All Chapters of ฮูหยินใหญ่: Chapter 11 - Chapter 20

ในขณะที่นายท่านหลันกำลังพยายามทำหน้าที่สามีผู้แสนดี ศรีภรรยาเอกของเขาก็กำลังเสวยสุข อยู่กับฮูหยินรอง ฮูหยินสาม และฮูหยินสี่อย่างสบายใจเซี่ยอี้หนิง ฮูหยินรองเป็นสตรีวัยยี่สิบปี เรือนร่างบอบบาง กิริยาอ่อนโยน ใบหน้านั้นแม้ไม่งามเป็นหนึ่งทว่าก็มิได้ด้อยกว่าใคร นางเป็นบุตรสาวของพ่อค้าใหญ่แห่งลั่วหยาง ยามที่บิดาของนางประสบเหตุค้าขายขาดทุน ก็ได้หลันชิงช่วยไว้ เซี่ยจิ้งถึงมอบบุตรสาวให้ติดตามอีกฝ่ายถัดมาคือฮูหยินสามหานเซียงหนง เป็นหญิงสาวร่างระหง เพิ่งอายุครบสิบแปดปีเมื่อไม่นานมานี้ รูปลักษณ์งดงามเย้ายวน แต่ด้วยนิสัยที่มิได้อ่อนหวานเหมือนภายนอก ทำให้บิดาของนางที่เป็นขุนนางท้องถิ่น ตัดสินใจส่งอีกฝ่ายแต่งเข้าสกุลหลันเป็นฮูหยินสามเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูล และเพราะฮูหยินสามผู้นี้มีเรี่ยวแรงมากเกิน ทำให้หลันชิงไม่ค่อยไปค้างที่เรือนของนางนัก อวิ๋นซือจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่นางเห็นสามีไปค้างกับหานเซียนหนง อีกฝ่ายถึงกับเดินโขยกเขยกไปเสียหลายวันคนสุดท้ายคือลู่ซิง เป็นสตรีจากแดนเจียงหนาน คนที่นั่นล้วนมีใบหน้าและรูปร่างงดงาม ลู่ซิงเองก็เช่นกัน อีกทั้งนิสัยของคนเจียงหนานล้วนเปิดเผยในเรื่องน

ซูเจี่ยนเหลียวไปมองตามสายตาของนาง วางมาดคุณชายตระกูลใหญ่เพื่อหวังข่มคนที่อยู่ด้านหลัง เขาสะบัดพัดในมือเสียงดังพึ่บ พลางยืดอกและเชิดใบหน้าขึ้นสูงจนแทบไม่เห็นหัวคนทว่ายามเห็นอีกฝ่าย ใบหน้าเจ้าเล่ห์ก็พลันเผือดขาวทันที น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นตะกุกตะกักสิ้นดี“หละ...หลันชิง!”หลันชิงหรี่ตามองญาติผู้น้องของตน ไม่ใส่ใจท่าทางหวาดกลัวจนตัวสั่นนั้น กลับหันไปมองร่างบางที่นั่งยิ้มหวานอย่างหงุดหงิด‘นี่หากเขายังไม่เดินเข้ามา นางก็คงยังไม่เลิกคุยกับลูกผู้น้องใช่หรือไม่ แล้วยังรอยยิ้มหวานนั้นอีก จำเป็นต้องยิ้มขนาดนั้นเลยหรือไร’ยิ่งคิดหลันชิงก็ยิ่งหงุดหงิด ทว่าตัวต้นเหตุกลับนั่งส่งยิ้มตาใสให้แบบไม่รู้เรื่อง และเมื่อไม่อาจระบายกับสตรีของตนได้ โทสะที่ก่ออยู่ภายในใจจึงถูกส่งไปให้อีกคนแทน“อาอิ้น”“ขอรับ นายท่าน” อาอิ้นรีบก้าวเข้ามาพลางขานรับโดยไว เขาที่รับใช้นายท่านมาตั้งแต่เด็กแค่เห็นก็รู้ว่าคนที่น้อยครั้งจะมีโทสะเริ่มโกรธแล้ว“ตีเขาให้หนัก แต่อย่าให้มีส่วนไหนหัก แล้วส่งตัวกลับไปคฤหาสน์สกุลซู”ตีอย่างนั้นหรือ!ซูเจี่ยนถลันร่างลุกขึ้นพรวด ดวงตาฉายแววไม่ยินยอม จะดีจะชั่วเขาก็เป็นถึงคุณชายรองสกุลซูนะ ท

ดรุณีน้อยนางนั้นสวมอาภรณ์สีชมพู กิริยาน่ารักสดใส ใบหน้างดงาม มีเค้าคล้ายอวิ๋นซือไม่น้อย เจ้าตัวพูดคุยกับหลันชิงด้วยท่าทางสนิทสนมพอเสี่ยวอิงเห็นก็พลันตกใจจนต้องเอ่ยขึ้น “เอ๊ะ! นั่นคุณหนูรองนี่เจ้าคะ นางมาลั่วหยางได้อย่างไร”อวิ๋นซือมองอยู่ไม่นานก็รั้งสายตากลับ ผละมานั่งให้เสี่ยวหยวนจัดการผมที่เปียกชื้นของตัวเอง มุมปากยังคงอมยิ้มตามความเคยชินทำไมจะมาไม่ได้เล่า ฮูหยินสามหลิงจีแห่งจวนเสนาบดีกรมคลังกับซูฮูหยินเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน พวกนางสนิทสนมกันมาแต่ไหนแต่ไร ไม่แปลกหากอวิ๋นหานจะใช้โอกาสนี้มาร่วมงานเพื่อจะได้พบหน้าบุรุษที่นางใฝ่หาครั้นเห็นสามียังคงมีสีหน้าอ่อนโยนนุ่มนวลกับรอยยิ้มหวานของผู้เป็นน้องสาวร่วมบิดา อวิ๋นซือก็อดยิ้มบ้างไม่ได้ จริงอยู่ที่หลันชิงไม่ใช่ขุนนางมีอำนาจ แต่เขาคือพ่อค้าที่มีเงิน และบิดาของนางก็คือคนที่ต้องการมันมากที่สุดเกือบสองปีที่ผ่านมา หลันชิงเสียเงินส่วนนี้ให้ท่านพ่อของนางไปไม่น้อย จวนเสนาบดีกรมคลังไม่ต่างจากเปลือกหอยที่ข้างนอกคงอยู่ดี แต่ข้างในนั้นกลวงโบ๋ เพราะความมือใหญ่ใจเติบของบิดา เกรงว่าอีกฝ่ายคงเริ่มไม่ไว้ใจนาง และคงกังวลว่าขุมทรัพย์เยี่ยงหลันชิงจะหลุดมือ

ฉิงเหวินฟู่มองใบหน้าเล็กที่ยามนี้แดงก่ำอย่างเฉยชา เห็นซูลี่หลินมีท่าทีอับอาย นางเกาะกุมแขนญาติผู้พี่ไว้แน่น ดวงตาคู่สวยคลอน้ำใสเต็มหน่วยตา ท่าทางกิริยาล้วนน่าถนอม ผู้คนในงานล้วนให้ความเห็นใจ พวกเขามาร่วมงานฉลองครั้งนี้ ก็เพราะสกุลตระกูลซูปล่อยข่าวออกไปเรื่องการหมั้นหมายของคุณหนูซูกับคุณชายตระกูลสกุลฉิงแทนที่จะได้เห็นภาพยินดีของงานมงคล กลับได้เห็นบุรุษอกสามศอกกลั่นแกล้งสาวน้อยผู้น่าสงสารแทนเสียนี่ฉิงเหวินฟู่ยังคงนั่งเฉย ไม่เอ่ยปากหรือไม่พูดคุยกับผู้ใด วางตนอยู่เหนือเรื่องราวทั้งมวล เขาเคยสัญญาหรือว่าจะตบแต่งอีกฝ่าย ที่ยินยอมมาก็เพื่อเผื่อว่าจะทำให้ตาแก่ที่คฤหาสน์พอใจได้บ้างทว่าปู่ของเขาหาใช่คนแก่แก่ธรรมดาเหมือนใครที่ไหน แค่เห็นท่าทีเสแสร้งแกล้งทำนั่นก็ ขี้คร้านจะไล่ฟาดหลังตนแทบไม่ทันน่ะสิแต่งภรรยาทั้งทีใครจะอยากได้สตรีที่ตีสองหน้าทั้งวี่ทั้งวันกัน เขาฉิงเหวินฟู่ไม่ใช่นายโรงละครงิ้ว จะได้ชื่นชอบดูการแสดงตลอดเวลา อีกทั้งต่อให้เป็นก็ไม่เอาคนที่ด้อยฝีมือด้อยจนเห็นได้ชัดอย่างนี้แน่นอนอวิ๋นซือมองซูลี่หลินที่มีท่าทีเสียใจจนหลันชิงต้องประคองออกไปพลางส่ายศีรษะหัว คุณชายฉิงผู้นี้ช่างไม่รักห

หมับ!มือแกร่งของใครบางคนยื่นมาคว้าคอเสื้อผู้ที่อยู่ข้างบน พลางออกแรงดึงรั้งคุณชายรองสกุลซูให้ออกห่างจากร่างด้านล่าง ดวงตาผู้มาใหม่ทอประกายวาวโรจน์ สีหน้าของเขาดำคล้ำทั้งยังแผ่กลิ่นอายเกรี้ยวกราดอวิ๋นซือไม่สนใจมองผู้มาใหม่ เมื่อเห็นซูเจี่ยนถูกหิ้วห่างออกไป ปิ่นที่ถืออยู่ในมือพลันพุ่งเข้าใส่เบ้าตาซ้ายของเขาทันทีที่มีโอกาสคนผู้นี้บีบคั้นนางจนเกือบต้องปลิดชีวิตตนเอง ไม่เอาคืนอีกฝ่ายในยามนี้จะไปทำยามไหน“อ๊าก!!!”เสียงร้องของคุณชายซูดังลั่นเรือนรับรอง เลือดแดงฉานทะลักไหลราวกับเป็นน้ำตาสีโลหิต แม้อวิ๋นซือจะเป็นคนลงมือเอง แต่ก็ยังมีใบหน้าซีดขาวด้วยความตกใจ เพราะแต่เดิมนางหาได้เคยทำอะไรแบบนี้ไม่อย่าว่าแต่อวิ๋นซือจะตกใจเลย ร่างสูงในอาภรณ์สีดำที่อยู่ตรงนั้นก็ตะลึงเช่นกัน เมื่อเห็นการลงมือที่เฉียบขาดของสตรีตรงหน้าชายหนุ่มเหวี่ยงคนในมือลงบนพื้นทันควัน จากนั้นจึงก้มลงหยิบผ้าห่มผืนใหญ่ที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาคลุมศีรษะอีกคนจนมิด ก่อนจะลากร่างที่กรีดร้องอยู่ข้างเตียงมาจัดการใกล้ๆ หน้าประตูเสียงหมัดเสียงเท้าดังกระทบเนื้อ อวิ๋นซือยังคงนั่งนิ่งตัวสั่นอยู่ใต้ผืนผ้า นางมองความมืดที่แสงสว่างเข้าไม่ถึ