All Chapters of The Fine Print of Falling in Love: Chapter 181 - Chapter 190

Halos walang tunog ang paligid maliban sa mahinang iyak na narinig ni Ralph mula sa likod ng warehouse. Agad siyang napalingon, sabay senyas sa mga kasamang operatiba.“Doon,” bulong niya.Habang mabilis nilang nilibot ang sirang kubol, pinilit ni Ralph na panatilihin ang katahimikan sa loob niya, ngunit ang kaba sa dibdib ay bumibigat sa bawat hakbang.Sa isang sulok, sa ilalim ng maruming banig, nakita niya ang maliit na katawan ng isang batang lalaki—walang malay, duguan ang mga sugat sa braso at may pasa sa leeg. Ang maliit na kamay ay nakagapos pa rin.“Anjo…” Nanginginig ang tinig ni Ralph, nanlalamig ang katawan habang lumalapit.Walang sagot. Wala ni isang galaw.Napaluhod si Ralph, agad pinunit ang tali at niyakap ang anak. Nanginginig ang labi niya habang hinahaplos ang ulo ng bata. “Anak… anak ko…”“Sir, we need medevac, now!” sigaw ng isang operatiba sa radyo.Agad isinakay si Anjo sa van, si Ralph ay hawak pa rin ito habang pilit na binubuhay ang kaunting init sa katawan

Sa unang araw na wala na si Anjo, dumaan ang umaga na para bang ayaw sumikat ng araw. Walang ingay ng alarm clock. Walang yabag ng maliliit na paa na karaniwang bumabangga sa kanilang kwarto tuwing madaling araw. Wala ang malikot na tinig ni Anjo na hihila sa kanila para magluto ng pancakes o manood ng cartoons.Wala siya.Nakahiga pa rin si Alexis sa kama, nakatalikod kay Ralph, yakap-yakap ang maliit na kumot ni Anjo — ang paboritong kumot na hindi niya kailanman hinayaang mawala sa tabi niya tuwing gabi.Walang luhang umaagos sa kanyang mata. Pero ang kanyang dibdib ay tila binabayo ng libong kilong pighati na hindi makalabas. Hindi niya maipaliwanag kung mas masakit bang umiyak o ang katotohanang wala na siyang luhang mailuha.Tahimik na bumangon si Ralph. Bumaba siya sa kusina at sinimulang maghanda ng almusal kahit wala siyang gana. Sinimulan niya ang pagbuhos ng kape, pero napatigil siya nang makita ang isang maliit na tasa sa gilid ng lababo — ang mug na may nakasulat na “ Anj

Sa mga sumunod na araw matapos nilang muling maramdaman ang presensya ni Ayesha, unti-unting gumalaw ang oras sa tahanang minsang napako sa lungkot. Hindi ito naging madali. Ang bawat hakbang pabalik sa normal ay punô ng kirot at paalala ng isang munting boses na hindi na nila maririnig muli. Ngunit kahit puno ng sugat ang bawat paghinga, pinilit nina Alexis at Ralph na bumangon — hindi lang para sa sarili, kundi higit sa lahat, para sa anak nilang naiwan. Si Ayesha, sa kanyang murang pag-iisip, ay marunong umunawa. Hindi siya humingi ng malaking eksplanasyon. Hindi niya inusig ang mga magulang kung bakit tila nalimutan siya. Tinanggap niyang hindi siya ang naging sentro ng mundo ng kanyang mommy at daddy. Bata pa siya, pero ramdam niya — mahal siya, oo, pero iba ang pagmamahal na ibinigay nila kay Anjo. At sa pagkawala nito, tila isinama na rin ang buong puso ng kanyang mga magulang. Tuwing gabi, naririnig ni Ayesha ang paghikbi ni Alexis mula sa kabilang silid. Minsan, umuungol s

Sa mga sumunod na linggo matapos ang pagdadalamhati at paghahanap ng hustisya para kay Anjo, natagpuan ni Alexis ang sarili na madalas magbukas ng laptop tuwing gabi. Hindi para magtrabaho o magbasa ng balita—kundi para magbukas ng isang maliit na online forum na dati’y halos hindi niya pinapansin. Doon siya nagsimulang magbahagi ng kwento—hindi bilang sikat na personalidad o asawa ng isang kilalang abogado, kundi bilang isang simpleng ina na nawalan ng anak.Sa una, mahirap. Lahat ng letra sa kanyang mga post ay parang tinutuhog ang puso niya. Ngunit habang tumatagal, napansin ni Alexis na may mga taong sumasagot—mga magulang na dumaan din sa parehong sakit, mga kapatid na nawalan ng minamahal, at maging mga estrangherong marunong makinig. May nagbahagi ng tips kung paano bumangon sa umaga kahit ayaw mo nang bumangon. May nagsabi ng mga simpleng gawain para mapanatili ang alaala ng yumaong mahal nang hindi nababaon sa lungkot.At doon, sa bawat mensaheng iyon, unti-unting nagkaroon n

Kinabukasan, tila may kakaibang hangin sa loob ng bahay. Hindi iyon tahimik tulad ng mga araw na nagdaan mula nang mawala si Anjo—ngayon ay may kung anong alon ng kaba at kilig na gumuguhit sa pagitan nina Ralph at Alexis. Maaga pa lang, narinig na ni Alexis ang mahinang yabag sa may kusina. Karaniwan, tahimik lang si Ralph tuwing umaga, pero ngayon… may naririnig siyang mahina at para bang sinasadyang ingay ng mga tasa at kubyertos.Pagbaba niya mula sa hagdan, bumungad sa kanya si Ralph na nakatalikod, abala sa paghahanda ng agahan. May suot pa itong simpleng gray shirt at pajama, pero para kay Alexis, tila sobra itong maaliwalas tingnan—o baka nga epekto lang ito ng nangyari kahapon.“Good morning,” bati ni Alexis, pilit pinapakalma ang tibok ng puso.Luminga si Ralph, agad siyang sinalubong ng isang ngiting parang wala lang, pero may bahid ng hiya. “Good morning. Um… kumusta ang tulog mo?”“Okay naman,” maiksi niyang sagot, saka dahan-dahang umupo sa mesa. Pero hindi niya maiwasan