All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 91 - Chapter 100

หนิงหนานเสว่คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเจียงเหยียนเชินก็ประชดประชันกับเขาเป็นด้วย?เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “รุ่นพี่คะ ฉันจำได้ว่าตอนสมัยเรียน คุณไม่ได้ปากร้ายแบบนี้นี่นา”“นิสัยใหม่ ทำไม? ผิดกฎหมายเหรอ?”เจียงเหยียนเชินพูดอย่างมั่นหน้าแต่หนิงหนานเสว่กลับมักจะรู้สึกว่าเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ เธอมักจะรู้สึกว่าคน ๆ นี้ดูโกรธและไม่พอใจตลอดเวลาที่พูดคุยกับเธอเธอมองเจียงเหยียนเชินอย่างงงงวยพลางกระซิบว่า “รุ่นพี่คะ ถ้าฉันจำไม่ผิดฉัน ดูเหมือนฉันจะไม่ได้ทำให้คุณโกรธนะ ทำไมคุณถึงยังพูดจาประชดประชันฉันด้วยล่ะ?”“คุณคือคุณผู้หญิงฟู่ ถึงคุณจะทำให้ผมโกรธ แล้วจะยังไง? เชอะ!” เจียงหยานเฉินยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ ยิ่งพูดก็ยิ่งน้อยใจตอนเขากลับมาแล้วรู้ว่าเธอแต่งงานแล้วก็ช็อกมากแล้ว ต่อมาพอรู้ว่าเธอกำลังจะหย่า เขาก็แอบดีใจอยู่ตั้งนาน แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าตอนนี้ทั้งสองคนนั้นจะกลับมาเป็นสามีภรรยากันอีก มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!นี่...เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ หนิงหนานเสว่ก็เหมือนจะเข้าใจบางอย่าง จึงพูดพร้อมเสียงหัวเราะว่า “เดิมทีเราสองคนก็แค่เล่นไปตามน้ำเท่านั้น คุณจะโกรธขนาดนี้ทำไ

หลังจากเขาออกไป หนิงหนานเสว่ก็โยนดอกไฮยาซินธ์บนโต๊ะลงในถังขยะทันที และรู้สึกขยะแขยงที่สุด!แต่เรื่องทำให้คนรู้สึกขยะแขยง หนิงหนานเสว่น่ะถนัดอยู่แล้ว เธอจึงขึ้นไปชั้นบนและตรงไปที่ห้องของสวีจือหรูทันทีคนที่อยู่รอบตัวเธอตอนนี้ล้วนเป็นคนที่เจียงเหยียนเชินจัดเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าทั้งนั้น ดังนั้นหนิงหนานเสว่จึงมั่นใจว่าจะได้พบกับสวีจือหรูอย่างราบรื่นแน่นอนหลังจากเดินเข้าไปในห้อง หนิงหนานเสว่ก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ แล้วกอดอกพลางมองสวีจือหรูด้วยสีหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ที่แท้การเป็นรักแท้ของฟู่เฉินมันลำบากขนาดนี้เลยเหรอ?”“หนิงหนานเสว่ นังสารเลว นังชาติชั่ว เธอมันใจร้าย เจ้าเล่ห์แสนกล!”เมื่อสวีจือหรูเห็นหนิงหนานเสว่ก็กัดฟันกรอดด้วยความโมโห และสบถด่าอย่างโกรธเกรี้ยว!ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนิงหนานเสว่จะต้องอดทนอดกลั้นแน่นอน ถึงขั้นทำเป็นไม่ได้ยินคำด่าพวกนั้นเลยด้วยซ้ำแต่ตอนนี้เธอไม่ใช่หนิงหนานเสว่คนเดิมที่ยอมคนอีกต่อไป เธอก้าวไปข้างหน้าและตบสวีจือหรูทีหนึ่งอย่างแรง“ผู้หญิงสารเลว? ใครกันแน่คือผู้หญิงสารเลว? ทั้ง ๆ ที่เธอรู้ว่าเขามีภรรยาและลูกแล้ว แต่ยังมาเกาะแกะกับเขาอย่างหน้าไม่อ

หลังจากแต่งงานแบบเรียบง่ายแล้ว ก็ยิ่งดูสวยสมบูรณ์แบบ ลี่หัวมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจอย่างมากแม้ว่าสไตลิสต์อย่างพวกเขามีทักษะการแต่งหน้าที่ยอดเยี่ยมมาก แต่พวกเขาก็ยังชอบคนที่มีพื้นฐานดีอยู่แล้ว เพราะการเพิ่มความสวยงามให้กับสิ่งที่มีอยู่แล้วนั้นย่อมง่ายกว่าการทำศัลยกรรมมาก ที่สำคัญคือมันไม่เพียงแค่ประหยัดเวลาและยังได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอีกด้วยดูเหมือนไม่ได้แต่ง แต่จริง ๆ แล้วแต่งนั่นคือระดับสุดยอดหนิงหนานเสว่มองดูตัวเองในกระจกแล้วก็รู้สึกขำอย่างสุดขีด ความจริงแล้วเมื่อก่อนเธอก็ชอบสีสันที่โดดเด่นแบบนี้ แต่เพราะหลังจากที่คบกับฟู่เฉินแล้ว ฟู่เฉินบอกว่ารสนิยมของเธอต่ำทรามเกินไป เธอจึงค่อย ๆ คล้อยตามเขา ปรับตัวเข้าหาเขา และเริ่มใส่เสื้อผ้าสีเก่า ๆ และจืดชืด ตอนนี้คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าเธอได้ลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัวจริง ๆ“ชุดนี้สวยมาก ฉันชอบมันมาก คุณไปหาฟู่เฉินเพื่อให้เขาจ่ายเงินเถอะ”หนิงหนานเสว่พูดอย่างมั่นใจเงินแค่นี้ สำหรับฟู่เฉินแล้วไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะแลกกลับคืนมาได้มากกว่านั้น แล้วฟู่เฉินจะทำธุรกิจที่ขาดทุนได้ยังไงกัน?หนิงหนาน

นี่คือผลลัพธ์ที่หนิงหนานเสว่ต้องการ ตอนนี้สวีจือหรูอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อก่อนเธอเคยทำให้พวกเธอทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะได้ลิ้มรสชาติของการนอนไม่หลับบ้างแล้ว!เมื่อเผชิญกับคำถามจากนักข่าว หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างใจกว้างและเหมาะสม และได้รับคำชื่นชมมากมาย เธอไม่เพียงแต่ใช้โอกาสนี้ยอมรับตัวตนของเธอต่อโลกภายนอกอย่างเป็นทางการเท่านั้น แถมยังส่งสัญญาณว่าเธอนั้นยอดเยี่ยมมากอีกด้วยสำหรับหนิงหนานเสว่ นี่เป็นโอกาสทองที่หาได้ยากในพันปี เธอต้องการให้ทั้งโลกได้รู้จักชื่อของเธอ เธอคือหนิงหนานเสว่ ไม่ใช่คุณผู้หญิงฟู่ที่เป็นเหมือนนกขมิ้นในกรงทองบ้า ๆ นั่น!เมื่อเห็นสถานการณ์ถูกควบคุมและนำโดยหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็เริ่มมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยมุมมองใหม่ เดิมทีเขาคิดว่าเธอรู้แค่ราคาผักผลไม้ในซูเปอร์มาร์เก็ตเท่านั้น แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมีด้านที่ชำนาญเช่นนี้ด้วยไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ฟู่เฉินรู้สึกอยู่เสมอว่าหนิงหนานเสว่ที่อยู่ตรงหน้านี้ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ในอดีตเธอไม่มีตัวตนและจืดชืดไม่มีชีวิตชีวา เป็นเพียงเ

เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ฟู่เฉินกลับไม่รีบร้อนขนาดนั้นแล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นพลางมองไปที่หนิงหนานเสว่ด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่โวยวายใส่เขาเมื่อรู้สึกได้ถึงความสงสัยของฟู่เฉิน หนิงหนานเสว่จึงมองกลับด้วยสายตาที่สงสัยเช่นเดียวกัน สุดท้ายเพียงแค่โบกมือ “ไปดีมาดี ไม่ส่ง”“รอผมกลับมา” ฟู่เฉินทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วหันหลังกลับเดินจากไปอย่างรวดเร็วหนิงหนานเสว่มองตามแผ่นหลังของเขาแล้วก็เปล่งเสียงออกจมูกอย่างดูแคลน ก่อนจะหันไปมองเลขาเฉินที่ยืนรออยู่ที่เดิม “มองอะไร รีบไปเตรียมรถสิ เราจะไปสายไม่ได้”“แต่ท่านประธานฟู่บอกให้คุณรอเขาไม่ใช่เหรอครับ?” เลขาเฉินมองหนิงหนานเสว่อย่างไม่เข้าใจคุณผู้หญิงของพวกเขาเริ่มมีความเห็นเป็นของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่?หนิงหนานเสว่เห็นเลขาเฉินมีท่าทางสงสัยแล้วก็รู้สึกขำ และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณเพิ่งรู้จักท่านประธานฟู่ของพวกคุณเป็นวันแรกเหรอ? เขายังจะกลับมาอีกเหรอ?”ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน เพียงแต่คนที่ได้รับคำสัญญาคือสุยสุย แต่พ่อคนนี้ไม่เคยรักษาสัญญาเลยแม้แต่ครั้งเดียวตอนแรกสุยสุยก็รอคอยอย่างโง่เ