Semua Bab ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Bab 231 - Bab 240

“หนิงหนานเสว่ ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอจริง ๆ ตกลงเธอจะเอายังไงก็พูดมาเลยเถอะ”ฟู่เฉินนวดหว่างคิ้วด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า ตอนนี้บริษัทกำลังอยู่ในช่วงสำคัญของการเปลี่ยนรูปแบบธุรกิจ แถมทางบ้านก็ยังไม่สงบ เวลานี้เขาต้องเผชิญทั้งศึกนอกบ้านและศึกในบ้าน เหนื่อยล้าจนถึงขีดสุดจริง ๆเห็นเขามีท่าทางอ่อนล้าแบบนี้ หนิงหนานเสว่ก็อดยิ้มไม่ได้ ก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “ฟู่เฉิน ฉันอยากหย่ากับคุณ ตามรูปแบบของความยุติธรรม ของที่ควรให้ฉัน คุณต้องให้ทั้งหมด”อะไรนะ?ฟู่เฉินเคยคิดไว้หลายความเป็นไปได้ แม้กระทั่งเตรียมใจว่าจะมีลูกอีกคน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่เธอคิดกลับเป็นการเอาเงินและจากไป?ทันใดนั้น อารมณ์ดี ๆ และความอดทนทั้งหมดก็สลายหายไป ฟู่เฉินก้าวพรวดไปข้างหน้า บีบคอหนิงหนานเสว่แน่น “เธอรีบหย่ากับฉัน อยากจะแบ่งสมบัติของฉันขนาดนี้ ก็เพื่อจะเอาไปจุนเจือไอ้หนุ่มตระกูลเจียงนั่นเหรอ! เธอมันแพศยา! พวกเธอรวมหัวกันตั้งแต่เมื่อไหร่!”หนิงหนานเสว่มองผู้ชายที่ยืนเกรี้ยวกราดอยู่ใกล้ ๆ ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดอย่างดูแคลน “คนที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อการแต่งงานคือคุณแท้ ๆ ตอนนี้ยังมีหน้ามาโยนความผิดให้ฉันอีกเหรอ?”“หนิงหนา

หนิงหนานเสว่บอกว่าเป็นฝีมือของสวีจ้าว เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย น้องชายคุณคนนี้ไม่มีการศึกษา การจะทำอะไรเกินขอบเขตออกมาก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ฟู่เฉินวิเคราะห์อย่างมีเหตุผลทว่าสวีจือหรูที่อยู่ข้าง ๆ กลับเข้าใจเรื่องหนึ่งขึ้นมา นั่นก็คือสถานะของเธอในใจฟู่เฉินลดลงกว่าเมื่อก่อนแล้วก่อนหน้านี้ เรื่องของเธอฟู่เฉินเคยใช้เหตุผลเมื่อไหร่กัน? มีแต่ทำตามใจชอบทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ?ตอนนีกลับดี ถึงกับใช้เหตุผลกับเรื่องของเธอได้แล้ว นี่ก็คือไม่แคร์แล้วสินะ?“อาเฉิน คุณ...ไม่รักฉันแล้วใช่ไหม?”สวีจือหรูรู้สึกน้อยใจอย่างมาก น้ำตาพาลไหลลงมาเฉย ๆ“ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้มันแย่มาก ขอโทษนะคะ แต่ว่าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้จริง ๆ ฉันรักคุณมากเกินไป ฉันขาดคุณไม่ได้ ฉันขาดคุณไม่ได้จริง ๆ!”สวีจือหรูพูดพลางขดตัวอยู่ที่เบาะข้างคนขับ ตัวสั่นระริกเห็นเธอเป็นแบบนี้ ฟู่เฉินใจอ่อนลงชั่วครู่ พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงว่า “ผมไม่ได้มีเจตนาจะตำหนิคุณ และผมก็จะไม่ทิ้งคุณ คุณวางใจเถอะ”“ฉันจะวางใจได้จริง ๆ เหรอ?”“คุณจะไม่ทิ้งฉันจริง ๆ ใช่ไหม?”สวีจือหรูช้อนดวงตาที่เปียกชื้นขึ้นมามองเขาอย่างอ้อนวอนฟู่เฉินสบดวงตาท

สวีจือหรูไม่ใช่คนโง่ จะไม่รู้ได้ยังไงว่าเลขาเฉินกำลังประชดประชันเธออยู่เธอลุกขึ้นและขบกรามพูดว่า “นายก็แค่หมาตัวหนึ่งข้างกายอาเฉิน กลับกล้าแยกเขี้ยวใส่ฉัน! ฉันว่านายคงไม่อยากทำงานแล้วล่ะ!”“ขอโทษนะครับ คุณสวี ผมไม่ใช่หมาของประธานฟู่ ผมเป็นแค่เลขาของเขา ถ้าคุณชอบหมาละก็ ขอให้ประธานฟู่ซื้อให้คุณสักตัวสิครับ” เลขาเฉินตอบโต้กลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยสวีจือหรูนึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าตอนนี้เขาจะกล้าพูดกับเธอแบบนี้แล้ว?เธอรีบลุกขึ้นแล้วฟาดฝ่ามือไปที่เขาอย่างแรง ทว่าเลขาเฉินไม่ใช่เด็กสาวอ่อนแอบอบบาง รีบจับข้อมือเธอไว้ทันที“คุณสวี กรุณาให้เกียรติด้วยครับ!”ตอนที่ฟู่เฉินเดินมาจึงเห็นเหตุการณ์นี้เข้าพอดี รีบเดินเข้ามาขวางเลขาเฉิน มองเขาอย่างไม่พอใจ “นายกำลังทำอะไร?”“ประธานฟู่ คุณสวีจะตบผมครับ” เลขาเฉินพูดตามความจริง และปล่อยข้อมือของสวีจือหรู เอ่ยเสียงเรียบว่า “ผมแค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น ไม่มีเจตนาจะทำร้ายเธอ”สวีจือหรูเห็นเลขาเฉินพูดแบบนี้ เธอโมโหเดือดดาล รีบกอดฟู่เฉินเอาไว้ทันทีแล้วเริ่มร้องไห้ฟูมฟาย “อาเฉิน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตบเขา แต่เขากลับใส่ร้ายฉันปาว ๆ อาเฉิน ฉันทำอะไรผิดกันแน่ ทำไมทุกค

นี่มันเวลาไหนแล้ว เรื่องแต่งงานใหญ่แค่ไหนก็คงสู้เรื่องนี้ไม่ได้มั้ง?เห็นท่าทางเขาหมดอาลัยตายอยาก เจียงเหยียนเชินก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจก่อนพูดว่า “เรื่องนี้นายวางใจเถอะ ฉันรู้ดีน่า ฉันจะบอกนายให้นะว่าฉันได้มอบหมายเรื่องนี้ให้หนิงหนานเสว่แล้ว คาดว่าเย็นนี้ตอนฉันไปส่งข้าวก็คงมีข่าวดี”อะไรนะ?พอได้ยินแบบนี้ สวีชิวยิ่งรู้สึกไม่สบายไปทั้งคน เขามองเจียงเหยียนเชินอย่างไม่อยากเชื่อ “ประธานเจียง นายรู้ไหมว่านายกำลังทำอะไรอยู่? พวกเราและฟู่ซื่อกรุ๊ปเป็นคู่แข่งกันนะ! นายทำแบบนี้เหมือนตั้งใจเปิดเผยความลับของบริษัท! นายเชื่อไหมว่าฉันจะจับนายซะ!”เห็นเขาเอาเรื่องเอาราวใหญ่โตแบบนี้ เจียงเหยียนเชินก็หัวเราะออกมาเสียงดังแล้วพูดว่า“เรื่องนี้นายไม่ต้องห่วง เธอไม่มีทางทรยศพวกเรา พวกเรากับฟู่ซื่อกรุ๊ปเป็นคู่แข่งกัน แต่ว่าพวกเรากับหนิงหนานเสว่เป็นพาร์ตเนอร์กัน เหตุผลนี้นายน่าจะเข้าใจ ““เหล่าสวี ฉันรู้ว่านายอยากเรียกร้องความยุติธรรมแทนฉัน และก็รู้ว่านายไม่ชอบหนิงหนานเสว่ แต่ว่านายปฏิเสธไม่ได้ว่าความสามารถทางเทคนิคของเธอนั้นยอดเยี่ยมที่สุด นายไม่ควรปล่อยให้อคติมากระทบกับงาน กระทบกับความคืบหน้าของโปรเจก

เจียงเหยียนเชินมองท่าทางที่เข้าอกเข้าใจและมีเหตุผลของเธอ แรกเริ่มเขารู้สึกโมโห จากนั้นก็รู้สึกเห็นใจเขาจำได้ว่าสมัยเรียนหนิงหนานเสว่เป็นอย่างไร จึงรู้ว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะเหตุใด ต้องเป็นเพราะหลายปีมานี้เธอถูกฟู่เฉินทรมานจนสูญเสียความโดดเด่นที่ตัวเองเคยมีไปเจียงเหยียนเชินข่มกลั้นความหวาดกลัวที่มีต่อเตี๋ยนเตี่ยน ก้าวเข้ามากอดหนิงหนานเสว่เอาไว้ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “เธอไม่ต้องประนีประนอม อยากทำอะไรก็ทำ”หนิงหนานเสว่รู้สึกงงงวย ทั้งรู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้งในใจอย่างบอกไม่ถูก เธอตบไหล่เจียงเหยียนเชินเบา ๆ “ฉันรู้ ฉันเขียนเค้าโครงวิธีแก้ปัญหาไว้แล้ว รุ่นพี่กลับไปก็จะเห็น”“เสว่เอ๋อร์ สิ่งที่เธออยากบอกฉันมีแค่นี้เหรอ?” เขามองหนิงหนานเสว่อย่างน้อยใจ “ตอนนี้สิ่งที่เธอจะพูดกับฉันก็มีแต่เรื่องงานเท่านั้นใช่ไหม?”เห็นเขามีท่าทางน้อยอกน้อยใจ หนิงหนานเสว่ก็เข้าใจความหมายของเขาอันที่จริง ตั้งแต่วินาทีที่ได้เจอเขาอีกครั้ง หนิงหนานเสว่ก็รู้ว่าตลอดหลายปีมานี้ ในใจเธอมีที่สำหรับเขาอยู่เสมอ ทว่าต่อให้เป็นแบบนี้แล้วจะทำอะไรได้ล่ะ?ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของฟู่เฉินและยังเป็นแม่ของสุยสุย พวกเขาคลาดกันไปนานแ