All Chapters of My destiny ร่างนี้ของใคร: Chapter 141 - Chapter 150

“ใยดื่มจนเมาหนักเช่นนี้เจ้าคะ” อัญญาภานารีมองสภาพสวามีที่นั่งโงนเงนตาปรือหน้าแดงก่ำ ปล่อยผมเผ้าหยิกยาวรุงรัง ทั้งในมือยังคงถือไหน้ำจันทร์ไม่ยอมปล่อย ดีที่องครักษ์เฝ้ายามพามาส่งที่ตำหนัก ไม่เช่นนั้นได้ไปเมาหัวทิ่มอยู่ตรงไหนสักที่แน่“น้ำจันทร์เมืองครุฑช่างหวานยิ่งนัก ข้าอยากขอกลับไปสักไหสองไหได้ฤาไม่” “ยังจักห่วงอยากได้น้ำจันทร์อีกฤาเจ้าคะ ข้ามิให้เอากลับเจ้าค่ะ หากดื่มแล้วดูแลตนเองมิได้แบบนี้ข้ามิให้เอากลับเจ้าค่ะ”“เจ้าอย่าทำร้ายจิตใจข้านักเลย เพียงแค่ข้าต้องมองตาเจ้าทุกวันต่อจากนี้ข้าก็เจ็บปวดมากพอแล้ว” ยกมือชี้หน้าชายาตนที่ยืนบ่นอยู่ตรงหน้า“ดวงตาของข้า?...” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นก่อนจะเริ่มคลายออกในเวลาอันรวดเร็ว ว่าไปการที่สวามีของเธอเมาก็ดีเหมือนกัน สุดท้ายก็ปิดบังเรื่องในใจไม่มิด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ไม่เคยลืมเรื่องราวเจ็บปวดจากความรักในอดีตไปได้“ยอมรับแล้วใช่ฤาไม่เจ้าคะว่ายังมิคลายความรักที่ท่านมีต่อท่านแม่ข้า ท่านกลั่นแกล้งรังแกข้าเพื่อกลบปมในใจของท่านใช่ฤาไม่เจ้าคะ”“เจ้าอย่ามาเพ้อเจ้อ มิเช่นนั้นข้าจักจูบปิดปากเจ้า”แม้นจะเป็นคำพูดของผู้ที่กำลังเมา ทว่าอัญญาภานาร

อัญญาภานารีเร่งมายังตำหนักของเพลิงพันจักรพร้อมกับจินดาหลังรับประทานอาหารเช้าเรียบร้อย เมื่อมาถึงเห็นทั้งสองนางรีบเข้ามายืนคำนับตรงหน้าตำหนักก็เริ่มพูดถึงสิ่งที่คิดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน“พวกเจ้าทั้งสองออกไปจากที่นี่ได้แล้ว”จินดายืนอมยิ้ม ไม่คิดว่าองค์ราชินีของเธอจะตรงไปตรงมาไม่คิดอ้อมค้อม ทว่าก็เป็นการดี เด็ดขาดเช่นนี้ค่อยสมเป็นองค์ราชินีของเผ่าพยัคฆา“ท่านเพลิงพันจักรยังมิออกคำสั่งให้เราทั้งสองกลับเจ้าค่ะ” วาดจันทร์เอ่ยตอบกลับองค์ราชินีด้วยน้ำเสียงและกิริยานุ่มนวลน่าเอ็นดู เป็นเอกลักษณ์ของนารีพนา“ข้าเป็นพระชายาของท่านเพลิงพันจักร คำสั่งของข้าก็เหมือนกันคำสั่งของสวามีข้า ฤาพวกเจ้าอยากมีปัญหา” ในใจอัญญาภานารีอยากจะพูดแรงกว่านี้ ทว่ากิริยานอบน้อมของนารีพนาตรงหน้าทำให้เธอตั้งท่าดุมากกว่านี้ไม่ลง“พวกข้ามิได้มีปัญหาเจ้าค่ะองค์ราชินี หากแต่ข้ายังมิได้ของที่เป็นข้อแลกเปลี่ยน” ครานี้เป็นจารีย์เอ่ยเสริม“ข้อแลกเปลี่ยนอันใด”“ชีวิตที่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งปีเจ้าค่ะ”“เขาจักให้เจ้าเช่นไร เจ้ายังมิได้เสียความบริสุทธิ์ฤา” อัญญาภานารีจำได้ว่านารีพนาเกิดจากพงไพร มีชีวิตอยู่เพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น พวกนา

นกยักษ์สีขาวสง่าบินมาเกาะยังหน้าต่างตำหนักของตนได้ ร่างนั้นก็ค่อยๆ แปรสภาพกลับเป็นกายสาวดังเดิม อัญญาภานารีหยิบผืนแพรมาห่มกายก่อนจะนั่งกอดเข่าร่ำให้ที่เกือบจะถูกเพลิงพันจักรล่วงเกิน“คิดว่าข้ายังเยาว์กว่าแล้วจักทำอย่างไรกับข้าก็ได้ฤา ท่านคิดผิดแล้วหนาท่านเพลิงพันจักร แม้นท่านจักเป็นสวามีข้าแต่ท่านก็มิมีสิทธิ์หยามศักดิ์ศรีของข้าได้” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาพร้อมน้ำตาพรั่งพรูนั้นสั่นเครือและเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธเคือง เขาคิดได้อย่างไรที่จะมีสัมพันธ์กับเธอกลางป่านั่น มันเป็นการกระทำที่ไม่ให้เกียรติกันเลยสักนิด“ท่านหญิงเจ้าคะ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” จินดาเข้ามายังหอนอนของอัญญาภานารีได้ก็รีบเข้าไปคุกเข่าต่อหน้า คิ้วทั้งสองขมวดมุ่น นั่งจ้องหน้าเจ้านายตนด้วยความร้อนใจจนแทบนั่งไม่ติดที่เห็นองค์ราชินีกำลังนั่งร้องให้สะอื้นตัวสั่นเทา“เจ้าหายไปไหนมาจินดา”“ตอนข้ากำลังจักนำผลหมากเฟืองทองไปให้ท่านหญิง ข้าเจอกับท่านเพลิงพันจักร ท่านบังคับให้ข้ากลับมารอที่นี่เจ้าค่ะ เพราะอยากอยู่กับท่านหญิงเพียงลำพัง ท่านเพลิงพันจักรทำอันใดกับท่านหญิงฤาเจ้าคะ ถูกแกล้งอีกแล้วใช่ฤาไม่”“ช่างเถอะ ข้าอยากไปที่อื่น ไปที่ใดก็

หลังจากทุกผู้ออกจากตำหนักไป อัญญาภานารีก็เอาแต่นั่งกอดเข่ามองเสือตัวใหญ่ที่นอนไม่ได้สติอยู่บนแท่นบรรทม ดีที่จินดาเอ่ยปากว่าจะขออยู่เฝ้าดูสถานการณ์ด้วย ไม่เช่นนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะฟุ้งซ่านและหดหู่กับเรื่องใหญ่ที่เกิดเพราะฝีมือตัวเองแค่ไหน“ข้ามิคิดว่าจักเป็นเช่นนี้ ทุกตนวุ่นวายกันก็เพราะข้า”“เอาแต่วนเวียนโทษตนเองมิใช่เรื่องดีหนาเจ้าคะ ข้าเองก็รู้สึกผิดเจ้าค่ะ ดีที่ท่านอังกาบใจดีมิคิดเอาโทษข้า ตอนนี้สิ่งที่เราทำได้ก็คือช่วยกันทำให้ท่านเพลิงพันจักรกลับมาเป็นเหมือนเดิมหนาเจ้าคะ”แม้นจะได้รับคำปลอบจากจินดา ทว่าอัญญาภานารีก็ยังมีสีหน้าห่อเหี่ยว เธอลุกขึ้นไปยืนมองนอกหน้าต่างด้วยแววตาเศร้าหมอง เพราะความอยากจะเอาชนะของเธอแท้ๆ ถึงได้เกิดเรื่องใหญ่ หลังจากนี้สิ่งที่เธอจะไถ่โทษกับเรื่องที่เกิดขั้นได้ก็คงทำหน้าที่ดูแลเพลิงพันจักรให้ดี หลังจากเขาหายดีแล้วจะคาดโทษกับเธอยังไงตอนนั้นก็ค่อยว่ากันอีกที สิงหลอุ้มเพลิงพันจักรขึ้นเกวียนไปพร้อมกับอัญญาภานารีตั้งแต่เช้าตรู่ของวันใหม่ ด้วยไม่อยากให้ผู้ใดในเมืองได้เห็นม้าเร็ว การเดินทางไปยังถ้

ทั้งสองใช้เวลาอยู่พักใหญ่ที่ริมธารน้ำ เสือตัวโตกินอิ่มก็เข้าตำราหนังท้องตึงหนังตาหย่อน"ข้าง่วงแล้ว" เดินอุ้ยอ้ายกลับมายังโถงถ้ำที่เป็นที่พักได้ก็นอนแหมะลงบนหน้าตักของอัญญาภานารีโดยที่ยังไม่ทันให้นกยักษ์สาวได้ทันตั้งตัว"อ้าว หลับเสียง่ายๆ เลยหนาเจ้าคะ" อัญญาภานารีลูบหัวผู้ที่โตแต่ตัวแต่นิสัยตอนนี้ยังไงก็ยังเด็กจึงไม่คิดถือสา เธอยังคงปล่อยให้สวามีตนได้นอนบนตักครู่ใหญ่จนแน่ใจว่าเขานั้นหลับสนิทดีแล้วจึงจัดท่าให้เขาได้นอนดีๆ ก่อนจะเดินเข้าไปยังหลังถ้ำเพื่อสำรวจบริเวณรอบๆ ที่อยู่อัญญาภานารีเดินสวนกับทางลมภายในถ้ำ หากที่นี่มีลมผ่านได้ก็เท่ากับว่าด้านหลังนั้นต้องมีช่องเปิดกว้างให้ลมได้เข้ามาแน่นอน ใช้เวลาเดินไม่นานนักเธอก็มาพบกับปากถ้ำอีกฝั่งที่เห็นพระอาทิตย์กำลังจะตกได้ถนัดสายตา“เจ้ามาทำอันใดตรงนี้” เสียงของไอยสูรเรียกให้เธอหันหลังกลับไปมอง“ท่าน​อาจารย์ ข้ามาดูรอบๆ เจ้าค่ะว่าที่นี่มีอันใดบ้าง ข้าพอจักรับรู้ได้ว่ามีลมพัดในถ้ำ ที่แท้ด้านหลังก็เป็นที่ชมความงามเช่นนี้เอง”“หากเพลิงพันจักรมินอนหลับคงจักพาเจ้ามานั่งที่น