All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

๒เจี่ยเจียทำเต็มที่แล้วแม้ท่านพ่อจะบอกว่าบุรุษรูปงามงานดีทั้งสามจะต้องเป็นหนึ่งในว่าที่สามีของข้า แต่ใช่ว่าท่านพ่อจะปล่อยบุตรสาวให้ไปเสวนากับพวกเขาในตอนนี้การแข่งธนูในวันนี้พรรคมารป๋ายหลงเป็นเจ้าภาพสถานที่และอาหารการกินก็จริง แต่เมื่อถึงเวลาอาหาร ท่านพ่อก็ให้ข้ากลับเรือน ไม่ให้ร่วมโต๊ะอาหารกับแขกข้าจึงได้เดินกลับเรือนมานอนเล่นในห้องนอนให้สาวใช้คนสนิทอ่านนิยายราคาสามอีแปะให้ฟัง“เจี่ยเจียขอรับ!”ในตอนที่ข้ากำลังเคลิ้มหลับนั้น เสียงคุ้นหูของลี่หลานก็ปลุกข้าให้ตื่น เขาวิ่งเข้ามาในห้องนอนของข้า น้ำร้อนรนจนข้าพลอยตื่นเต้นตามไปด้วย“เสี่ยวตี้เข้ามาในห้องนอนเจี่ยเจียอีกแล้ว!”ข้าลุกขึ้นนั่งพิงผนักพิงของเตียง ทำเสียงดุใส่เขาเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขัดคำสอนของข้าเรื่องห้ามเข้ามาในห้องนอนของสตรีโดยพลการลี่หลานชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่กับทุกคน แต่พออยู่กับข้ากลับทำตัวเหมือนเด็กสามหนาว ชอบคิดว่าตัวเองตัวเล็กเพียงสามเซนติเมตรทั้งที่จริงแล้วไม่ใช่!ลี่หลานโตเร็วมาก หากกะเอาโดยใช้ที่วัดของชาติภพก่อนของข้า เขาก็คงสูงไม่ต่ำกว่า 180 เซนติเมตร อีกเพียงนิดเดียวก็จะสูงเท่าท่านพ่อแล้ว ซึ่งมีความเป็นไปไ

๔ของฝากที่ข้าไม่ต้องการณ หน้าห้องรับแขกของพรรคมารป๋ายหลงในเช้าวันต่อมา ลี่จูเอ่ยเสียงเย็นเมื่อเห็นของขวัญที่หลางยีบอกว่าจะมอบให้นาง“เจี่ยเจียรู้แล้ว เหตุใดของชิ้นนี้ถึงฝากมากับเจี่ยเจียไม่ได้ รั้นจะต้องให้ในวันนี้เท่านั้น”เมื่อวานนี้ก่อนกลับพรรคมารป๋ายหลง หลางยีบอกข้าว่ามีของฝากจะมอบให้ท่านพ่อ แต่ของฝากที่ว่าจะเดินทางมาถึงอีกทีวันพรุ่งนี้น้ำเสียง สีหน้า แววตาของเขาทำให้ข้าต้องห้ามความสงสัยของตัวเองเอาไว้เมื่อคืนก็คิด คาดเดาไปว่าเขาจะมอบสิ่งใดให้จนเหนื่อยคิดแล้วนอนหลับไปเองไม่คิดว่าเมื่อตื่นนอนตอนเช้ามาแล้วจะเห็นของขวัญชิ้นนั้นมานั่งอยู่ต่อหน้า“เพราะว่าเป็นสตรีใช่หรือไม่ขอรับ”“ใช่! ถ้าฝากมาตั้งแต่เมื่อวานนี้…” ข้าก็คงปฏิเสธที่จะรับ พร้อมสะกัดทุกช่องทางไปแล้วข้าระบายความโกรธด้วยการกำผ้าเช็ดหน้าในมือไว้แน่น ลี่หลานเห็นเช่นนั้นก็ยื่นมือมาจับมือข้าเอาไว้หนึ่งเพื่อห้ามไม่ให้ข้าประทุษร้ายผ้าเช็ดหน้าจนตัวเองเจ็บมือ สองให้ข้าทำใจเย็น ๆ ไม่ให้เดือดดาลในการกระทำของหลางยีจนคุมตัวเองไม่ได้ เช่น เดินเข้าไปในห้องรับแขกแล้วดึงของฝากออกมาจากนอกห้อง“เจี่ยเจียนิ่งไว้นะขอรับ แอบมองอยู่ตรงนี้ไ

๖ไม่อยากให้นางไปข้าลังเลว่าจะวางมือลงบนมือหลางยีดีหรือไม่ จนกระทั่งหางตาเหลือบไปเห็นว่าท่านพ่อกำลังเดินมาทางนี้ ข้าจึงรีบวางมือเรียวลงในทันที“ขอบคุณเจ้าค่ะ”หลางยีคิ้วกระตุก คงเพราะสงสัยที่ข้ามีท่าทีเร่งรีบ จนกระทั่งเห็นข้ายื่นมือรอรับหลางผิงที่กำลังลงจากรถม้าต่อหน้าท่านพ่อ เขาจึงแสดงสีหน้าเข้าใจ“คารวะท่านประมุข”หลังจากรับการคารวะจากหลางยี ท่านพ่อก็เป็นฝ่ายถามเขาแทนทุกคน“หลางยีก็มาด้วย มารับหลางผิงกูเหนียงหรือ”“มิใช่เสียทีเดียวขอรับ”ว่าแล้วก็ตวัดสายตามามองข้าครู่หนึ่ง ให้รู้ว่าเหตุผลในการมาตลาดครั้งนี้เพราะใครการกระทำนี้เรียกรอยยิ้มมุมปากจากท่านพ่อและรอยยิ้มชอบใจจากหลางผิงได้ดียิ่ง“ที่แท้หลางยีตี้ตี่ก็อยากมาพบหน้าคุณหนูลี่”“ตี้ตี่” หลางยีทวนคำเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “เสี่ยวกูกู่เรียกข้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน”ข้ายกผ้าเช็ดหน้าปิดมุมปากไว้ พยายามจะไม่หัวเราะออกมาหลางผิงเรียกหลางยีว่าน้องชาย แต่โดนคนตัวโตเรียกกลับว่าอาเสียงั้น“หลางยีตบหน้าเจี่ยเจียเสียยังดีกว่า…เอาเถอะ เสี่ยวกูกู่ก็เสี่ยวกูกู่”คนโดยรอบให้การสนใจพวกเราเป็นอยากมาก นั่นจึงทำให้ท่านพ่อเอ่ยขึ้น“คนมองกันเต็มแล้ว

๘สายตาดูกลืนกินแล้วค่อยว่ากันตอนแรกข้าก็เขินอยู่บ้างที่แต่งองค์ทรงเครื่องจัดเต็มทั้งหน้าผมและชุด ตอนออกมาจากร้านขายผู้คนมองมาที่ข้าพร้อมชี้ไม้ชี้มือกระซิบกระซาบกันอย่างไม่เกรงใจ นั่นทำให้ข้ารู้สึกว่าตนแต่งเยอะไปแต่พอเข้ามาในห้องโถงที่เอาไว้ใช้รับรองแขกของพรรคมารเฟิ่งหง ข้าก็นึกขอบคุณหงซีเกอเกอในทันทีเพราะหรูหรามาก!“คุณหนูลี่การเดินทางคงสะดวกสบายดี”“สะดวกสบายดีเจ้าค่ะ”ข้าตอบประมุขพรรคมารเฟิ่งหงคนปัจจุบันเสียงหวาน ท่าทางเต็มไปด้วยความนอบน้อมเสื้อผ้าหน้าผมของท่านประมุขแม้ไม่ได้อลังการมาก แต่ก็เยอะพอที่จะนั่งอยู่บนเก้าอี้สีทองสลักนกเฟิ่งหวง[1]ได้โดยไม่ดูขัดตา ดูไม่ได้เป็นส่วนแปลกปลอมภายในห้องที่มีเครื่องประดับตกแต่งทุกอย่างที่ดูหรูหราทุกชิ้นเช่นนี้ถ้าอยู่สมัยปัจจุบันก็คงเป็นเจ้าพ่อเวอร์ซาเช่!“ท่านประมุขอะไรกัน เรียกเฟิ่งชูชู่ดีกว่า”ถ้าเป็นคนอื่นบอกให้ข้าเรียกเขาว่า ‘ท่านอา’ ข้าคง ตั้งคำถามไปแล้ว แต่พอคนตรงหน้ากล่าว ข้าจึงยอมรับและสามารถเรียกเขาว่าชูชู่ได้เต็มปากเต็มคำ“เจ้าค่ะ เฟิ่งชูชู่”จะสี่สิบแล้วหน้ายังเด็กอยู่เลย สมัยนี้ไม่มีโบท็อกกระชับรอยบนใบหน้านะ หรือว่าเขามียาอายุวัฒ

๑๐มีใจหรือไม่“เฮ้อ เหนื่อย!”การไปดูตัวที่พรรคมารเฟิ่งหงวันนี้สนุกมาก เพราะได้ทั้งไปเที่ยว สิ่งของสวยงามและพี่ชายมาพร้อมกันทว่าความสนุกไม่อาจล้างความเหนื่อยได้ เมื่อล้มกายลงนอนข้าก็นอนหลับในทันที“เฮือก!”ข้าสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวภายในห้อง จังหวะการเดินที่ไม่ใช่ของอาชิ่งทำให้ข้าคิดถึงผู้บุกรุก“ทำลี่กูเหนียงตื่นแล้ว”หลางยี! นี่ริอ่านเป็นโจรเด็ดบุปผาหรือ!!“ท่านหลางยีมีธุระใดจึงไม่อาจรั้งรอให้ถึงวันพรุ่งนี้เจ้าคะ ไม่เข้าตามตรอกออกตามประตู”“ข้าเข้าทางประตูแล้ว เพียงแต่ไม่มีผู้ใดเห็น”ข้ามองผ่านม่านผืนบางสีขาวเห็นร่างสูงยืนอยู่ห่างจากเตียงราวสองก้าวจึงเอื้อมมือไปหยิบชุดคลุมมาสวมทับชุดนอนเนื้อบางเมื่อร่างกายปิดมิดชิดแล้วถึงได้เปิดม่านออกแล้วเอ่ย“มานั่งนี่สิเจ้าคะ”ข้าขยับมานั่งข้างเตียงพร้อมใช้สายตาบอกให้เขามานั่งบนเตียงด้วยหลางยีเห็นเช่นนั้นก็ตื่นตะลึง ซึ่งจะเป็นเช่นนั้นก็ไม่แปลก สตรีสมัยนี้มีด้วยหรือที่ไม่ตกใจยามเห็นบุรุษเข้ามาในห้องส่วนตัวในยามวิกาลข้านอกจากจะไม่ตกใจที่เห็นเขาแล้ว ยังเชิญเขาให้มานั่งบนเตียงด้วย“ขออภัยลี่กูเหนียงที่ต้องถามเช่นนี้ ลี่กูเหนียงปฏิบั