Semua Bab วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Bab 91 - Bab 100

ปลายเดือนอ้าย รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบเอ็ดห้องปรุงยาลับของสำนักพันเงา มิได้มีกลิ่นหอมของโอสถช่วยชีวิต แต่กลับอบอวลไปด้วยกลิ่นอายอันแปลกประหลาดของสมุนไพรหายากและยาพิษร้ายแรงนานาชนิด มันคือสถานที่ที่ความเป็นและความตายอยู่ห่างกันเพียงแค่ปลายลิ้นสัมผัส ประหนึ่งการนำแสงสว่างและความมืดมิดมาขังไว้ในห้องเดียวกันตู้เยี่ยนอวี่และเยว่ฉานนั่งอยู่คนละฟากของโต๊ะไม้ตัวยาว เบื้องหน้าของพวกนางคือม้วนคัมภีร์และบันทึกต่าง ๆ ที่ยึดมาได้จากคลังแสงใต้ดินของหลิวเจิ้ง บรรยากาศระหว่างทั้งสองตึงเครียดและเย็นชาดุจน้ำกับไฟที่มิอาจเข้ากันได้ตู้เยี่ยนอวี่ทำงานด้วยความสงบและเป็นระบบ นางค่อย ๆ คัดแยกม้วนคัมภีร์แต่ละม้วน จัดเรียงตามยุคสมัยและประเภทของยาพิษอย่างพิถีพิถัน ในขณะที่เยว่ฉานเพียงแค่นั่งกอดอก จ้องมองการกระทำของนางด้วยแววตาที่เรียบเฉยและว่างเปล่า นางยอมให้ความร่วมมือ แต่เพียงในนามเท่านั้น“บันทึกเล่มนี้เขียนด้วยรหัสลับ” ตู้เยี่ยนอวี่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ นางคลี่ม้วนกระดาษหนังแกะม้วนหนึ่งออก เผยให้เห็นตัวอักษรภาพที่ดูคล้ายบทกวีมากกว่าตำรับยา “น้ำตาจันทรา ลมหายใจอสูร รากไร้ใจ ท่านเคยได้ยินชื่อเหล่านี้หรือไ

กลางเดือนสอง รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบเอ็ดราชโองการเลื่อนตำแหน่งแม่ทัพเหมิงคั่วให้ไปประจำการยังด่านอสรพิษเหมันต์อันห่างไกล เปรียบดั่งก้อนหินที่ถูกโยนลงไปกลางบึงน้ำนิ่ง แม้ผิวเผินจะเกิดเพียงระลอกคลื่นเล็ก ๆ แต่ใต้น้ำอันสงบนั้น กระแสธารแห่งความหวาดระแวงและความโกลาหลได้เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างบ้าคลั่งข่าวการโยกย้ายครั้งนี้แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่งในโรงเตี๊ยมและหอสุราที่เหล่าขุนนางมักใช้เป็นที่พบปะสังสรรค์ บรรยากาศที่เคยคึกคักพลันเปลี่ยนเป็นความเงียบงันที่น่าอึดอัด เครือข่ายของหลิวเจิ้งที่เคยหยิ่งผยองและเชื่อมั่นในอำนาจที่มิมีวันสั่นคลอน บัดนี้ต่างนั่งไม่ติดที่ ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกที่พยายามเก็บซ่อนไว้“เป็นไปได้อย่างไร! แม่ทัพเหมิงคือแขนขวาของท่านเสนาบดีในกองทัพ!” ขุนนางกรมพิธีการผู้หนึ่งกระซิบกับสหายร่วมโต๊ะด้วยเสียงที่สั่นเทา “กู้เหยียนหลงมันกล้าถึงเพียงนี้เชียวรึ! นี่มันคือการฆ่าไก่ให้ลิงดูชัด ๆ!”“ข้าว่าเรื่องนี้มันแปลกยิ่งนัก” ขุนนางอีกคนแย้งขึ้น “เหตุใดจึงเป็นแม่ทัพเหมิงแต่เพียงผู้เดียว? หรือว่าในหมู่พวกเรามีคนทรยศ?”คำพูดประโยคสุดท้ายนั้น ราวกั

ต้นเดือนสาม รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบเอ็ดณ ห้องบัญชาการลับของสำนักพันเงา โต๊ะทรายที่เคยใช้จำลองยุทธศาสตร์การรบระหว่างแคว้น บัดนี้ได้ถูกปรับเปลี่ยนเป็นแบบจำลองของเมืองหลวงและคุกหลวงอย่างละเอียดทุกกระเบียดนิ้ว บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียดของการวางแผนขั้นสูงสุด“วัดต้าฝอเปรียบเสมือนป้อมปราการที่แข็งแกร่งที่สุด” กู้เหยียนหลงกล่าวขึ้นเป็นคนแรก น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและจริงจัง “การป้องกันภายในล้วนเป็นยอดฝีมือที่ภักดีต่อหลิวเจิ้งจนวันตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นักพรตไร้เงา การบุกเข้าไปโดยตรงคือการหาที่ตายอย่างแท้จริง”“เช่นนั้นเราก็มิต้องบุกทำลายป้อม” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวเสริม แววตาของนางฉายประกายปัญญา “เราเพียงต้องการลอบเข้าไปขโมยสมบัติในยามที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ และเปิดประตูทิ้งไว้ให้เราเข้าไปอย่างสะดวกสบาย”“กลยุทธ์ล่อเสือออกจากถ้ำ” จางอู๋จีพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ในเมื่อเครือข่ายของหลิวเจิ้งกำลังขาดผู้นำและร้อนรนดุจมดบนกระทะร้อน พวกมันย่อมต้องพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อติดต่อหรือช่วยเหลือเจ้านายของมันออกมา นี่คือจุดอ่อนที่เราจะใช้ประโยชน์”แผนการที่อาจหาญและซับซ้อนที่สุดได้ถูกร่างขึ้นจากม

ราตรีกาลแห่งเดือนสาม รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบเอ็ด ยามจื่อราตรีนี้ในป่าสนดำมืดมิดและเยียบเย็นยิ่งกว่าปกติ เงาของทิวสนสูงตระหง่านทอดตัวยาวเหยียดลงบนพื้นดินราวกับกรงเล็บของอสูรร้ายที่มองไม่เห็น สายลมที่พัดผ่านยอดไม้ส่งเสียงหวีดหวิวน่าขนลุก ประหนึ่งเสียงร่ำไห้ของเหล่าวิญญาณพเนจรท่ามกลางความมืดมิดนั้น การไล่ล่าอันดุเดือดกำลังดำเนินไปอย่างบ้าคลั่งกลุ่มนักฆ่าในชุดดำที่ชิงตัวหลิวเจิ้งออกมาได้ กำลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างสับสนและไร้ระเบียบราวกับฝูงกวางที่แตกตื่น ทิ้งร่องรอยของการหลบหนีไว้ให้เห็นอย่างชัดเจน ทั้งกิ่งไม้ที่หักอย่างไร้ทิศทางและรอยเท้าที่ย่ำลึกลงไปในดินโคลน“พวกมันหนีไปทางทิศเหนือ!” เสียงขององครักษ์ลับผู้หนึ่งตะโกนขึ้นนักพรตไร้เงาซึ่งทะยานนำอยู่เบื้องหน้าแสยะยิ้มอยู่ภายใต้หน้ากากของเขา “โง่เขลานัก! ทิศเหนือคือหุบเขาไร้กลับ พวกมันกำลังวิ่งเข้าสู่สุสานของตนเอง!”เขามั่นใจอย่างยิ่งยวดว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแล้ว กลุ่มผู้บุกรุกที่ดูร้อนรนและไร้ซึ่งแผนการเหล่านี้ ในสายตาของเขามิได้ต่างอะไรกับฝูงหนูที่วิ่งพล่านอย่างไร้ทิศทาง เขาคือพญาเหยี่ยวที่กำลังบ

ราตรีกาลแห่งเดือนสาม รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบเอ็ด ยามโฉ่วหลังจากผ่านแนวป้องกันของเหล่าองครักษ์ลับเข้ามาได้ ทีมจู่โจมทั้งห้าก็เคลื่อนที่ลึกเข้ามาในใจกลางของวัดต้าฝอราวกับเงาที่ไร้ตัวตน บัดนี้เบื้องหน้าของพวกเขาคือลานศิลาขาวอันกว้างใหญ่ที่นำไปสู่หอระฆังใหญ่เป้าหมายของพวกเขา แสงดาวที่สาดส่องลงมาอาบไล้ลานศิลานั้นจนเกิดเป็นประกายสีเงินยวง ดูงดงามและสงบสันติอย่างน่าประหลาดทว่า ทันทีที่ปลายเท้าของนายหญิงแห่งเงาเหยียบย่างลงบนแผ่นศิลาแผ่นแรก...วูบ!พลังลมปราณอันบริสุทธิ์และหนักหน่วงมหาศาลก็แผ่พุ่งออกมาจากใจกลางลานศิลา ประหนึ่งกำแพงที่มองไม่เห็นเข้ากระแทกร่างของนางจนถอยกลับไปหลายก้าว“เกิดอันใดขึ้น?!” หนึ่งในเงาอุทานออกมาด้วยความตกใจกู้เหยียนหลงรีบทะยานไปเบื้องหน้า เขาลองใช้ฝ่ามือสัมผัสอากาศเบื้องหน้าอย่างระมัดระวัง และก็ต้องขมวดคิ้วแน่น“มีกำแพงพลังปราณขวางอยู่ มันแข็งแกร่งและมั่นคง!”เมื่อเพ่งสายตามองฝ่าความมืดเข้าไป พวกเขาก็ได้เห็นต้นตอของพลังนั้นณ ใจกลางลานศิลา มีร่างของพระเถระชราในอาภรณ์สีเหลืองหม่นสิบแปดรูป กำลังนั่งขัดสมาธิสงบนิ่งอยู่เป็นวงกลม พวกท่านหลับตาพริ้ม ใบหน้าสงบนิ่งปราศจาก