MasukShare
๑๑ วาสนาขาดสะบั้น
Terakhir Diperbarui:
2025-06-01 13:00:31
Bab terbaru
นิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย ๑๖ ตามติดทุกฝีก้าว
หลายวันผ่านไป…“เฝิงอวี่เซี่ยน…ข้าเหนื่อยจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นแล้ว”“…”“อวี่เซี่ยน...! มารดาหิวนัก”“…”“ข้าง่วงนอนแล้ว!”เสียงร้องของหลี่จื่อหนิงดังก้องไปทั่วทั้งจวน เหล่าสาวใช้ที่ได้ยินแล้วต่างพากันหัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดู บางคนถึงกับกระซิบกระซาบว่า…คุณหนูผู้นี้ช่างเอ็นดูยิ่งนัก! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนายท่านเฝิงถึงยินยอมให้นางเข้าออกจวนได้ตามใจเช่นนี้ แม้แต่คุณหนูสกุลเจียงผู้นั้นที่ดูสนิทสนมกับนายท่านอยู่มากก็ไม่อาจทำตามใจรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวได้เช่นนี้บรรยากาศในจวนเฝิงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เหล่าบ่าวไพร่ล้วนมองหลี่จื่อหนิงที่เดินตามเฝิงอวี่เซี่ยนทุกฝีก้าวราวกับเงาติดตามบุรุษหนุ่มไปทุกหนแห่ง ไม่ว่าจะอยู่ภายในห้องหนังสือ เดินเล่นที่สวนหรือแม้กระทั่งแต่หอฉีเยียนทว่าใบหน้าของเฝิงอวี่เซี่ยนกลับเรียบเฉย ไม่ปรากฏรอยยิ้มออกมา ในสายตาของเขานั้นสตรีผู้นี้หาได้น่าเอ็นดูแต่กลับเป็นตัววุ่นวายที่ตามติดเขาตลอดหลายวันมิใช่ว่าบุรุษผู้นั้นเอ่ยปากเอาไว้แล้วหรอกหรือว่าจะห้ามนางไม่ให้มาเจอเขาอีก! แล้วเหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้ได้ภายในใจของเขาย่อมเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและรำคาญใจไม่น้อยเฝิงอวี่เซี่ยนเ
นิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย ๑๕ บังเอิญหรือจงใจ
แสงจันทราสาดส่องเล็ดลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องจึงมืดสลัวมองไม่ค่อยเห็นสิ่งใดนัก ทุกอย่างรอบตัวเงียบสงบมีเพียงเสียงหายใจของทั้งสองคนที่ประสานกันในความมืดเท่านั้นเฉิงอี้หยางพยายามข่มตาลงอย่างทว่าสุดท้ายก็ไม่อาจนอนหลับสนิทได้เสียที ความคิดต่างๆ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวจนทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจเขาถอนหายใจออกมาเงียบๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าเสียงหายใจหนักๆ ของบุรุษข้างกายดูเหมือนจะเบียดบังความเงียบสงบในห้องไปจนทำให้เจียงชุนหลินที่นอนข้างๆ รู้สึกถึงมันได้ นางพลันลืมตาขึ้นก่อนจะพลิกตัวไปทางเขาพลันรู้สึกได้ถึงความกังวลที่แผ่ซ่านออกมาน้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง “ยามนี้ในวังหลวงมีเรื่องอะไรงั้นหรือ” นางถามออกมาด้วยความเป็นห่วงเจียงชุนหลินขยับตัวเข้าใกล้เขาอีกนิดก่อนจะซบลงบนอกแกร่งของเขา มือของนางพลันยื่นออกไปกอบกุมฝ่ามือเอาไว้หลวมๆ “รู้ใช่หรือไม่ว่ายามนี้ท่านไม่ต้องแบกความรู้สึกหนักอึ้งเหล่านั้นเอาไว้ผู้เดียวอีกแล้ว”ภายใต้ความมืดเช่นนี้ นางไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเขาได้เลยว่าเป็นอย่างไร แต่เจียงชุนหลินกลับสัมผัสได้ถึงความไม่สบายใจในตัวเขาเฉิงอี้หยางไม่ได้ตอบกลับในทันทีเพียงแค่เงีย
นิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย ๑๔ ความหวังดี
น้ำเสียงทุ้มต่ำของบุรุษผู้หนึ่งดังก้องขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย เหล่าชาวบ้านที่กำลังจับกลุ่มซุบซิบกันต่างพากันหันขวับไปมองเจ้าของเสียงทันทีหลี่จื่อหนิงเองก็เช่นกันนางปรายตามองบุรุษรูปร่างสูงสง่าก้าวเข้ามาอย่างสงบนิ่ง ผิวพรรณขาวสะอาด อาภรณ์สีเข้มเรียบหรูดูสูงศักดิ์ยิ่งนัก ทุกย่างก้าวเปี่ยมไปด้วยอำนาจและบารมีท่าทางเช่นนี้ไม่ต่างจากเทพเซียนผู้หนึ่งแต่ทว่า…เหตุใดนางถึงได้รู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน!?เฉิงอี้หยาง…!ดวงตาเมล็ดซิ่งเบิกโพลงกว้างความตกใจเพียงเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย นางพลันก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุทันทีหลี่จื่อหนิงไม่ชอบบุรุษผู้นี้เอาเสียเลย!“ไม่ต้อง!” น้ำเสียงหวานตะโกนดังลั่นก่อนจะรีบควักถุงเงินออกมาจากสาบเสื้อแล้ววางลงตรงหน้าชายชราอย่างแรง นางเงยหน้าสบตามองด้วยความแข็งกร้าว“ขอแค่ไม่กี่ตำลึงนี้…มารดามีปัญหาจ่ายได้ไม่ต้องรบกวนให้ผู้ใดช่วยเหลือ”หลงจู๊เห็นดังนั้นก็ตาลุกวาวทันที เงินที่สตรีตรงหน้าจ่ายนั้นมากเกินไปเลยด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับของแค่ไม่กี่อย่างก่อนจะรีบคว้าเงินเก็บอย่างไว้ “เอาของไปแล้วข้าไม่รับคืน!”เกรงว่าวันนี้เขาคงโชคดีนัก ตั้งแผงขายยังไม่
นิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย ๑๓ ไม่อาจมองข้าม
ที่ผ่านเขารู้มาตลอด…คำพูดของหานมู่เฉินทำให้เฝิงอวี่เซี่ยนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ทว่าใบหน้ายังคงเรียบเฉยไร้อารมณ์ไม่แสดงอาการตกใจออกมาเลยแม้แต่น้อย ดวงตาคมกริบดูลึกล้ำอยากเกินจะคาดเดาได้“…”หานมู่เฉินพลางเหลือบสายตาสังเกตมองบุรุษตรงหน้านิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาเสียงเรียบ “ไม่แปลกใจหน่อยหรือไร”ไฉนถึงยังสงบได้ถึงเพียงนี้…เขาอุตส่าห์รับติดสินบนขุนนางมามากมายเพื่อล้วงความลับมาให้โดยเฉพาะ แต่เหตุใดเจ้าคนผู้นี้กลับไม่มีแม้แต่ท่าทีตื่นตระหนกสักนิด!ไม่นานหลังจากนั้น เฝิงอวี่เซี่ยนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่ากลับเย็นยะเยือกคล้ายสายลมเหมันต์“ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”พอได้ยินประโยคนี้แล้ว หานมู่เฉินแค่นหัวเราะในลำคอก่อนถอนหายใจออกมาอย่างเหลืออด“เหอะ! เจ้าจะจัดการอย่างไร” เขาเองก็อย่างจะรู้เช่นกันว่าแท้จริงแล้วบุรุษผู้นี้ทำอันใดได้บ้างเพราะยามนี้อีกฝ่ายมีฐานะเป็นถึงขุนนางใหญ่ในราชสำนักทั้งยังมีตำแหน่งเป็นเสนาบดีฝ่ายทหารที่กุมอำนาจมายาวนานและที่สำคัญนั้น…คนผู้นั้นคือบิดาของเจียงชุนหลิน!?เฝิงอวี่เซี่ยนไม่ปริปากพูดอันใดออกมา เขาเพียงแค่นเสียงหัวเราะเบาๆ ด้วยความเย้ยหยันก่อนที่มุมปากหนาจะโค
นิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย ๑๒ ไม่ทันตั้งตัว
จู่ๆ บรรยากาศภายในจวนก็พลันเงียบสงัดลงมีเพียงเสียงใบไม้ต้องลมพลิ้วไหวแผ่วเบาเท่านั้น หลี่จื่อหนิงรู้สึกถึงแรงบีบที่มือแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนนางต้องนิ่วใบหน้าด้วยความเจ็บ“ปล่อยข้าได้แล้ว” เกรงว่ากระดูกของนางคงไม่ถูกเขาบดจนละเอียดหรอกกระมังน้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้น ทว่าแรงบีบจากมือหนากลับแน่นิ่งไร้การตอบสนองราวกับเฝิงอวี่เซี่ยนยังคงจมอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเองจิตใจล่องลอยไร้จุดหมาย หลี่จื่อหนิงพยายามดึงมือกลับครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของนางกลับไร้ประโยชน์ไม่อาจหลุดพ้นได้จนกระทั่ง...เพี๊ยะ!นางพลางตบลงบนอกแกร่งของอีกฝ่ายอย่างแรงทีหนึ่งพร้อมกับยกเท้าเหยียดถีบเต็มแรง จนร่างสูงสะดุ้งไปเล็กน้อยก่อนจะยอมปล่อยพันธนาการออกตุบ!“เพ่ย! ข้าเจ็บนะ!” นางถลึงตามองเขาด้วยความไม่พอใจหากท่านจะเศร้าโศกเสียใจปานนี้ก็ร้องไห้ออกมาเถอะ! ไฉนต้องมาทำให้นางเจ็บตัวด้วยเล่า…!?เฝิงอวี่เซี่ยนได้สติคืนมาแต่แววตายังคงเหม่อลอย สายตาคมปรายมองนางเพียงแวบหนึ่งก่อนจะหมุนกายเดินออกจากห้องโถงไปโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำใด“…”หลี่จื่อหนิงได้แต่กระพริบตาปริบๆ มองตามแผ่นหลังที่ห่างออกไปจนลับสายตาพ่อตัวร้ายของนางเป็นอ
นิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย ๑๑ วาสนาขาดสะบั้น
เจียงชุนหลินเห็นแล้วแทบไม่เชื่อสายตานางรู้จักกับเฝิงอวี่เซี่ยนมาหลายปี ไฉนจะรู้ว่าเขาเป็นคนเช่นไรหากว่ากันตามตรงแล้ว จวนสกุลเฝิงแทบจะปิดประตูจวนอยู่ตลอดเวลาไม่รับแขกแล้ว เหตุใดไฉนจู่ๆ ถึงมีสตรีผู้หนึ่งรุกล้ำเข้ามาพื้นที่ส่วนตัวของเขาได้อย่างตามใจชอบกันแท้จริงแล้ว ในช่วงเวลาที่เฝิงอวี่เซี่ยนหายตัวไปเกิดอันใดขึ้นกันแน่…?ใบหน้าของนางขมวดคิ้วมุ่นปรายสายตามองสตรีตรงหน้าสลับกับเฝิงอวี่เซี่ยนที่ยังคงเงียบหลี่จื่อหนิงยกชายกระโปรงขึ้นพลางเดินเข้ามาด้วยความรีบร้อน ทว่าใบหน้าของนางกลับเรียบเฉยไม่ได้แปลกใจเลยแม้แต่น้อยที่เห็นเจียงชุนหลินอยู่ที่นี้“เฝิงอวี่เซี่ยน…ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดกับท่าน” น้ำเสียงหวานกล่าวออกมา นัยน์ตาเมล็ดซิ่งสบเข้ากับดวงตาคมกริบวันก่อนสตรีผู้นี้บุกไปหาเข้าถึงหอฉีเยียนและพอมาวันนี้กลับมาหาถึงจวน เฝิงอวี่เซี่ยนแปลกใจไม่น้อย สายตาคมกริบเพ่งมองสตรีตรงหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย“เรื่องสำคัญงั้นหรือ?”เขากับนางไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อใดกัน…!?เขาเลิกคิ้วขึ้นเชิงคำถามก่อนจะกล่าวออกมาเสียงเรียบ “ข้าไม่มี...” เฝิงอวี่เซี่ยนพูดออกไปไม่ถึงครึ่งคำก็ต้องกลืนลงท้องทันที สายตาคมกร
Anda juga akan menyukai
สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น
Lailafun / เฉิงเอ๋อร์ / มอ.อาร์.ยอ21.0K Dibacaย้อนรักทวงแค้น
วิ๋นเจิง213.9K Dibacaหญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง
ฮวาฮวาน่งหยวี่177.0K Dibacaชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม
จันทร์ส่องแสง33.5K Dibacaทะลุมิติมาเป็นสะใภ้ตัวร้ายในยุค80
ฝ้ายสีคราม2.0K Dibacaหมอปีศาจพันหน้า
พิมพ์สีทอง4.4K Dibacaอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่20.3K Dibacaหลินซือเยว่ผู้นี้มีสามชะตาในคราเดียว
หิมะที่ปลิดปลิว9.9K Dibaca
