All Chapters of My destiny ร่างนี้ของใคร: Chapter 111 - Chapter 120

อัคคีรีบวิ่งเข้าไปหามนตรามัจฉาหน้าตาตื่น ดีใจจนแทบจะพูดอะไรไม่ออก เห็นหน้าภรรยาสาวได้ก็ปรี่เข้าไปสวมกอดในทันที“เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน”ชมชีวันเริ่มผะอืดผะอมอีกรอบเมื่อสามีตัวเองเข้ามาใกล้ วายุที่เห็นเช่นนั้นรู้ได้เลยว่าพี่สะใภ้ตนอาจจะเป็นลมไปอีกรอบจึงรีบดึงตัวอัคคีให้ห่างออกมา“อะไรของแก”“ชมพูจะอาเจียนแล้วก็เป็นลมถ้าพี่อยู่ใกล้”“อะไรนะ!”“หมอบอกว่าอาการเหม็นสามี อาจเป็นส่วนหนึ่งของอาการแพ้ท้องค่ะ” มนตรามัจฉาอ้อมแอ้มพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก เธอเองก็ตกใจเหมือนกันหลังจากที่หมอวินิจฉัยอาการของเธอ“แล้ว แล้วแบบนี้เราก็ใกล้กันไม่ได้น่ะสิ” อัคคีคอแข็งขึ้นมากะทันหัน “นานเท่าไรรู้ไหมยุ” เขาหันมาถามน้องชายตนเสียงดัง“อาจจะเป็นช่วงไตรมาสแรกครับ” อันที่จริงที่เขาทราบมันมีเคสที่ภรรยาเหม็นสามีจนกระทั่งลูกคลอดเลยก็มี ทว้าเขาก็ไม่อยากพูดให้พี่ชายตนใจเสีย“แล้วฉันต้องทำยังไง”“ช่วงนี้ก็ห่างๆ กันสักระยะสองเมตรก็น่าจะได้ครับ”อัคคียืนเท้าเอวถอนหายใจหน้าห่อเหี่ยว จากที่จะได้นอนกอดภรรยาพร้อมลูกทุกคืน กลับเป็นต้องเว้นระยะห่างทั้งที่ไม่อยากห่าง ทำไมภรรยาของเขาต้องมีอาการแพ้ท้องเช่นนี้ด้วยนินันท์เห็นหน้า

ร่วมสองอาทิตย์แล้วที่นินันท์กลับมาพักฟื้นที่บ้านของอัคคี แม้นตอนนี้หมอยังสั่งห้ามให้เธอเดินเหินด้วยตัวเอง ทว่าก็นั่งรถเข็นอัตโนมัติไปทั่วบ้าน ไม่ว่าลูกสะใภ้ของเธอจะอยู่ที่ไหนเธอก็ตามไปที่นั่นเพราะห่วงว่าหลานจะเป็นอันตรายหากลูกสะใภ้เธอทำอะไรไม่ระวัง หรือแม้กระทั่งการเลือกซื้ออาหารก็ต้องสั่งจากร้านที่ปลอดสารพิษน่าเชื่อถือ แพงแค่ไหนเธอก็ยอมจ่าย จนตอนนี้ลูกสะใภ้ของเธอแทบจะไม่ต้องหยิบจับอะไรเองแล้วเย็นนี้มนตรามัจฉาให้อิ่มขับรถพาเธอและนินันท์มานั่งเล่นที่สวนสาธารณะไม่ไกลจากตัวบ้าน ด้วยเห็นว่าขลุกอยู่แต่ที่บ้านกันพักใหญ่แล้วเลยอยากออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอกกับธรรมชาติสวยงามบ้างทั้งสามเข้ามาในสวนสาธารณะจนมาถึงริมบึงน้ำใหญ่ มนตรามัจฉาเลือกที่จะปูเสื่อนั่งที่นี่เพราะอากาศเย็นสบาย“คุณแม่กับป้าอิ่มรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำก่อนค่ะ”“จ้ะ เดินดีๆ ล่ะ” นินันท์พยักหน้าอนุญาตลูกสะใภ้ ทว่าก็มองตามเธอทุกฝีก้าวเพราะเป็นห่วงกลัวว่าลูกสะใภ้จะไปเดินสะดุดล้มหรือถูกคนที่มาออกกำลังกายวิ่งชนเข้า“ฉันจะตามไปดีไหมอิ่ม”&

นินันท์ตื่นขึ้นมาได้ก็ให้อิ่มพาไปยังโรงพยาบาลในทันที ข้าวปลาอาหารเช้าที่อิ่มเตรียมเอาไว้ไม่ได้ตกถึงท้องเจ้านายแม้แต่นิดเดียว ด้วยนินันท์อยากจะไปเห็นกับตาว่าตอนนี้ลูกสะใภ้ของเธอปลอดภัยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงร้อยเปอร์เซ็นต์ตอนนี้นินันท์อยากจะเดินเหินให้ได้ด้วยตัวเองเสียจริง เพราะรถเข็นอัตโนมัติที่เธอนั่ง ความเร็วมันไม่ได้ดั่งใจเธอเอาเสียเลย“อย่าใจร้อนสิคะคุณนันท์ อีกเดี๋ยวก็ถึงห้องคุณชมพูแล้วค่ะ” ตอนนี้อิ่มแทบจะวิ่งตามนินันท์ก็ว่าได้นินันท์ไม่ได้คิดจะหันมาตอบอะไรคนสนิท เธอถึงหน้าห้องลูกสะใภ้ได้ก็รีบผลักประตูเข้าไปด้วยตัวเองโดยที่ไม่รออิ่ม เข้าไปถึงก็เห็นชื่นชีวาเฝ้าไข้ชมชีวันอยู่ก่อนแล้ง“ชมพูเป็นยังไงบ้าง”“สวัสดีค่ะคุณนันท์” เภสัชสาวยกมือไหว้คนทั้งสองที่เพิ่งมาใหม่ ตกใจไม่น้อยที่เห็นนินันท์กับอิ่มที่นี่แต่เช้าตรู่“ชมพูยังไม่ตื่นเหรอ” เห็นว่าลูกสะใภ้ยังหลับไม่ได้สติน้ำเสียงของนินันท์ก็เริ่มอ่อนลง“ยังค่ะ เพิ่งหลับไปอีกรอบเมื่อกี้นี้เองค่ะ”“มาคุยกับฉันทางนี้หน่อย

ชมชีวันนั่งเท้าแขนอยู่ริมหน้าต่าง ทอดสายตาไปยังรอบๆ ตำหนักใหญ่โตโอ่อ่าเหลืองอร่ามเต็มไปด้วยทองคำในเมืองยักษ์ด้วยแววตาเศร้าหมอง เธอมาถึงที่นี่พร้อมกับทุกผู้ได้สามวันแล้ว คราแรกที่มาเยือนยังเมืองแห่งนี้เธอตื่นเต้นและตกใจไม่น้อยเพราะหน้าประตูเมืองมียักษ์ตัวใหญ่ยืนเฝ้าประตู ทว่าเมื่อรู้ว่าเป็นคณะเดินทางของปักษิณสิงขรเหล่ายักษ์พวกนั้นก็เปิดทางให้โดยง่ายเธอคิดว่าในบ้านเมืองยักษ์จะเต็มไปด้วยยักษ์ตัวโตที่มีเขี้ยวน่ากลัวเช่นที่เคยดูในละคร ทว่าเมื่อเข้ามาก็เห็นเพียงแค่เหล่ายักษ์ที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้ต่างจากพวกเธอแม้แต่น้อย ทว่าที่น่าตื่นตาก็เห็นจะเป็นบ้านเมืองที่สร้างด้วยทองคำเป็นเสียส่วนใหญ่ อีกทั้งยังใหญ่โตเสียจนมองไปสุดลูกหูลูกตาก็ยังมองไม่ทั่วเมืองพญายักษ์การเวกให้พวกเธอได้เข้าเฝ้ากันโดยง่าย อีกทั้งงานที่เธอคิดว่ายากในการตามหาศิลาชีวิตยังไม่ยากอย่างที่เธอคิด เพราะตอนนี้ศิลาชีวิตของเผ่าสิงห์สุระได้อยู่ในมือของท่านพญายักษ์ ทว่าก็ยังไม่ยอมบอกว่าโจรที่ขโมยศิลาชีวิตนั้นคือผู้ใด ได้แค่เพียงให้ข้อแม้ว่าหากเขาจะคืนศิลาชีวิตของเผ่าสิงห์สุระ จะต้องเจรจากับปักษิณสิงขรเพียงลำพังเท่านั้นอย่างไรเสียตอ

“บ้าเอ้ย ปีศาจตัวไหนวะ แม่งทำหมาลอบกัด ออกมาสิโว้ย ฟิวส์ขาดแล้วนะเนี่ย” ชมชีวันโวยวายเสียงหลงเมื่อถูกเถาวัลย์พันรอบตัวห้อยต่องแต่งอยู่บนแนวหน้าผาเหมือนกับอสูรนิลดำและสุมารีเทวี“พูดจาประหลาดอีกแล้ว ข้ามิเข้าใจที่เจ้าพูด แล้วก็เลิกดิ้น ยิ่งดิ้นเจ้าก็ยิ่งถูกรัดแน่นขึ้นมิรู้ฤา” สุมารีเทวีรู้ว่าโวยวายไปก็ไม่ได้ประโยชน์ ในเมื่อเงือกสาวเป็นผู้คะยั้นคะยอให้อสูรนิลดำเรียกเถาวัลย์เอง เธอหวั่นใจอยู่ก่อนแล้วว่ามันไม่น่าใช่ทางเลือกที่ดี สุดท้ายก็เป็นเช่นที่คิด เท่ากับว่าตอนนี้เหล่าปีศาจในหุบเขารู้แล้วว่ามีผู้แปลกปลอมอยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเจอเรื่องอะไรอีก“ข้ารู้ แต่อยากจะชกหน้าไอ้ปีศาจบ้าสักยี่สิบหมัด แน่จริงออกมาตัวต่อตัวกันดิวะ” ถึงจะถูกปราม ทว่าตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาขัดขวางการระบายโทสะของเงือกสาวได้“เจ้าเลิกโวยวายเสียที เดี๋ยวพวกปีศาจมันก็กรูกันเข้ามาเจ้า” นิลดำเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ“ไม่กลัวโว้ย ออกมาเด้”“เฮ้อ...”“ปล่อยให้โวยวายไป นางเหนื่อยเดี๋ยวก็เงียบเอง&rdquo