บทที่ 5 สัญญา

“คุณกล้าขนของไปไว้คอนโดน้ำได้เลยนะคะ พวกเราสองคนจะแยกออกมาอยู่ด้วยกันตามลำพัง” นิศาชลกำชับชายหนุ่มเสียงเรียบขณะช่วยเขาเก็บลงกล่องพลาสติกพลางๆ เจ้าสัวนธีอนุญาตให้เธอหยุดงานเพื่อมาช่วยกล้าตะวันย้ายบ้าน หน้าที่คนขับรถและคนงานจึงตกเป็นของเธอไปโดยปริยาย

“หืม คุณน้ำบอกเจ้าสัวหรือยังครับ” กล้าตะวันเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย นิศาชลไม่เคยพูดคุยเรื่องนี้กับเขามาก่อน จู่ๆ ก็ตัดสินเองอย่างฉับพลัน

“ยังค่ะ น้ำว่าจะบอกคุณพ่อทีหลัง อีกไม่เกินสองสามวันพวกเราน่าจะได้คุยกัน”

“เจ้าสัวจะยอมง่ายๆ หรือครับ”

“ไม่รู้สิคะ ถ้าไม่อยากถูกจับตามอง คุณกล้าต้องช่วยน้ำโน้มน้าวคุณพ่ออีกแรง” ร่างอวบอัดยิ้มหวานให้ชายหนุ่มตรงหน้า แม้ว่าจะกลัดกลุ้มใจอยู่บ้าง แต่ทางเลือกนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ดีกว่าการปั้นหน้าสร้างความสัมพันธ์หวานหยดย้อย

“ผมขอเหตุผลเพิ่มเติมได้ไหมครับ ทำไมถึงอยากออกมาอยู่ด้วยกันตามลำพัง” กล้าตะวันคาดคั้นหญิงสาว เธอไม่กลัวเขาฉวยโอกาสบ้างเลยหรือ ไม่ว่าจะมองมุมไหน นิศาชลย่อมปลอดภัยกว่าเมื่ออาศัยอยู่ภายในคฤหาสน์กับเจ้าสัวนธี

“น้ำกลัวความคาดหวังจากคุณพ่อค่ะ บางทีความสัมพันธ์ของเราอาจจะก้าวหน้า เลวร้าย หรือไปกันไม่รอด อย่างน้อยก็ได้มีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง ไม่อึดอัดจนเกินไป น้ำยอมแต่งงานเพื่อรักษาชื่อเสียงตระกูลไว้ แต่ไม่อยากถูกใครบงการชีวิตส่วนตัวค่ะ ถึงจะรู้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่หวังดีก็ตาม”

“อืม ผมเห็นด้วยครับ การถูกจับจ้องเรื่องความสัมพันธ์คงไม่ดีสักเท่าไหร่” ร่างสูงเห็นด้วยกับนิศาชล ความรักเป็นเรื่องเหนือจินตนาการ ไม่มีใครสามารถบังคับหรือควบคุมได้ ยิ่งถูกจับคู่มากเท่าไหร่ ความอึดอัดใจจะเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น

“น้ำมีสัญญาอยากให้คุณกล้าลองอ่านดูค่ะ สัญญาฉบับนี้เป็นความต้องการส่วนตัวของน้ำ ไม่เกี่ยวข้องกับข้อตกลงระหว่างคุณและคุณพ่อแต่อย่างใด หรือหากไม่พอใจพวกเราสามารถเพิ่มเติมเงื่อนไขลงไปได้ค่ะ”

“นั่งคุยกันบนโซฟาดีไหมครับ เดี๋ยวผมไปหยิบน้ำมาให้ คุณน้ำใช้แรงงานไปเยอะเลย” กล้าตะวันรู้สึกขบขันไม่น้อยเมื่อเห็นท่าทีจริงจังเป็นการเป็นงาน นิศาชลยืนพูดคุยกับเขาโดยไม่มีอาการเหนื่อยล้าสักนิด

“ฮ่าๆๆ ขอบคุณค่ะ” ร่างอวบหัวเราะร่าเมื่อได้สติกลับมาอีกครั้ง ความอึด ถึก ทน ตามพันธุกรรม ทำให้เธอดูแตกต่างจากหญิงสาวทั่วไป

กล้าตะวันเลื่อนสายตาอ่านข้อความในกระดาษแผ่นบางอย่างละเอียด โดยมีนิศาชลคอยชำเลืองมองเป็นบางครั้ง ความต้องการหลักในสัญญามีเพียงสามข้อเท่านั้น หญิงสาวร่างอวบแจกแจงเงื่อนไขทุก อย่างเอาไว้ชัดเจน

ข้อ 1. ระหว่างแต่งงานต้องไม่มีเรื่องมือที่สามหรือการนอกใจ หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีความรักต้องจัดการหย่าขาดจากอีกฝ่ายทันที เมื่อมีการฝ่าฝืนจะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย เนื่องจากเรื่องนี้ส่งผล กระทบต่อชื่อเสียงทางสังคมและผลประโยชน์ทางธุรกิจเป็นส่วนใหญ่

ข้อ 2. ไม่รุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของกันและกัน ระหว่างพักอาศัยภายในคอนโดแต่ละฝ่ายจะมีห้องนอนส่วนตัวสงวนไว้เฉพาะบุคคลเท่านั้น หากไม่ได้รับอนุญาตจะไม่สามารถรุกล้ำเข้าไปได้

ข้อ 3. ไม่สัมผัสร่างกายอีกฝ่ายเกินความจำเป็น กรณีต้องออกงานสังคมร่วมกัน สามารถสัมผัสร่างกายได้ตามความเหมาะสม แต่หากอยู่ในสถานการณ์ทั่วไปควรหลีกเลี่ยงการสัมผัสร่างกายแบบใกล้ชิดหรือสนิทสนม

“ผมอยากเพิ่มเงื่อนไขเล็กๆ น้อยๆ ครับ” หลังจากทบทวนข้อบังคับเสร็จสิ้น กล้าตะวันจึงเอ่ยปากต่อรองกับนิศาชลอย่างตรงไปตรงมา เขาคิดว่าเงื่อนไขบางประการอาจทำให้เกิดปัญหาในภายหลัง

“ได้ค่ะ คุณกล้าต้องการอะไร”

“อยากเพิ่มเงื่อนไขตรงข้อสามครับ หากอยู่ในสถานการณ์ทั่วไปควรหลีกเลี่ยงการสัมผัสร่างกายแบบใกล้ชิดหรือสนิทสนม ยกเว้นทั้งสองคนเป็นฝ่ายเต็มใจ”

“หืม อะ เอาจริงหรือคะ” นิศาชลแหงนหน้ามองชายหนุ่มทันที คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมา

“จริงสิครับ คุณน้ำบอกเองไม่ใช่หรือว่าความสัมพันธ์เป็นเรื่องซับซ้อน เผื่อวันหนึ่งพวกเราเกิดตกหลุมรักกัน จะได้ไม่เป็นการฝ่าฝืนสัญญา อีกอย่างถ้าผมกลายเป็นลูกเขยตระกูลปัทมพิสุทธิ์ขึ้นมาจริงๆ พวกเราจะได้ไม่ต้องมานั่งแก้ไขข้อตกลงให้ยุ่งยาก” กล้าตะวันยักคิ้วหลิ่วตาพลางส่งยิ้มหวานกลับมาจนคนมองต้องหันหน้าหนีเพราะรู้สึกเขินอาย

“อืมมม น้ำต้องมองคุณกล้าใหม่แล้วหล่ะค่ะ แพรวพราวไม่ธรรมดาเลย ได้ยินว่าคุณกล้ามีน้องชายสองคนไม่ใช่หรอคะ ทำไมไม่เห็นพวกเขาออกมาเลย หรือไม่ชอบคนแปลกหน้า” ร่างอวบเฉไฉเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพราะเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง กล้าตะวันมีเสน่ห์ชวนมองอย่างไม่อาจละสายตาได้

“น้องชายคนรองพักอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยครับ ส่วนน้องชายคนเล็กเรียนโรงเรียนประจำ นานๆ จะกลับมาที”

“อ่า น้ำก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคุณกล้าเกินไปหรือเปล่า”

“ไม่ครับ พวกเราสมควรทำความรู้จักกันมากกว่านี้ด้วยซ้ำ จะได้ไม่เป็นอุปสรรคต่อการใช้ชีวิตร่วมกัน” ร่างสูงยิ้มบางออกมาด้วยความเอ็นดู นิศาชลพยายามชวนเขาพูดคุยเพื่อให้รู้สึกผ่อนคลาย แต่กระนั้นก็ยังมีความเกรงใจอยู่มาก

“อืม มีเหตุผลดีค่ะ เริ่มจากข้อมูลพื้นฐานเลยไหม อย่างเช่น ชอบกินอะไร ชอบทำอะไร ชอบไปเที่ยวที่ไหน ไม่ชอบอะไรบ้าง” ร่างอวบตาเป็นประกายทันที เมื่อมีเวลาพูดคุยเรื่องความชอบส่วนตัวกับใครบางคน ชีวิตการเป็นลูกสาวคนเดียวทำให้เธอรู้สึกเหงาบางครั้ง แต่ทุกอย่างก็ถูกมองข้ามไปเมื่อเธอเริ่มมีเพื่อนวัยเรียนหลายคน ช่วงนั้นชีวิตสดใสมาก กระทั่งกลับเข้าสู่วัยทำงาน เพื่อนแต่ละคนต่างแยกย้ายกันไป บางส่วนก็แต่งงานมีครอบครัวสุขสันต์ ส่วนเธอได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน เวลาว่างไปเที่ยวพักผ่อนแทบไม่มี

“ครับ ผมชอบกินแกงเขียวหวานไก่ พะโล้ ปลาสามรส เวลาว่างชอบศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการลงทุน การทำธุรกิจ และความรู้ด้านวิศวกรรมใหม่ๆ ชอบเที่ยวแถวภาคเหนือเพราะธรรมชาติสวยงาม สิ่งที่ไม่ชอบคือการดูถูกเหยียดหยาม”

“ฟังดูเป็นคนจริงจังกับชีวิตนะคะ ส่วนน้ำชอบกินชาบู หมูกระทะ ส้มตำรสเด็ด เวลาว่างชอบดูงานตกแต่งภายใน อ่านการ์ตูน อ่านนิยาย ดูซีรี่ย์ อ่อ ฝึกทำขนมด้วยนะคะ น้ำชอบไปเที่ยวแถวภาคเหนือเหมือนกัน ชอบบรรยากาศ ชอบความเงียบสงบ ห่างไกลจากความวุ่นวายดี สิ่งที่ไม่ชอบสุดๆ คือเวลาตัวเองอ่อนแอแล้วทำอะไรไม่ได้ จะว่าไปพวกเราแตกต่างกันพอสมควรเลยนะคะ”

“ไม่คิดเลยนะครับว่าคุณน้ำจะชอบอะไรบ้านๆ แบบนี้” กล้าตะวันเลิกคิ้วมองร่างอวบด้วยความประหลาดใจ เขานึกว่าเธอเป็นคุณหนูรักสวยรักงาม พูดจาไพเราะ หัวอ่อนเชื่อคนง่าย แต่กลับไม่ใช่ตามที่คิดเลย

“บ้านๆ นี่แหละค่ะเด็ดสุด น้ำคลุกคลีอยู่กับคนงานบ่อยตอนคุณพ่อกำลังสร้างตัวใหม่ๆ เลยติดนิสัยธรรมดาบ้านๆ มาค่ะ” นิศาชลยิ้มกว้างหน้าบาน เธอภูมิใจในตัวคุณพ่อเวลาทำงานมาก รวมถึงพนักงานทุกคนในบริษัท พวกเขาฝ่าฟันอุปสรรคมานับไม่ถ้วนกว่าจะมีวันนี้

“ผมไม่เคยเห็นลูกคนรวยที่ไหนติดดินเท่าคุณมาก่อนเลย”

“น้ำเป็นของแปลกไงคะ ลิมิเต็ดอิดิชั่นนะบอกเลย ใครได้แต่งงานด้วยสบายไปทั้งชาติ ฮ่าๆๆๆ” ร่าง อวบหัวเราะตัวงออย่างขบขัน เธอถูกพนักงานแซวเรื่องนี้บ่อยมากจนกลายเป็นเรื่องเฮฮาประจำวัน

“งั้นผมคงสบายไปตลอดชีวิตแล้วหล่ะครับ” กล้าตะวันเอ่ยแซวยิ้มๆ นิศาชลเป็นผู้หญิงอารมณ์ดี ไม่ถือตัว เธอเข้ากับคนง่าย ไม่อ่อนแอแต่ก็ไม่แข็งกระด้าง เขารู้สึกสบายใจทุกครั้งเวลาพูดคุยด้วย

“อะ เอิ่ม นะ น้ำว่าจะลงไปซื้อเครื่องดื่มข้างล่าง พอดีรู้สึกว่าร่างกายขาดน้ำตาลขึ้นมากะทันหัน คุณกล้าอยากได้อะไรเพิ่มไหมคะ” ร่างอวบลนลานเมื่อสายตาเผลอจดจ้องรอยยิ้มหวานของชายหนุ่มข้างกาย เธอรู้สึกว่าหัวใจกำลังสั่นไหวเพราะรอยยิ้มนั่น ต้องหาทางหลบเลี่ยงไปยังพื้นที่ปลอดภัย

“อะไรก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเก็บของรอ” ร่างสูงยิ้มหวานไม่ลดละ เขารู้สึกสนุกสนานมากเวลาได้กลั่นแกล้งนิศาชล เธอเขินอายตัวม้วนราวกับกิ้งกืออย่างไรอย่างนั้น

หลังจากปลีกตัวออกมาได้ นิศาชลก็ถอนหายใจยืดยาวด้วยความโล่งอก เกือบหัวใจวายเพราะรอยยิ้มหวานๆ ของผู้ชายแล้วไหมหล่ะ อยากตบกบาลตัวเองเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเขินอายอะไรนักหนา การแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้นมาเพราะผลประโยชน์ทั้งนั้น เมื่อถึงเวลาก็ต้องแยกจากกันอยู่ดี เธอไม่ควรรู้สึกลึกซึ้งกับเขามากไปกว่านี้ กล้าตะวันทั้งรูปหล่อ นิสัยดี หน้าที่การงานมั่งคง เป็นที่หมายปองของหญิงสาวมากหน้าหลายตา เขาจะมาสนใจเธอได้อย่างไร ความรู้สึกเมื่อกี้อาจเป็นความตื่นเต้นเวลาเจอชายหนุ่มรูปหล่อเหมือนหญิงสาวธรรมดา เธอเพิ่งอกหักมาไม่กี่วัน จะเริ่มต้นความสัมพันธ์โดยที่บาดแผลยังเหวอะหวะเห็นทีคงไม่ไหว

“เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้วยัยน้ำ หยุดๆๆๆ” นิศาชลสะบัดหัวไล่ความคิดครอบจักรวาลออกไป เธอมีเวลามานั่งขบคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วยหรือ บ้าบอชะมัด

ร่างอวบเร่งฝีเท้าเข้าไปในร้านสะดวกซื้อทันทีเพื่อทำให้ตัวเองวุ่นวาย ฝ่ามือขาวนวลเอื้อมไปหยิบของกินหลายอย่างโดยไม่สนใจราคา ไม่ว่าจะเป็นขนมกรุบกรอบ นม หรือน้ำผลไม้ นิศาชลกวาดใส่ตะกร้าจนเต็ม แต่แล้วก็นึกบางอย่างขึ้นได้

“อ้าว ลืมถามคุณกล้าว่าชอบดื่มอะไร” นิศาชลเบะปากให้กับความขี้ลืมของตัวเองอย่างเอือมระอา เธอพยายามหาวิธีแก้ไขแล้วแต่แก้ไม่หายสักที

“อืม เอาน้ำส้มไปเผื่อละกัน น่าจะถูกปากทุกเพศทุกวัย” ร่างอวบขมวดคิ้วไตร่ตรองเนิ่นนาน จากนั้นจึงตัดสินใจคว้าน้ำส้มบนชั้นวางลงในตะกร้า

นิศาชลหอบหิ้วของกินพะรุงพะรังขึ้นลิฟต์อย่างสบายอารมณ์ เธอวางแผนว่าจะดูซีรี่ย์ต่ออีกสักสองสามตอนรอกล้าตะวัน ประวิงเวลาจนถึงตอนพลบค่ำค่อยเดินทางกลับบ้านหลังใหญ่ ขี้เกียจตอบคำถามมากมายของผู้เป็นบิดามารดา

“คุณน้ำซื้ออะไรมาเยอะแยะครับ” ร่างสูงตะลึงงันเมื่อเห็นปริมาณของกินในมือหญิงสาว

“เครื่องดื่มกับขนมขบเคี้ยวค่ะ น้ำว่าจะดูซีรี่ย์สักหน่อย คุณกล้าเก็บของต่อได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ” นิศาชลยิ้มแหยเบาๆ เนื่องจากสัมภาระด้านนอกของเขาถูกเก็บกวาดหมดแล้ว เหลือเพียงพื้นที่ภายในห้องนอนเท่านั้น เธอไม่อยากเข้าไปยุ่มย่ามวุ่นวาย