All Chapters of วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Chapter 81 - Chapter 90

สมรภูมิได้ย้ายจากท้องพระโรงอันโอ่อ่าและศาลากลางน้ำที่งดงาม มาสู่ตรอกซอกซอยอันมืดมิดและคับแคบของย่านการค้าทิศใต้ ที่ซึ่งทองคำและคมดาบอยู่ห่างกันเพียงแค่กระดาษกั้นโรงรับจำนำว่านเป่าถังชื่อนี้ถูกขีดวงไว้กลางแผนที่ขนาดใหญ่ของเมืองหลวงในที่พำนักลับของสำนักพันเงา มันตั้งตระหง่านอยู่บนถนนสายหลัก ดูภายนอกเป็นเพียงโรงรับจำนำที่หรูหราและน่าเชื่อถือที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองหลวง ทว่าในสายตาของผู้ที่ล่วงรู้ความจริงแล้ว ที่แห่งนี้คือหัวใจและเส้นเลือดใหญ่ที่หล่อเลี้ยงเครือข่ายอิทธิพลมืดของหลิวเจิ้ง มันคือรังอสรพิษพันสมบัติที่แท้จริง“สายของเราเฝ้าสังเกตการณ์มาสามวันสามคืนแล้ว” จางอู๋จีกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ที่นี่มิใช่โรงรับจำนำธรรมดา แต่คือป้อมปราการที่ถูกสร้างขึ้นอย่างแยบยล เถ้าแก่ของร้านคือเฝิงอู๋อิ่ง  อดีตหัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวของหลิวเจิ้ง พนักงานทุกคน ตั้งแต่เสมียนที่กำลังดีดลูกคิด ไปจนถึงคนงานที่คอยยกสินค้า ทุกคนล้วนเป็นยอดฝีมือที่ถูกฝึกมาอย่างดี ทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขาแฝงไว้ด้วยพลังลมปราณที่มั่นคง”นายหญิงแห่งเงา

หลายวันต่อมา...ห้องลับที่เคยเงียบสงัด บัดนี้ได้ถูกเติมเต็มด้วยเสียงพิณกู่ฉินที่บรรเลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงพิณที่ดังขึ้นในคราแรกนั้นยังคงแฝงไว้ด้วยความลังเลขององค์หญิง ความเย็นชาของเยว่ฉาน และความเหนื่อยล้าของตู้เยี่ยนอวี่ มันเป็นบทเพลงที่ยังไร้วิญญาณ เป็นเพียงการไล่เรียงตัวโน้ตที่ถูกต้องเท่านั้นการหลอมรวมสามวิญญาณให้เป็นหนึ่งใจนั้น ยากเย็นยิ่งกว่าการทะลวงค่ายกลนับพันเท่าองค์หญิงลี่หัวผู้ซึ่งเคยดีดพิณอย่างอิสระดุจนกปักษาสวรรค์ บัดนี้กลับต้องฝืนบังคับปลายนิ้วให้บรรเลงท่วงทำนองที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและซับซ้อน มันขัดแย้งกับธรรมชาติของนางอย่างสิ้นเชิง เยว่ฉานผู้ซึ่งจดจำทุกตัวโน้ตและความแค้นไว้ในกระดูก ก็ต้องต่อสู้กับอดีตอันเจ็บปวดที่หวนกลับมาทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเพลงของตนเองถูกบรรเลงขึ้นและตู้เยี่ยนอวี่ นางคือผู้ที่รับภาระหนักที่สุด นางเปรียบดังแกนกลางของพายุที่ต้องคอยประคับประคองพลังที่แตกต่างสุดขั้วของทั้งสองให้หมุนวนไปในทิศทางเดียวกัน พลังลมปราณของนางถูกใช้ไปอย่างมหาศาลในแต่ละวัน ใบหน้าของนางเริ่มซีดเซียวลงเล็กน้อย แต่แววตาของนางยังคงมุ่งมั่นไม่เปลี่ยนแปลงในขณะที่พวกเขากำลังฝึกฝ

ปัง!เสียงประตูเหล็กกล้าที่ปิดลงนั้น หนักหน่วงและเด็ดขาดยิ่งกว่าเสียงฟ้าผ่า มันคือเสียงแห่งการปิดตายเส้นทางหลบหนีทั้งหมด ห้องโถงที่เคยเป็นเป้าหมาย บัดนี้ได้กลายเป็นสุสานที่พวกเขาเลือกเดินเข้ามาด้วยตนเองเฝิงอู๋อิ่งยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทีสงบ เขายกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้งหนึ่งอย่างเชื่องช้า ราวกับว่าเสียงอึกทึกเมื่อครู่เป็นเพียงเสียงลมพัดนอกหน้าต่างเท่านั้น“เชิญนั่งก่อนสิ” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อมาถึงแล้ว ก็มิต้องรีบร้อนไป”ท่าทีที่ผ่อนคลายของเขา กลับสร้างแรงกดดันที่มองไม่เห็นถาโถมเข้าใส่ทุกคนอย่างหนักหน่วง นี่คือความมั่นใจของผู้ที่กุมชะตาของทุกคนไว้ในมือ เสมือนการแสดงละครฉากแมวหยอกหนูที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด“ฝีมือการปลดกลอนด้วยเสียงพิณนั้น นับเป็นหนึ่งในใต้หล้า” เฝิงอู๋อิ่งกล่าวต่อ สายตาของเขามองผ่านทุกคนไปยังองค์หญิงลี่หัวที่ใบหน้าซีดเผือด “น่าเสียดายที่มันก็เป็นเสียงระฆังที่ดังที่สุดเช่นกัน บทเพลงของพวกท่านไพเราะยิ่งนัก ไพเราะจนสามารถปลุกมังกรที่หลับใหลให้ตื่นขึ้นได้”กุญแจเสียงดนตรีแท้จริงแล้วคือสัญญาณเตือนภัยชั้นยอด!“เจ้าคือเฝิงอู๋อิ่ง” นายหญิงแห่งเงากล่าวขึ้น น้ำเสีย

ครืน...ครืน...เสียงหินผาที่บดขยี้กันนั้นดังก้องสะท้านไปถึงจิตวิญญาณ มันคือเสียงนับถอยหลังสู่ความตายที่ไม่อาจหลีกหนี กู้เหยียนหลงและจอมยุทธ์แห่งเงาใช้พลังลมปราณทั้งหมดเข้าต้านทานผนังที่เคลื่อนเข้ามา แต่ก็เป็นเพียงการชะลอเวลาตายออกไปเพียงไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น ประหนึ่งตั๊กแตนที่หาญกล้าจะหยุดราชรถ“เราต้องหาทางออก!” นายหญิงแห่งเงากล่าวเสียงกร้าว แม้ขาข้างหนึ่งจะเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่แววตาของนางยังคงเด็ดเดี่ยวดุจเหล็กกล้าทว่า ห้องนี้คือสุสานที่ถูกสร้างขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ มันไม่มีทางออกในขณะที่ทุกคนกำลังจะสิ้นหวัง ร่างกายกำลังเตรียมพร้อมรับมือกับการต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่ไร้ความหวัง มีเพียงตู้เยี่ยนอวี่ที่ยังคงสงบนิ่งท่ามกลางพายุแห่งความตายนางมิได้มองไปยังกำแพงที่บีบเข้ามา แต่นางกลับแหงนหน้าขึ้นมองเพดานที่มืดมิด สมองของแพทย์เทวดาที่คุ้นเคยกับโครงสร้างอันซับซ้อนของร่างกายมนุษย์ กำลังวิเคราะห์โครงสร้างของห้องมรณะนี้อย่างรวดเร็วทุกกลไกย่อมมีหัวใจ ทุกค่ายกลย่อมมีแก่นกลางและนางก็ได้เห็นรอยขีดข่วนจาง ๆ บนแผ่นศิลาบนเพดาน และเสียงเสียดสีอันแผ่วเบาที่ดังมาจากทิศทางเดียวกัน“บนเพดาน!” นางตะโกนข

คำว่าขายชาตินั้น หนักหน่วงและเยียบเย็นยิ่งกว่าคมดาบใด ๆ มันแทงทะลุผ่านความโกรธแค้นส่วนตัว ทะลวงผ่านความปรารถนาที่จะล้างมลทิน และปักลึกลงไปในจิตวิญญาณแห่งความภักดีต่อแผ่นดินเกิดของทุกคนในที่นั้นโทสะที่เคยพลุ่งพล่านของกู้เหยียนหลง บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นความเยียบเย็นที่กัดกินไปถึงกระดูก ในฐานะแม่ทัพใหญ่ผู้สาบานตนจะพิทักษ์แผ่นดิน การได้เห็นแผนการทรยศที่อัปยศถึงเพียงนี้ คือความเจ็บปวดที่แสนสาหัสยิ่งกว่าการพ่ายแพ้ในสมรภูมินับร้อยครั้งตู้เยี่ยนอวี่มองไปยังแผนที่บนโต๊ะทราย นางมิได้เห็นเพียงเส้นสายและสัญลักษณ์ทางการทหาร แต่นางเห็นภาพของหมู่บ้านที่ถูกเผาทำลาย ราษฎรที่ต้องล้มตาย และแผ่นดินที่จะลุกเป็นไฟหากแผนการนี้สำเร็จลุล่วงลงได้“หลักฐานทั้งหมดนี้” จางอู๋จีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา “หากเปิดเผยออกไปอย่างบุ่มบ่ามโดยไม่มีแผนการรองรับ แผ่นดินต้าเฉินจะลุกเป็นไฟในทันที ประชาชนจะตื่นตระหนก ขุนนางจะแตกแยก และนั่นจะเป็นการเปิดประตูต้อนรับกองทัพแคว้นเวยให้บุกเข้ามาย่ำยีเราได้อย่างง่ายดาย!”“เรามิอาจนำเรื่องนี้ทูลฝ่าบาทโดยตรงได้ในยามนี้” กู้เหยียนหลงเห็นด้วย “พระวรกายของพระองค์เพิ่งจะฟื้นฟู หากต้อง