอยู่ในภวังค์ความคิดนานเท่าไรแล้ว จนกระทั่งเวลาผ่านไปได้สักพักหนึ่ง ข้าก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นบริเวณหน้าต่าง แรกที่ได้ยินระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก จนกระทั่งเขาเอ่ยเรียกนาม ข้าถึงได้รีบเดินไปที่หน

๑๒๙รางวัลและการลงโทษ เพราะอยากเร่งปักชุดแต่งงานให้เสร็จโดยเร็วข้าจึงเร่งปักหามรุ่งหามค่ำ ช่วงกลางวันใช้เวลาสำหรับปักผ้า ส่วนช่วงกลางคืนก็นอนหลับพักผ่อนเพราะเหนื่อยเป็นตาย มีอยู่หลายคืนที่ข้านอนหลับโดยไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวใด แต่มีอยู่คืนหนึ่งที่เกิดฝันวาบหวิวขึ้นจึงตื่นขึ้นมาในยามดึก “คนขี้เซา มายามใดก็หลับ” ข้าไม่ได้ตกใจมากเมื่อเห็นหลางยีนั่งอยู่ปลายเตียง แต่ตกใจให้กับความหมายในคำพูดนี้มากกว่า “ท่านมาหาข้านอกเหนือจากคืนนี้หรือเจ้าคะ” ช่วงกลางวันหลางยีมีแวะมาหาข้าบ้างแต่อยู่ไม่นานก็จากไป ไม่ได้สนทนาเรื่องใดกันมากนัก “ใช่ มาหาทุกคืน เห็นจูเอ๋อร์กำลังหลับพักผ่อนสบาย ๆ ข้าจึงไม่อยากกวนเจ้า” “เหตุใดช่วงกลางวันไม่บอกข้าเจ้าคะ จะได้รอ” หลางยียิ้มกริ่มทันทีเมื่อไม่เห็นท่าทางต่อต้านของข้า อยู่ ๆ ข้าก็รู้สึกว่าตัดสินใจผิด “จูเอ๋อร์กล่าวแล้วนะ สตรีพูดแล้วห้ามคืนคำเป็นอันขาด มิเช่นนั้นจะโดนลงโทษ” ว่าแล้วก็ขยับมานั่งข้างเตียงแล้วโน้มใบหน้าลงจรดริมฝีปากบนหน้าผากของข้า ข้าไม่ได้ปัดป้

๑๓๑ยืนยันคำพูดเจ้าค่ะ“จูเอ๋อร์ คนเห็นกันหมดแล้ว ต่อจากนี้ใครจะให้ความเคารพข้า”ข้าตำหนินางไม่จริงจังนัก ใจจริงไม่ได้กลัวว่าใครจะไม่เคารพ เพียงแต่แก้เขินด้วยการพูดเรื่องนี้เท่านั้น“เขาไม่คิดเช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ อย่างน้อยก็อาไท่”ลี่จูหันหน้ากลับมาจากทางคอกม้า กล่าวด้วยท่าทางยิ้ม ๆ บรรยากาศรอยกายเหมือนพี่สาวคนโตที่กำลังพูดกับน้องชายคนเล็ก“เหตุใดเจ้าชอบมองข้าเป็นน้องชาย เห็นหลายครั้งแล้ว เมื่อครู่ก็ด้วย”นางเอียงหน้าถาม “เหตุใดคิดเช่นนั้นเจ้าคะ”“ข้าสัมผัสได้ เจ้าคือว่าที่ภรรยาข้านะ ภรรยาที่ไหนอยากลูบศีรษะบุรุษแล้วหยิกแก้ม”ลี่จูชี้นิ้วมาที่ตัวเองทำเอาข้าหลุดหัวเราะให้กับท่าทางยืดอกรับนี้ “อะ!”นางยังเอ็นดูข้าเลย เหตุใดข้าจะเอ็นดูนางไม่ได้ ยื่นมือไปบีบแก้มนาง แต่เพราะกะน้ำหนักไม่ถูกนางจึงหลุดเสียงร้องออกมา“เจ็บมากหรือไม่!”จากการบีบแก้มเปลี่ยนเป็นใช้ปลายนิ้วโป่งลูบบริเวณนั้นแทน“เจ็บเจ้าค่ะ”“ข้าขอโทษ ให้บีบแก้มคืนเลยก็ได้”ข้าย่อกายลงให้ความสูงอยู่ในระดับเดียวกับนาง พร้อมรับการบีบแก้มเต็มที่ไม่คิดว่านางจะกล่าวเช่นนี้!“บีบคืนก็ไม่หายเจ็บหรอกเจ้าค่ะ ข้าจะหายเจ็บก็ต่อเมื่อท่า