All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 331 - Chapter 340

หนิงหนานเสว่นั่งอยู่ข้างเตียง ปอกแอปเปิลเบา ๆ บรรยากาศอึมครึมเล็กน้อยทันใดนั้น ประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกผลักเปิดออก คุณนายสวีเดินเข้ามา“คุณนายสวี มาได้ยังไงคะ?” หนิงหนานเสว่รู้สึกแปลกใจ รีบลุกขึ้นมาต้อนรับทันที“ฉันมาเยี่ยมเหยียนเชิน” คุณนายสวีกล่าว สายตาจับจ้องไปที่เจียงเหยียนเชิน “เหยียนเชิน คุณเป็นยังไงบ้าง? บาดเจ็บหนักไหม?”“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับคุณนายสวี ผมไม่เป็นไร” เจียงเหยียนเชินฝืนยิ้มตอบกลับไป“จะไม่เป็นไรได้ยังไง บาดเจ็บหนักขนาดนี้” คุณนายสวีถอนหายใจแล้วถาม “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้?”“เหยียนเชิน คุณไปทำให้ใครไม่พอใจหรือเปล่า?” คุณนายสวีถาม น้ำเสียงคล้ายหยั่งเชิง“คุณนายสวี ความจริงพวกเราสงสัยว่า……” เดิมทีหนิงหนานเสว่คิดจะปิดบัง เพราะไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด แต่เจียงเหยียนเชินกลับขัดขึ้นมาก่อน“เราสงสัยว่าเป็นฝีมือของฟู่เฉินครับ” เจียงเหยียนเชินพูดด้วยน้ำเสียงสงบ แต่แววตากลับแน่วแน่อย่างยิ่ง“อะไรนะ?” หนิงหนานเสว่มองเจียงเหยียนเชินด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้“ฟู่เฉินเหรอ?” คุณนายสวีขมวดคิ้ว เหมือนจะแปล

“เหยียนเชิน? เขาทำไม?” สวีจือหรูถาม น้ำเสียงเจือแววสงสัยเล็กน้อย“เขาได้รับบาดเจ็บ และบาดเจ็บหนักด้วย” หนิงหนานเสว่พูด “หมอบอกว่าตอนนี้อาการของเขาไม่ค่อยดีนัก”“อะไรนะ?” สวีจือหรูพูดด้วยสีหน้าตกใจ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ? คราวก่อนที่ฉันไปเยี่ยมเขา เขายังสบายดีอยู่เลย”“เพราะว่ามีคนต้องการทำร้ายเขา” หนิงหนานเสว่พูด “คุณสวี ตั้งแต่คราวก่อนที่เราเจอน้องชายคุณ เหมือนว่าจะไม่ได้เจอกันนานแล้วใช่ไหม?”“คุณพูดเหลวไหลอะไร?” สีหน้าของสวีจือหรูเปลี่ยนไป แต่ยังคงพูดอย่างสงบ “คุณสงสัยว่าเป็นฝีมือของน้องชายฉันเหรอ?”“เขาทำหรือเปล่า คุณน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ” หนิงหนานเสว่พูด “คุณสวี ฉันหวังว่าคุณจะบอกความจริงกับฉัน”“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร” สวีจือหรูพูด “น้องชายฉัน เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้”“จริงเหรอ?” หนิงหนานเสว่ยิ้ม“คุณสวี ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจ เหยียนเชินบาดเจ็บเพราะช่วยฉัน” น้ำเสียงหนิงหนานเสว่แฝงไปด้วยความเย็นชา “ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตอนนี้ฉันอาจจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว”“ประธานหนิง คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?” สายตาของสวีจือหรูไหววูบเล็กน้อย ทำเป็นนิ่งแล้วพูดว่า “หรือคุณสงสัยว่า

น้ำตาของหนิงหนานเสว่ไหลพรั่งพรูราวกับสร้อยไข่มุกที่ขาด ตกกระทบลงบนหน้าอกของฟู่เฉินเม็ดแล้วเม็ดเล่า เผาไหม้หัวใจของเขาเธอกำคอเสื้อของฟู่เฉินไว้แน่นจนเห็นเส้นเลือดบนหลังมืออย่างชัดเจน“ฟู่เฉิน คนสารเลว!”เสียงของหนิงหนานเสว่แหบพร่า เจือแววสะอึกสะอื้นอย่างหนัก ทุกคำเหมือนเค้นออกมาจากลำคอ“ทำไมคุณถึงกล้าพูดถึงสุยสุย? คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงลูก?”“ตอนที่ลูกยังมีชีวิตอยู่ คุณเคยทำหน้าที่พ่อสักวันไหม? คุณเคยสนใจลูกไหม? คุณเคยซื้อของเล่นให้ลูกสักชิ้นไหม? คุณเคยฉลองวันเกิดกับลูกสักครั้งไหม?”หนิงหนาเสว่ไม่อาจระงับอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอร้องไห้พลางทุบหน้าอกของฟู่เฉินอย่างแรง“ปากคุณพูดว่ารักลูก แต่ความรักของคุณอยู่ที่ไหนล่ะ? ความรักของคุณก็คือทิ้งลูกไว้กับฉัน ไม่สนใจไม่ถามไถ่งั้นเหรอ?”“ความรักของคุณก็คือมองลูกถูกโรคภัยไข้เจ็บทรมาน แต่กลับไม่แยแสงั้นเหรอ?”หนิงหนานเสว่ยิ่งพูดยิ่งเดือดดาล เสียงของเธอดังขึ้นเรื่อย ๆ น้ำตาก็ไหลมากขึ้นทุกทีสีหน้าของฟู่เฉินเขียวสลับขาว เขาอยากตอบโต้ แต่กลับพบว่าตัวเองไม่มีอะไรจะพูดหนิงหนานเสว่พูดถูก ตอนที่สุยสุยยังอยู่ เขาไม่ได้ทำหน้าที่ที่พ่อควรทำเลยจริง

ฟู่เฉินอุ้มสวีจือหรูขึ้นไปบนเตียงเบา ๆ สอดมุมผ้าห่มให้เรียบร้อย มองใบหน้ายามหลับที่สงบของเธอ กระแสความอ่อนโยนผุดขึ้นมาในหัวใจเขาก้มตัวลงจุมพิตแผ่วเบาบนหน้าผากของสวีจือหรู และเดินออกจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบในห้องนั่งเล่น แสงไฟสีเหลืองสลัวสาดลงบนพื้น บรรยากาศเงียบสงัดฟู่เฉินเดินไปที่โซฟา นั่งลงอย่างหดหู่ เขาลูบหน้าที่ถูกตบ เจ็บแสบไปหมดเขาหลับตาลง ในห้วงความคิดย้อนนึกถึงคำพูดที่หนิงหนานเสว่พูดเมื่อครู่นี้ แต่ละคำเหมือนมีดคมทิ่มแทงหัวใจของเขา“ทำไมคุณถึงกล้าพูดถึงสุยสุย? คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงลูก?”“ปากคุณพูดว่ารักลูก แต่ความรักของคุณอยู่ที่ไหนล่ะ?”“คุณก็แค่คนสารเลวที่เห็นแก่ตัว! คุณรักแต่ตัวเอง คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร!”คำพูดของหนิงหนานเสว่เหมือนคำสาปที่ไม่อาจปัดออกไปจากห้วงความคิดของเขาเขาเริ่มสงสัยแล้วว่าตัวเองรู้จักหนิงหนานเสว่ดีพอจริง ๆ หรือเปล่า?ผู้หญิงที่เคยอ่อนโยนและมีเมตตา ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?ตอนแรกเขาเข้าใจเธอผิดจริง ๆ หรือเปล่า?ไม่ เป็นไปไม่ได้!ฟู่เฉินลืมตาโพลง สายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่หนิงหนานเสว่เป็นคนแบบไหน เขารู้ดีกว่าใครเธอคือผ

หนิงหนานเสว่ยืนอยู่หน้าประตูโรงพยาบาล มองเจียงเหยียนเชินถูกพยาบาลเข็นออกมา แม้ว่าสีหน้าเขายังค่อนข้างซีด แต่จิตใจดีขึ้นมากแล้ว“รุ่นพี่ เราไปกันเถอะ” หนิงหนานเสว่เดินเข้ามา รับยาจากมือพยาบาลแล้วพูดเบา ๆ“เสว่เอ๋อร์ นี่เธอ…” เจียงเหยียนเชินมองหนิงหนานเสว่ อยากพูดแต่ก็หยุดเอาไว้“ฉันเช่าบ้านอยู่ใกล้ ๆ บ้านรุ่นพี่จะได้ดูแลรุ่นพี่สะดวก ๆ” หนิงหนานเสว่กล่าวด้วยน้ำเสียงสุขุม“เธอไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ ฉัน…” เจียงเหยียนเชินรู้สึกอบอุ่นในใจ เขาไม่คิดว่าหนิงหนานเสว่จะทำเพื่อเขามากขนาดนี้“รุ่นพี่ ไม่ต้องพูดแล้ว” หนิงหนานเสว่ตัดบทเจียงเหยียนเชิน “รุ่นพี่ได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยฉัน ฉันดูแลรุ่นพี่เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว”หนิงหนานเสว่พูดต่อ “เราไปกันเถอะ”หนิงหนานเสว่เข็นเจียงเหยียนเชินมาถึงบ้านหลังใหม่ที่เธอเพิ่งเช่านี่เป็นบ้านสองห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่น แม้ว่าไม่ใหญ่ แต่เก็บกวาดสะอาดสะอ้านและอบอุ่น“รุ่นพี่ รุ่นพี่พักอยู่ที่นี่ก่อน ถ้าต้องการอะไรก็บอกฉัน” หนิงหนานเสว่พูดพลางช่วยเจียงเหยียนเชินเก็บสัมภาระ“เสว่เอ๋อร์ ขอบคุณนะ”เจียงเหยียนเชินมองหนิงหนานเสว่ที่กำลังวุ่นวาย รู้สึกซาบซึ้ง