All Chapters of My destiny ร่างนี้ของใคร: Chapter 131 - Chapter 140

ชมชีวันปรี่เข้าไปยังตำหนักรับแขกบ้านแขกเมืองเมื่อรู้ว่าตอนนี้สินธุธาราและบุหลันมัจฉามารอพบตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว“ท่านพ่อ ท่านแม่” เงือกสาวค้อมหัวคำนับทั้งสองก่อนจะเข้าไปนั่งสนทนาตรงหน้า“สบายดีฤาเจ้า” สินธุธาราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ด้วยเห็นเงือกสาวตรงหน้าก็คลายคิดถึงบุตรีของตนได้มาก“ข้าสบายดีเจ้าค่ะ มนตรามัจฉาก็สบายดีนะเจ้าคะ”“พวกข้ารับรู้แล้ว”“อย่างไรเจ้าคะ”“ผ่านหัวใจสมุทร ข้าเองก็เพิ่งจักรู้ว่าเหล่าเงือกของเราสามารถสื่อสารกันได้ผ่านหัวใจสมุทร พวกข้าจึงมิกังวลมากมายนักเมื่อมนตรามัจฉาต้องไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ยิ่งรู้ว่าตอนนี้นางมีความสุขดีนักก็ยิ่งสบายใจ”“ดีเหมือนกันเจ้าค่ะ ข้าเองก็จักได้ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบครอบครัวของข้าได้”“ที่พวกข้ามาที่นี่ก็เพราะอยากจะมาบอกเรื่องนี้กับเจ้า แลอยากรู้ว่าเจ้าสุขสบายดีฤาไม่ ด้วยข้านั้นเห็นเจ้าเสมือนบุตรีของพวกข้าเช่นกัน” บุหลันมัจฉาเอ่ยจบก็ยกมือโอบพวงแก้มของเงือกสาวเอาไว้“ขอบคุณนะเจ้าคะ ท่านพ่อท่านแม่รู้ฤาไม่ว่าตอนนี้ท่านวารัตน์คีรีได้ออกจากที่คุมขังแล้วนะเจ้าคะ”“ข้ารู้จากชลามัจฉาแล้ว แลรู้ด้วยว่าชลามัจฉาแลวารัตน์คีรีหน้าต

“ข้ามาอยู่ที่นี่หลายเพลาแล้ว ผู้ที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นมิตรกับข้าแลดีกับข้ามากมาย เว้นเสียแต่ผู้ที่กำลังจักได้ชื่อว่าเป็นสวามีของข้าเท่านั้น” อัญญาภานารีรับผ้าแพรจากนางรับใช้มาห่มกายเพื่อบรรเทาความเย็นจากถ้ำเหมันต์ที่เป็นถ้ำคุมขัง มาอยู่ที่เผ่าพยัคฆาไม่ถึงขวบเดือนเธอก็ต้องโทษจากเพลิงพันจักรจนถูกคุมขังแทบจะวันเว้นวันเพียงแค่เธอไม่อ่อนหวานและอ่อนข้อให้กับองค์ราชาของเผ่าจอมเผด็จการก็ถูกสั่งขังโดยง่าย จะไม่ให้เธอคิดได้อย่างไรว่าเพลิงพันจักรอยากได้เธอเป็นชายาเพราะต้องการแก้แค้นที่แม่ของเธอไม่ยอมรับรักในอดีต จะว่าไปก็เป็นเธอที่โง่เองที่เอ่ยปากท้าทายเสือเลือดร้อนโดยที่ไม่คิดหน้าคิดหลังจึงต้องได้รับกรรมจากการไม่คิดไตร่ตรองก่อนจะพูดเช่นนี้ชาวเมืองพยัคฆาหลายผู้ดีกับเธอมากเพราะรู้ว่าเป็นบุตรีของอชินีพารา อีกทั้งยังเติบโตในเมืองของพญาครุฑและไม่นานก็จะได้ชื่อว่าเป็นพระชายาของเจ้าเมือง มีเพียงเพลิงพันจักรเท่านั้นที่คอยหาเรื่องรังแกเธอไม่เว้นว่าง ทว่าถึงจะเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่คิดจะยอมอ่อนข้อต่อเขาง่ายๆ ขังเธอได้ก็ขังไป เธออยู่ไม่ได้ก็มีเพียงแค่ตายเท่านั้น“ข้ามิเคยเห็นท่านเพลิงพันจักรร้ายได้เท่านี้เจ

อังกาบได้พาอัญญาภานารีมาเข้าเฝ้าพญาครุพราชตั้งแต่หัวรุ่งของวัน เมื่ออังกาบได้แจ้งถึงประสงค์ของการมาที่นี่พญาครุฑราชและพระชายาต่างก็มีสีหน้าไม่สู้ดี ด้วยรู้สึกว่าลูกตนกำลังถูกหยามเกียรติ“เหตุใดพวกข้าจึงมิรู้ก่อน นางถือว่าเป็นบุตรของข้า ใยมิมาสู่ขอเป็นทางการแล้วค่อยพานางกลับไปยังเมืองของเจ้า” พญาทศยันต์แผดเสียงดังสนั่นโถงประชุมใหญ่ ทำเอาผู้ที่อยู่ตรงหน้าและเหล่าองครักษ์ต่างก็สะดุ้งตกใจไปตามๆ กัน“เป็นความผิดของข้าที่มิสั่งสอนลูกให้ดี ละเลยจารีต ข้าขอรับผิดนี้เพียงผู้เดียวเจ้าค่ะ” อังกาบออกหน้ารับแทนลูกของตน ไม่ว่าเธอจะรู้ว่าลูกนั้นผิด ทว่าก็ไม่อยากให้ผู้ใดมองลูกตนไม่ดี“ท่านป้ามิได้ผิดอันใดเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านป้าเพิ่งออกจากการจำศีลแล้วเพิ่งมารับรู้เรื่องราวแล้วจึงมาสู่ขอข้าอย่างเป็นทางการเจ้าค่ะ” อัญญาภานารีทนไม่ได้ที่ต้องเห็นผู้บริสุทธิ์จะต้องถูกตำหนิ เพราะเหตุทั้งหมดว่ากันแล้วก็เกิดจากตัวของเธอเอง“แสดงว่าเจ้าเต็มใจที่จักตามเพลิงพันจักรกลับบ้านกลับเมืองก่อนเช่นนั้นฤา สิ่งที่แม่เจ้าได้พร่ำสอนถึงการรักนวลสงวนตัวเจ้าลืมไปแล้วฤา เสืออาวุโสผู้นั้นอายุมากกว่าเจ้าหลายปีนัก แม้นจักได้ชื่อว่าม

อัญญาภานารีอยู่ในที่ประจำที่เป็นที่พักผ่อนตั้งแต่วัยเยาว์ ที่นี่เป็นสถานที่รายล้อมไปด้วยลำธารและต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาครอบคลุมเป็นวงกว้าง มีดอกและผลเป็นสีชมพูอ่อน ทั้งรอบต้นยังมีเหล่าผีเสื้อหลากสีตัวเล็กบินไปมาสร้างความเพลินตาได้เป็นย่างดีอัญญาภานารีนั่งอยู่บนชิงช้าที่ผูกกับกิ่งต้นไม้ใหญ่เอาเท้าระไปกับสายน้ำ สายตาของเธอมองจ้องไปยังเหล่าผีเสื้อเพื่อผ่อนคลายความขุ่นมัวในใจ“ไอ้ครุฑนั่นมันชอบเจ้าฤา”นกยักษ์สาวเริ่มขมวดคิ้วมุ่นเมือจู่ๆ เสียงที่ไม่อยากได้ยินที่สุดก็ได้ดังขึ้นจากด้านหลัง เธอหันไปมองค้อนเพลิงพันจักรเพราะคำพูดที่ออกมาจากปากของเขาเป็นคำที่หยาบคาย“หยาบคายกับข้าผู้เดียวก็พอเจ้าค่ะ อย่าหยาบคายไปถึงผู้อื่น ข้ามิอยากให้ผู้ใดมาว่าท่านแม่ของท่านว่ามิสั่งสอนลูกเจ้าค่ะ”“ฝีปากของเข้านี่หนา มันน่าจูบให้ปากเปื่อยนัก”อัญญาภานารีลงจากชิงช้าจากนั้นก็สวมรองเท้าแล้วเดินเข้าไปประจันหน้ากับเสืออาวุโส “จักพูดสิ่งใดก็พูดไปเถิดเจ้าค่ะ แม้นท่านจักจูบข้าให้ปากเปื่อยข้าก็มิกลัว แลไม่สะท้านฤารู้สึกใดๆ ทั้งนั้นเจ้าค่ะ”“แล้วเหตุใดเมื่อคืนนี้ตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำเล่า”อัญญาภานารีไม่ได้ตอบสิ่งใด

“งามเหลือเกิน” อังกาบชื่นชมอัญญาภานารีขณะแต่งตัวให้นกยักษ์สาวที่หน้าคันฉ่องบานใหญ่ อาภรณ์แขนกุดกระโปรงยาวระไปกับพื้นสีขาวปักไหมทองขอบชุดนั้นช่างเข้ากับอัญญาภานารียิ่งนัก ยิ่งนกยักษ์สาวได้แต่งแต้มสีสันบนหน้าอ่อนๆ ทั้งปล่อยผมสยายยิ่งทำให้ใบหน้าอันสะสวยน่าดึงดูดมากยิ่งขึ้น“ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้าต้องออกไปรับแขกเหรื่อเมื่อใดเจ้าคะ”“เจ้ามิต้องต้อนรับด้วยตนเอง ท่านพ่อแลท่านแม่ของเจ้ารับหน้าอยู่ก่อนแล้ว ยังมีปักษิณสิงขรแลมนตรามัจฉามาด้วยหนา”“พวกเขามากันแล้วฤาเจ้าคะ”“ได้กึ่งชั่วยามแล้ว”“ข้าอยากไปหาพวกท่าน”“ให้พิธีถวายสัตย์ครองคู่สำเร็จเสร็จสิ้นแลเข้าหอเสียก่อน จากนั้นเจ้าจักอยากไปพบผู้ใดย่อมได้”“เจ้าค่ะ” อัญญาภานารีมองจ้องไปยังกระจกบานใหญ่อีกครา ได้ยินคำว่าเข้าหอทีไรหัวใจนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะทุกที แต่ในเมื่อเธอเลือกที่จะเดินทางนี้เองไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็ต้องรับมือให้ได้ อัญญาภานารีฝืนยิ้มให้กับตัวเองที่หน้ากระจก เธอต้องจดจำรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้เพราะไม่อยากให้ครอบครัวต้องเป็นกังวลใจมากนัก เธอจะไม่ทำให้พวกเขาเหล่านั้นเห็นว่าเธอกำลังมีความทุกข์เด็ดขาดในสวรรค์ชั้นกลางตอนนี้เต็มไปด้วยแขกเหร