ตอนที่สิบสาม

ซูเจี่ยนเหลียวไปมองตามสายตาของนาง วางมาดคุณชายตระกูลใหญ่เพื่อหวังข่มคนที่อยู่ด้านหลัง เขาสะบัดพัดในมือเสียงดังพึ่บ พลางยืดอกและเชิดใบหน้าขึ้นสูงจนแทบไม่เห็นหัวคน

ทว่ายามเห็นอีกฝ่าย ใบหน้าเจ้าเล่ห์ก็พลันเผือดขาวทันที น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นตะกุกตะกักสิ้นดี

“หละ...หลันชิง!”

หลันชิงหรี่ตามองญาติผู้น้องของตน ไม่ใส่ใจท่าทางหวาดกลัวจนตัวสั่นนั้น กลับหันไปมองร่างบางที่นั่งยิ้มหวานอย่างหงุดหงิด

‘นี่หากเขายังไม่เดินเข้ามา นางก็คงยังไม่เลิกคุยกับลูกผู้น้องใช่หรือไม่ แล้วยังรอยยิ้มหวานนั้นอีก จำเป็นต้องยิ้มขนาดนั้นเลยหรือไร’

ยิ่งคิดหลันชิงก็ยิ่งหงุดหงิด ทว่าตัวต้นเหตุกลับนั่งส่งยิ้มตาใสให้แบบไม่รู้เรื่อง และเมื่อไม่อาจระบายกับสตรีของตนได้ โทสะที่ก่ออยู่ภายในใจจึงถูกส่งไปให้อีกคนแทน

“อาอิ้น”

“ขอรับ นายท่าน” อาอิ้นรีบก้าวเข้ามาพลางขานรับโดยไว เขาที่รับใช้นายท่านมาตั้งแต่เด็กแค่เห็นก็รู้ว่าคนที่น้อยครั้งจะมีโทสะเริ่มโกรธแล้ว

“ตีเขาให้หนัก แต่อย่าให้มีส่วนไหนหัก แล้วส่งตัวกลับไปคฤหาสน์สกุลซู”

ตีอย่างนั้นหรือ!

ซูเจี่ยนถลันร่างลุกขึ้นพรวด ดวงตาฉายแววไม่ยินยอม จะดีจะชั่วเขาก็เป็นถึงคุณชายรองสกุลซูนะ ท