All Chapters of My destiny ร่างนี้ของใคร: Chapter 161 - Chapter 170

สุดท้ายอัญญาภานารีและเพลิงพันจักรก็ได้รับรู้ว่าที่อังกาบนั้นรู้ทุกความเคลื่อนไหวของพวกตนก็เพราะให้องครักษ์ที่เป็นนกนำสารไปคอยสอดแนมอยู่ตลอดเวลา และตอนนี้อังกาบนั้นก็กำลังจ้องหน้าเพลิงพันจักรไม่ละสายตาเมื่อได้นั่งคุยกับทั้งสองตามลำพังในโถงเล็กก่อนจะถึงหอนอนของทั้งสอง“อย่าคิดว่าข้ามิรู้ เหตุใดเจ้าให้นางไปประสบพบเจอกับอันตราย”“ข้ารู้แล้วขอรับว่าข้าผิด” เพลิงพันจักรได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตายอมรับคยวามผิดอย่างไม่คิดปฏิเสธสีหน้าและท่าทางของเขาทำเอาอังอาบและอัญญาภานารีแปลกใจไม่น้อย ยิ่งอัญญาภานารีไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าสวามีตนนั้นจะยอมรับผิดง่ายๆ ทั้งที่เขาควรจะพูดว่าที่ทำลงไปเพราะเป็นการคาดโทษเธอมากกว่า ที่เขาเป็นเช่นนี้ไม่ใช่ผลข้างเคียงของว่านพญาช้างหลับอย่างนั้นหรอกเหรอ“ดี รู้ตนเองว่าผิดก็ดี”“แต่ท่านเพลิงพันจักรทำไปเพราะโกรธข้าที่ข้ามำให้เขาต้องสติเลอะเลือน ทั้งยังต้องเจ็บปวดกับการขับพิษ ข้าเองก็มิถือสาสวามีข้าแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ อย่าเอาโทษกันเลยหนาเจ้าคะ”เพลิงพันจักรจ้องมองไปยังชายาตนด้วยแววตาฉงนหนัก หากอัญญาภานารีมิคิดห่วงตนจะช่วยเหลือไม่ให้เขาถูกคาดโทษ ตกลงในใจของเธอนั้นคิดอย่างไรก

“สิ่งที่ข้าเอ่ยล้วนเป็นจริง” เอ่ยจบก็เริ่มก้มหน้าลงหมายจะประกบจูบไปยังริมฝีปากบางอีกครา ทว่าก็ถูกมือเรียวของชายาตนยกขึ้นมาป้องปากปรามเขาเอาไว้ แต่มีหรือเขาจะหยุดง่ายๆ ด้วยความปรารถนาในร่างกายตอนนี้มันทำให้เขาควบคุมตัวเองได้ยาก“หยุดเจ้าค่ะ”แม้นจะเข้าจู่โจมยังริมฝีปากบางไม่ได้ ทว่าเพลิงพันจักรยังคงคลอเคลียอยู่ที่ลำคอระหงส์ ยังคงกดจมูกดอมดมกลิ่นหอมไม่ห่าง “ข้าหยุดมิได้ หากข้าจักขอให้เจ้าเป็นของข้าทั้งตัวแลใจจักได้ฤาไม่”“ท่านเพลิงพันจักร ปล่อยข้าเจ้าค่ะ”เพลิงพันจักรหยุดการกระทำก่อนจะเงยหน้าจ้องตากับชายาตนด้วยแววตาเว้าวอน “ข้าเป็นบุรุษ เมื่อได้อยู่ใกล้นางที่ต้องใจ ทั้งนางผู้นั้นยังมีศักดิ์เป็นชายาข้า เจ้าจักมิให้ข้าทำสิ่งใดเลยฤา ข้าปล่อยเพลาล่วงเลยนานแล้วหนา วันหนึ่งวันใดเจ้าก็จักเป็นของข้าหมดทั้งตัวเจ้าก็รู้ดี”อัญญาภานารีหลับสายตาของเพลิงพันจักร ด้วยยิ่งมองเธอก็ยิ่งรู้สึกว่ากำลังควบคุมจิตใจของตนนั้นได้ยากเช่นกัน สิ่งที่เขาคิดจะทำกับร่างกายของเธอนั้นไม่ผิดแม้แต่นิดเดียว ทว่าหากเธอไม่ยอมนั่

“เตรียมของที่ข้าสั่งให้องค์ราชาแลราชินีแห่งเผ่าพยัคฆาแล้วฤา” ศวาสูรกลับมาดูความเรียบร้อยในวังด้านในก่อนจะไปเตรียมตัวต้อนรับเหล่าคณะเดินทางของเพลิงพันจักร“ใยข้าต้องไปคอยจัดเตรียมให้เจ้าคะ ข้ามิได้พึงใจให้นางมาเสียเมื่อไร ท่านพ่อเองก็ให้ท่านราชองครักษ์ไปขอให้ท่านเพลิงพันจักรมาช่วยเราเท่านั้นมิใช่ฤาเจ้าคะ ข้าก็มิเข้าใจว่าเหตุใดท่านอัญญาภานารีจึงจักต้องตามมาด้วย” มณีมายาไม่ได้พึงใจที่อัญญาภานารีจะมาเยือนเมืองของตน เพราะเธอนั้นรู้สึกเกลียดชังตั้งแต่รู้ว่านกยักษ์สาวนั้นได้เป็นเจ้าสาวของเพลิงพันจักร“พูดง่ายๆ ก็คือเขาทั้งสองเป็นคู่ผัวตัวเมีย แลข้าวใหม่ปลามันจักห่างกันได้เยี่ยงไรเล่า หากข้ามีพลังพ่นเปลวเพลิงได้ดังเช่นท่านเพลิงพันจักร ข้าก็มิคิดจักเชิญเขามาช่วย อย่าคิดว่าข้ามิรู้ว่าเจ้าคิดเยี่ยงไรกับท่านเพลิงพันจักร เขามีชายาที่เหมาะสมแล้ว เจ้าก็ทำหน้าที่ต้อนรับทั้งสองอย่างสมเกียรติ แลสำรวมกิริยาของเจ้าให้ดีด้วย อย่าให้เสียมาถึงข้าแลแม่เจ้า” ศวาสูรเอ่ยคำประกาศิตเรียบร้อยก็ออกจากตำหนักบุตรีของตน“ท่านพ่อหนาท่านพ่อ ข้าจำใจมากเท่าใดท่านรู้ฤาไม่” หมาป่าสาวรูปงามยืนทำหน้าบูดบึ้ง“ท่านหญิงเตรียมของ

“นางติดอยู่ในนั้นเป็นแน่” อัญญาภานารีที่เห็นเช่นเดียวกับจินดา เธอก็รีบวิ่งไปยังหน้าตำหนักของมณีมายาในทันที เมื่ออัญญาภานารีและจินดามาถึงก็เห็นว่าตอนนี้เหล่านางรับใช้ขององค์ราชินีได้นอนสลบกันไปหมดแล้ว ทั้งมณีมายาก็ติดอยู่ด้านในตำหนัก อีกทั้งราชินีโกสุมที่กำลังใช้พลังทลายบกำแพงน้ำแข็งก็ท่าจะบาดเจ็บหนัก“ช่วยข้าด้วยอัญญาภานารี” มณีมายาเห็นหน้าอัญญาภานารีรีบอ้อนวอนให้ช่วย“ช่วยลูกของข้าด้วยเถิด” โกสุมรีบขอร้องอัญญาภาภานารีอีกแรง เพราะตอนนี้เธอเองก็แทบจะไม่เหลือแรงมาทลายกำแพงได้แล้ว ด้วยก่อนหน้าก็เสียใจที่เห็นบ้านเมืองเดือดร้อนและสวามีมาบาดเจ็บหนักจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ อีกทั้งเมื่อครู่ก็ถูกอสูรน้ำแข็งเล่นงานจนเจ็บหนัก“จินดา เจ้าพาองค์ราชินีไปหลบในที่ปลอดภัยก่อน”“เจ้าค่ะ”“ไปกับข้าหนาเจ้าคะ” จินดารีบประคองโกสุมวิ่งหนีไปหลบในห้องยา เพราะเชื่อว่าที่นั่นไม่ใช่เป้าหมายของอสูรน้ำแข็ง“เจ้าถอยไปให้ห่างกำแพง ข้าจะใช้เปลวเพลิงทลายกำแพงนี้เสีย”มณีมายารีบถอยหลังตาม

“อย่าเพิ่งลุกเจ้าค่ะ ท่านหญิงยังบาดเจ็บอยู่หนาเจ้าคะ” จินดารีบปรามไม่ให้เจ้านายตนได้ลุกขึ้นนั่ง เพราะนั่นจะยิ่งทำให้อาการบาดเจ็บแย่ลง“ท่านพี่ ท่านพี่เป็นอย่างไร”“ท่านปักษิณสิงขรแลท่านไอยสูรกำลังช่วยกันดูแลเจ้าค่ะ มิต้องห่วงหนาเจ้าคะ ท่านไอยสูรเอ่ยว่าดาบครุฑของท่านปักษิณสิงขรช่วยท่านเพลิงพันจักรได้เจ้าค่ะ”“อย่างนั้นฤา เป็นเรื่องจริงฤา”“เจ้าค่ะ ท่านหญิงต้องรีบดื่มยาบำรุงร่างกายหนาเจ้าคะ จักได้มีแรงดูแลท่านเพลิงพันจักรอย่างไรเล่าเจ้าคะ”“ตอนนี้ท่านพี่อยู่ที่ใด ข้าอยากไปหาท่านพี่”“หากยังมิคิดห่วงตนจักดูแลท่านเพลิงพันจักรอย่างไร นอนพักแลดื่มยาหนาเจ้าคะ ท่านเพลิงพันจักรมีแต่ผู้ที่เก่งกาจดูแล มิต้องห่วงหน้าเจ้าคะ หากท่านหญิงยังดื้อรั้นที่จักออกไปก็จักทำให้เจ็บหนักกว่าเดิม แลหมอหลวงก็ต้องมาคอยดูแลท่านหญิงแทนที่จักดูแลท่านเพลิงพันจักรกันตนเดียว เชื่อข้าหนาเจ้าคะ”“ก็ได้” เมื่อรู้แจ้งเช่นนั้นนกยักษ์สาวก็กลับมามีสติอีกครา “เอายาให้ข้าดื่ม”“เจ้าค่ะ”อัญญาภานารีรับถ้วยยาต้มขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมด เธอจะต้องหายบาดเจ็บให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นก็คงจะพะวงถึงเพลิงพันจักรไม่รู้จักจบสิ้น และหลังจาก