All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 101 - Chapter 110

๑๐๓จากคนที่เคยแข็งแรงลี่จู…ข้าโล่งใจที่ท่านพ่อกับลี่หลานไม่ได้ทะเลาะกันเพราะเรื่องการหมั้นหมายของข้า วันนั้นลี่หลานออกจากห้องด้วยอารมณ์เดียวกับตอนเข้าไปหลังจากที่หมั้นหมายกันอย่างเป็นทางการ หลางยีก็มาหาข้าที่จวนทุกวันแต่เขาอยู่ไม่นานเพราะมีกิจธุระให้ต้องจัดการ แต่ก็ยังมาหาข้า ขอเพียงได้เห็นหน้าข้าชั่วครู่ชั่วยามเขาก็พอใจและกลับไปด้วยท่าทางมีพลังมากขึ้นอย่างกับว่ามาหาข้าเพื่อเพิ่มพลัง!“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู…”ในขณะที่ข้ากำลังแต่งหน้าอยู่นั้น อาชิ่งก็วิ่งเข้ามาหาข้าในห้องนอน ท่าทางแตกตื่นของนางพลอยทำให้ข้าตื่นเต้นตามไปด้วย“เกิดอันใดขึ้นอาชิ่ง ไยแตกตื่นเช่นนี้”“คุณหนูเจ้าคะ ท่านประมุขพรรคมารเฮยหลางให้คนมาส่งข่าวเรื่องท่านหลางยีเจ้าค่ะ”เป็นข่าวไม่ดีแน่ เกิดอันใดขึ้นกับเขากัน!“เขาเป็นอันใด บาดเจ็บหรือ”“ถามเพิ่มเติมได้ความว่าเกี่ยวกับสุขภาพเจ้าค่ะ”ดีว่าข้าแต่งตัวเรียบร้อยแล้วถึงได้สั่งให้สาวใช้ที่อยู่หน้าห้องไปบอกคนบังคับรถม้าให้เตรียมตัวสาวใช้ทำงานได้ว่องไวยิ่ง เมื่อข้าเดินมาถึงลานจอดรถม้าก็พร้อมออกเดินทางในทันที“เชิญคุณหนูขอรับ”ข้าและอาชิ่งขึ้นมานั่งบนรถม้า ในตอนนั้นเองที่ข้

๑๐๕ข้าต้องทำอย่างไรลี่จู… หงซีเกอเกอปฏิเสธจะให้การช่วยเหลือข้า…ไม่สิ! เขาปฏิเสธที่จะช่วยหลางยีต่างหาก ข้าจะทำอย่างไรดี ทำอย่างไรถึงจะช่วยเหลือหลางยีได้“คุณหนูเจ้าคะ คราวนี้จะทำอย่างไรดีเจ้าคะ”ข้าตอบคำถามอาชิ่งไม่ได้เพราะยังไร้หนทางเช่นกันคุกเข่าก็ทำไปแล้ว จะจ่ายด้วยทุกอย่างก็พูดไปแล้ว เหลือเพียงเอาตัวไปแลกเท่านั้น ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่ข้าทำไม่ได้“กลับไปหาอาเตีย เผื่ออาเตียจะมีเส้นสาย รู้จักคนที่ครอบครองหนอนกู่”อาชิ่งพยักหน้ารับ เราสองคนเดินตรงไปที่รถม้าซึ่งมีลี่หลานรออยู่เมื่อไปถึงก็เห็นว่าลี่หลานกำลังเดินไปเดินมาอย่างร้อนใจ จนกระทั่งเห็นข้าในครรลองสายตาแล้วเขาถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก“เจี่ยเจีย” เขาเดินมาจับมือข้า เผยความในใจโดยไม่ปิดบัง “ข้าร้อนใจแทบแย่ เหตุใดถึงนานนักขอรับ”ข้าไม่ให้ลี่หลานตามเข้าไปด้วยเพราะกลัวเขาทำเสียเรื่อง สุดท้ายต่อให้ไม่มีลี่หลาน ข้าก็ยังโน้มน้าวหงซีเกอเกอให้ช่วยเหลือไม่ได้“เจี่ยเจียทำไม่สำเร็จ”“เป็นฝีมือเขาทำใส่หลางยี…”คำพูดของลี่หลานหยุดอยู่เพียงเท่านั้นเพราะข้ายื่นมือไปปิดปากเขาเอาไว้“เสี่ยวตี้! พูดแบบนี้ก็ไม่ถูก ไม่มีหลักฐานเราจะปรักปรำใค

๑๐๗ใช้หยกขอความช่วยเหลือ “บอกพวกเรามา ทำไปเพื่ออันใด!” กุยฮั่นตะเบ็งเสียงถาม สัมผัสได้ถึงความแข็งกร้าวในน้ำเสียง หากเป็นชายชราผู้อ่อนแอทั่วไปคงสะดุ้งด้วยความตกใจไปแล้ว ตรงข้ามกับหลิ่งหลงที่ทำเพียงถอนหายใจด้วยความหน่ายใจ เลิกแสร้งทำท่าทางหวาดกลัว “น่าเบื่อ คิดว่าจะตบตาใครได้สักระยะหนึ่ง” ที่แท้เขาตั้งใจตบตาพวกเรา! “ปล่อยข้าได้แล้ว” หลิ่งหลงหันไปมองกุยฮั่นที่จับหลังคอเสื้ออยู่ เมื่อเขาถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้วก็ใช้สองมือสัมผัสใบหน้าเอาไว้จากชายชราร่างค่อมค่อย ๆ ยืดสูงขึ้นจนความสูงทัดเทียมกับกุยฮั่น “ข้ากลับมาแล้ว” นี่คือประโยคแรกที่เขากล่าวกับพวกเรา สีหน้าไร้ความรู้สึกผิดจนสร้างความหงุดหงิดใจให้ใครหลายคน “พวกเรามาขอความช่วยเหลือ” เขาจะหลอกพวกเราเพื่ออันใดข้าคร้านจะสาวความ เพราะจุดประสงค์หลักคือการขอความช่วยเหลือ “ข้ารู้” ลี่หลานที่หายโกรธแล้ว แสดงอาการขึงขังขึ้นอีกครั้ง “รู้ แต่ยังหลอกพวกเรา” กุยฮั่นไม่ได้แสดงอาการขึงขังเช่นเดียวกับลี่หลาน แต่บรรยากาศรอบกายช

๑๐๙คนเฝ้าไข้ไม่ห่างตัวใกล้ใจ“ข้าไม่ลืมว่าทำอันใดไปบ้าง”“ก็ดี ในเมื่อจูเอ๋อร์จุมพิตหน้าผากข้าแล้ว อย่างไรก็ต้องรับผิดชอบ”นางผงะไปครู่หนึ่ง ดูท่าจะไม่ชอบให้ข้าเรียกว่า ‘จูเอ๋อร์’ ยามใดที่ข้าเรียกนางเช่นนี้ นางจะยิ่งตีหน้านิ่งสวนทางกับใบหน้าที่แดงเรื่อ“รับผิดชอบด้วยการขี่ม้าไปรับท่านหรือเจ้าคะ”อย่าบอกว่านางหมายถึงตอนที่แห่ขบวนเจ้าสาว แค่นึกภาพเจ้าสาวขี่ม้านำหน้าเกี้ยว ข้าก็ไม่อาจกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ได้แล้ว“หากจูเอ๋อร์ทำเช่นนั้นจริงคงเป็นที่เล่าลือกันไปทั้งเมืองแน่ ไม่อายหรือ”“ใช่เรื่องน่าอายหรือเจ้าคะ ต่อให้อายจริงข้าก็ไม่ใช่คนที่ต้องอาย ท่านต่างหาก ข้าทำขึ้นมาจริงจะอายหรือไม่”“ข้าไม่อาย แต่ท่านพ่อคงไม่เห็นด้วย เราเอาไว้ทำตอนบุตรสาวของเราดีหรือไม่ ว่าที่ประมุขพรรคหญิงขี่ม้าไปรับเจ้าบ่าวด้วยตนเอง นึกแล้วก็สนุก”พูดถึงเรื่องการสร้างครอบครัวเมื่อใดหัวใจอุ่นวาบทุกครั้ง ข้าอยากหายเร็ว ๆอยากแต่งงาน อยากเข้าห้องหอ อยากมีบุตรสาวหน้าตาน่ารักแต่ฝีมือวรยุทธ์ไร้เทียมทาน“เช่นนั้นต้องผ่านครั้งนี้ไปให้ได้นะเจ้าคะ ข้าเชื่อว่าท่านทำได้ เชื่อว่าเราจะมีอนาคตอย่างที่ท่านหวังเอาไว้”ข้าเพียงคนเดียวห

๑๑๑ขาดท่านไปใครจะเถียงข้าเมื่อคืนข้าไม่ได้มานอนเฝ้าไข้หลางยี เป็นท่านประมุขเฮยหลางที่ให้สาวใช้มาเชิญข้าไปนอนอีกเรือนหนึ่ง ส่วนท่านประมุขก็เข้าไปหาหลางยีแล้วสนทนากัน นานเพียงใดนั้นข้าไม่ทราบพอถึงเรือนนอนที่ท่านประมุขจัดเตรียมไว้ให้ ชำระร่างกายแล้วข้าก็เข้านอนในทันทีเช้าวันต่อมาข้าก็ผลัดผ้าเปลี่ยนเป็นชุดตัวใหม่แล้วมาหาหลางยีที่เรือนของเขา เมื่อเดินเข้าไปในห้องนอนก็เห็นว่าหลางยีนั่งพิงหัวเตียงอยู่“จูเอ๋อร์ มานี่เร็ว”หลางยีหน้าซีด ท่าทางไม่เบิกบานใจ แต่เมื่อเห็นข้าเท่านั้นสีหน้าก็สดใสขึ้นในทันที“มีเรื่องน่ายินดีหรือเจ้าคะ”“ย่อมเป็นเรื่องดี แสงตะวันมาเยือนถึงที่แล้วไม่น่ายินดีได้อย่างไร” เขาทำให้ข้ามองตัวเองเป็นสตรีผู้สดใสไปแล้ว ข้าไม่ได้สดใสเหมือนทานตะวันตอนรับแสงเสียหน่อย“ทานอันใดหรือยังเจ้าคะ”“ไม่ รอทานพร้อมเจ้า หิวหรือยัง”“ไม่เท่าไรเจ้าค่ะ แต่ถ้าท่านหิวแล้ว ข้าจะทานเป็นเพื่อน ว่าแต่ท่านจะทานเองหรือว่าให้ข้าป้อนเจ้าคะ”หลางยีผงะไป ตรงข้ามกับข้าที่เห็นเป็นเรื่องธรรมดาในซีรีส์เมื่อใครป่วยมักจะถูกป้อนข้าวป้อนน้ำเสมอ ข้าจึงซึมซับวิธีการนั้นมาใช้“จูเอ๋อร์อยากป้อนข้าหรือ