Semua Bab ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Bab 81 - Bab 90

แม้ว่าหนิงหนานเสว่จะไม่สนใจความเป็นความตายของฟู่เฉินเลย แต่เจียงเหยียนเชินยังอยู่ในนั้น ดังนั้นหนิงหนานเสว่จึงจำเป็นต้องไปที่นั่นพอมาถึงหน้าสถานีตำรวจ สวีจือหรูก็พุ่งเข้ามาตบหน้าหนิงหนานเสว่อย่างแรงหนึ่งฉาดอย่างคนเสียสติ “นังคนชั่วใจดำอำมหิต ใส่ร้ายน้องชายฉันยังไม่พอ ยังจะใส่ร้ายอาเฉินอีกเหรอ? ทำไมเธอถึงได้หน้าด้านหน้าทนอย่างนี้!”“เธอเป็นบ้าหรือไง?” หนิงหนานเสว่คว้าข้อมือเธอไว้ แล้วตบกลับไปแรง ๆ พลางกัดฟันกรามแน่น พูดว่า “เธอมีสิทธิ์อะไรมาตะโกนใส่ฉัน? น้องชายเธอมันไร้ยางอายเอง สมควรได้รับโทษตามกฎหมาย มันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”“เธอ! ปล่อยฉันนะ!” สวีจือหรูพยายามดึงมือของตัวเองกลับอย่างสุดกำลังแต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหนิงหนานเสว่เลยหนิงหนานเสว่เหวี่ยงสวีจือหรูออกไป แล้วส่งเสียงเชอะ จากนั้นเหยียบรองเท้าส้นสูง เดินก้าวใหญ่เข้าไปข้างใน“คุณผู้หญิง! คุณมาถึงสักที ท่านประธานฟู่เขา...”เมื่อเลขาเฉินเห็นหนิงหนานเสว่ก็รีบเข้ามาหาทันที แล้วเอ่ยด้วยความร้อนรนใจแต่หนิงหนานเสว่กลับมีสีหน้าเย็นชาและพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ฉันมาหาเจียงเหยียนเชิน ส่วนฟู่เฉิน ด้านหลังมีคนเป็น

“คิดว่าตัวเองเป็นประธานาธิบดีสหรัฐหรือไง!”ป้าแม่บ้านยิ่งได้ใจ พูดเหน็บแนมใส่ฟู่เฉินตรง ๆ ทันที เมื่อเห็นใบหน้าของฟู่เฉินซีดเผือดลงเรื่อย ๆ เธอถึงถือไม้ถูพื้นเดินจากไปอย่างพึงพอใจ ทำงานเอาแค่ความสะใจจริง ๆ!ตำรวจที่อยู่ข้าง ๆ เห็นการกระทำของป้าแม่บ้านแล้วแทบจะหัวเราะออกมาดัง ๆ พวกเขาผ่านการฝึกฝนมาอย่างมืออาชีพ โดยปกติแล้วจะไม่ยิ้มหรือหัวเราะ เว้นแต่จะอดกลั้นไม่ไหวจริง ๆ ฟู่เฉินก็รู้ว่าถ้าขืนยังอยู่ต่อก็จะยิ่งขายหน้า ดังนั้นจึงทำได้แค่จับมือสวีจือหรูแล้วเดินออกไปข้างนอกหลังจากเหตุการณ์วุ่นวายในวันนี้ ฟู่เฉินเสียทั้งหน้าและหลังจึงโกรธแค้นเป็นธรรมดา ดังนั้นจึงระบายอารมณ์แย่ ๆ ทั้งหมดใส่สวีจือหรูอย่างควบคุมไม่ได้ และไม่สนใจว่ารองเท้าส้นสูงของเธอจะตามก้าวของเขาทันหรือไม่ เขาสนแค่ตัวเองพลางก้าวขายาว ๆ เดินนำหน้าไปคนเดียวเดิมทีคิดว่าความซวยในวันนี้คงจะสิ้นสุดลงแล้ว แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ทันทีที่เดินออกจากสถานีตำรวจ พวกนักข่าวก็แห่กันเข้ามาพร้อมกับกล้องถ่ายรูปและอุปกรณ์เต็มมือ แล้วรีบถ่ายภาพมือของทั้งสองคนที่จับกันแน่นเอาไว้ทันที ทุกคนต่างแย่งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย กลัวจะพลาดข่าวเด็ดข่าวให

บอกว่าจะไปโรงพยาบาลเพื่อพักฟื้น แต่ในความเป็นจริงมันก็ไม่ต่างอะไรกับการถูกกักบริเวณ เห็นได้ชัดว่าช่วงนี้ฟู่เฉินคงจะไม่มีเวลามาสนใจเธอแล้วอีกด้าน ไม่นานหนิงหนานเสว่ก็เห็นบทสัมภาษณ์นั้น เธอจ้องมองฟู่เฉินบนหน้าจอแล้วก็รู้สึกตลกอย่างยิ่งเธอเดาไม่ผิดจริง ๆ ฟู่เฉินคนนี้ไม่ได้รักสวีจือหรูเลย และก็ไม่ได้รักเธอด้วย เขารักแค่ตัวเองและผลประโยชน์ส่วนสำคัญที่สุดเท่านั้น!เมื่อก่อนตอนที่ทุกอย่างดีหมด แน่นอนว่าสวีจือหรูดีที่สุด แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว สถานะของสวีจือหรูก็ส่อแววว่าจะรักษาไว้ไม่ได้ตอนนี้ฟู่ซื่อกรุ๊ปมีทั้งศึกนอกศึกใน เรื่องที่เขาแอบนำของของบริษัทออกไปก็ถูกจับได้ แถมถูกคณะกรรมการบริหารรุมโจมตี ในสถานการณ์เช่นนี้ หุ้นที่คุณปู่ทิ้งไว้และความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของพวกเขาคือสิ่งเดียวที่สามารถช่วยฟู่เฉินได้แม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกขยะแขยงมากแค่ไหนก็ตาม เขาก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนแมลงวันที่ตายแล้วตัวนี้ให้ได้เมื่อเห็นสีหน้าของหนิงหนานเสว่ค่อนข้างผิดปกติ เจียงเหยียนเชินจึงมองเธอด้วยความเป็นห่วง “คุณไม่เป็นไรนะ?”“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่รู้สึกว่าคนรวยต้องรู้จักยืดหยุ่นเป็น คนที่เอาแต่ดัน

คนที่ตามสวีจือหรูมาคือผู้เชี่ยวชาญและพยาบาลด้านจิตเวชที่ดีที่สุด รวมถึงพยาบาลดูแลสี่คนที่เลขาเฉินคัดเลือกมาอย่างพิถีพิถัน แต่ละคนมีสีหน้าอ่อนโยนและปลอบโยนว่า “คุณสวีคะ เชื่อฟังหน่อยนะคะ กลับไปกับเราดีไหมคะ?”“ไม่ ฉันไม่ไป พวกคุณจะฆ่าฉัน!”“อาเฉิน ฉันกลัว คุณรีบกอดฉันหน่อยสิ!”สวีจือหรูซุกเข้าไปในอ้อมกอดของฟู่เฉินด้วยความพยายามอย่างเต็มที่ มือทั้งสองข้างกอดเอวฟู่เฉินแน่นเธอไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย แต่ตอนนี้กลับถูกคนเหล่านี้รุมล้อมไว้ เธอแทบจะบ้าคลั่งอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ทั้งโรงพยาบาลใครบ้างที่ไม่รู้ว่าคุณฟู่กำลังจะคลั่งตายเพราะคุณผู้หญิงฟู่เมื่อเห็นว่าสถานะของเธอกำลังจะรักษาไว้ไม่ได้ เธอจึงร้อนรนใจจริง ๆ ดังนั้นจึงต้องใช้วิธีสกปรกเช่นนี้เพื่อยั่วยวนฟู่เฉินสวีจือหรูก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งเธอจะต้องทำตัวต่ำต้อยขนาดนี้ต่อหน้าฟู่เฉิน เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขาแต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อน ๆ ฟู่เฉินไม่ได้กอดเธอด้วยความสงสาร หรือปลอบโยนอย่างอ่อนโยน เพียงแค่กางแขนออก “พาเธอไป”“อะไรนะ?” สวีจือหรูมองฟู่เฉินอย่างไม่เชื่อสายตา น้ำตาไหลร่วงอย่างบ้าคลั่ง ส่ายหน้าแล

“จริงเหรอคะ?” หนิงหนานเสว่เงยหน้าขึ้น จ้องมองฟู่เฉินด้วยดวงตาเปล่งประกายฟู่เฉินเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทั้ง ๆ ที่เขาต้องอดทนความรู้สึกขยะแขยงเพื่อนั่งอยู่ที่นี่ ทั้ง ๆ ที่ต้องฝืนจำนนแต่เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาที่เปล่งประกายคู่นี้ ทำไมถึงพูดคำพูดที่ไม่น่าฟังออกมาไม่ได้ แต่กลับพยักหน้าเหมือนมีอะไรดลใจคราวนี้ ในใจหนิงหนานเสว่ยิ่งรู้สึกเย้ยหยันมากกว่าที่เคย และสายตาที่มองฟู่เฉินก็ยิ่งร้อนแรงขึ้นไปอีกฟู่เฉินทนสายตาแบบนี้ของเธอไม่ได้ จึงทำได้เพียงบอกว่าที่บริษัทยังมีเรื่องต้องจัดการ แล้วรีบหนีไปอย่างไม่เป็นท่านี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่เฉินทำตัวไม่ถูกต่อหน้าเธอ เมื่อก่อนเขาไม่สนใจผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นย่อมสามารถทำทุกอย่างได้อย่างเป็นระเบียบ แต่ตอนนี้... ตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองหลังจากออกจากห้องผู้ป่วย เขาก็ตรงไปชั้นบนเพื่อไปหาสวีจือหรูตอนนี้ทั้งตัวสวีจือหรูถูกมัดอยู่บนเตียงด้วยสายรัดอย่างน่าสมเพช เมื่อเห็นฟู่เฉินเข้ามา เธอก็เริ่มดิ้นด้วยความตื่นเต้นทันที และน้ำตาก็ไหลรินไม่หยุดฟู่เฉินเดินเข้าไปแกะสายรัดที่ตัวเธอและแกะเทปกาวที่ปิดปากออก“อาเฉิน ในที่สุดคุณก็มา