All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 81 - Chapter 90

๘๒อยากเป็นคนดีที่ถูกเลือก“ข้าตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะ ไม่เปลี่ยนใจแล้ว”เมื่อข้ากล่าวด้วยความแน่วเขาก็เงียบไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็เอ่ยขึ้นมาว่า…“แต่คนเราเปลี่ยนใจกันได้ เลือกซื้อม้ายังต้องคิดพิจารณาอย่างถี่ถ้วน นับประสาอะไรกับการเลือกคู่ครอง”“...”“เจ้าไม่เลือกข้าไม่เป็นไร แต่อยากให้เจ้าลองพิจารณาดูให้ดี ใครกันแน่ที่เจ้าคิดว่าสามารถครองคู่กับเขาไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่”ข้าจ้องตาเขาพิจารณาความจริงใจ แสงสีทองที่กระจายอยู่รอบดวงตาเป็นตัวบ่งบอกความจริงใจของเขา“ท่านให้อารมณ์เหมือนพี่ชายคนหนึ่งของข้า…”“พี่ชาย ได้ยินคำนี้แล้วข้ารู้สึกหมดความหวัง เจ้าก็เรียกเฟิ่งหงซีว่าพี่ชาย ให้ความสนิทกับเขาแต่สุดท้ายก็ไม่เลือกเขา ไปเลือกคนที่เจอหน้ากันทีไรก็โต้เถียงกันตลอด”หากสามีภรรยาไม่โต้เถียงกันเลยยังจะใช่สามีภรรยาหรือ อาจเพราะข้อนี้ด้วยกระมังที่ทำให้ข้าเลือกหลางยีเถียงกันทีไรความสัมพันธ์พัฒนาขึ้นตลอด รู้สึกสนิทใจที่สุดราวกับว่ารู้จักกันมานานแล้ว“ความรักเป็นเรื่องของความรู้สึก เป็นอารมณ์ที่ควบคุมยาก อธิบายเป็นคำพูดยิ่งยากกว่า การตัดสินใจของข้าในครั้งนี้ใช้หัวใจนำทาง”“...”“ท่านไม่ต้องตั้งคำถามว่าตนด้

๘๔ให้โอกาสแต่ไม่รับ“เจ้าค่ะ หลางผิงกูเหนียงเกือบเสียหายแล้ว มีคนจัดฉากให้นางกับท่านพ่ออยู่ในท่าทางล่อแหลม ทั้งสองสลบในเวลาไล่เลี่ยกันเพราะถูกบางอย่างทำให้สลบไป”“ใครกัน ช่างเลือดเย็นนัก”“นั่นสิเจ้าค่ะ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลยแม้ทั้งสองจะไม่ได้ล่วงเกินกันแต่ท่านพ่อขอแสดงความเป็นสุภาพบุรุษโดยการแต่งนางเข้าจวน แต่หลางผิงกูเหนียงปฏิเสธการแสดงความรับผิดชอบ”ผิดแผนเพราะหลางผิงนี่เอง หากนางยอมรับการแต่งงานเรื่องของหลางยีกับลี่จูจะไม่เกิดขึ้น“หลางผิงกูเหนียงเป็นสตรีที่กล้าหาญเพียงนี้”“เห็นด้วยเจ้าค่ะ นางปฏิเสธอย่างชัดถ้อยชัดคำว่าไม่ต้องการความรับผิดชอบจากท่านพ่อ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในเหตุผลที่ข้าเลือกหลางยี”หนึ่งในอีกเหตุผลเช่นนั้นหรือ คิดจะไม่ให้ข้าแย้งสิ่งใดได้เลยใช่หรือไม่“ในเมื่อลี่จูเม่ยเม่ยเลือกเขาเพราะหลายเหตุผล เช่นนั้นเหตุใดต้องยกเอาเหตุการณ์ของหลางผิงกูเหนียงมาเป็นเหตุผลด้วย”“สำคัญหรือเจ้าคะ”สำคัญสิ ใครจะอยากยอมรับว่าแผนการของข้าเองที่ทำให้เจ้าเลือกเขา แบบนี้ต่างอะไรกับขโมยไก่ไม่สำเร็จยังเสียข้าวไปอีกกำมือ“สำคัญสิ เมื่อลี่จูเม่ยเม่ยนำมาเป็นเหตุผลในการเลือกชีวิตคู่จะต

๘๖เวลาปักชุดเก้าถึงสิบเดือนหลางยี…ยามนี้ข้ากำลังนั่งรถม้ากับท่านพ่อมุ่งหน้าสู่พรรคมารป๋ายหลงเพื่อเจรจาเรื่องงานแต่งระหว่างข้าและลี่จูแรกที่ได้ยินท่านพ่อไม่เชื่อทั้งยังตั้งคำถามกับข้าว่า ‘ลี่จูหรือจะเลือกเจ้า’จนกระทั่งได้รับสารจากท่านประมุขลี่หลงที่เชิญมาร่วมหารืองานมงคล ท่านพ่อถึงได้เชื่อว่าลี่จูเลือกข้าจริง ๆ“พรู~”ข้าพรูลมหายใจ ท่านพ่อที่นั่งฝั่งตรงข้ามคงทนไม่ไหว ปิดตำราในมือแล้วจ้องข้าเมื่อข้าสบตาท่านแล้วก็โดนตั้งคำถามว่า “ตื่นเต้นเพียงนั้น”“ข้าไม่ได้ตื่นเต้น”“หึ! ไม่ตื่นเต้นแต่พรูลมหายใจรอบที่ร้อยได้แล้วกระมัง มาถึงขั้นนี้แล้วยังจะปากแข็ง”ข้าไม่โต้เถียง ไม่อยากให้ชายวัยกลางคนตรงหน้าอารมณ์เสียแล้วไม่ไปเจรจาเรื่องงานแต่งให้ ดังนั้นเงียบปากไว้จะดีที่สุด“ท่านพ่อ….”แต่เงียบไปได้ไม่นาน ข้าก็เรียกท่านพ่ออีกครั้ง ไม่กล่าวสิ่งใดจนกระทั่งสบตากัน“ท่านพ่อคิดว่าข้าจะได้แต่งงานกับนางหรือไม่”มิรู้ท่านพ่อเห็นความหวาดหวั่นในดวงตาข้าหรือไม่ สีหน้าท่านถึงดูอ่อนลง“กลัวพลิกผันหรือ”“ขอรับ เพียงแค่หลับตาหน้าเฟิ่งหงซีกับกุยฮั่นก็ลอยมาแล้ว ข้ากลัวพวกเขาก่อความวุ่นวาย” นี่เป็นครั้งแรกที่

๘๘สัญญาเก้าสิบเก้าปี ลี่จู… ข้าดูผิดไปหรือไม่ จากหมาป่ากลายเป็นหมาน้อยไปแล้ว รอยยิ้มเขามันใช่ “สรุปว่าท่านมาหาข้าด้วยเหตุใด” “มาหาว่าที่เจ้าสาวไม่ได้หรือ” ข้าแก้คำให้เขาทันที พูดว่าที่เจ้าสาวตอนนี้ยังเร็วไป “ว่าที่คู่หมั้นเจ้าค่ะ” “อ้อ ลืมไปว่าเจ้าประวิงเวลา” ข้าหรือประวิงเวลา จัดงานแต่งโลกปัจจุบันก็ยังต้องเตรียมงานนาน เหตุใดยุคนี้จะใช้เวลาเตรียมนานหน่อยไม่ได้ “ข้าไม่ได้ประวิงเวลา ชุดแต่งงานต้องใช้เวลาปัก” “แล้วเหตุใดไม่ยอมให้ส่งคนมาช่วย” อ้อ! ที่แท้ก็มาหาเรื่องข้า “ท่านคงข้องใจที่ข้ายังไม่คิดแต่งงานกับท่านในตอนนี้ แต่ข้าครองตัวเป็นโสดมานาน การปักผ้าก็เหมือนกับการทำใจ จะไม่ให้ข้าทำใจหน่อยหรือเจ้าคะ” “ต้องทำใจเรื่องใด บุรุษเช่นข้าไม่เข้าใจ” เหมือนจะไม่เข้าใจจริง ๆ “หากท่านต้องย้ายบ้านที่อยู่มานานเกือบยี่สิบปี ท่านจะไม่ใจวูบโหวงบ้างหรือ” “ข้า…” “แต่ข้าใจหายเจ้าค่ะ” ไม่รอให้ตอบว่าใจหายหรือไม่ข้าก็บอกความในใจตัว

๙๐ยังไม่ปล่อยกลับ“เราจะวัดกันที่ใด ในนี้หรือว่าที่อื่น”ข้ากวาดตามองโดยรอบแล้วชี้นิ้วลงที่ห้องโถงรับรอง“วัดที่นี่เจ้าค่ะ หรือท่านจะให้ไปวัดที่ใด”“วัดที่ห้องนอนของข้าหรือที่มิดชิดหน่อยได้หรือไม่ ข้าก็เขินเป็นเหมือนกันนะ”ท่าทางขวยเขินทีเล่นทีจริงของหลางยีทำข้าไปไม่ถูกชั่วขณะนั้น เริ่มคิดแล้วว่าวัดตัวที่เขาคิดกับวัดตัวที่ข้าคิดอันเดียวกันหรือไม่“วัดที่นี่ได้เจ้าค่ะ ตอนนี้เลย”ข้าพูดเพียงเท่านั้นก็หันไปหาอาชิ่งแล้วยื่นมือขอเชือกวัด ท่าทางที่หลับตาปี๋ของอาชิ่งทำให้ข้าหันกลับไปมองก็เห็นว่าหลางยีปลดสายรัดเอวออกแล้ว…กำลังจะแหวกชุดตัวในออก!“ท่านทำอันใดเจ้าคะ”ข้าจับมือเขาไว้ แต่ตาเร็วเห็นแผงอกกว้าง ทำเอาหน้าร้อนเป็นแถบจนต้องหันหน้าไปทางอื่นกลัวแสดงท่าทางเขินอายให้เขาเห็น“ก็วัดตัวอย่างไรเล่า ปรกติข้าถอดชุดวัด”ข้าตวัดสายตามามองเขาในทันที“ใครวัดให้ท่านกัน ไม่จำเป็นต้องถอดก็ได้เจ้าค่ะ”หลางยีผงะไปครู่หนึ่งก่อนที่จะหลุดยิ้ม“เจ้าหึงข้าหรือ กำลังจินตนาการว่ามีสตรีกำลังวัดตัวให้ข้าอยู่หรือไม่”“ข้าเปล่า ข้าไม่ได้อันใดทั้งนั้น”ข้าปฏิเสธ ทว่าในหัวไพล่คิดไปถึงภาพแผงอกกว้างเมื่อครู่ ไม่คิดว่า