All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 71 - Chapter 80

๗๒มาตามคำชวนตั้งแต่กลับพรรคมารป๋ายหลงมาข้าก็ไม่ได้ออกไปที่ใดเลย นอนหลับพักผ่อนอย่างสบายใจไร้ผู้ใดรบกวนการร่วมกิจกรรมชุมนุมชาวยุทธ์ในครั้งนี้ทำให้ข้าทราบว่าพรรคมารป๋ายหลงเป็นบ้านหลังที่ดีที่สุด“คุณหนูเจ้าคะ มีแขกมาขอพบคุณหนูเจ้าค่ะ”ข้าพลิกตัวจากเตียงนอนหันไปมองอาชิ่ง“ใคร”ข้าเพิ่งพักผ่อนได้สามวัน ใครบังอาจมาหาข้าถึงที่นี่ยังไม่หายเหนื่อยเลย จะขุดข้าออกมาจากที่นอนแล้วหรือ“คุณชายหยางเจ้าค่ะ เขากล่าวว่ามาตามคำเชิญของคุณหนู”หยางเฉา!“ข้าเชิญเขาก็จริง แต่ผ่านมาเพียงสามวันเท่านั้นก็มาตามคำเชิญแล้วหรือ”เท่ากับว่าเขาพักผ่อนที่จวนตนเองหนึ่งวัน เมื่อเช้าวันต่อมาก็เดินทางมาเมืองหนานหยาเลยหรือเขาเหงา ไม่มีเพื่อน พอข้าแสดงท่าทางเป็นมิตรกับเขาก็เลยคิดว่าข้าอยากเป็นสหายด้วย“ให้อาชิ่งเชิญเขากลับก่อนหรือไม่เจ้าคะ”ข้าส่ายหน้า “ไม่เป็นไร เจ้ามาช่วยข้าแต่งตัว”“เจ้าค่ะคุณหนู”ข้าใช้เวลาแต่งตัวไม่นานก็เดินออกมาต้อนรับแขกที่ห้องโถงใหญ่เรือนรับแขกหยางเฉากำลังกวาดสายตามองโดยรอบ เมื่อหันมาสบสายตากับข้าถึงได้ลุกขึ้นยืนต้อนรับ“ลี่กูเหนียง!”น้ำเสียงและสีหน้าของเขาแสดงถึงความดีใจเป็นอย่างมากที่ได้เจ

๗๔ขอโทษตอนนี้สายไปหรือไม่หลางยี…ข้าตามลี่จูมาที่เหลาอาหารของเฟิ่งหงซี รวมถึงสถานที่อื่น ๆ ที่นางพาหยางเฉาไปเที่ยวเพราะรู้ว่าเมื่อครู่ตนวู่วามเกินไป ข้าจึงไม่เข้าไปใกล้นาง อยู่ห่าง ๆ แต่ปรากฏตัวทุกที่ พาตัวเองไปอยู่ในสายตาของนางให้ได้มากที่สุดดีว่าเฟิ่งหงซีและกุยฮั่นถูกประมุขพรรคเรียกตัวกลับพรรค ข้าจึงไม่มีคนให้รบราด้วย แค่หยางเฉาคนเดียวก็ทำข้าโมโหแล้วอย่าเพิ่มคนอื่นมาด้วยตอนนี้เลย!“วันนี้ขอบคุณเจ้ามากที่พาข้าเที่ยว พรุ่งนี้ข้าต้องกลับแล้ว ข้าแวะมาหาเจ้าพรุ่งนี้เช้าก่อนกลับได้หรือไม่”“ได้ เจ้าขึ้นไปพักผ่อนเถอะ เราแยกกันตรงนี้ก็ได้ พรุ่งนี้ข้าจะตื่นแต่เช้า”ข้าหลุดยิ้มเมื่อท้ายประโยคของนางแฝงความไม่แน่ใจ ปรกตินางไม่ใช่สตรีที่ตื่นเช้า เมื่อหยางเฉากล่าวว่าจะมาแต่เช้า นางไม่ตื่นเช้าได้หรือ“ข้าอยากไปส่งเจ้าที่พรรค”“ข้าต้องปฏิเสธอีกกี่ครั้ง ไม่เป็นไร ข้ากลับเอง”ใช่! นางต้องปฏิเสธอีกกี่ครั้ง หรือเจ้าคิดประวิงเวลา“ก็ได้ ๆ เจ้าอย่าเพิ่งรำคาญข้า”เหอะ! ทำตัวน่ารำคาญแต่ก็กลัวคนเขาจะรำคาญตัวเอง ไอ้หน้าเหม็น“เช่นนั้นข้ากลับแล้ว”คราวนี่ลี่จูไม่รอให้หยางเฉากล่าวอันใดอีกก็หมุนตัวมาทางรถม

๗๖ไม่ต้องรับผิดชอบข้าลี่จู…ข้าเห็นขบวนของท่านพ่อกำลังมุ่งหน้าไปหมู่บ้านเฮยหลางจึงให้ลี่หลานขี่ม้าตามขบวนเดินทางของท่านพ่อไปลี่หลานขี่ม้าตามจนทัน เหล่าลูกพรรคเห็นว่าเป็นเราทั้งสองก็รีบเปิดทางให้ ทั้งยังตะโกนก้องบอกสหายร่วมพรรคถึงการมาของพวกเรา“อาเถา อาเตียอยู่ในรถม้าหรือไม่”ข้าให้ลี่หลานขยับม้าไปหน้าขบวนแล้วถามคนสนิทของท่านพ่อที่ผงกศีรษะให้เราสองคนเล็กน้อย“คุณหนู ท่านประมุขน้อย”“ว่าอย่างไร อาเตียอยู่ในรถม้าหรือไม่”ลี่หลานเร่งถามให้ข้าเมื่อเห็นอาเถามีท่าทางแปลกไป เห็นแบบนี้ข้าเริ่มใจไม่ดีแล้ว“เอ่อ…ท่านประมุขอยู่ด้านในรถม้าขอรับ กับ…”“กับใคร”“หลางผิงกูเหนียงขอรับ”ข้าบีบมือตัวเองแน่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น อยู่ ๆ ในหัวก็นึกถึงสิ่งที่เพิ่งกล่าวกับหลางยีไป“อาเตียเจอหลางผิงกูเหนียงที่ใด”“ข้างทางขอรับ ม้าที่ใช้ลากรถม้าของหลางผิงกูเหนียงมีปัญหา ม้าของผู้คุ้มกันก็มีปัญหาเช่นกัน ท่านประมุขจึงอาสาไปส่งหลางผิงกูเหนียงกลับหมู่บ้านเฮยหลางขอรับ”“ม้ามีปัญหาทั้งหมดเช่นนี้จงใจแน่ หาใช่เรื่องบังเอิญ หลางผิงจงใจ!”ลี่หลานเอ่ยคำพูดเมื่อครู่ไม่เบานัก ไม่มีทางที่ท่านพ่อจะไม่ได้ยินคำพูดของพวกเราห

๗๘สงสัยเป็นเขาแน่ เมื่อวานข้าไปส่งหลางผิงที่จวนก็ตีรถม้ากลับในทันที เมื่อมาถึงจวนข้าก็ดึงตัวลี่หลานไปเค้นความโดยใช้ความสามารถที่มีเพื่อจะเอาคำตอบให้ได้ โล่งอกที่ได้คำตอบว่าเขาไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ มิเช่นนั้นข้าจะต้องผิดหวังในตัวเขาไม่น้อยแน่ “เจี่ยเจีย หยางเฉามาเมื่อใดขอรับ!” ลี่หลานถามด้วยท่าทางฮึดฮัดในยามที่ข้ากำลังจะเดินไปหน้าจวนเพื่อไปรอบอกลาหยางเฉา “เบาหน่อยเสี่ยวตี้ เด็ก ๆ ได้ยินหมดแล้ว” ข้าชำเลืองมองสาวใช้ที่รีบหลบตาลี่หลานทันทีเมื่อเขาตวัดสายตาไปมอง “ทำงานของพวกเจ้าไป ห้ามคิดนินทาเจี่ยเจียเป็นอันขาด หากข้าทราบว่าพวกเจ้าปากเปราะแล้วล่ะก็ โดนตัดลิ้นย่างเกลือให้เป็ดกินแน่” “เสี่ยวตี้…” ข้ากระตุกแขนเสื้อลี่หลานเบา ๆ เพราะคำขู่นี้น่ากลัวเกินไปแล้ว มิใช่ตัดลิ้นเท่านั้น แต่ยังเอาไปย่างเกลือแล้วเอาให้เป็ดรับประทานด้วยหัวอกคนเป็นพี่จะเป็นลม! “ว่าอย่างไรขอรับเจี่ยเจีย หยางเฉามาตั้งแต่เมื่อใด ไยไม่มีใครรายงานข้าเรื่องนี้” “เขามาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เจี่ยเจียพาเขาไปเที่ยวตล

๘๐เป็นเขาไม่ผิดแน่“ลี่จู พูดเพื่อให้คนดีใจเล่นมันบาปทราบหรือไม่”“ข้าไม่ได้พูดเล่น จริงจังยิ่ง”สีหน้าจริงจังของนางก็ยังคงเป็นเรียบเฉยไร้รอยยิ้ม ข้าดูไม่ออกแล้ว อันไหนเล่นอันไหนจริง“ไม่ได้หลอกให้ข้าดีใจเล่นใช่หรือไม่ ไม่ได้แกล้งให้ข้าดีใจเล่นใช่หรือไม่”“หากท่านไม่เชื่อ เช่นนั้นเราไปพูดเรื่องนี้ต่อหน้าท่านพ่อกันเจ้าค่ะ”ลี่จูยื่นมือมาดึงข้อมือข้าพาเข้าไปด้านในพรรคมารป๋ายหลงท่ามกลางสายตาเวรยามที่เฝ้าประตูอยู่ด้านหน้า ส่วนสาวใช้คนสนิทของนางมีสีหน้าแตกตื่นทันทีเดาว่าได้ยินคำพูดเจ้านายตนชัดเต็มสองหู!“คุณหนูเจ้าคะ คำพูดเมื่อครู่…”“ข้าหมายความจริงตามที่พูด ไปเถอะ เราไปบอกท่านพ่อเรื่องนี้พร้อมกัน”นางสนิทสนมกับสาวใช้มาก แต่ยังไม่เคยปรึกษาเรื่องนี้กันมาก่อนเลยสินะ ไม่ต้องเดาว่าท่านประมุขลี่หลงกับลี่หลานจะตกใจกับเรื่องนี้เพียงใดไม่สิ! ท่านประมุขไม่เท่าไร เจ้าเด็กนั่นต่างหากที่จะตกใจมาก“เจี่ยเจีย!”เห็นหรือไม่ เพียงแค่นางจูงมือข้าเข้ามาสายตา เขาที่ยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ขยับเขยื้อนก็ตะเบ็งเสียงเรียกลี่จูทันที ดวงตาจับจ้องมาที่ข้อมือข้าในการกอบกุมของมือบางว่าแต่…เขาขยับเขยื้อนไม่ได้เพราะท่านป