All Chapters of My destiny ร่างนี้ของใคร: Chapter 121 - Chapter 130

“ฉันก็อดใจเสียไม่ได้อยู่ดี อย่างน้อยก็ให้ฉันเห็นหน้าลูกก่อนก็ยังดี”“แต่คำว่าเราอยู่ในร่างใด ร่างนั้นก็เป็นของเรา เป็นไปได้ไหมว่าเราจะสลับร่างกันตลอดไป”“คุณจะมีความสุขเหรอคะ”“ฉันก็ไม่รู้ แต่ได้เห็นผู้ที่เหมือนพ่อกับแม่ ได้มีมิตรที่ดีก็น่าจะทำให้ฉันมีความสุขได้บ้าง แล้วคุณล่ะ”“ฉันเองก็อยากจะได้เจอท่านพ่อท่านแม่บ้าง แต่ก็อยากอยู่กับคนรัก เราคงต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งใช่ไหม คุณย่าเด่นจันทร์บอกว่า หากเราปรารถนาแรงกล้า เราก็จะได้สิ่งนั้นมา หากฉันอยากอยู่กับคนรัก แต่ได้เจอท่านพ่อท่านแม่บ้าง แค่นั้นก็พอแล้ว”“ทำไม” ระหว่างที่ทั้งสองกำลังสนทนา พื้นที่รายล้อมที่เคยเป็นสีขาวก็แปรเปลี่ยนเป็นตำหนักที่ชมชีวันนั้นคุ้นเคย“ทำไมเรามาอยู่ที่นี่ล่ะ”“นั่นร่างของฉัน ที่นี่เป็นเมืองสิงห์สุระ” ชมชีวันจำได้ดีว่าที่แห่งนี้คือที่ไหน เพราะหอนอนแห่งนี้มีความทรงจำที่ดีมากมายที่เธอมีร่วมกับปักษิณสิงขร ทว่าก็อดที่จะนึกโกรธครุฑหนุ่มขึ้นมาอีกไม่ได้เพราะเขาพาอุทุมพรข

“ย่าเจอกับท่านตรีทศ”“เหรอคะ แสดงว่ายังไม่ถึงเวลาที่ฉันกับมนตรามัจฉาจะสลับร่างกันจริงๆ สินะคะ” ชมชีวันพอจะยิ้มออกได้ เพราะหากตรีทศยังอยู่ก็เท่ากับยังไม่ถึงวาระอันแท้จริงที่เธอและมนตรามัจฉาจะกลับมายังร่างเดิมถาวร แล้วอะไรล่ะที่ทำให้ทุกอย่างไม่ตรงไปตามสิ่งที่เธอรับรู้คราแรก“ใช่จ้ะ แต่ท่านเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นแบบนี้ได้ยังไง”“แล้วมนตรามัจฉาล่ะคะ คุณย่าเจอไหมคะ”นั่นเป็นสิ่งที่อัคคีก็อยากจะเอ่ยถามเช่นเดียวกับชมชีวัน เขาจ้องหน้าหญิงสูงวัยรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ หวังว่าจะได้รับข่าวดีให้หัวใจหายห่อเหี่ยวบ้าง ทว่าสุดท้ายเขาก็ยิ้มไม่ออกเพราะตอนนี้เด่นจันทร์ไม่ได้ให้คำตอบที่เขาต้องการ เธอได้แต่ส่ายหัวเท่านั้น“ย่ารู้แค่ว่าตอนนี้มนตรามัจฉาอยู่ในร่างของตัวเอง ย่าเชื่อว่าตอนนี้มนตรามัจฉากก็อาจจะกำลังหาวิธีกลับมาที่นี่เหมือนกันกับหนูชมพู รอเวลาอีกสักหน่อยนะลูก ทางนี้ย่าเองก็จะหาทางช่วยเหมือนกัน”“มะ ไม่รู้เวลาเหรอครับ” เสียงพูดแผ่วเบาเหมือนออกมาเพียงลมปาก อัคคีน้ำตาคลอไม่เหลือเค้าลางของท่านประธานผู้เด็ดเดี่ยวสักนิดชมชีวันนึกสงสารตัวเองแล้ว เห็นสภาพชายหนุ่มตอนนี้เธอก็นึกสงสารยิ่งกว่า “คุณออกไป

มนตรามัจฉาได้แต่นั่งๆ นอนๆ อยู่ในตำหนักเพราะตอนนี้เธอไม่คุ้นกับเมืองปักษิณพาราแม้แต่น้อย ทว่ายังดีที่ยังมีชลามัจฉาคอยมาดูแลไม่ห่าง ทางด้านปักษิณสิงขรเมื่อรู้ว่าเธอได้กลับเข้ามาในร่างเดิมก็หายเข้าไปทำสมาธิในถ้ำน้ำตกเพื่อไม่ให้ตนฟุ้งซ่าน และกำลังทำใจยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น“ข้ามิรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรเจ้าค่ะ ตอนไปข้าก็มิได้ตั้งตัว พอกลับก็มิได้ตั้งตัวเช่นกัน ฟ้ามิสงสารข้าฤาเจ้าคะ ให้ข้าได้เห็นหน้าลูกของข้าเสียเสี้ยววินาทีก็ยังดี”“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกเยี่ยงไร หากเจ้าเสียใจก็จงระบายความเสียใจออกมาเสียเถิด แต่เจ้าพึงนึกเอาไว้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา หากเจ้าเข้าใจข้อนี้อย่างถ่องแท้ได้ เจ้าจักเดินหน้าต่อไปได้เป็นอย่างดี”“ข้าเสียใจเจ้าค่ะ ข้าคิดถึงเขาเหลือเกินเจ้าค่ะ ข้ายังมิได้บอกลาเขาแม้แต่คำเดียว ฮือ ฮือ ฮือ...”ชลามัจฉากอดปลอบหลานสาว เข้าใจดีว่าการพลัดพรากเป็นเรื่องที่เจ็บปวดหัวใจเพียงใด ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าหลานตนจะทำใจได้ในเร็ววัน ด้วยหากยังแสดงความทุกข์ระทมหัวใจทั้งมนตรามัจฉาและปักษิณสิงขร อาจจะเป็นที่พูดถึงจนทำให้องค์ราชาและราชินีแห่งปักษิณพาราจะสงสัยเอาไ

ปักษิณสิงขรไม่อยากจะมองหน้าผู้ที่เข้ามาหาถึงถ้ำน้ำตก ยิ่งเห็นหน้ามนตรามัจฉาก็พาลทำให้เขาฟุ้งซ่านถึงนางอันเป็นที่รัก ที่ต้องจากทั้งที่หัวใจยังไม่พร้อมกับการยอมรับ“ข้าคิดว่าท่านพี่จักทำสมาธิอยู่เสียอีกเจ้าค่ะ” มีนามัจฉาหน้าระรื่นนำมนตรามัจฉาไปยังปักษิณสิงขรที่กำลังนั่งยืนอยู่ข้างแท่นทำสมาธิ“มาหาข้าที่นี่มีเรื่องอันใด”“ท่านพี่มนตรามัจฉาคงคิดถึงท่านกระมังเจ้าคะ ข้าขอตัวไปหาท่านพ่อก่อนนะเจ้าคะ” ว่าจบก็เลี้ยวหันไปยังทางที่เข้ามา เพราะเป้าหมายในการมาที่นี่ของเธอคือการได้พูดคุยกับผู้เป็นพ่อให้หลังมีนามัจฉาปักษิณสิงขรก็มองจ้องไปยังเงือกสาวด้วยแววตาที่เศร้าหมอง ไม่รู้ว่ามนตรามัจฉาเข้ามาหาเขาถึงที่นี่ด้วยธุระเรื่องอะไร ทว่าไม่ใช่เช่นที่มีนามัจฉากล่าวมาแน่ ด้วยสตรีที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่นางอันเป็นที่รัก เขารู้แก่ใจดี“เจ้ามิได้คิดถึงข้าเช่นที่นางพูดใช่ฤาไม่”“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ ท่านพี่ก็รู้ว่าข้ามิใช่ชมชีวัน”“นั่นสินะ เจ้ามาหาข้ามีเรื่องใด”“ข้ามีเรื่องต้องคุยกับท่านพี่เจ้าค่ะ ข้าได้เจอกับท่านตรีทศอีกครา ท่านว่า... ข้ากับชมชีวันจักมิมีวันสลับร่างกันได้อีก”จากที่กำลังจะใจชื้นที่เงือ

“ใยมิปลุกข้าไปร่วมประชุมด้วยฤาเจ้าคะ” เห็นหน้าปักษิณสิงขรก็บ่นอู้อี้เพราะอยากเข้าไปร่วมการประชุมในวันนี้ด้วยตัวเอง อยากจะคัดค้านเสียงที่อยากให้อุทุมพรและสุเรนท์ไปจากที่นี่ ทว่าเมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นปักษิณสิงขร อีกทั้งยังรู้จากสามนว่าตอนนี้เหล่าผู้อาวุโสได้ข้อสรุปของการประชุมแล้ว“เมื่อคืนข้าทำให้เจ้าเหนื่อยมามาก ข้าก็ต้องให้เจ้าพักมากๆ มันก็ถูกต้องแล้ว” เห็นหน้าชายาก็รีบเข้าไปสวมกอดราวกับว่าไม่ได้เจอกันมาหลายวัน ทั้งที่จริงแล้วห่างกันไม่ถึงสองชั่วยามด้วยซ้ำ“ผู้อื่นจักว่าอย่างไรเจ้าคะที่มิเห็นข้าในที่ประชุม”“ข้าบอกพวกเขาแล้วว่าเจ้ายังอ่อนเพลีย”“มิได้พูดความจริงใช่ฤาไม่เจ้าคะ” ชมชีวันเอ่ยกระซิบกระซาบสีหน้าเป็นกังวล“เจ้าอยากให้ข้าบอกพวกเขาละเอียดฤา”“มิใช่เจ้าค่ะ ข้าถามเพื่อให้แน่ใจว่าท่านพี่มิได้พูดสิ่งใดเกินกว่าคำว่าอ่อนเพลีย” เงือกสาวส่าหัวพัลวันทั้งก้มหน้างุดรู้สึกเขินอายเมื่อต้องพูดถึงเรื่องเมื่อคืน“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าเขินอายช่างน่ามองยิ่งนัก”“ท่านพี่หยุดหยอกข้าได้แล้วเจ้าค่ะ”“หยุดหยอกได้ แต่หยุดให้โหยหาเจ้ามิได้” กระซิบกระซาสบข้างใบหูขาวจบก็รวบอุ้มชายาตนขึ้นไปยังแท่นบรรทมอีกค