All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 91 - Chapter 100

๙๑ความรักทำให้คนมีความสุข ลี่จู… เพราะมีอดีตชาติเป็นโลกอนาคต ความงามธรรมชาติใดล้วนผ่านตาข้ามาแล้วทั้งสิ้น ไม่สัมผัสได้ด้วยตาเนื้อก็ผ่านทางโลกอินเทอร์เน็ต ดังนั้นเมื่อข้าเห็นสถานที่ที่หลางยีพามาเยือนจึงไม่ได้แสดงความตื่นเต้นเท่าที่เขาคาดหวังเอาไว้ “ไม่งามหรือ นี่คือสิ่งที่งดงามที่สุดในพรรคมารหลางยีเลยนะ เหตุใดเจ้ามองเหมือนแม่น้ำลำคลองทั่วไป” ที่นี่เป็นเพียงลำธารขนาดเล็กที่ใต้น้ำมีผนึกแร่ธาตุต่าง ๆ หรือสิ่งมีชีวิตจำพวกสาหร่ายอยู่ก้นลำธารจนน้ำดูเป็นสีฟ้า เขียวมรกตไล่ระดับกันไป ที่จริงนับว่างดงาม แต่ข้าเคยเห็นที่งามกว่านี้! หากเขาเห็นจิ่วจ้ายโกว[1]แล้วจะเข้าใจความรู้สึกข้า! “สิ่งที่งดงามสุดในพรรคมารเฮยหลางไม่ใช่ข้าหรือเจ้าคะ” เพราะไม่อยากโกหกว่าชอบที่นี่และไม่อยากให้เขาผิดหวังมากเกินไปข้าจึงเล่นมุกตลกหน้าตายใส่เขา แล้วข้าก็คิดถูก!เพราะหลางยียิ้มกรุ้มกริ่ม เอามือปิดปากเอาไว้คล้ายไม่อยากเผยยิ้มกว้าง “อันใดกัน จู่ ๆ ก็ชมตัวเองเช่นนี้ได้หรือ” ข้าชมตัวเอง แต่เหตุใดเขาถึงยิ้ม! “ห

๙๓ค่อยเหมือนว่าที่เขย ลี่จู… ปักชุดแต่งงานยังคงเป็นงานหลักของข้าในวันต่อมา เราปักกันเรื่อย ๆ ไม่หักโหมจนทำลายสุขภาพ ปวดมือก็พัก รู้สึกลายตาก็พักสายตาไปเดินเล่นหรือทำอย่างอื่น ข้าไม่เพียงอนุญาตให้ตนพักเท่านั้น ยังอนุญาตให้สาวใช้คนอื่นที่มาช่วยทำชุดแต่งงานพักด้วย “เพิ่งเริ่มปักได้ไม่กี่วันเท่านั้นก็เริ่มปวดนิ้วแล้วอาชิ่ง ข้าจะปักเสร็จทั้งชุดหรือไม่” “เช่นนั้นบ่าวพาไปนอนดีหรือไม่เข้าคะ” นางเห็นข้าเป็นคนนอนเยอะไปแล้วสินะ! “มิเป็นไร ไปเดินเล่นดีกว่า” “เจ้าค่ะคุณหนู” อาชิ่งรับคำก่อนที่จะหันไปหาสาวใช้คนอื่น กำชับให้พวกนางเฝ้าชุดแต่งงานเอาไว้ด้วยท่าทางดุเล็กน้อยตามฉบับคนที่มีฐานะสูงกว่า “ดูแลให้ดีนะ หากชุดแต่งงานของคุณหนูเป็นอันใดขึ้นมา พวกเจ้าโดนเฆี่ยนแน่!” ดูนางเถิด ข้ายังไม่กล่าวอันใดเลย นางออกตัวแทนข้าไปแล้ว “ไปกันเจ้าค่ะคุณหนู” อาชิ่งเปลี่ยนมาพูดเสียงอ่อนหวานเมื่อหันหน้ามาพูดกับข้า ท่าทางเปลี่ยนเร็วจนข้าอยากยกนิ้วให้ แต่ก็เอาเถอะ! สาวใช้คนสนิทเจ้านา

๙๕ในเมื่อให้กำลังใจตัวเองเพียงนี้ ลี่จู…เพราะโดนจับจูงมือมาทั้งวันแล้วข้าจึงไม่อยากให้หลางยีกุมมือเดินอีกเขาช่างไม่รู้จักคำว่าพอดี เหงื่อชื้นแบบนี้แล้วยังอยากจะกุมมือกันอยู่อีก“โยนห่วงขอรับโยนห่วง โยนห่วงขอรับ…”ข้าชะงักเท้าเมื่อเดินผ่านร้านการละเล่นร้านหนึ่งที่เจ้าของร้านวางของรางวัลไว้บนพื้นห้าแถวโดยแถวหนึ่งมีสิบชิ้น บนแขนพ่อค้ามีห่วงไม้คล้องแขนเอาไว้หลายห่วงเมื่อเขาเห็นข้ามีท่าทีสนใจก็เอ่ยขึ้นมาว่า…“คุณหนู โยนห่วงหรือไม่ขอรับ”ข้าหันไปมองหลางยีทันทีเพราะไม่แน่ใจว่าตนจะทำเช่นนั้นได้หรือไม่“อยากเล่นหรือไม่ ข้าเล่นเป็นเพื่อน”ข้าหันไปถามพ่อค้าแล้วถามเรื่องกติกา“อธิบายกติกาให้ข้าฟัง”“โยนห่วงไปที่แจกันชิ้นใดก็ได้ขอรับคุณหนู หากโยนเข้าสามห่วงในห้าห่วงนี้รับแจกันชิ้นนั้นไปได้เลยขอรับ”ข้ายังไม่ทันตอบรับหรือปฏิเสธ หลางยีก็ยื่นเงินให้พ่อค้าหนึ่งตำลึงเงิน“เอาหมดนี่เลย”พ่อค้าแสดงท่าทางดีใจ รีบจัดห่วงไม้ให้หลางยีที่กะจากสายตาแล้วมากกว่าสามสิบอันได้“เดี๋ยว! ข้าต้องใช้มากมายเพียงนี้”ข้าสัมผัสได้ว่าหลางยีรู้สึกเหมือนตนโดนดูถูก เขามีท่าทางขึงขังขึ้นจนเจ้าของร้านจับความไม่พอใจได้“หนึ

๙๘อยู่ที่เจ้าจะทำเพื่ออนาคตหรือไม่ ลี่จู… หลางยีสงสัยว่ากุยฮั่นเป็นผู้ทำลายแจกัน แต่ดวงตาคู่พิเศษของข้าบอกว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น “ท่านใจเย็นก่อนนะเจ้าคะ ไม่มีหลักฐานจะกล่าวโทษท่านกุยฮัั่นไม่ได้” ข้าพูดเสียงนุ่ม ยื่นมือไปจับแขนหลางยีเพราะกลัวเขาจะมีเรื่องกัน เพียงสิ่งของแตกหักเท่านั้น ไม่ควรนำมาเป็นประเด็นในการทะเลาะวิวาท “แต่นี่เป็นของแทนใจเรา เจ้าจะให้ข้าใจเย็นหรือ” “ของแทนก็เป็นเพียงของแทนเท่านั้น สำคัญอยู่ที่ตรงนี้เจ้าค่ะ” ว่าแล้วข้าก็ยื่นมือไปจิ้มหน้าอกหลางยีเพียงเท่านั้นท่าทีที่พร้อมจะมีเรื่องก็หายไป! “เจ้าพูดถูก ทุกอย่างอยู่ที่จิตใจ ข้าไม่ควรเห็นสิ่งของสำคัญเหนืออื่นใด” เฮ้อ~ดีหน่อยที่เขาว่าง่าย “ลี่จู ข้าไม่ได้ทำ” ข้าตวัดสายตามามองกุยฮั่น เขามีท่าทางเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ไม่แปลก! เป็นใครก็ไม่อยากถูกเข้าใจผิด “ท่านกุยฮั่นไม่ต้องกังวลใจ ข้าไม่ได้เข้าใจท่านผิด” กุยฮั่นสำรวจข้าอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าข้าไม่ปักใจเชื่อจริง ๆ เขาก็ลอบถอนหายใจ หลา

๑๐๐อย่างเป็นทางการลี่หลานไปเมืองทางใต้แคว้นหยวนฝาง ตัวแทนท่านพ่อไปร่วมกิจกรรมสำหรับชาวยุทธ์ตอนแรกข้าจะไปด้วย แต่ท่านพ่อห้ามเอาไว้เพราะกลัวข้าเดินทางลำบาก ลี่หลานจึงไปกับคนสนิทและคนในพรรคจำนวนหนึ่ง ส่วนข้าก็ตั้งหน้าตั้งตาปักชุดแต่งงานต่อไป“คุณหนูเจ้าคะ พักหน่อยดีหรือไม่ วันนี้ปักชุดมาทั้งวันแล้ว ประเดี๋ยวปวดมือเจ้าค่ะ”ไม่ทันแล้ว ปวดนิ้วมือแล้ว!“คืบหน้าไปเยอะเลย พักหน่อยก็ได้”ข้าวางเข็มไว้ในกล่องไม้ ใช้ปลายนิ้วกดหว่างคิ้วแล้วนวดเบา ๆ เพราะเพ่งสายตามากเกินไป“คุณหนูเจ้าคะ ของว่างเจ้าค่ะ”ข้าพยักหน้าให้สาวใช้ที่ยกถาดมาให้ บนถาดมีทั้งขนมหวานและผลไม้หลายอย่าง แต่สิ่งที่ข้าอยากทานในวันนี้คือแตงโมที่ถูกหั่นชิ้นเรียบร้อยแล้ว“ทานอันใดดีเจ้าคะคุณหนู”ข้าไม่ตอบแต่เอื้อมมือไปหยิบตะเกียบคีบแตงโมชิ้นเล็กมาทาน ความหวานฉ่ำน้ำที่กำซาบลิ้นทำให้ข้ารู้สึกสดชื่นขึ้น แต่ทานได้สองชิ้นเท่านั้นก็ส่ายหน้าไม่ทานต่อในตอนที่วางตะเกียบไว้บนถาดนั่นเอง ข้าก็เห็นร่างสูงอันคุ้นตากำลังเดินมุ่งหน้ามายังศาลาที่ข้ากำลังนั่งอยู่“คุณหนู…”“ทานผลไม้ด้วยกันสิเอาเถา”คนสนิทของท่านพ่อมองถาดผลไม้ก่อนที่จะส่ายหน้าเบา ๆ ส