Lahat ng Kabanata ng วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Kabanata 71 - Kabanata 80

ในตำหนักหมื่นวสันต์ที่เงียบสงบ บัญชีมรณะเล่มนั้นได้กลายเป็นเถ้าธุลีในกระถางทองเหลืองไปแล้ว แต่ทุกตัวอักษรที่เคยจารึกไว้ ได้ประทับลงในพระทัยของอย่างมิอาจลบเลือน พระพันปีหลวงผู้ซึ่งผ่านร้อนผ่านหนาวและคลื่นลมในราชสำนักมาค่อนชีวิต บัดนี้แววพระเนตรของพระนางนิ่งสงบและเยียบเย็นดุจผืนน้ำใต้ธารน้ำแข็ง“ในเมื่อรากแก้วของต้นไม้พิษมันฝังลึกถึงเพียงนี้ การถอนรากถอนโคนในคราวเดียว ย่อมทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน” พระนางตรัสกับองค์หญิงลี่หัวและพระสนมหลี่ที่อยู่เบื้องหน้า “เราจะมิโค่นต้นไม้ แต่เราจะลิดกิ่งก้านของมันทีละกิ่ง ล่ออสรพิษให้ออกมาจากโพรงด้วยตัวเอง”พระนางมิได้มีราชโองการให้จับกุมผู้ใดในทันที แต่กลับมีรับสั่งให้จัดงานเลี้ยงน้ำชาชมราชสาส์นขึ้นเป็นการส่วนพระองค์ในอีกสามวันข้างหน้า ณ ศาลากลางสระบัว โดยให้เหตุผลว่าเพื่อหารือเป็นการภายในถึงข้อเสนออภิเษกสมรสขององค์ชายจ้าวเฟิง และเพื่อพิจารณาราชสาส์นจากแคว้นอื่นที่ส่งมาถวายพระพรในวาระที่ฝ่าบาททรงหายจากพระอาการประชวรเป็นการเดินหมากที่แยบยลและเลือดเย็นที่สุด ผู้ที่ถูกเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงนี้มีเพียงไม่กี่คน แต่ทุกคนล้วนเป็นหัวใจของขั้วอำนาจทั้งหมด ฝ่า

ในชั่ววินาทีที่พระพันปีหลวงตรัสถึงคดีของตระกูลมู่หรง อากาศทั่วทั้งศาลากลางน้ำพลันเยียบเย็นลงราวกับย่างเข้าสู่ฤดูเหมันต์ในบัดดล รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิวเจิ้งมิได้จางหาย แต่กลับแข็งค้างดุจหน้ากากน้ำแข็งที่กำลังปริร้าว เผยให้เห็นรอยแยกของความตื่นตระหนกที่ซ่อนอยู่ภายในทว่าอสรพิษเฒ่าที่ขดตัวอยู่ในราชสำนักมาหลายสิบปี ย่อมมิใช่ผู้ที่จะยอมจำนนต่อสถานการณ์โดยง่าย“ฮ่า ๆๆ”เสียงหัวเราะอันแหบแห้งของเขาดังขึ้นทำลายความเงียบงัน มันเป็นเสียงหัวเราะที่ฟังดูเศร้าสร้อยและเจ็บปวดจากการถูกหยามเกียรติ“พระพันปีหลวงทรงมีพระเมตตา ยังทรงจดจำเรื่องราวในอดีตของขุนนางเก่าแก่อย่างกระหม่อมได้” เขากล่าวพลางลุกขึ้นยืน โค้งคำนับอย่างเชื่องช้าแต่หนักแน่น “น่าเสียดาย... ที่วัยชราได้พรากความทรงจำอันเฉียบคมของกระหม่อมไปเสียมากแล้ว คดีเมื่อยี่สิบปีก่อนนั้นช่างเลือนรางนัก แต่กระหม่อมจำได้เพียงว่า ทุกการตัดสินโทษในชีวิตราชการของกระหม่อม ล้วนเป็นไปเพื่อความสงบสุขของแผ่นดินและเพื่อสนองพระเดชพระคุณฝ่าบาทเสมอมา”เขาเปลี่ยนจากการเป็นจำเลยมาเป็นผู้ถูกกระทำไ

เวลาประหนึ่งหยุดนิ่ง...ทุกสรรพสิ่งในศาลากลางน้ำล้วนตกอยู่ในพันธนาการแห่งคมดาบเพียงเล่มเดียว สายลมที่เคยพัดเอื่อยหยุดกรรโชก ใบบัวที่เคยไหวระริกพลันสงบนิ่ง แม้แต่เสียงหายใจของทุกคนก็ดูจะแผ่วเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน เกรงว่าจะเป็นการรบกวนความเงียบอันเปราะบางนี้ให้แหลกสลายกู้เหยียนหลงยืนนิ่งราวกับรูปสลัก กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างกายของเขาตึงเครียดและพร้อมที่จะทะยานออกไปในชั่วพริบตา แต่เขามิอาจทำได้ เพราะชีวิตขององค์ฮ่องเต้แขวนอยู่บนเส้นดวงแห่งความอดทนของเขา“ส่งตราหยกพระราชลัญจกรมาให้ข้า!” หลิวเจิ้งกล่าวขึ้นทำลายความเงียบ น้ำเสียงของเขาแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยอำนาจเด็ดขาด “แล้วข้าจะรับรองความปลอดภัยของฝ่าบาท!”นี่มิใช่แค่การหลบหนี แต่คือการชิงอำนาจทั้งแผ่นดิน หากตราหยกอันเป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจสูงสุดตกไปอยู่ในมือของกบฏ เขาย่อมสามารถออกราชโองการปลอม สั่งการกองทัพ และควบคุมทุกสิ่งได้ตามใจปรารถนา“ท่านเสนาบดี” พระพันปีหลวงตรัสขึ้นด้วยพระสุรเสียงที่สงบนิ่งและเปี่ยมด้วยพระบารมีอย่างน่าประหลาด “เจ้ายึดมั่นในคติมิเป็นหยกทั้งแท่ง

เมฆหมอกแห่งความกบฏที่เคยปกคลุมวังหลวงมานานหลายเพลา ได้ถูกสายลมแห่งการเปลี่ยนแปลงพัดพาสลายไปสิ้นพร้อมกับแสงอรุณรุ่งของวันใหม่ ค่ำคืนแห่งการนองเลือดและเสียงอาวุธที่น่าสะพรึงกลัว ได้ถูกแทนที่ด้วยความสงบเรียบร้อยที่แฝงไว้ด้วยความเข้มแข็งภายใต้ราชอำนาจที่กลับคืนสู่ความมั่นคงอีกครั้งณ ท้องพระโรงในยามเช้า บรรยากาศแตกต่างจากทุกวันที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง เหล่าขุนนางที่เคยแบ่งฝักแบ่งฝ่าย ต่างยืนสงบนิ่งด้วยความยำเกรง พระสุรเสียงของฝ่าบาทในวันนี้กังวานและเปี่ยมด้วยพระราชอำนาจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน วิกฤตการณ์ในครั้งนี้ได้หลอมรวมให้องค์ฮ่องเต้ผู้เคยอ่อนโยน กลายเป็นราชันย์ที่แท้จริงราชโองการถูกประกาศก้องไปทั่วท้องพระโรง หลิวเจิ้งและพรรคพวกทั้งหมดถูกปลดจากทุกตำแหน่งและรอการไต่สวนโทษกบฏแผ่นดิน ซึ่งมีเพียงสถานเดียวคือประหารเก้าชั่วโคตร บัญชีมรณะที่ตู้เยี่ยนอวี่คัดลอกไว้ ได้กลายเป็นหลักฐานสำคัญในการชำระล้างหนอนบ่อนไส้ที่กัดกินแผ่นดินมานานหลายสิบปีและในวาระเดียวกันนั้นเอง ฝ่าบาทก็ได้มีพระบรมราชโองการแต่งตั้งวีรบุรุษและวีรสตรีผู้ปกป้องราชบัลลังก์อย่างสมเกียรติ“กู้เหย

กงล้อแห่งประวัติศาสตร์มิเคยหยุดหมุน แม้จะเชื่องช้าลงก็ตาม มันเพียงเปลี่ยนจากเสียงกัมปนาทของคมดาบในราชสำนัก มาเป็นเสียงอันเงียบงันของการลับเขี้ยวเล็บเพื่อเตรียมรับมือกับพยัคฆ์ร้ายที่ซ่อนกายอยู่ ณ ชายแดนลานฝึกทหารหลวงชานเมืองหลวง เสียงตะโกนอันทรงพลังและเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นพร้อมเพรียงกันดังกึกก้องไปทั่ว บัดนี้ กองกำลังพิทักษ์เมืองหลวงที่เคยเป็นดั่งฝูงแมวป่วย ได้ถูกหลอมรวมขึ้นใหม่ภายใต้การบัญชาการของกู้เหยียนหลง พวกเขาแปรเปลี่ยนเป็นกองทัพพยัคฆ์ที่เริ่มฉายแววแห่งความน่าเกรงขามทว่า การฝึกฝนที่เข้มข้นดุจการหลอมเหล็กกล้า ย่อมต้องมีประกายไฟที่กระเด็นออกมา พบว่าอัตราการบาดเจ็บของทหารระหว่างการฝึกซ้อมนั้นสูงขึ้นอย่างน่าเป็นห่วง มิใช่บาดแผลจากคมดาบ แต่เป็นอาการกล้ามเนื้อฉีกขาด ข้อเท้าพลิก และภาวะอ่อนเพลียสะสม ซึ่งหมอทหารทั่วไปทำได้เพียงรักษาตามมีตามเกิด ทหารหลายนายต้องพักฟื้นเป็นเวลานาน ทำให้การฝึกฝนหยุดชะงักปัญหานี้ถูกนำมาปรึกษาหารือกับตู้เยี่ยนอวี่ในคืนวันหนึ่งวันรุ่งขึ้น ร่างระหงในอาภรณ์ของหมอหลวงเทวดาก็ได้ปรากฏกายขึ้น ณ ลานฝึกที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเหงื่อและไอส