All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 241 - Chapter 250

แม่สวีได้ยินดังนั้นก็สาวเท้าเข้าไปตบหน้าเธออย่างแรงไปฉาดหนึ่ง“ฉันว่าแล้วว่าทำไมพวกแกถึงไม่มีลูกกันมาหลายปี ที่แท้ก็เป็นเพราะแกไม่อยากมี แกนี่มันไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ!”แม่สวีกัดฟันมองเธอราวกับว่านี่ไม่ใช่ลูกสาวของตัวเอง แต่เป็นศัตรูคู่อาฆาต“ถ้าหากว่าระหว่างพวกแกมีลูกด้วยกันสักคน ต่อให้พวกแกจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วมันจะเป็นยังไงไปได้อีกเล่า อย่างน้อยพวกแกก็ยังมีสายใยผูกพันของตัวเอง ชีวิตนี้ของแกก็ไม่ต้องลำบากแล้ว แล้วน้องชายของแกอีก ก็ยิ่งไม่ต้องดิ้นรนอะไรเลย เป็นพี่สาวประสาอะไร ทำไมถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้!”“น้องชาย น้องชาย! แม่ก็รู้แต่เรื่องน้องชาย หลายปีมานี้แม่เคยสนใจความเป็นความตายของหนูบ้างไหม? แม่ไม่เคยสนใจเลยว่าหนูจะอยู่หรือจะตาย ไม่เคยสนใจว่าชีวิตของหนูจะยากลำบากแค่ไหน แม่รู้แต่เรื่องน้องชาย รู้แต่เรื่องลูกชายของตัวเอง หรือว่ามีแค่น้องชายที่เป็นลูกของแม่ หนูไม่ใช่เหรอ?”สวีจือหรูหมดความอดทนโดยสิ้นเชิงและกรีดร้องออกมา เริ่มเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเองสวีจ้าวเห็นทั้งสองคนทะเลาะกันไม่หยุด ก็รู้สึกจนใจอยู่พักหนึ่งแล้วเอ่ยขึ้นว่า “แม่ครับ หลายปีมานี้พี่สาวก็ลำบากมากแล้วนะคร

ซ่งซือหลี่นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงนั้น ในแววตาเต็มไปด้วยความดูถูกและเย้ยหยัน ทั่วทั้งร่างแผ่ไอเย็นเยียบ ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับตอนที่อยู่ต่อหน้าหนิงหนานเสว่เมื่อเห็นท่าทีของเขา สวีจือหรูก็ยิ่งโมโหมากขึ้น“ฉันจ่ายเงินไปแล้วนะ!”“ซ่งซือหลี่ นายนี่มันไม่มีกฎเกณฑ์อะไรเลยจริง ๆ รับเงินไปแล้วไม่ทำงาน ไอ้สารเลว!”พอสวีจือหรูนึกถึงเงินที่ตัวเองจ่ายไปก็รู้สึกเสียดายจนทนไม่ไหวหลังจากได้ยินคำพูดนี้ หนิงหนานเสว่เกือบจะหลุดหัวเราะออกมา ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดมาตลอดว่าสวีจือหรูเป็นคนมีสมองอยู่บ้าง แต่ไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะเป็นคนโง่เง่าขนาดนี้ ถึงกับกล้าพูดจารุนแรงเช่นนี้ต่อหน้าซ่งซือหลี่ น่าขำจริง ๆเมื่อมองดูสวีจือหรูที่กำลังคลุ้มคลั่งอยู่ตรงหน้า ซ่งซือหลี่ก็เอ่ยขึ้นมาตรง ๆ ว่า “งานที่ฉันทำมันก็เป็นงานสกปรกอยู่แล้ว แต่เธอกลับดูบริสุทธิ์ผุดผ่องเสียเหลือเกิน เธอลองบอกมาสิว่าถ้าฟู่เฉินมาเห็นเธอในสภาพนี้ ได้รู้ธาตุแท้ของเธอ เขาจะทำกับเธอยังไง? เขาจะยังคงรักและทะนุถนอมเธอแบบนี้อยู่ไหม?”คำพูดประโยคเดียว ทำให้สวีจือหรูสงบลงได้สำเร็จ ตอนนี้ฟู่เฉินคือจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวและเป็นคนเดียวที่เธอแคร์ เธอจะท

หนิงหนานเสว่จ้องมองเขาอย่างจริงจังและกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจซ่งซือหลี่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหลังจากที่เขาวางแผนมาอย่างดีเป็นเวลานาน สิ่งที่ได้กลับมาจะเป็นเพียงคำขอบคุณคำเดียวเขาขมวดคิ้วมองหนิงหนานเสว่อย่างไม่อยากจะเชื่อ “เธอคงไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดคิดว่าฉันทำไปเพื่อเธอจริง ๆ หรอกนะ?”“ฉันไม่สนหรอกว่านายจะทำไปเพื่ออะไร ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รู้ความจริง”พูดจบหนิงหนานเสว่ก็ยิ้มให้ซ่งซือหลี่ทันที“ฉันรู้ว่านายก็เหมือนกับฉัน ต่างก็แบกรับความแค้นที่ต้องชำระด้วยเลือดไว้เต็มอก นายทำเพื่อพ่อแม่ ส่วนฉันทำเพื่อลูกสาว จริง ๆ แล้วเราเป็นคนประเภทเดียวกัน ที่สำคัญคือศัตรูของเราก็เป็นคนเดียวกัน”เมื่อพูดถึงตรงนี้ หนิงหนานเสว่ถึงกับเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิด ๆ แล้วเมื่อเห็นท่าทีของเธอ ซ่งซือหลี่ก็รู้สึกทันทีว่าเขาหาคนไม่ผิดจริง ๆ กำลังจะอ้าปากพูด ก็มีคนปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเจียงเหยียนเชินยืนอยู่ตรงกลางระหว่างคนทั้งสอง มองคนนั้นที คนนี้ที ใบหน้าบึ้งตึงน่ากลัวในที่สุด เขาก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยืนบังอยู่หน้าหนิงหนานเสว่ ขมวดคิ้วแน่นจ้องมองซ่งซือหลี่ “ดูเหมือนว่าที่ฉันพูดกับนายไป นายจะทำเป็

“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง เธอเจ็บจนสลบไปเลยนะ”เจียงเหยียนเชินมองเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ“เธออย่าทรมานตัวเองแบบนี้ อย่าทำให้ตัวเองต้องลำบากใจแบบนี้เลย ได้ไหม?”“เสว่เอ๋อร์ เธออยากได้อะไรฉันให้เธอได้ทุกอย่าง ขอร้องล่ะ อย่าทำแบบนี้เลย คนที่เธอทรมานไม่ใช่แค่ตัวเธอเอง แต่ยังมีฉันด้วย ไม่ว่าเธอจะทรมานตัวเองยังไง สุยสุยก็กลับมาไม่ได้แล้ว ถ้าสุยสุยอยู่บนสวรรค์แล้วเห็นเธอเป็นแบบนี้ จะต้องเจ็บปวดใจมากแน่ ๆ”เจียงเหยียนเชินรู้ดีว่า ตอนนี้ในสายตาของหนิงหนานเสว่ไม่มีเขาอยู่เลย แม้กระทั่งมีแนวโน้มที่จะทำร้ายตัวเองอยู่หน่อย ๆ ด้วยซ้ำเธอรู้สึกว่าตัวเองผิดต่อลูกของเธอ ดังนั้นจึงอยากใช้วิธีการแบบนี้เพื่อชดเชยให้กับลูกสาวของตัวเองหลังจากได้ยินเช่นนั้น ในใจของหนิงหนานเสว่ก็ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ “สุยสุยเป็นเด็กที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ เธอเป็นลูกสาวของฉัน แต่ฉันที่เป็นแม่คนนี้ กลับปกป้องเธอไว้ไม่ได้”“เธอเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเธอรักฉันมากขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ที่สุด ทำไมต้องทำกับเธอแบบนี้? ทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไง!”“รุ่นพี่ รู้ไหมคะว่าฉันแค้นมากแค่ไหน?”หน

เจียงเหยียนเชินค่อย ๆ ประคองหนิงหนานเสว่กลับมาที่ห้องผู้ป่วย ท่าทางของเขาอ่อนโยนราวกับกำลังดูแลสมบัติล้ำค่าที่เปราะบางเขาช่วยจัดชายผ้าห่มให้เธอ แล้วปรับแสงไฟที่หัวเตียงอย่างใส่ใจ แสงสีนวลสลัวสาดส่องลงบนใบหน้าที่ซีดขาวของหนิงหนานเสว่ ทำให้เธอดูอ่อนแอยิ่งกว่าเดิม“เธอนี่นะ ดื้อรั้นเกินไปแล้ว” เจียงเหยียนเชินตำหนิเบา ๆ แต่ในน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ “กับคนสารเลวอย่างฟู่เฉิน เธอจะไปโมโหเขาทำไม? ไม่คุ้มกันหรอก”หนิงหนานเสว่ฝืนยิ้มออกมา แต่แววตากลับหม่นหมองไร้ประกาย “รุ่นพี่ ฉันไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”ปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่กำปั้นที่บีบแน่นและร่างกายที่สั่นเทาเล็กน้อยกลับทรยศเธอเจียงเหยียนเชินเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา และเจ็บปวดในใจเขารู้ดีว่าภายใต้ท่าทีที่ดูเหมือนสงบนิ่งของหนิงหนานเสว่นั้น ซ่อนคลื่นพายุโหมกระหน่ำไว้เพียงใดความจริงเกี่ยวกับสุยสุยเหล่านั้นเป็นเหมือนมีดคมหลายเล่มที่ทิ่มแทงลงบนหัวใจของเธออย่างโหดเหี้ยม ทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่“เสว่เอ๋อร์ ฉันรู้ว่าในใจเธอรู้สึกแย่” เจียงเหยียนเชินกุมมือเธอไว้แล้วลูบเบา ๆ “แต่จำไว้นะ ว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว