All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 341 - Chapter 350

เพื่อที่จะได้โปรเจกต์พัฒนาใหม่ทางฝั่งตะวันตกของเมืองมาครอง ช่วงนี้ฟู่เฉินจึงเรียกได้ว่าทุ่มสุดตัวเขาเข้าร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ต่าง ๆ อยู่บ่อยครั้ง ทุกวันจะดื่มจนเมามาย กลับถึงบ้านก็ล้มตัวลงนอนทันทีคืนวันนี้ ฟู่เฉินดื่มมากเกินไปอีกแล้ว เลขาเฉินต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงจะพยุงเขาเข้าบ้านได้“ประธานฟู่ ช้า ๆ ครับ” เลขาเฉินพยุงฟู่เฉินไปที่โซฟาอย่างระมัดระวัง มองดูท่าทางที่ดูไม่สบายของเขา ในใจก็รู้สึกไม่ดีนัก“จือหรูล่ะ? ให้เธอรินน้ำให้ฉันแก้วหนึ่ง” ฟู่เฉินขมวดคิ้ว พูดอย่างหงุดหงิด“คุณสวีหลับแล้วครับ” เลขาเฉินกล่าว“หลับแล้ว? นี่เพิ่งจะกี่โมงก็หลับแล้ว?” ฟู่เฉินลืมตาขึ้น มองดูเวลา เพิ่งจะสี่ทุ่มเท่านั้น“ไปปลุกเธอ ให้เธอรินน้ำให้ฉันแก้วหนึ่ง”“ประธานฟู่ ผมว่าคุณอย่าไปรบกวนคุณสวีเลยดีกว่าครับ เธอสุขภาพไม่ค่อยดี ต้องการพักผ่อนเยอะ ๆ” เลขาเฉินแนะนำ“ฉันให้เธอรินน้ำแก้วหนึ่งมันเป็นอะไรไป? เธอเป็นแฟนฉัน ดูแลฉันมันก็เป็นเรื่องที่ควรทำไม่ใช่เหรอ?” เสียงของฟู่เฉินดังขึ้นหลายส่วน เห็นได้ชัดว่าเริ่มโกรธแล้ว“ครับ คุณอย่าโกรธเลย ผมจะไปเรียกเธอเดี๋ยวนี้แหละ” เลขาเฉินจนปัญญา จึงต้องไปที่ห้

หนิงหนานเสว่มองดูท่าทางที่อ่อนโยนของเจียงเหยียนเชิน ในใจก็พลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเธอคิดว่า ถ้าหากตัวเองได้พบกับเจียงเหยียนเชินเร็วกว่านี้ ก็คงจะดีไม่น้อยแต่ว่า บนโลกใบนี้ไม่มีคำว่าถ้า มีเพียงแต่ผลลัพธ์และผลที่ตามมาตอนนี้เธอทำได้เพียงทะนุถนอมคนตรงหน้า และอยู่กับเจียงเหยียนเชินให้ดีทั้งสองคนซื้อของเสร็จ กลับมาถึงบ้าน เจียงเหยียนเชินก็เข้าไปทำอาหารในครัวหนิงหนานเสว่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มองดูร่างที่กำลังยุ่งวุ่นวายของเจียงเหยียนเชิน ในใจก็เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขเธอคิดว่า แค่ได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายกับเจียงเหยียนเชินเป็นครั้งคราวแบบนี้ ก็ดีเหมือนกันฟู่เฉินกลับมาถึงบ้าน เห็นห้องที่เงียบเหงา ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเขานึกถึงเมื่อก่อนตอนที่หนิงหนานเสว่ยังอยู่ ที่บ้านจะสะอาดเรียบร้อยอยู่เสมอแต่ตอนนี้ ที่บ้านกลับเงียบเหงา ไร้ชีวิตชีวา ไม่มีความสดใสเลยแม้แต่น้อยฟู่เฉินนั่งอยู่บนโซฟา เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกสงสัยในสถานการณ์ปัจจุบันเขาเริ่มคิดว่า ที่ตอนแรกเขาเลือกที่จะอยู่กับสวีจือหรูนั้น ตกลงแล้วมันถูกหรือผิดกันแน่บนโต๊ะเหล้ามีการแลกเปลี่ยนจอกกันอย่างครึกครื้น ฟู่เฉินรั

“อาเฉิน คุณเป็นอะไรไปคะ เมื่อก่อนคุณไม่เคยทำแบบนี้กับฉันเลย ทำไมตอนนี้ถึงได้ดุฉันขนาดนี้?”“คุณกลับไปพักผ่อนให้ดี ๆ เถอะ อย่ามารบกวนฉันอีกเลย” น้ำตาของสวีจือหรูไหลพรากออกมา เธอไม่คิดว่าฟู่เฉินจะใจร้ายได้ถึงเพียงนี้เธอร้องไห้พลางวิ่งออกจากห้องผู้ป่วยไปเลขาเฉินมองดูแผ่นหลังของสวีจือหรูที่วิ่งออกไป แล้วถอนหายใจเขาเดินไปที่หน้าเตียงผู้ป่วย พูดกับฟู่เฉินว่า “ประธานฟู่ คุณใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ คุณสวีก็เป็นห่วงคุณ”ฟู่เฉินรู้สึกหิวเล็กน้อย แต่ในปากกลับไม่มีรสชาติ อดไม่ได้ที่จะตวาดอย่างโกรธเกรี้ยว “นายก็ไสหัวออกไปให้พ้นด้วย! ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”เลขาเฉินอดไม่ได้ที่จะกลอกตาเขาติดตามฟู่เฉินมาหลายปี ถึงไม่มีคุณงามความดีก็มีความเหนื่อยยากลำบาก ฟู่เฉินกลับปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้ ช่างน่าผิดหวังจริง ๆ“ครับ ผมไปแล้ว” เลขาเฉินกล่าว “คุณพักผ่อนให้ดี ๆ นะครับ”เขาหันหลังเดินออกจากห้องผู้ป่วย แล้วปิดประตูลงเบา ๆฟู่เฉินนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ฟังเสียงประตูปิดลง ในใจก็รู้สึกว่างเปล่าขึ้นมาเขานึกถึงเมื่อก่อนตอนที่หนิงหนานเสว่ยังอยู่ เวลาเขาป่วย เธอก็จะคอยดูแลเขาอย่างเอาใจใส่เสมอแต่ตอนนี้ ข้าง

สุดสัปดาห์ เจียงเหยียนเชินพาหนิงหนานเสว่ไปเยี่ยมสุยสุยที่สุสาน“สุยสุย แม่มาเยี่ยมหนูแล้วนะ” หนิงหนานเสว่นั่งยอง ๆ อยู่หน้าป้ายหลุมศพ ลูบไล้รูปถ่ายบนนั้นเบา ๆ น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเจียงเหยียนเชินยืนอยู่ข้าง ๆ มองดูหนิงหนานเสว่อย่างเงียบ ๆ ในใจเต็มไปด้วยความสงสาร เขากอดไหล่ของหนิงหนานเสว่เบา ๆ เป็นการปลอบโยนอย่างเงียบงันทั้งสองคนอยู่ในสุสานเป็นเวลานาน จนกระทั่งตะวันลับขอบฟ้า ถึงได้จากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ระหว่างทางกลับบ้าน ทั้งสองคนเดินผ่านโรงพยาบาล บังเอิญเห็นฟู่เฉินและสวีจือหรูกำลังเดินเล่นอยู่ที่โถงทางเดินถึงแม้ใบหน้าของฟู่เฉินจะยังคงซีดอยู่บ้าง แต่สภาพจิตใจก็ดีขึ้นมากแล้ว สวีจือหรูซบอยู่ข้างกายเขา ทั้งสองคนดูใกล้ชิดกันมากหนิงหนานเสว่เห็นภาพนี้ ในใจก็รู้สึกสับสนปนเปไปหมดเธอไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่ จะเศร้า หรือจะปลงตกเจียงเหยียนเชินสังเกตเห็นความผิดปกติของหนิงหนานเสว่ เขากำมือของเธอแน่นขึ้นฟู่เฉินก็เห็นหนิงหนานเสว่และเจียงเหยียนเชินเช่นกัน เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ในใจก็พลันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลเขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้ร

สวีจือหรูยืนอยู่ที่ประตู มองดูท่าทางเมามายของฟู่เฉิน ในแววตามีประกายความไม่พอใจแวบผ่าน แต่ก็ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนอย่างรวดเร็ว“อาเฉิน ฉันเองค่ะ” เธอกล่าวเสียงเบา น้ำเสียงนุ่มนวลราวกับสายน้ำในฤดูใบไม้ผลิ “ทำไมคุณดื่มไวน์เยอะขนาดนี้อีกล่ะคะ? คุณหมอไม่ได้บอกเหรอคะว่ากระเพาะของคุณไม่ดี ต้องดื่มให้น้อยลง?”ประกายในดวงตาของฟู่เฉินพลันครึ้มลง เขามองดูสวีจือหรู แล้วหัวเราะเยาะตัวเอง “คุณกลับมาแล้ว”เขาวางแก้วไวน์ลง เดินโซซัดโซเซไปที่หน้าโซฟา แล้วทิ้งตัวลงนั่งสวีจือหรูเดินเข้าไป นั่งลงข้าง ๆ เขา ยื่นมือออกไปอยากจะช่วยนวดขมับให้ “อาเฉิน คุณมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าคะ? บอกฉันได้ไหม?”ฟู่เฉินผลักมือของเธอออก น้ำเสียงแฝงไปด้วยความหงุดหงิด “ผมไม่เป็นไร คุณไม่ต้องมายุ่งกับผม”เขาหลับตาลง พิงโซฟา ทำท่าทางเหมือนไม่อยากให้ใครเข้าใกล้มือของสวีจือหรูค้างอยู่กลางอากาศ รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มฝืนเต็มทีเธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามข่มความโกรธในใจ แล้วพูดอย่างอ่อนโยนต่อไปว่า “อาเฉิน ฉันรู้ว่าช่วงนี้คุณเครียดมาก เรื่องของบริษัทก็เยอะ แต่คุณก็ต้องดูแลสุขภาพด้วยนะคะ”“ผมรู้ คุณไม่ต้องพูดแล้ว”